Here I come

Een flits gleed door het bergachtige landschap van Noorwegen. De streep kwam van een meisje genaamd Jessica. Zij rende doorheen het ruwe landschap richting de Noorse Zee. Terwijl ze liep gingen er allerlei gedachten in haar op. Onder andere leuke momenten die ze met haar moeder had beleefd, maar die gedachten deden haar veel pijn dus liep ze nog harder. Haar mama ,May, werd bruut vermoord door haar verkrachter. May die Jessica wou beschermen maar geen schijn van kans had… De man schoot haar met één schot neer en daarna werd Jessica verkracht. Ze herinnerde zich nog altijd hoe de man haar kleren uitdeed en haar overal betaste met zijn grote ruwe handen. Ook hoe pijnlijk het was toen hij in haar drong. Jessica haatte de herinneringen die haar constant plaagden, haatte haar verkrachter die haar moeder vermoord heeft. Ze rende en rende terwijl er tranen uit haar ogen langs haar wangen gleden. Ook al was het twee jaar geleden ze had het er nog moeilijk mee. Als ze het weer even lastig had ging Jessica  rennen in de hoop dat ze haar gedachten kan verzetten. Het was het gemakkelijkst om te rennen op water maar ze liep liever op land omdat ze dan meer moest opletten. Terwijl ze liep zag ze verschillende dorpjes voorbijflitsen samen met honderden mensen die haar niet hadden opgemerkt. Het was logisch dat niemand haar opmerkte, ze was zodanig snel dat het leek alsof je werd gepakt door een ruwe windvlaag. Jesse nam een bocht richting de zee want de lus van Bluebonnet -dat ze per toeval ontdekt had- lag niet zo ver van de kust. Ze rende terwijl ze lette op het uitgestrekte strand rechts van haar.  Het meisje was er bijna maar bleef op hetzelfde tempo lopen want ze wilde immers niet in het water belanden. Ze moest altijd een bepaalde snelheid aanhouden om niet in het water terecht te komen. Ze naderde het strand bijna toen ze een aan meisje zag. Het meisje had een soort bruinkleurige haarkleur en groene ogen. Jessica rende naar haar toe en stopte ongeveer één meter voor haar neus. ‘Hey!’ Ik heet Jessica,en jij? zei Jesse met een vrolijke gelaatsuitdrukking terwijl ze haar hand naar het meisje uitstak.

Het meisje stelde zichzelf voor als Ruby. "Niet wenen, iemand zou op jouw glimlach kunnen vallen." zei het meisje. Jessica was, doordat ze alle aandacht had gevestigd op het lopen, totaal vergeten dat ze had geweend. Snel wreef ze langs haar wangen om de opgedroogde tranen te verwijderen. Ze dacht even na over de woorden van Ruby. Ze vond, nadat ze verkracht werd, de term liefde en zijn onderdelen vreselijk. Jesse meed liever elk contact met een jongen zodat zij niet meer verliefd zou worden. Dat jongens op haar werden kon ze weinig aan veranderen. Haar verkrachter had haar zodanig veel complimentjes gegeven dat ze hopeloos verliefd was geworden op hem. De man was dan op een dag naar haar huis gegaan en heeft haar dan ter plekke verkracht. Haar moeder, die later thuis kwam en hem betrapte, werd bruut vermoord met een geweer. Het deed haar pijn om te denken aan haar verkrachter en nog meer pijn bij de gedachte aan haar dode mama. “Zit je al lang hier?” vroeg ze om de stilte te doorbreken aan het meisje met een verwaterde glimlach. Jesse hoopte erop dat het meisje niet zou vragen waarom ze had geweend. Het onderwerp lag nog altijd gevoelig voor haar, ook al was het twee jaar geleden....