Met haar handen in haar zij keek ze naar alle ingrediënten voor zich. Boter, twee soorten suiker, chocolade, vormpjes…volgens haar had ze alles in huis om lekkere kaneelkoekjes te kunnen maken. Kaneel…koekjes. En ineens schoot het bij Liz naar binnen. Natuurlijk, kaneel! Dat was een essentieel ingrediënt in een recept voor kaneelkoekjes. Liz keek naar het recept en zag dat het kaneelsuiker moest zijn, in plaats van kaneel op zichzelf. Eventjes ging ze met haar hand door de verschillende kastjes en vond kaneel. Vervolgens pakte ze een schaaltje en deed er wat suiker in. Vervolgens deed ze er ook wat kaneel door heen. Zo, nu had ze kaneelsuiker. Liz keek vervolgens naar de spullen die voor haar stonden. Ze zou proberen er geen zooitje van te maken en anders zou ze het natuurlijk opruimen. Goed, nu kon ze echt gaan beginnen. Ze deed wat boter, suiker en vanillesuiker in een schaal en begon het stevig door elkaar te kloppen, zodat de boter luchtig zou worden. Daarna deed ze wat eidooier in de schaal en begon ze dat er door heen te mengen. Vervolgens deed ze er het bloem, de kaneel, de kaneelsuiker en het zout erdoor en mengde ze alles tot een groot, stevig deed. Over de schaal deed ze een keukenpapiertje en dit moest ze nu laten rusten voor minstens een uur. Dan kon ze ondertussen alvast aan de chocoladesterren gaan beginnen, die ze in de kaneelkoekjes zou drukken. Want hé, als Liz koekjes ging maken, dan werden het ook echt lekkere koekjes. Ze koos voor pure en witte chocolade en terwijl ze een pannetje water opzette om het au bain-marie te laten smelten, keek ze eventjes wat op haar telefoon. Ze moest immers wachten tot het water kookte, zodat de chocolade kon smelten in een schaaltje dat op het water stond. En terwijl ze dat deed, dreef er opeens een heel fijn gevoel door haar heen. Het gevoel alsof ze moest opkijken, dat als ze zou opkijken dat er iets heel speciaals zou zijn. En toen ze opkeek zag ze een jongen staan. Het was opmerkelijk dat hij maar één oog had, maar verder voelde ze een heel speciaal gevoel van binnen. Een glimlach gleed om haar lippen. “Hi” zei ze toen heel simpel. Maar wat ze van binnen wist, was dat ze een groot deel van haar koekjes aan deze speciale jongen af zou staan.