But you'll never be alone, I'll be with you from dusk till dawn

Haar hoofd lag tegen zijn schouder, haar arm was door die van hem verstrengeld en haar ogen waren gesloten. Het enige wat open was, was haar mond. Het stond een klein stukje open en een zachte, regelmatige ademhaling kwam eruit. Dat was het enige geluid dat hoorbaar was, samen met het ruizen van de taxi over het asfalt. Sun-Hi was moe. Heel erg moe. De lange vlucht van Seoul naar Noorwegen had haar opgebroken. Het was snel gegaan. Dat ze met Iseul mee zou gaan, daar was geen kwestie van. Maar ze moest zoveel regelen. Haar koffer inpakken, haar baan opzeggen, afscheid nemen van haar vrienden en familie, een ticket boeken…het had haar echt opgebroken. Maar het was het waard. Sun-Hi kon niet leven in een homofobische omgeving. Iseul was alles voor haar en als hij pijn had, had zij pijn. Natuurlijk deed het pijn om afscheid te nemen van haar familie en vrienden en van het werk waar ze zo ontzettend veel van hield. Maar er waren vast en zeker ook mensen in Noorwegen die het leuk vonden om opgemaakt te worden? En wat betreft haar familie en vrienden…ach, ze hadden allemaal een telefoon en gelukkig leefden ze in de 21e eeuw, waardoor het makkelijk was om elkaar op FaceTime te spreken. Toch was Sun-Hi wel enthousiast over haar nieuwe avontuur, wat zou ze hier allemaal gaan beleven?

De taxi kwam met een schok tot stilstand. Haar hoofd rolde van Iseuls schouder af en knikte eventjes naar voren. Sun-Hi schrok wakker en keek om zich heen. Er was niet veel te zien, het was donker. Vervolgens keek ze naar haar broertje en glimlachte voorzichtig. “Well, here you are. That would be thirtyfive euro’s and fifty cent, please” zei de taxichauffeur nukkig. Onzeker keek ze Iseul aan. Ze had geen flauw idee wat de man zojuist had gezegd. “나는 영어로 말하지 못한다” zei Sun-Hi toen. De man tikte echter op de meter van de taxi en daar zag Sun-Hi de getallen staan. Ah-ha, dat was zeker het bedrag wat ze voor de taxi rit moest betalen. Het geld in Europa was zo anders dan het geld in Zuid-Korea. Daar moesten ze betalen met de Koreaanse won, hier met de Europese euro. Vergeleken met de Koreaanse valuta leek het erg weinig, maar Sun-Hi was slim genoeg om te weten over koersen. Uit haar handtas pakte ze een portemonnee en viste er twee blauwe briefjes van twintig uit. Bij elkaar was dat veertig euro, dan had ze ruim voldoende. De man nam het aan en pakte zijn eigen portemonnee om het wisselgeld te overhandigen, maar Sun-Hi maakte een afwijzend gebaar. Vriendelijkheid, dat was het allerbelangrijkste.

En die vriendelijkheid wierp meteen zijn vruchten af. De taxichauffeur, die opeens vriendelijker was dan hij de hele taxirit was geweest, had netjes de koffers en tassen van het duo uit de achterbak gehaald en voor hen neergezet. Nadat hij was weggereden, pakte Sun-Hi haar twee rollende koffers beet en deed haar weekendtas, samen met haar handtas, aan haar schouder. “이제 어디로 가야합니까?” vroeg ze, nog steeds een beetje slaperig van haar dutje. Haar ogen schoten alle kanten op en in de verte ontdekte ze een huis. Zachtjes trok ze aan de mouw van Iseul. “거기 있다고 생각하세요?” vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze het huis observeerde. Deze omgeving was zo anders dan de omgeving waar zij in was opgegroeid. Zo’n huis had ze nog nooit gezien. Het was groot en zag er oud uit. Hopelijk was het daar een stuk warmer dan dat het hier was. Inmiddels was er kippenvel op haar huid ontstaan. Sun-Hi had behoefte aan een warme douche en dan een lekker warm, zacht bed.

- I don’t speak English.
- Where should we go now?
- Do you think it’s over there?
 

Zodra de taxi was weggereden, had Sun-Hi kort een gevoel van ongemak gehad. De taxichauffeur wist misschien wel de weg hier en had hen naar het huis kunnen leiden. Maar Iseul en zij waren slim, ze zouden er wel uit komen. Door in het rond te kijken had ze een huis ontdekt. Het leek haar het meest logisch dat dit het huis was waar ze moesten zijn, aangezien ze nergens een ander huis zag staan wat zo groot was, maar haar onzekerheid overtrof haar en ze had het aan Iseul gevraagd. Iseul bevestigde haar vermoeden. Iseul legde zijn vest om haar schouders heen en dankbaar glimlachte ze naar hem. Dat ze kippenvel had, was niet om aan te geven dat hij moest zorgen dat ze warm moest worden, maar dat kwam uit hem zelf en dat waardeerde Sun-Hi. Ze stak haar armen door de mouwen van zijn warme vest, wat iets te groot was omdat hij langer en breder was dan haar. Sun-Hi pakte zijn hand stevig vast en kneep er zachtjes even in, terwijl ze richting het grote, donkere huis liepen. In de verte leek het huis groot en overweldigend, maar hoe meer ze het huis naderden, hoe comfortabeler het er uit zag. Iseul verzekerde haar dat ze zich geen zorgen moest maken over de taal, dat hij haar zou helpen en het voor haar zou vertalen. Sun-Hi knikte.

Bij zijn vraag kreeg Sun-Hi een glimlach op haar gezicht, die waarschijnlijk breder was geweest als hij deze vraag overdag had gesteld. “난 매우 흥분” zei ze toen en haar ogen stonden vrolijk “나는 이러한 환경을 발견하고 새로운 언어를 배우고 새로운 사람들을 만나기를 기다릴 수 없습니다.” Maar ondertussen maakten haar gedachten ook overuren. Het kon namelijk dat dit de plek zou zijn waar ze zich weer thuis zouden gaan voelen, maar het kon ook gebeuren dat het alleen maar vreemd en raar bleef aanvoelen. Natuurlijk zouden ze het allebei een kans moeten geven, want dat deze plek anders was dan Zuid-Korea, dat was duidelijk. Sun-Hi zag het aan de manier waarop de mensen met elkaar omgingen op het vliegveld, snel en egoïstisch, alsof de medemens er niet toe deed. En dan nog maar te spreken over de omgeving. Maar ze zou het absoluut een kans geven, was het niet voor zichzelf, dan was het wel voor Iseul. Toch moest ze nog iets tegen hem zeggen.

Daarom bleef ze stilstaan en omdat ze hand in hand liepen, zou Iseul dat ook moeten doen. Ze waren nog maar een paar meter van het huis vandaan. “Iseul…” zei ze toen en liet haar koffers en tassen los. Ze pakte zijn andere hand beet en kneep hier ook zachtjes in. “이 표백제가 우리를위한 것이 아닐 가능성도 있다는 것을 깨달아야합니다” zei ze toen zachtjes en keek hem met een bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen aan. Vervolgens ging ze verder: “그렇다면 주저하지 말고 알려주십시오. 그런 다음 우리는 다시 물건을 포장하고 다른 것을 찾습니다.” Ze gaf hem wederom een brede glimlach en kneep nog een keer zachtjes in zijn handen, zodat hij zeker zou weten dat het goed zat en dat ze het meende. “당신은 내 동생이고 나는 당신이 행복하기를 바랍니다. 어디서나 당신을 따라갈 게요” vervolgede ze haar kleine speech, voordat ze het huis zouden betreden. “ 당신은 결코 혼자가 될 수 없습니다.” Nadat ze dit gezegd had, liet ze zijn handen los. Ze deed een stapje naar voren en ging op haar tenen staan. Haar armen sloeg ze om zijn nek en gaf hem een dikke knuffel, zoals alleen grote zussen dat konden. Nog even trok ze hem wat dichter tegen zich aan en liet hem vervolgens los, waarna ze hem weer een brede glimlach gaf. “당신에게 씨” zei ze toen, terwijl ze naar de deur wees.

- I’m so excited.
- I can’t wait to explore this new environment, to learn a new language and meet all these new people.
- You must realise that there is a chance that this place won’t feel like a home to us either.
- If that’s the case, please don’t hesitate to tell me. Then we will pack our bags again and we will go somewhere else.
- You’re my little brother and I want you to be happy. I will follow you everywhere.
- You’ll never be alone.
- You can do the honours.