[TW] If it gets too late, I might just let go of everything

Sun-Hi rende door de kamer. Ze trok aan een deur, maar kreeg hem niet open. Achter zich hoorde ze de man kwaad lachen. Angstig draaide Sun-Hi zich om. De angst die in haar ogen te zien was, maakte de man alleen nog maar meer aan het lachen. In zijn rechterhand had hij een mes, zijn linkerhand was bedekt door een handschoen. Zijn gezicht kon Sun-Hi niet zien, daarvoor was het te donker. Dreigend kwam hij op haar af. Sun-Hi wilde gillen, maar er kwam geen geluid uit haar mond. De man lachte nog boosaardiger en haalde uit met het mes. Ze kon nog net op tijd wegduiken, maar ze viel op de grond. Gauw probeerde ze zich om te draaien, op haar handen en voeten, en weg te kruipen. Maar de man pakte haar bij haar voet beet en sleurde haar dichter naar hem toe. Hij hield het mes omhoog en liet het met volle vaart naar beneden komen. Sun-Hi sloeg beschermend haar armen voor haar gezicht en…”

Met een ademhapping schrok Sun-Hi wakker en schoot ze omhoog. Haar borstkas ging op en neer, terwijl ze naar adem snakte. Het zweet liep in stralen over haar hoofd, zo erg, dat zelfs haar rug en haar haren nat waren. Haar ogen gleden de donkere kamer af, maar ze kon niemand ontdekken. Met een zucht liet Sun-Hi zich weer in haar bed terug zakken. Wat een verschrikkelijke droom was dit geweest. Ze sloot haar ogen weer, tijd om terug in slaap te vallen. Helaas ging dat nog niet zo makkelijk. Tien minuten gingen voorbij, twintig minuten gingen voorbij, dertig minuten gingen voorbij. Sun-Hi kon de slaap niet meer vatten, elke keer als ze haar ogen sloot, zag ze de boosaardige man weer op haar netvlies verschijnen. En dat was nou niet bepaalde de juiste omstandigheid om te gaan slapen. Misschien kon ze wat gaan lopen, even een glas water drinken, en het dan nog een keer proberen?

Stilletjes gleden haar voeten in haar pantoffels en sloeg ze haar kamerjas over haar slaapkleding heen. Heel zachtjes deed ze de deur van haar kamer open en deed hem even zachtjes weer dicht. Sun-Hi keek de donkere gang in en er gleed een rilling over haar rug. Oké, misschien was dit toch niet zo’n heel slim plan. Sun-Hi besloot om haar plan aan te passen: snel naar beneden lopen, een glas water drinken en weer terug naar haar kamer. Op dit tijdstip zou ze echt geen wandeling door het huis gaan maken. Zo stilletjes mogelijk liep ze van de trap af, kromp eventjes in elkaar toen de trap kraakte en liep naar de keuken. Omdat ze de vorige keer ook een glas had gepakt, wist ze nu waar deze stonden. Deze vulde ze bij de kraan met water en klokte het water achterover alsof het haar ergens van moest redden. Precies op het moment dat ze het glas op het aanrecht neerzette, hoorde ze achter zich een geluid. Vliegensvlug draaide Sun-Hi zich om en gleden haar ogen door de keuken. Haar ogen stonden bezorgd en angstig. Wie was daar?

@Victor Frankenstein

яє∂

Victor was in de woonkamer in een van de zetels in slaap gevallen. Hij had tot laat op zijn gsm dingen zitten opzoeken die gebeurd waren in de tijd die hij in zijn vorige lus had doorgebracht en daarom niet had meegemaakt. Hij was sinds de jaren 70 niet meer uit een lus geweest, dus er was veel dat hij moest inhalen. Met een gsm leren omgaan was daar een van, maar dat kon hij ondertussen al redelijk. Er waren echter ook veel andere dingen waar hij nog niets van wist en dus had hij die op zijn telefoon zitten opzoeken. Maar midden in een artikel over de geschiedenis van computers was hij in slaap gevallen. Niet zo heel veel later—het was zoals gewoonlijk al lang donker geweest tegen dat hij in slaap had kunnen vallen—maakten zachte voetstappen hem wakker. Iemand was de woonkamer doorgelopen naar de keuken. Angstig om zich heen kijkend kwam Victor overeind. De kraan in de keuken werd opengedraaid; het geluid van water dat neerstroomde leek oorverdovend in de stilte. Het is gewoon een van de andere bijzondere. Maar zelf al wist hij dat zeker, toch was het moeilijk om de angst te onderdrukken. Aarzelend ging hij naar de keuken. Het is gewoon een van de kinderen, vertelde hij zichzelf nog een laatste keer voor hij de deur voorzichtig opendeed. En hij kreeg gelijk. Voor hem stond een meisje waar hij nog niet mee gesproken had, maar wel al had opgemerkt als nieuw in de lus. Met een zucht ontsnapte wat spanning uit zijn schouders. “Hey,” sprak hij zacht, want wat moest hij anders zeggen?

Natuurlijk hoefde ze niet bang te zijn. Ze was veilig in de lus van miss Rosefinch, de vrouw die ze eerder had ontmoet, maar toch was het beangstigend om ergens rond te lopen waar ze niet helemaal wist waar ze alles moest vinden. De jongen die tegenover haar stond leek haar echter niet gemeen of onaardig, dus daarom glimlachte ze voorzichtig toen de jongen haar begroette. Nu moest ze natuurlijk wat terugzeggen, maar eigenlijk had ze geen idee wat. Daarom stak ze haar hand maar op. Ongemakkelijk stonden ze tegenover elkaar, want Sun-Hi kon zich simpelweg niet verstaanbaar maken. “You…not…?” en vervolgens maakte ze met haar handen een gebaar wat slapen moest betekenen. Misschien kon de jongen, net als haar, wel niet slapen en was hij ook maar een ommetje gaan maken om een glas water te gaan drinken in de keuken. Dat was soms het beste wat je kon doen als je niet kon slapen. Onderzoekend keek ze de jongen tegenover haar aan, zich afvragend wat hij kwam doen.

@Victor Frankenstein

яє∂

Victor probeerde de glimlach van het meisje te beantwoorden, maar wist de angst die hij net had gevoeld niet helemaal uit zijn gezicht te verbannen. Hij kon het niet helpen; hij was nu eenmaal een angstig persoon en kon dat moeilijk verbergen. ‘You…not…?’ Zijn wenkbrauwen trokken samen toen ze een gebaar maakte dat slapen leek te betekenen. Kon ze hem niet verstaan? “What language do you speak?” vroeg hij haar, maar bedacht toen dat ze dat naar alle waarschijnlijkheid niet zou begrijpen. En dus gebaarde hij naar zijn keel in een poging de boodschap over te brengen. Als hij haar in een taal zou kunnen laten praten die ze wel kon, kon hij erachter komen of hij haar misschien in die taal kon verstaan. Victor had in zijn leven veel talen geleerd, niet altijd op een hoog niveau, maar er was best wel een grote kans dat hij degene die zij sprak kon.

De jongen leek minstens zo geschrokken te zijn als haar, wat Sun-Hi wel weer wat geruststelde. Voorzichtig glimlachte ze weer naar de jongen en zuchtte zachtjes. Dit was nog verdraaid ingewikkeld. Maar in haar cultuur was het belangrijk om respect te tonen naar een ander persoon, dus deed ze daar wel haar best voor. De jongen trok zijn keel weer open en begon in, gokte Sun-Hi, het Engels tegen haar te spreken. Sun-Hi haalde haar schouders op en de jongen scheen ook te beseffen dat dit niet heel erg veel zin had. “Language” betekende “taal” wist Sun-Hi toevallig, dus ze ging er maar van uit dat de jongen vroeg welke taal ze dan wel sprak. En als dat niet zo was, dan zou dit een hele ongemakkelijke situatie worden. “Korean” sprak Sun-Hi toen, hopend dat het inderdaad was wat de jongen aan haar had gevraagd. Het was zo lastig om elkaar te verstaan in een taal die je allebei niet sprak, maar ze wist zeker dat als ze allebei hun best zouden doen, het uiteindelijk wel goed zou komen.

@Victor Frankenstein

яє∂

Hoewel communiceren op deze manier niet echt ideaal was, leek het meisje te begrijpen wat Victor bedoelde. ‘Korean,’ kwam het antwoord dat direct een glimlach op Victors gezicht bracht. “한국어를하는 사람을 만난 지 오래 됐어요,” sprak hij; zijn angst even vergeten in zijn enthousiasme. Het was echt lang geleden sinds hij de taal gesproken had—waardoor zijn uitspraak waarschijnlijk niet al te fantastisch was en het moeilijk was om zich de woorden te herinneren, maar dat zou wel terugkomen—en was ook verrast om in Inndyr iemand tegen te komen die Koreaans kon. “제 이름은 빅터입니다,” stelde hij zichzelf voor.

*It’s been a long time since I met someone who spoke Korean.
*My name is Victor.

Haar angst verdween op het moment dat de jongen, die zich voorstelde als Victor, Koreaans begon te praten. Het was alsof er een hele last van de schouders van Sun-Hi viel: ze hoefde nu niet meer bang te zijn (alsof het Koreaans haar ging beschermen) en ze kon eindelijk met iemand anders communiceren die niet haar broer was, of een telefoon met vertaalfunctie nodig had om met haar te kunnen praten. Vrolijk keek ze Victor aan. “한국어를 할 줄 아는 사람이 많지 않아서 정말 대단합니다” sprak Sun-Hi vol met enthousiasme. Opeens realiseerde Sun-Hi zich dat ze zich helemaal niet had voorgesteld. In haar cultuur was het heel erg onbeleefd en daarom gaf ze hem een licht buiginkje. “미안 해요 매너 어디 있죠? 제 이름은 선하이입니다. 만나서 정말 반가워요, 빅터” zei ze toen snel en glimlachte vriendelijk naar hem. Sun-Hi deed een paar stappen richting hem en keek met een geamuseerde blik naar zijn blauwe haar. Het stond hem super cool en bovendien vond ze het tof dat hij iets anders had dan andere mensen. “ 머리가 정말 좋아요” complimenteerde ze hem toen. Ondanks dat de nacht niet haar sterkste kant was, zorgde dit alles wel voor een vrolijk gevoel in haar lichaam. Ze kon niet wachten om dit aan Iseul te vertellen: ze was vrolijk in de nacht en ze had iemand ontmoet die Koreaans sprak zonder een vertaalmachine. Iseul zou vast blij voor haar zijn. “ 당신도 잘 수 없었나요?” vroeg ze toen, nieuwsgierig naar de reden waarom hij op dit tijdstip nog wakker was.

- It’s really wonderful that you speak Korean, not a lot of people can do that.
- I'm sorry, where are my manners? My name is Sun-Hi. It's really nice to meet you, Victor.
- I really like your hair.
- Weren’t you able to sleep either?

@Victor Frankenstein

яє∂

Victor glimlachte toen ook het meisje opfleurde door de taal te horen. ‘미안 해요 매너 어디 있죠? 제 이름은 선하이입니다. 만나서 정말 반가워요, 빅터,’ sprak ze met een kleine buiging. Victor begroette haar gepast terug. “만나서 반가워요, 선하이.” Het meisje zette een paar stappen dichterbij en keek gefascineerd naar zijn haar. ‘머리가 정말 좋아요.’ Het compliment deed hem glimlachen. Met het rood was hij helemaal niet blij geweest, maar het blauw vond hij best wel leuk. Misschien dat hij het zou wel zou houden voor een tijdje. “감사합니다. 당신의 염색을 원하신다면, 그것을 좋아하는 사람을 알고 있습니다.” Hij wist zeker dat Connor dolblij zou zijn met de kans om iemands haar te verven. ‘당신도 잘 수 없었나요?’ vroeg hij het meisje waarop Victor knikte. “잠을 못 자서 늦게 자다가 거실에서 잠이 들었어요. 그리고 나는 당신의 말을 듣고 여기에 왔습니다,” legde hij verder uit. Het klonk een beetje moeizaam omdat hij zo lang al geen Koreaans meer gesproken had, maar hij dacht wel dat hij verstaanbaar was. “그래서 당신도 잘 수 없나요?”

* Nice to meet you too, Sun-Hi.
* Thank you. If you ever want yours dyed, I know someone who would love to do it.
* I couldn’t sleep so I stayed up late, but then I fell asleep in the living room. And then I heard you and came here.
* So you couldn’t sleep either?

Niet dat het niet leuk was om met haar broer te communiceren, want daar haalde ze echt wel veel plezier uit. Maar het was ook gewoon leuk om nieuwe mensen te leren kennen – mensen die hele andere gewoontes als haar hadden. De jongen was in ieder geval respectvol, want hij groette haar op een manier die wat haar betreft heel appropiate was. Sun-Hi lachte om zijn opmerking. “글쎄, 나는 다른 머리 색깔을 원할 때 가발을 착용합니다. 내 방에 20 개 정도 있지만 감사합니다. 명심하겠습니다.” Sun-Hi had in Zuid-Korea nog veel meer pruiken gehad. Daar was het bijna zo normaal dat je elke dag wel ander haar had, dat ze een hoop pruiken in had gekocht. Bij de platenmaatschappij waar ze als make up artiest had gewerkt, had ze ook wel eens wat mogen meenemen. Sun-Hi luisterde naar de uitleg van de jongen en knikte toen. Ondanks dat het een beetje hakkelend en langzaam ging, kon ze de jongen goed begrijpen. Ja, dat klonk wel logisch. Daarom was Sun-Hi dus zo van hem geschrokken. Ze hees zichzelf even op het aanrecht en ging gemakkelijk zitten. “ 나는 악몽을 꾸었다” Sun-Hi keek toen een beetje moeilijk, terwijl ze verder nadacht. Hoeveel ging ze de jongen vertellen? Ze kende hem pas net. Aan de andere kant, hij was wel het eerste aardige gezicht dat ze hier in de lus tegen kwam. Dus besloot ze maar gewoon uit te leggen wat er aan de hand was. “내가 루프에 참여한 이후로 많이 발생합니다. 어쩌면 환경의 변화일지도 모르지만 매일 밤 무서워서 깨어나는 것은 너무 피곤합니다.” Sun-Hi keek hem toen weer aan en glimlachte naar hem. Wat was dit eigenlijk gek. Ze kende de jongen pas net, maar ze had hem al wat dingen aan hem verteld. Dat zou ze normaal gesproken nooit doen. Maar dit was ook een andere situatie: het was nacht, ze was ver weg van huis en eindelijk had ze een aardig gezicht gevonden.

- Well, I wear wigs when I want to have another hair colour. I have like twenty of them in my room, but thanks, I'll keep that in mind.
- I had a nightmare.
- They happen a lot since I've been in the loop. Maybe it's the change of environment, but it's so tiring to wake up scared every night.

@Victor Frankenstein

яє∂

Het meisje was blijkbaar eerder een fan van pruiken dan van haarverf—misschien moest hij Connor maar eens laten weten dat er ook een niet-permanente optie was als hij nog eens iemand wou ‘opvrolijken’. Het gesprek dwaalde echter al snel van zijn haar af en ging nu over waarom ze allebei wakker waren. Hoeveel mensen Victor al had ontmoet door zijn slapeloosheid wist hij niet precies, maar Sun-Hi was alleszins niet de eerste. Dat ze wakker was door een nachtmerrie verbaasde hem ook niet echt. ‘내가 루프에 참여한 이후로 많이 발생합니다. 어쩌면 환경의 변화일지도 모르지만 매일 밤 무서워서 깨어나는 것은 너무 피곤합니다,’ legde het meisje uit waarop Victor knikte. “이해할 수 있습니다.” Hij had al zo lang last van nachtmerries dat hij het gewend was om zo goed als altijd moe te zijn—niet dat dat het er beter op maakte. “하지만 환경 변화 때문이라면 조만간 사라져야합니다,” sprak hij met een glimlach.

* I can understand that.
* But if it’s only because of the change of environment they should go away soon enough.

Het was fijn om met iemand anders te praten over haar nachtmerries. Een objectief persoon die geen mening had over haar en haar verder ook niet kende. Dat zorgde ervoor dat Sun-Hi het een beetje kon relativeren: op het moment dat ze wakker werd leek het verschrikkelijk, maar nu ze er met Victor even over had staan praten, kon ze het allemaal weer wat beter bevatten. Victor stelde vast dat het snel over zou zijn als het alleen door het veranderen van de omgeving en Sun-Hi knikte. “ 나는 희망한다” zei ze toen met een glimlachje en wipte van het aanrecht af. Ze liep eventjes naar het keukenraam en staarde naar de omgeving buiten. De nacht gaf het terrein van het huis een spookachtige sfeer en ergens kon Sun-Hi dat wel waarderen. “여기가 싫다는 건 아니에요. 여기가 아름답 기 때문에. 내가 출신과는 너무 다르지만 ... 너무 아름다워.” Sun-Hi draaide zich weer naar Victor toe en keek hem toen nieuwsgierig aan. “오랫동안 여기에 계셨습니까? 여기에 정착하는 것이 쉬웠습니까?” vroeg ze toen aan hem.

- I hope so.
- Not that I don't like it here. Because it's beautiful here. So different from where I come from...but so beautiful.
- For long have you been here? And was it easy for you to get settled here?

@Victor Frankenstein

яє∂

Als Sun-Hi’s nachtmerries veroorzaakt werden door de veranderde omgeving zouden ze binnenkort weer over moeten gaan. ‘나는 희망한다,’ zei het meisje waarop Victor knikte; hij hoopte het ook voor haar. Nachtmerries waren verschrikkelijk. Zeker als je ze lang had waardoor ze je slaappatroon en daardoor ook je leven verstoorden. Victor ging iets dichter bij het meisje staan zodat hij net als haar door het raam naar buiten kon kijken. ‘여기가 싫다는 건 아니에요. 여기가 아름답 기 때문에. 내가 출신과는 너무 다르지만 ... 너무 아름다워.’ Verschillende plaatsen hadden verschillende soorten schoonheden; hij had genoeg van de wereld gezien om dat te begrijpen. ‘오랫동안 여기에 계셨습니까? 여기에 정착하는 것이 쉬웠습니까?’ vroeg het meisje hem met een nieuwsgierige blik. “여기에 약 ... 9 개월.” Terwijl hij het uitrekende was hij zelf wat verbaasd. De tijd stond dan wel stil in de lus, het ging sneller dan je soms doorhad. Er was veel gebeurd—dat wel—, maar naar zijn gevoel leek het nog niet zo dat hij hier al negen maanden was; maar blijkbaar was hij wel al zo lang hier. “처음에는 문제가 있었어요,” vertelde hij terwijl hij terugdacht aan hoe hij zijn afstand van mensen had proberen te houden omdat hij bang was iemand pijn te doen met zijn bijzonderheid. “하지만 정착하기가 그렇게 어렵지 않을 거라고 확신합니다,” zei hij met een glimlach.

* I’ve been here for about… 9 months.
* I had some trouble at first myself.
* But I’m sure you won’t find it that hard to settle in.

Sun-Hi voelde zich kalmer worden. Een fijn gesprek was soms de beste remedie tegen je eigen demonen. De jongen kwam dichterbij haar staan en vertelde haar dat hij al 9 maanden hier was. Onder de indruk keek ze hem aan, ze had dus te maken met een echte ervaringsdeskundige op het gebied van de lus te maken. Zijzelf was hier nog maar heel erg kort, dus iedereen die hier langer zat dan haar was in haar ogen een ervaringsdeskundige. Victor legde uit dat hij wat problemen in het begin en dat hij er zeker van was dat ze binnenkort echt wel zou wennen. “ 이상하게 들릴지 모르지만 처음에 문제가있는 사람이 나뿐이 아니라서 기쁘다.” Het was absoluut niet zo dat ze blij was dat de jongen tegenover haar ook problemen had gehad, juist niet. Maar het was fijn om te horen dat zij niet de enige was die problemen ervaarde in het begin. “ 외로움이 덜한 것 같아요?” zei ze toen zachtjes. Nieuwsgierig keek ze de jongen weer aan. “ 여기 오기 전에 어디에서 살았습니까?” vroeg ze toen.

- This might sound weird, but I'm glad that I'm not the only one having trouble in the beginning.
- It makes you feel less alone, I guess?
- Where did you live before you came here?

Zodra hij uit het raam keek en de duisternis hem aanstaarde, had hij al spijt dat hij naar buiten had gekeken en richtte hij zijn blik weer op het meisje. Sun-Hi leek onder de indruk te zijn van hoe lang hij al in de lus was—het leek voor hem eigenlijk al lang en dit was niet eens zijn eerste lus. ‘This might sound weird, but I'm glad that I'm not the only one having trouble in the beginning.’ Victor keek haar even vragend aan. ‘It makes you feel less alone, I guess?’ Hij knikte; dat kon hij wel begrijpen. Als je wist dat anderen er ook problemen mee hadden, voelde je je minder raar als je er zelf moeite mee had. ‘Where did you live before you came here?’ vroeg ze nieuwsgierig verder. Victor schuifelde even met zijn voeten voor hij zich op de keukentafel zette. Zijn blik gleed af naar waar zijn hand tegen het hout van de tafel rustte. “I lived in a few loops before I came here.” Hij verzweeg het jaar tussen Annemasse en Inndyr voor nu; dat kon later altijd nog ter sprake komen. “And you? Where did you live before you came here?” vroeg hij terwijl hij nieuwsgierig naar het meisje opkeek.

» Very late but very happy birthday Lisanneee<3