Warmer welcomes

Geconcentreerd keek Connor naar de pooltafel voor hem. Sinds de ene ontmoeting met Alec waarbij hij de jongen tot een wedstrijd had uitgedaagd had hij eindelijk eens de moeite genomen om echt te leren hoe het spel werkte. Uiteindelijk bleek dat hij de regels wel redelijk goed had overgenomen met hier en daar wat nieuwe informatie. Het lastige deel was het goed worden in de stok tegen de ballen krijgen op de manier dat hij punten kon scoren. Zijn aandacht voor de omgeving was minimaal met de focus die hij op de keu legde. Al maanden zat hij met de kwestie van een nieuwe hobby vinden, maar niks hield zijn aandacht lang genoeg. Alles wat overbleef was het moorden van dorpelingen en alcohol waar hij zijn vermaak in vond. Het voordeel was dat Zeal nu ook weer mee deed met het moorden en weer terug bij zijn psychopathische zelf was. De kwestie zelf met hoe Connor zich daar over voelde was nog lastig genoeg. De compleet oude versie van Zeal, de versie die hem ook met dood bedreigde, wilde hij niet terug hebben. Wel wilde hij de versie van Zeal hebben die moorden pleegde met hem en er even veel van genoot. Niet het watje dat Skyler gecreëerd had. Wat ook nog een heel ding was. Voor zover Connor zich bewust was, was de enige informatie die hij had dat Skyler een derde partij was die Zeal aan getrouwd met Loras zijn had laten denken en vervolgens in het niks verdwenen was zodat Connor’s kamergenoot met het probleem van voor het eerst ‘goed’ zijn achterbleef. Redenen genoeg om ene Skyler dood te wensen, of zelf de dood in te jagen als de jongen zijn gezicht ooit nog liet zien.

Met zijn concentratie op het spel had hij geen echt bewustzijn van de binnenkomst van een nieuwe jongen. Zelfs als hij het wel doorgehad had zou Connor er niet lang stil bij blijven staan. Zijn besef van hoe Skyler eruit zag was zero en de kans dat hij hem uit het niks tegen het lijf liep was minimaal. Het enige wat hem op de aanwezigheid van de ander wees was zodra een bal van de tafel af vloog en op de jongen afrolde. Meteen teleporteerde Connor erachter aan en griste hij de genummerde bal van de grond voor hij overeind kwam en recht in de ogen van een jongen keek. Verbaasd knipperde hij. Zijn blik gleed naar de stoffige naaimachine en weer terug naar de onbekende. In zijn linkerhand hield hij de poolbal stevig geklemd, in zijn rechter de keu. Hij kon het niet helpen dat er automatisch een spottende blik in zijn ogen kwam omdat de ander vol liefde over een naaimachine aan het aaien was. Het mentor zijn was wat hem tegenhield om er een opmerking over te maken. ”Can you move?” vroeg hij in plaats daarvan met het rollen van zijn ogen. ”Either that or join me for a game,” ging Connor uitdagend door terwijl hij de bal omhoog hield. No way waarin hij ging verliezen van dit joch en alleen spelen was toch saai.

Alle gedachten aside was Connor zich toch bezig met focussen op een eenzaam partijtje pool waarbij hij vooral zijn eigen vaardigheden probeerde te verbeteren. Vaardigheden die duidelijk nog wat werk hadden te gaan met de manier waarop de bal van de tafel vloog. Zonder er bij stil te staan teleporteerde Connor erachter aan waardoor hij voor de neus van een andere jongen eindigde om recht in zijn ogen te kijken. In reactie nam de ander diep adem met zijn ogen gesloten. Waarom ook niet. In een huis vol peculiars zou je dit soort dingen wel moeten verwachten, wat het vermoedde vergrootte dat hij nieuw was. Hoe dan ook moest hij aan de kant stappen als hij geen poolbal tegen zijn kop wilde. ”Sure,” reageerde hij al terwijl Connor een nieuw idee binnen schoot. Een dat hij er ook gelijk aan toevoegde met de uitdaging om samen een spel te spelen. Het leek hem toch veel beter dan worstelen met een naaimachine. Bij zijn gedachten rond Zeal bleef hij al niet meer stilstaan omdat hij zich volledig hierop wilde focussen om te winnen, mocht de jongen het aanbod aannemen. De grijns op zijn gezicht beloofde in ieder geval van wel. ”Yeah sure, I could use some practice,” stemde hij in. Perfect.

Met een grijns keek Connor toe hoe de jongen de naaimachine weer opborg. Goed, dan waren ze ook van dat saaie ding af. ”Let’s go then,” gaf de jongen ook aan dat hij er klaar voor was met een tikje tegen zijn arm. Kort trok er een frons over zijn gezicht. Op het niveau van vriendelijkheid voor dat soort acties zaten ze nog lang niet, als ze al op een niveau van vriendelijkheid konden eindigen. Het leek erop dat hij nog steeds goed was in vijanden maken. ”Bring it on,” reageerde Connor alsnog. De ander was misschien totaal niet het type waar hij vrienden mee werd, maar hij kon zich nog wel een soort van gedragen. Zijn bril schoof hij weer recht op zijn neus. Opnieuw stapte hij naar de tafel toe waar hij de ballen in positie begon te leggen zodat ze een officieel spel konden starten. Ondertussen sprak hij ook weer verder. ”So I’m Connor,” stelde hij zichzelf voor met een knik voor hij zijn blik weer op de poolballen richtte. ”And you are?” De naam van zijn tegenstander hebben was wel handig. Wist Connor veel dat de naam weten hem waarschijnlijk meteen moordzuchtig zou maken.