Interesting games.

Een tikkeltje verveeld keek Willow om zich heen. Ze had gisteren de hele uitleg over de lus gekregen en ze moest zeggen dat het enige interessante aan deze hele stomme lus was, was dat ze andere Peculiars kon ontmoeten. Niet dat ze meteen zo’n fan was van andere mensen, maar het was beter dan hier alleen zitten en heel de dag niks doen. Ze had ook iets gehoord over een lockdown en dat het niet veilig was om naar buiten te gaan. Iets over monsters met tentakels die de ogen van Peculiars eruit pikten om er zelf weer menselijk uit te zien, blah blah blah. Ze zou wel bang worden als daar reden toe was. Nee, Willow was niet zo snel onder de indruk van dat soort verhaaltjes en dus nam ze de waarschuwing ook niet echt serieus. Ze was nog maar pasgeleden in de lus aangekomen en ze had toen niks bijzonders opgemerkt. Waarschijnlijk was het gewoon een verhaaltje om iedereen zo goed mogelijk in check te houden. Ze had al wat saaie regeltjes gehoord over wat niet mocht en had daar nadrukkelijk haar ogen om gerold. Als die mensen hier in dit huis dachten dat ze niet af en toe wat alcohol ging consumeren, dan waren ze aan het verkeerde adres. Maar goed, Willow had nu geen zin om tijdens de regenbui naar buiten te gaan en dus besloot ze om het huis maar wat te verkennen. Ze liet haar nagels langs de muur glijden terwijl ze traag, haar ene been voor het andere, het huis doorwandelde. Haar blik viel op een deur dat zich aan haar rechterkant bevond en met een verveelde blik keek Willow naar binnen. Haar verveelde blik veranderde toen ze een knappe jongeman in het midden van de kamer zag staan, welke gevuld was met allerlei attributen om spelletjes te kunnen doen. Willow liep traag de kamer binnen en sloot de deur achter zich, waarna ze tegen de deur leunde en de jongen met een grijns in zich op nam. “Well, well,” zei ze op een trage toon. “What kind of game should we play? Do you have something in mind?”

De jongen voor haar was op zijn zachtst gezegd aantrekkelijk te noemen. Hoewel hij niet zo gespierd was als de wachters waar zij meestal voor ging, maakte hij veel goed met het knappe gezicht dat hij had. Hij was groter dan haar – wat niet moeilijk was, aangezien ze zelf vrij klein was – en had donkergroene ogen. Een mooie kleur dat direct de aandacht trok en Willow kon zich alleen maar voorstellen hoe het karakter van deze jongen kon zijn. Aan zijn kledingstijl en charmante lach te zien, zou zij niet het eerste meisje zijn dat zijn aandacht trok. En ook niet het laatste. Maar dat was oké. Willow was hier zelf niet voor vaste relaties te hebben; nu ze niet meer in dat verdomde kasteel opgesloten zat met die vreselijke stiefmoeder kwam de rebel in haar des te meer naar boven. En dus liep Willow op hem af en voelde met een lichte onderdrukte glimlach aan hoe haar jurk, die tot onder haar bovenbenen kwam, ietsje omhoog kroop. Ze liep langs hem af, stootte expres met haar heup gevaarlijk dicht in de buurt van het plekje tussen zijn benen en reikte naar voren zodat ze de keu kon pakken die zich tegen de muur gestationeerd had. “Pool is fine,” zei ze tegen hem. Ze gaf de eerste keu die ze vast had gepakt aan hem en verzamelde de gekleurde ballen op de tafel, waarna ze die goed zette met de daarvoor bestemde driehoek en plaatste de witte bal op een gepaste afstand van de ballen. “You may go first, handsome,” zei ze met een knipoog tegen hem, waarna ze kort langs haar onderlip likte en wachtte totdat hij zijn move maakte.

Tot dusver had hij zijn handen thuis weten te houden, maar Willow had heus wel in de gaten hoe ze dit soort mannen moest bespelen. Misschien was er een reden waarom hij haar nog niet aanraakte. Misschien wilde hij zich eerst van zijn beleefde kant laten zien en… Willow nam hem kort in zich op terwijl hij met zijn keu de witte bal tegen de andere ballen ramde. Nee. Dit was geen type dat zichzelf liet tegenhouden door beleefdheden. Er moest iets anders zijn. Misschien iemand die hij ontmoet had en waar hij dacht op verliefd te zijn? Een kleine grijns speelde om Willow’s lippen. Ze had de jongen nog niet eerder gezien en had dus ook geen idee wie het kon zijn, maar ze kon vast niet knapper dan Willow zijn. Ze zou hem wel rond haar vinger strikken, op de één of andere manier. Ze liep op hem af en liet haar vingers verder licht langs zijn borst strijken, haar ogen kort op de ballen gericht. “Guess I’ll just go for the even numbers,” zei ze tegen hem. “You don’t mind if I go first, do you?” Voordat hij er iets op kon zeggen, boog ze zich voorover. Ze koos haar positie precies zodat haar kont vlak voor zijn neus hing en haar jurkje net niet hoog genoeg kroop voor hem om iets te zien. Ze liet haar tand tegen haar hoektand rusten terwijl ze haar mond lichtjes opende, kneep één oog dicht… en stootte een bal met een even nummer in het gat dat zich aan de linkerkant van de tafel bevond. De witte bal rolde door tot aan de overkant van de tafel en Willow liep traag om de tafel heen, waarna ze naar de jongen knipoogde en een nieuwe poging deed. Deze keer boog ze naar voren zodat hij in haar decolleté kon kijken en stootte ze de witte bal opnieuw naar voren, maar haar tweede bal met een even nummer rolde langs het gat af en bleef aan de zijkant van de tafel stilliggen. “Though luck,” zei Willow met een pruillipje, maar gebaarde met een sierlijke beweging naar hem dat hij zijn gang mocht gaan. Dit kon nog wel eens leuk worden.

Een kleine glimlach gleed om haar lippen toen ze opmerkte dat de jongen naar haar aan het staren was. Hoe kon hij ook anders? Haar jurk benadrukte precies de rondingen die ze wilde benadrukken en met haar verleidelijke houding wist ze ook wel hoe moeilijk het was voor hem om haar te weerstaan. Ze vond het knap dat hij haar nog altijd niet over die tafel heen had gebogen en zich over had gegeven aan zijn goesting, maar de jongen leek een sterke wil te hebben. Ergens had Willow daar wel respect voor, maar het liet haar ook naar innovatieve manieren zoeken om een eind aan zijn sterke wil te maken. Met haar blauwe ogen volgde ze hoe hij met een witte bal twee ballen aanstootte; één rolde tegen de rand en de ander, haar bal, bleef voor het gat hangen. “I might be a princess, but you don’t have to save me by helping me out,” zei ze tegen hem met een knipoog, waarbij ze ook even op een nonchalante manier aan hem meedeelde dat ze een prinses was. Ze liep dichter naar hem toe, ging op de tippen van haar tenen staan en liet haar lippen één millimeter voor zijn oorlel hangen. “You make this way too easy for me,” zei ze met een hese stem in zijn oor, waarna ze zich omdraaide, haar keu erbij pakte en vooroverboog. Ze duwde haar kont vol tegen het plekje tussen zijn benen aan en speelde met de witte bal de even bal die de jongen voor het gat had gespeeld in het gat. Ze bleef echter in haar positie en leunde nog wat meer naar achteren, waarna ze verleidelijk naar hem over haar schouder keek. Eens zien wat hij nu zou doen.