Innocence that warms the heart

Het kleine meisje was al vroeg door een van de andere Peculiars naar bed gebracht. Een klein lampje had op haar nachtkastje gebrand, om de donker weg te jagen uit de kamer, en ze was al redelijk snel in slaap gevallen. Zelfs al was ze niet voorgelezen uit haar favoriete boek door en van haar ouders, alsnog was ze moe genoeg geweest om haar ogen te sluiten en haar hoofd op het zachte kussen te leggen. Het was haar eerste nacht in de lus, en het maakte dat het meisje niet zo diep en goed sliep. Ze miste haar mama en papa, en zelfs het gestoei met haar grote broer voor het slapengaan. Bovenal miste ze de warmte van het gezin. De vele gezellige geluiden, geuren en muziek dat vaak op de achtergrond te horen was geweest. Kortom, Ella voelde zich bijzonder eenzaam en alleen.

Dit betekende dan ook dat het driejarige meisje wakker was geworden, en gespannen haar favoriete knuffel, een beer Arturo genaamd in haar arm had geklemd, tegen haar aan. Het was een bekende, en ze was er mee in slaap gevallen. Het enige bekende dat het meisje hier nog had, ze had niets tegen Olivia gehad, degene die haar de lus in had geholpen maar ze miste haar familie. Ze was nu op avontuur met haar goede vriend de beer. Misschien dat hij nog tegen haar wilde praten? Ze kon het nooit weten.

Het duurde niet al te lang voordat het meisje uit bed kroop en met een beer en prentenboek in haar hand haar kamer verliet. Haar blote voetjes raakten de koude vloer waardoor het meisje een rilling moest onderdrukken, ze had echter geen sloffen in de buurt liggen die ze aan kon doen. Immers waren nachtelijke avonturen haar niet gewoon. Haar bruine ogen gleden langs de enge muren terwijl ze de trap naar beneden toe probeerde te volgen. De lange schaduwen, en onbekende hoeken maakten haar bang.

Er was weinig licht, natuurlijk was ze niet geheel blind, zeker nadat haar ogen aan de schemering gewend waren geraakt, maar prettig was wat anders. Ongemakkelijk stapte de kleine Ella verder terwijl haar grote bruine ogen zochten naar iets dat bekend was. Een warm geel licht leek door een van de deuren heen te schijnen toen ze op de begane grond aan kwam.

Gespannen rekte een klein handje zich uit naar de deurklink, terwijl het meisje op haar tenen ging staan om deze te openen, en haar prentenboek en beer onder haar arm klemde. Haar grote ogen gleden naar een man die duidelijk nog wakker was en de twee bedden in de ruimte. Ongemakkelijk en met een trillend onderlipje bleef het meisje staan. Ze kon meestal niet spreken, haar stem was te zwak waardoor ze enkel naar hem toe stapte, haar beer en het boek op een van de bedden legde en probeerde te gebaren. Grote onschuldige ogen gleden naar zijn gezicht terwijl ze licht bibberend van de koude begon te mimen. Ze legde de palmen van haar handen op elkaar en bewoog ze onder haar hoofd, alsof ze wilde slapen en schudde toen haar hoofd. Waarna ze in haar ogen wreef en sipjes naar hem keek, om vervolgens met een smekende blik in haar ogen naar het boek te wijzen. Duidelijker dan dat kon ze het niet maken, wilde hij haar voorlezen?

Het was de vraag of de ander haar zou begrijpen, zonder dat ze woorden kon spreken. Haar stem was nog steeds niet sterk genoeg om te praten, en hoewel ze natuurlijk de ander kon laten liplezen was het voor haar niet prettig om de druk op haar stem uit te oefenen, te proberen te spreken en het rauwe geluid over haar lippen te persen. Het was veel prettiger om gewoon te mimen, om te gebaren en te hopen dat de ander zich er niet aan zou storen. 'Wat doe jij hier?' Vroeg de nog onbekende man haar bezorgd toen ze op bibberende benen en met zeer koude voetjes in de richting van hem kwam gelopen. Hij leek haar niet onvriendelijk, en ze zette dan ook haar meest onschuldige gezicht op. Niet omdat ze hem wilde laten smelten, maar omdat ze wilde tonen dat ze hem enkel iets wilde vragen en niet uit bed was gekomen omdat ze een spel wilde spelen of iets in die trant. Haar handen vouwden zich samen onder haar hoofd, zodat ze kon laten zien dat ze had proberen te slapen, maar het niet wilde lukken. Voordat ze met een trillend lipje wees naar haar boek, ze hoopte dat hij haar voor kon lezen, zodat ze zich minder alleen voelde in de lus en het gemis van haar ouders, de veilige figuren in haar leven, niet teveel zou voelen. Hij knikte voordat hij het boek van haar aan nam en haar daarna optilde. Even leek het meisje te verstijven omdat ze dat niet had verwacht, voordat ze ontspande toen ze doorhad dat hij haar enkel op een van de bedden had gezet. Het was beter dan op de koude vloer blijven staan, terwijl ze stiekem toch wel een beetje moe was. Ze wreef weer met haar handen in haar ogen, omdat deze geïrriteerd waren geraakt van de slaap die in haar ooghoeken plakte. 'Ik ben direct terug,' Hij verdween kort in een ruimte voordat hij met een deken terug kwam. Hij legde deze over haar heen waardoor het meisje dankbaar de deken onder haar koude voeten vouwde en zich erin op krulde, het was lekker warm en zacht. De man nam naast haar plaats waardoor het niet lang duurde voordat ze tegen hem aan kroop en haar hoofd tegen zijn schouder aan legde zodat ze mee kon kijken in het boek, haar bruine ogen gleden naar zijn gezicht voordat ze haar hand kort over zijn wang liet glijden, alsof ze hem probeerde op te slaan in haar herinneringen. Het was een klein gebaar, een gebaar van vertrouwen van het driejarige meisje.

Het mocht misschien eng donker zijn geweest in de rest van het huis, maar Ella vond het prettig dat ze toch iemand kon vinden in de holst van de nacht die haar gerust kon stellen en voor kon lezen uit een van de boeken die haar vader had meegegeven. De onbekende man had haar redelijk snel opgetild en op een bed geplaatst, waarschijnlijk omdat ze het duidelijk koud had, waarna hij een deken had gehaald om haar in te stoppen zodat ze in ieder geval warm zou blijven. Het duurde niet lang voordat hij naast haar zat en het boek open sloeg. Echter leek hij eerst niet te verwachten dat het meisje tegen hem aan zou kruipen, al ontspande hij snel genoeg om Ella gerust te stellen dat alles goed was. Een kleine glimlach werd naar haar geschonken toen ze haar hand over zijn wang liet glijden, een kort gebaar van vertrouwen. Met een rustige beweging werd het boek open geslagen. De eerste afbeelding was van een zeemeermin met felgekleurde schubben, het meisje leek meteen op te leven. Ze hield van water! 'Katherina de zeemeermin woonde in de zee. Ze wou een feestje geven voor haar jarige vriend, Lorenzo de makreel.' Terwijl hij sprak sloeg hij een bladzijde om, om Lorenzo met een feesthoedje te laten zien. Het meisje stak een hand uit en tikte de makreel aan waarna ze haar hoofd schudde. Papa heette Lorenzo, hij was geen makreel! 'P-pa..' Het deed zeer om zoveel geluid te moeten produceren, en haar stem klonk zwak en schor waarna ze haar hand over haar keel wreef. Dit was de reden waarom ze niet sprak, het voelde alsof ze de hele dag geschreeuwd had. Tranen leken in haar ogen te verzamelen voordat ze moeizaam slikte en hem aan zijn mouw trok. Ze wilde een knuffel en ze wilde water maar beide waren lastig te communiceren.

Het was een goed prentenboek, een die ze nog niet uit haar hoofd kende waardoor Ella van het verhaal kon genieten. Zeker omdat het over een zeemeermin ging en het meisje gek was op water, echter was de naam van haar vader een scherpe herinnering aan het feit dat ze hem niet meer zou zien. Ook omdat ze hier moest zijn voor haar gezondheid, die kwakkelend was door het niet goede gebruik van haar bijzonderheid. Er was nog veel dat ze moest ontwikkelen om er goed mee om te kunnen gaan. Zodra ze probeerde uit te leggen dat haar vader geen makreel was deed haar keel zeer, ze had gebaren moeten gebruiken, niet haar stem! De man leek bezorgd omdat ze duidelijk ongemakkelijk was, en pijn had in haar keel. 'Rustig. Kan je me vertellen wat er aan de hand is?' Vroeg de man waardoor het meisje kort fronste. Gelukkig had hij geduld en sloeg hij enkel zijn arm voorzichtig over het jonge kind heen. Ze gebaarde naar haar keel en schudde haar hoofd. Ze tikte met haar duim tegen haar vingers aan een paar keer alsof ze praten aan het memen was voordat ze weer nee schudde. Ze kon niet praten. Daarna wees ze naar haar oor en knikte ze ja, alsof ze wel kon horen. Zo probeerde ze duidelijk te maken dat ze hem kon verstaan maar niet kon spreken.