Having fun with knifes.

Met een trage tred liep Willow door haar kamer. Ze had net een dolk uit het niets tevoorschijn laten komen en hield deze bedenkelijk tegen haar lip terwijl ze naar buiten keek. Door die stomme lockdown zat er niet veel anders op dat in het huis te blijven, al schreeuwde alles in haar dat ze die regel juist wilde verbreken. Ze verveelde zich enorm en hoewel het huis groot was, had ze de belangrijkste dingen in de eerste dag dat ze hier was al wel verkend. Het huis was immers niet zó groot dat je uren bezig was met het te verkennen, al moest ze zeggen dat het huis best interessante dingen had. Een immense bibliotheek, een spelletjeskamer en een torenkamer. Ze had echter geen zin om de hele dag binnen te zitten en dus besloot ze om naar buiten te gaan. Ze had haar traditionele witte jurk die ze altijd in het kasteel droeg vervangen door een topje en een shortje. Niet echt prinsesachtig, maar de Peculiars hier zouden wel te weten komen wie hier de touwtjes in handen had. Daar zou ze wel voor zorgen. Willow liep de trappen af en liep naar de tuin, waar ze voor de schuur ging staan en een stift uit haar zak tevoorschijn haalde. Ze maakte een paar grote stippen op de schuur, drie om precies te zijn. Toen hield ze haar handpalm naar boven en liet drie dolken tevoorschijn komen. Ze woog het lichtgewicht in haar hand, concentreerde zich en liet toen de dolk vol uit haar hand op het eerste doelpunt afgaan. Een glimlach gleed om haar lippen toen ze het recht in de roos raakte, waarna ze voor het tweede en vervolgens snel het derde doelpunt ging. De dolken boorden zich en tevreden zijnde leunde Willow een beetje naar achteren. Ze was blij dat ze het nog steeds kon.

Met een kleine glimlach keek Willow naar de dolken, die één voor één allemaal op een perfecte manier uit hun doelwitten staken. Ze moest eerlijk toegeven dat dit wel de enigste reden was waarom ze het aangenaam vond in de lus; ze was een Peculiar die dolken uit het niets tevoorschijn kon halen. Niemand kon haar iets maken omdat ze altijd een antwoord klaar zou hebben en iemand zo aan zijn kraag ergens tegen aan kon spietsen als hij of zij haar de hele tijd zou vervelen. En tenzij ze een offensieve gave hadden, konden ze er niet eens iets tegen doen. Willow keek verstoord over haar schouder toen ze de opmerking hoorde, al gingen haar mondhoeken lichtjes omhoog toen ze hoorde dat hij duidelijk onder de indruk was van haar kunsten. “You know I don’t really care, right?” vroeg ze tamelijk bitchy aan de jongen. “It’s way more fun and difficult to train on the shed than in the training area.” Ze had geen idee of dat waar was; ze had niet eens de moeite genomen om te kijken naar de trainingsruimte. En ze ging dat nu ook niet doen omdat één of andere kerel die ze niet eens goed kende haar vertelde dat er een trainingsruimte was. Ze keek de jongen kalm aan en liet ondertussen weer een dolk verschijnen, maar deze keer op een langzame manier zodat het de lengte van haar kin naar vlak boven haar oog volgde. “But you can always try to make me go there,” zei ze op een geamuseerde toon, al lag de uitdagende blik wel in haar ogen nadat ze die woorden had gesproken. Als die hufter haar één keer aanraakte zonder dat ze het wilde, dan stak ze een dolk recht in zijn hart. En dan maakte het haar niet uit of ze uit de lus verbannen werd of niet.

“I wouldn’t know. I’ve never been there,” zei Willow op een droge toon waarmee ze ook al gelijk aangaf dat ze geoordeeld had zonder dat ze het uitgeprobeerd had. En ach, zo’n ramp was het nu ook weer niet dat hij haar mee zou nemen naar de trainingsruimte, maar Willow wilde graag laten zien wie de baas was. Ze was de prinses van Zweden en er diende naar haar geluisterd te worden. En anders zwaaide er wat. Haar intimiderende houding met haar dolk leek een duidelijk effect te hebben; de jongen deed onwillekeurig een stapje naar achteren en een glimlach kwam om haar lippen. Ze hield er niet van om laag ingeschat te worden en hopelijk begreep de jongen nu duidelijk dat hij op zijn tellen moest letten. De jongen begon vervolgens te dreigen dat hij naar de leiding kon stappen en Willow rolde ongeïnteresseerd met haar ogen. Dan deed hij dat toch lekker? Alsof ze stond te shaken op haar voeten als ze zich moest verantwoorden bij een paar autoritaire figuren. Het leek echter meer een poging te zijn om haar dolken uit te mogen proberen, kwam ze later achter. “Okay, but no funny tricks,” waarschuwde ze hem. “I’ve cutted your balls of before you could even throw the second dagger at me.” Ze liet haar derde dolk tevoorschijn komen en hield deze met het lemmet naar de jongen toe. “Are you purely interested in daggers and knifes or are you interested in weapons in general?” vroeg ze aan hem. Het feit dat hij haar vroeg om haar dolk en niet opeens zelf een wapen tevoorschijn haalde, deed haar vermoeden dat het enkel bij een interesse bleef dat hij had en niet iets dat hij even zomaar tevoorschijn kon halen. Ze wuifde naar de twee andere dolken die in de doelen staken en deze verdwenen uit het niets, waarna ze zelf twee dolken tevoorschijn liet komen en wachtte totdat de jongen zou gooien. Dat hij maar eens liet zien wat hij kon.

De jongen gaf aan dat hij geen trucs uit ging halen en Willow gaf een kil knikje. Ze meende wat ze zei. Ze had dan wel haar doel gemist, maar ze had geen problemen met messen naar mensen gooien die haar kwaad deden. Of die slechte bedoelingen hadden. Als zij ze op tijd kon doorzien, hadden ze zo een dolk in hun reet steken. Willow gaf er werkelijk geen zier meer om of haar dat aardig maakte of niet. En het maakte haar ook weinig uit wat de jongen van haar vond. Ze was sowieso niet van plan om hier veel vrienden te maken en het ging er dus puur van af hangen hoe mensen met haar bitchy attitude om zouden gaan. Wat waarschijnlijk wilde zeggen dat ze niet veel vrienden ging maken, als het aan al deze tere zieltjes lag. Willow richtte haar blik op de jongen toen hij aangaf dat hij van wapens in het algemeen hield en Willow gaf een knikje. “Too bad I’m a princess,” zei ze op een nonchalante toon tegen de jongen. “Otherwise I would’ve owned a few beautiful guns by now. The weapon law in Sweden is something to laugh at.” Als je geen strafblad had en je was boven de achttien, dan kon je bij de politie binnen wandelen voor een vergunning te vragen. Kocht je lichtere wapens of wapens met een minder hoog gevaartegehalte, dan kreeg je ze zelfs zonder vergunning mee. Alleen was het nogal raar als een prinses om een pistool kwam vragen en dus moest ze het maar bij haar dolken houden. Een zuinig lachje kroop om haar lippen toen de jongen op een enthousiaste toon aangaf dat haar dolken geweldig gooiden. “Of course they do,” begon ze op een arrogante toon, “I created them.” Van een prinses kon hij niks lagers verwachten, wel dan? “You should try that tree over there,” zei ze met een knikje. “And see how these daggers work on a thicker opponent.” Ze creëerde een nieuwe dolk voor de jongen en gaf deze aan hem, waarna ze haar wenkbrauw optrok en afwachtte.

Hoewel hun gesprek vanaf het begin niet op goede voet begonnen was, moest Willow eerlijk toegeven dat ze de jongen wel een interessant type vond. Hij was aantrekkelijk, liet ze daar maar eerst mee beginnen. Maar er zat ook iets in zijn karakter dat haar aandacht wel trok. Ze wist dat ze hem wel kon kneden zodat hij onderdanig aan haar zou worden, maar ergens vroeg ze zich toch wel af hoe het zou zijn om een oprechte vriendschap met iemand te hebben. Hun gemeenschappelijke liefde voor wapens lag al helemaal goed in haar aard en ergens wilde ze dat ze hem mee terug kon nemen naar haar kasteel. Niet als partner – Willow deed niet aan liefde – maar als iemand waar ze mee kon praten en haar liefde voor wapens en het destructieve vermogen ervan kon delen. Ze had zo wel het idee dat ze beiden, als ze naar een illegale winkel vol wapens zouden gaan, wel in hun sas zouden zijn. Wat haar op een idee bracht. “What about other loops?” vroeg ze op een nonchalante manier aan hem. “You said there isn’t one in Inndyr, but maybe there are other loops where we can get them.” Ze haalde haar wenkbrauwen een paar keer achter elkaar naar hem op. Het zou zo leuk zijn om naar een wapenwinkel te gaan waar ze gewoon iets konden stelen of mee konden nemen. Ze had toch geld genoeg; ze was er vrij zeker van dat ze het duurste wapen in heel het assortiment kon kopen. Ze fronste kort toen hij zijn gave aan haar toonde nadat hij haar dolk in de boom had gegooid en nam het wapen bedenkelijk weer terug aan. “Teleporting, huh?” Geen slechte gave als je het haar vroeg. “Now we defenitly need to find a weapon store in another loop,” grijnsde ze. Ze stak haar hand naar hem uit en glimlachte naar hem, deze keer een vrij oprechte voor haar doen. “The name’s Willow,” stelde ze zichzelf voor. “And you are?” Eigenlijk zou hij voor haar moeten buigen omdat ze een prinses was, maar ze nam aan dat ze het voor deze keer zou laten voorbijgaan als hij het niet zou doen. Er zouden nog momenten genoeg zijn dat ze hem manieren bij zou brengen en dat hij de dolk voor haar was gaan halen zonder dat ze iets moest zeggen, was al een grote stap naar het tonen van de respect die ze verdiende.

Een kleine glimlach gleed om haar lippen toen ze hem zag twijfelen. Het was duidelijk dat hij zich afvroeg hoe hij zich in het bijzijn van een prinses moest gedragen. “I will let this one slide for now, but it is a polite thing to do to actually bow for a princess,” kon ze het dan ook niet laten om hem terecht te wijzen nadat hij zich voor had gesteld. Ze schudde zijn hand en liet hem los, waarna ze haar blauwe ogen op het verblijf richtte en kort op haar onderlip knabbelde. Hij had al duidelijk laten merken dat hij het wel zag zitten om opzoek te gaan naar een wapenwinkel in andere lussen en aangezien Willow schijt had aan de lockdown en heel hun regeltjes wilde ze daar nu al wel werk van maken. Ze had al gemerkt waar het kantoor zich bevond en was er vrij zeker van dat ze zichzelf meer informatie konden verschaffen om te zien waar de andere lussen precies lagen. En als het niet in het kantoor lag, dan zou het in de bibliotheek moeten liggen. Maar haar vermoeden lag meer bij het kantoor en dus was dat ook de optie waar ze voor ging. “Alright, let’s make this work,” zei ze tegen Connor op een toon dat geen tegenspraak duldde. “We should break into the office and get us a map to see where the locations of all the loops are. That way we can make a decision on which loop to pick to go and find that weapon store.” Ze haalde haar wenkbrauw op naar Connor en sloeg haar armen over elkaar heen. “Can you teleport us there? It’s exhausting to walk all the way back and my feet hurt in these heels.” Ze wierp hem een pruillipje toe.

Willow had er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in dat hij de volgende keer ook effectief naar haar zou buigen. Het respect dat ze verdiende, strookte nauwelijks met het respect dat ze hier van anderen kreeg in deze lus. Dat had ze wel verwacht en het irriteerde haar dat anderen niet zagen wat voor sterke positie ze had en hoe hoog haar rang wel niet was, zeker vergeleken met die van hun. Ze moest echter wel toegeven dat ze deze jongen wel aardig begon te vinden en dat ze daardoor sneller geneigd was aan zijn gebrek om het juiste respect voor haar op te brengen te negeren. Voor nu dan. Het sierde hem dan wel weer dat hij zonder klagen instemde met haar plannen; het leek haar vrij duidelijk dat haar IQ hier de hoogste was en dat zij de betere plannen had. Connor kon maar beter voor zichzelf beslissen dat dat de realiteit was als hij deze vriendschap een kans op slagen wilde geven. Hij stemde in met haar plan om naar het kantoor te teleporteren, maar gaf nog zijn mening over de schoenen die ze droeg. “A good princess needs to keep her options open,” zei ze met een knipoogje tegen hem, waarbij het niet duidelijk was waar ze het over had en dat ging ze ook niet toelichten. Inmiddels stonden ze voor een dichte deur en nadat Connor een klopje op de deur had gegeven, kwam er al vrij snel naar voren dat er niemand was. Zonder pardon drukte Willow dan ook de klink naar beneden, ging hem voor en nam aan dat hij wel zo slim zou zijn om de deur achter hun te sluiten. Ze liep resoluut op het bureau van het kantoor af en begon lades open te trekken zodat ze de inhoud kon bestuderen. “They even have a list of names of all the people who are in this loop. Their gifts are also listed,” zei ze met een frons. Even speelde ze met het idee om de lijst door te spitten, maar ze wilde hun geluk ook weer niet te ver tarten en dus sloot ze de lade weer en keek ze om zich heen. “Bingo,” zei ze met een kleine grijns toen ze een oprolde wereldkaart vond waarbij met gekleurde bollen aan was gegeven waar de verschillende lussen zich bevonden. “Take a look at this,” mompelde ze en haar vinger gleed van de ene naar de andere lus. Ze liet eerst de andere maar een suggestie maken voordat ze met haar eigen idee kwam. Ze zou immers niet ál het werk voor hun doen.