Snapping

Met een pen en schrift in zijn hand liep Blake eerst de keuken in, net wat na Sun-Hi er uit was gelopen, al had hij daar geen idee van. Het schrift werd aan de kant gelegd zodat hij naar de pot met koffie kan grijpen om een verse te zetten. Tegenwoordig leek dat spul het enige te zijn wat hem overeind hield met het compleet gebrek aan slaap dat hij kreeg. Natuurlijk had hij nog veel effectiever spul om wakker op te blijven, maar hij kon moeilijk iedere dag aan de xtc zitten. Een verslaving kon hij niet gebruiken, dat zou dingen alleen slechter maken. Nee, met koffie moest hij het doen. Vermoeid zette de blonde jongen het apparaat aan om vervolgens te wachten tot hij een volle beker had. Naast de koffie greep hij ook nog een koek uit een van de kasten om die in zijn zak te stoppen naast de zakjes onzichtbare drugs. Voor nu had hij nog geen honger. Met een volle beker en het schrift liep hij verder de eetkamer in, waar hij van plan was om zijn koffie te drinken en zijn administratie bij te werken. Er was genoeg waar hij nu rekening mee moest houden. Er leek een vloedgolf aan nieuwe, drugs gebruikende, peculairs binnen te komen en Blake had een doel voor ogen. Het doel was om te zorgen dat hij uiteindelijk de enige dealer was waar ze allemaal op af zouden stappen. Een flink deel van de peculiars had hij al in zijn zak, de rest wilde hij ook hebben.

De eetkamer inlopen bevestigde wel dat het bijwerken van administratie hem nu niet ging worden. Technisch gezien was er nog ruimte genoeg om stilzwijgend aan het werk te gaan, maar de vele woordenboeken en schriften trokken zijn aandacht. Nog in stilte plaatste hij de koffie en zijn schrift op de tafel, een eind weg van de schriften voor de zekerheid. Waarna hij een blik wierp op de vele doorgekraste woorden en vervolgens naar het meisje. Koreaans schatte hij in. Ze was knap als je het aan hem vroeg, maar daar hield Blake zich niet echt mee bezig nu. Zelf was hij een ramp met de donkere cirkels onder zijn ogen. De doorgekraste zinnen leken allemaal Engels te zijn, alleen dan net verkeerd. ”Can I help?” vroeg hij met een kleine glimlach terwijl hij subtiel zijn blik over de laatste paar doorgestreepte zinnen liet gaan. ”I am Blake,” stelde hij zichzelf voor op de juiste manier.

Voor even was hij zijn vermoeidheid vergeten zodra bleek dat hij niet de enige was in de eetkamer en zijn plan om administratie te doen verdween even goed voorlopig. Misschien was dat beter ook. Op die manier had hij vanavond iets te doen als voor de zoveelste nacht niet in slaap kon vallen. Zodat hij voor de zoveelste keer zich op zijn werk kon storten. Tot de dag dat hij officieel zou omvallen van het slaapgebrek. Voor nu focuste hij zich op het meisje en haar vele schriften die bijna op huiswerk leken. Behalve dat ze vol stonden met de meest basis Engelse zinnen waarvan een groot deel fout leek. In antwoord op zijn vraag gaf ze een glimlach terug en ergens vroeg hij zich af of ze de vraag begrepen had. Niet compleet zeker ging hij door met zichzelf voorstellen, in de juiste grammatical volgorde. Van de glinstering in haar ogen en de glimlach te zien was het de juiste keuze geweest. ”I….” begon ze en Blake knikte er aanmoedigend op. ”…am… Sun-Hi,” sprak ze eindelijk. ”Yeah!” reageerde Blake automatisch enthousiast. Inmiddels begon hij twee en twee samen te voegen en kwam hij tot de conclusie dat ze waarschijnlijk net nieuw was en Engels probeerde te leren voor de lus. Het herinnerde hem aan het vage Frans dat hij inmiddels allang weer vergeten was dat hij had geleerd voor de Franse lus. ”Yes help,” ging ze door en hij knikte. Zijn belofte aan zichzelf om minder aardig te doen tegen anderen voor de zoveelste keer vergeten. Blake kon het niet helpen. Met een frons leunde hij wat naar voren om de zin te lezen. Voor een seconde moest hij uitvogelen wat er stond voor de realisatie kwam van de zin die ze waarschijnlijk bedoelde. ”How are you doing?” probeerde hij de juiste versie met een bemoedigende glimlach. De zin was al redelijk in de buurt geweest. Enthousiast om te helpen nu - waarom moest hij zo aardig zijn - nam hij plaats aan de tafel en trok zijn eigen schrift naar zich toe. Het schrift werd opengevouwen naar de laatste bladzijde waar hij ”How are you doing?” schreef om het vervolgens aan haar te laten zien.