This is fine

Blake was seks aan het hebben in de badkamer. De dealer had nooit van zichzelf gedacht dat hij zich tot dit niveau zou verlagen, tot het punt wat bijna openbare seks was, maar hier was hij. Deze hele lus leek zijn principes toch nog verder te veranderen en hij had geen idee meer waar het heen ging. Aan de ene kant had hij nog nooit zo veel geld verdiend, aan de andere kant verwachte hij ieder moment om tentakels te voelen en aan zijn einde te komen. Inmiddels was ieder klein geluidje waarvan hij niet direct de oorzaak wist genoeg om zijn hart sneller te laten te kloppen. En des te langer de lockdown door ging des te sterker de angst leek te worden. Het enige wat hem nog sane hield waren Laxus en het verdienen van geld. Met een zucht knoopte hij zijn broek weer dicht. Nog een blik werd op Laxus geworpen die nog braaf op zijn knieën zat. ”Go clean yourself up pet,” sprak Blake hem toe. Er was meer wat hij moest doen, op dit moment moest regelen. Dingen waarvoor hij terug op zijn kamer moest zijn. Als hij zich maar bezig bleef hoefde hij ook niet te lang bij andere gedachten stil te staan. Daarmee liep hij terug naar zijn kamer met de wetenschap dat Laxus vanzelf wel weer zou verschijnen. Met een zucht trok Blake de deur open, alleen om verstijfd in de deuropening te blijven staan. Zijn blik ging naar de vele stapels die allemaal zorgvuldig stuk voor stuk perfect georganiseerd waren geweest waar nu niks meer van over was anders dan een hoop rommel. Meteen daarna ging zijn blik naar de jongen die op het bed lag. Het geverfde haar liet het een paar seconden langer duren voor hij realiseerde dat hij het joch vaag kende. Van zijn binnenkomst in de lus waar hij al zijn interesse in drugs had laten blijken en Blake had gehoopt dat hij er een klant in kon vinden, of misschien zelfs bevriend kon raken. Nevermind dat. Ontzet bleef hij daar nog twee seconden staan terwijl de hele situatie doordrong. Al zijn organisatie die hij nu helemaal opnieuw moest starten. Het verlies van geld dat dit hem ging opleveren. Om niet te spreken over het feit dat hij geen idee had hoeveel de jongen had genomen. Als hij een overdosis op Blake’s kamer kreeg zouden de autoriteiten wel naar zijn kamer moeten kijken. Vergeet de hollows, dit was zijn ergste nachtmerrie. ”You fucking bitch,” begon hij, stem bijna wanhopig klinkend, tegen de jongen op het bed terwijl hij de deur achter zich dichttrok. Voor iemand de kamer in keek en de situatie nog slechter werd. ”Have you ever heard about not touching other people’s property?!” ging hij door terwijl hij in gedachten Laxus al achter Cyrek aanstuurde.

Niks hieraan was goed. Alle spullen op zijn kamer lagen overhoop. De drugs waarmee hij uren bezig was geweest om netjes te sorteren lagen nu in random hoopjes door elkaar. Alles was zo georganiseerd geweest; gesorteerd op kleur, sterkte en zelfs alfabet zodat hij iedere drug in één keer terug kon vinden, precies zoals Blake het wilde hebben. Zijn gele ogen stonden vol haat en wanhoop terwijl hij zich op de jongen op het bed richtte. De fucking idioot die niet alleen drugs had gestolen, maar ze ook nog op de plaats delict nam. Het enige voordeel was dat hij meteen wist wie de dader was. Het joch dat zou opdraaien voor al dit. Blake wilde zichzelf niet als gestoord classificeren, maar het enige waar aan kon denken was een manier om wraak te nemen. De beste manier die hij kon verzinnen was om Cyrek alles weer te laten sorteren. Zolang de jongen niet eerst een overdosis kreeg. Voorlopig kon hij nog rechtop zitten, wat waarschijnlijk als voordeel meegeteld moest worden. ”I have, but I’ve also heard to never do drugs so,” reageerde de jongen droog. Woedend kneep Blake zijn handen samen, alleen om ze weer te ontvouwen in schrik zodra de jongen nog een pilletje nam. Fuck, langzaam kwam hij in de buurt van echt te veel nemen van de… blauwe pilletjes, wacht. Blake’s blik ging naar het zakje en vervolgens naar de stapels om daarna weer terug naar het zakje te gaan. Er vielen geen blauwe pilletjes om zijn kamer te vinden anders dan mintjes, You know, de normale met mintsmaak die helemaal niks uithaalde. Niet het soort waar je op kon trippen of wat dan ook. ”I don’t really care for what people tell me what to do or not to do,” ging de jongen verder. Zo veel was duidelijk. Ondanks het gebrek aan risico op overdosis wenste hij Cyrek nog steeds al het slechtste toe in zijn leven. ”You’re an idiot, you took my strongest stuff,” siste hij uit. Een leugen om eigen bestwil. ”And I’m going to make sure you suffer ’til the very end if this doesn’t kill you first,” ging hij dreigend door.

Wat belangrijk was om te weten was dat Blake zichzelf niet als gestoord wilde classificeren, maar wel als een persoon die in dagen niet genoeg slaap had gehad. Niet alleen dat, hij leek ook ieder wakker moment waarop hij alleen was in angst door te brengen. Het was niet gezond en het werkte niet bepaald positief voor zijn mentale status. Dat gecombineerd met het feit dat hij nu een onzichtbaar pistool meedroeg waar hij ook heen ging, well, dat zorgde voor dit moment. Het pistool werd uit zijn riem getrokken, de veiligheidsgrendel werd ervan af gehaald, het ding werd zichtbaar gemaakt, en als laatste werd het op Cyrek gericht. Blake was niet gestoord, maar hij was wel de eigenaar van een pistool. "Start cleaning. Every pile sorted, now."