[TW] Your monsters torture me, the scars on my mind are on replay

AU: Mental institution.
Beschrijving AU: Een institutie voor mensen die geestelijk ziek zijn. Zo ziek dat ze thuis niet meer kunnen leven.
Welke chars doen eraan mee (gesloten): Olivia Romano.
Waarschuwingen (TW/MC): TW: mental illness, drug abuse, nightmare, attempt to murder/assault.


Het huis was verlaten. Helemaal stil. De kamers werden verlicht door kandelaars die aan de muur hingen. Het zag er bijna spookachtig uit. Haar naaldhakken waren het enige geluid in het huis. Ze stond voor de voordeur. Ze keek naar links: de eetkamer. Ze keek naar rechts: de woonkamer. Ze keek voor zich: een enorme trap naar boven. Vreemd genoeg hoefde ze er niet over na te denken waar ze naar toe zou lopen. Haar benen bewogen automatisch naar de trap, in het midden van de foyer. Ze legde haar hand op de leuning en liep naar boven. Een frons verscheen op haar voorhoofd toen ze ontdekte wat er boven aan de trap lag. Een pop. Een mooie pop met een porseleinen hoofd, maar een zacht lichaam. Voorzichtig, zodat ze niet van de trap af zou vallen, boog ze door haar knieën en pakte ze de pop op. De pop deed haar denken aan onschuldigheid, zachtheid…vriendelijkheid. Ze drukte de pop tegen haar borst aan en sloeg haar beide armen beschermend erom heen. Vervolgens liep ze verder en keek ze om zich heen. Het huis was oud en verlaten. In haar hoofd bedacht ze wie er zou kunnen wonen. Misschien een ouder echtpaar, of een schrijver die de stad wilde verlaten.

Aan het einde van de gang klonk een geluid en ze keek naar de richting van het geluid. De gang was donker, maar aan de andere kant van de gang was een licht. Ze hoorde voetstappen. Ze wilde haar mond open doen, om te vragen wie er was, maar er kwam geen geluid uit haar stem. Daarom deed ze een paar stappen in de richting. Totdat de voetstappen dichterbij kwamen. Ze fronste wederom. Er verscheen een persoon. De persoon was helemaal in het zwart gekleed en zijn gezicht was niet te zien. Ze fronste. Nogmaals wilde ze haar mond openen, om iets te zeggen, maar ze weer kwam er geen geluid uit haar mond. “It’s your own fault. You did this to yourself.” Ze keek op, richting de persoon. Deze stond naar haar te kijken, net zoals zij naar hem stond te kijken. “It’s your own fault. You did this to yourself.” Haar ademhaling versnelde en ze deed een stapje naar achteren. Op het moment dat zij een stap naar achteren zette, deed de persoon in het zwart een stap naar voren. “It’s your own fault. You did this to yourself.” Ze probeerde haar oren te sluiten, om het niet te horen, maar ze bleef de woorden maar horen. Het leek wel alsof de woorden om haar heen vlogen.

Met een ruk draaide ze zich om en begon in tegenovergestelde richting de rennen. Aan de voetstappen achter haar te horen was de persoon achter haar aan het rennen. Zat hij achter haar aan? Ze besloot het te checken door een andere richting op te gaan. De voetstappen volgden haar. Ze klonken als kanonschoten in haar hoofd, zo hard klonken ze. En ondertussen waren daar nog de woorden: “It’s your own fault. You did this to yourself.” Deze woorden bleven zich herhalen. Ze deed haar ogen dicht, sloeg haar handen beschermend over haar oren en probeerde te gillen. Maar het was alsof elke keer dat ze haar mond open deed, ze de mond werd gesnoerd. Alsof iemand zijn hand over haar mond legde en haar de woorden en geluiden weer liet inslinken. Door haar vaart, liep ze tegen een muur aan. In plaats van verder te rennen, schoten er armen uit de muur die haar krioelend vastgrepen. Angstig probeerde ze zich los te trekken uit de armen, terwijl ze de man in het zwart zag naderen. Zijn tempo was aangepast, logisch, hij zou elk moment bij haar zijn. Haar ogen werden groot toen ze zag wat hij in zijn hand had: een pistool.

Zodra ze had gezien waarmee hij haar zou bedreigen, rukte ze zichzelf los uit de krioelende armen en wist verder te rennen. Het was tevergeefs – de gang liep dood. Ze moest de deuren openen. Hopeloos trok ze aan de deuren, die allemaal op slot bleken te zitten. Ze rende naar het einde van de gang. Er was geen andere optie – ze moest zich overgeven. Dreigend kwam de man in het zwart op haar af en ging voor haar staan. Ze zakte door haar knieën, non-verbaal smeekte ze tot genade. Nog steeds had ze haar handen over haar oren om die vreselijke woorden maar niet te horen, maar het was…het was alsof dat de woorden niet gesproken werden, maar alsof dat ze in haar hoofd zeiden. Haar eigen gedachten gilden het door haar hoofd. Ze keek op en keek recht in de loop. Ze sloot haar ogen. “It’s your own fault. You did this to yourself.”

Met een hap naar ademen werd Olivia wakker. Haar hartslag maakte overuren, haar hele lichaam trilde op en neer. Op het moment dat haar ogen open waren, snelden er meteen twee zusters naar haar toe. In paniek begon ze te huilen. “W-w-what’s going on?” snikte ze hysterisch “I can’t move my body…where are my pills?” Haar stem klonk schor, alsof hij niet van haarzelf was. Ze begon nog harder te huilen en nog harder te trillen. Haar droom vloog nog als een film over haar netvlies en dat maakte haar nog meer van streek. “I need my pills, please” snikte Olivia, terwijl ze naar het plafond staarde. Om haar heen waren de zusters met haar bezig. Ze zeiden woorden – maar Olivia verstond niet wat ze zeiden. “I can’t feel my body” riep ze hysterisch uit en ze draaide haar hoofd. Daar zag ze het oranje potje – het potje wat ze nodig had. Maar precies op dat moment deed een zuster een tranquilizer in haar infuus. En wederom zakte ze weg in een slaap – maar deze keer was hij gevuld met leegte, en niet meer enge nachtmerries die haar achtervolgden.