Deep like the ocean

Onderwerp: Deep like the ocean wo feb 01, 2017 7:15 pm

Voor een moment keek Penelope nog achterom, daar waar de vuurtoren stond. Was het wel slim geweest om hierheen te komen? Ze had gehoord dat het hier veilig was en dat ze een onderdak aangeboden kreeg, maar waren de mensen hier ook aardig? Zou ze er wel tussen passen? Een zucht verliet haar lippen wat een wolkje achterliet. Het was niet zozeer koud vandaag. Anderen zouden het een gunstige dag vinden om erop uit te gaan of om in de tuin bezig te gaan, maar toch kwam haar adem er als condens uit. Dit kwam door haar gave. Vroeger, in de tijd dat ze nog veel oefende met haar krachten, was er iets verkeerd gegaan. Hierdoor had ze het bijna altijd koud. Vooral buiten leek ze het maar niet warm te krijgen. Enkel met een dikke winterjas, sjaal, wanten en muts verging ze niet van de kou. Ze moest er vast raar uit zien.

Penelope richtte haar blik naar voren. Verderop zag ze de zee al, toch besloot ze nog even te blijven bij de klif. Het was er aangenaam stil. Op z’n tijd kon Penelope die stilte wel gebruiken. Om rustig na te denken en wat tot rust te komen van de stress die ze kreeg als ze bij anderen was. Eigenlijk hield ze ervan om onder de mensen te zijn. Ze hield ervan om in een hoekje te zitten terwijl ze luisterde naar de gesprekken die zich afspeelde in de kamer. Maar als iemand iets aan haar vroeg sloeg de paniek toe. Ze kon dan meestal maar moeilijk uit haar woorden komen en zei daardoor soms zelfs beledigende dingen, wat haar alleen maar meer deed stressen. Penelope slaakte een nieuwe zucht bij die gedachten. Het was nou eenmaal wie ze was. Zelfs nadat ze haar familie had verloren, was ze niet moedig geweest om anderen voor hulp te vragen. Soms kon ze zichzelf er wel voor haten.

Voorzichtig zette Penelope zich neer op een hogere steen die mooi over de zee heen keek. Ze glimlachte lichtjes vanachter haar sjaal bij het zicht. De zee deed haar nog altijd goed. Haar moeder had haar er zo vaak over verteld, maar nooit had Penelope de kans gehad om het te zien, tot vandaag. Penelope trok haar benen op en legde haar armen om haar knieën heen. Ze legde haar hoofd schuin op haar armen neer en keek zo met een klein glimlachje naar de zee

{OOC: poeh dat is inkomen, ik hoop dat je er iets mee kan c’:

Onderwerp: Re: Deep like the ocean vr feb 03, 2017 9:51 am

Het was een paar dagen geleden sinds Maya in de tijdlus was aangekomen. Die eerste dagen had ze zich koest gehouden en bleef ze op de minst opvallende plekken, om zo wat te kunnen wennen aan haar nieuwe omgeving en om haar medebewoners te observeren. Ze wist ten slotte nog niet of er mensen rondliepen met gevaarlijke bijzonderheden – wat zou kunnen betekenen dat zij, als het erop aankwam, in het nadeel kon zijn. Tot nu toe had ze gelukkig kunnen concluderen dat ze bij de meesten geen direct gevaar zou lopen, dus binnenkort zou ze proberen iemand aan te spreken. Al die dagen had ze immers nog geen woord gezegd, wat al helemaal niet haar gewoonte was. In elk geval was er één ding wat hierop voorrang kreeg: beweging. Maya had al wel wat rondgefladderd, maar het werd tijd dat ze echt even de vleugels ging strekken.

Ze wist maar al te goed dat het niet al te handig was dat zij, een enorme vleermuis, overdag zou rondvliegen, maar de drang om fatsoenlijk beweging te krijgen won. Met een grote boog vloog ze om Inndyr heen en bleef ze in de schaduwen, zodat de kans zo klein mogelijk bleef dat ze gezien zou worden. Ondanks dat ze zo alert bleef genoot ze van haar vlucht en van de schitterende omgeving, waarbij ze zich voornam om een keer tijd te maken om de lokale fauna en flora te bestuderen. Uiteindelijk kwam Maya uit bij de kliffen en eigenlijk had ze op dat punt alweer willen omdraaien om terug te vliegen naar het verblijf, maar ze werd afgeleid door een aparte figuur die aan de rand van de klif zat. Het was niet verbazend om te zien dat een mens hier was komen zitten, maar het uiterlijk van het meisje was bijzonder. Ze zag eruit alsof ze klaar was voor de koudste dag van de winter, terwijl de temperatuur momenteel ver boven het nulpunt zat. Maya zweefde stilletjes naar de dichtstbijzijnde boom, waarbij ze aan een stevige tak ging hangen om zo een goed beeld van het meisje te krijgen. Dat het nu ondersteboven was maakte voor haar niets uit. Ze keek in stilte naar het meisje en hoe langer ze keek, hoe meer details haar opvielen. De ademwolkjes, de dikke kleding en een sjaal duidden er allemaal op dat ze in een koude omgeving moest zitten, terwijl de temperatuur vandaag juist aangenaam was. De gemiddelde mens zou zwaar transpireren met zulke kleding aan, dus waarom gebeurde dat niet bij dit meisje? Zou dat te maken kunnen hebben met een bijzonderheid, wat de hele reden was van het bestaan van het verblijf van Bluebonnet? Dat moest haast wel, want dit leek bijna niet op een logische manier verklaarbaar te zijn. Maya klom naar een tak die wat verder van het meisje was weggedraaid, zodat ze moeilijker zichtbaar zou zijn. Ze was nieuwsgierig genoeg om risico’s te nemen, maar ze wilde zichzelf nog niet laten zien. "Je hebt het koud. Gaat het wel een beetje?" vroeg ze uiteindelijk.

OOC: Komt wel goed c:

Onderwerp: Re: Deep like the ocean vr feb 03, 2017 11:46 am

Verzonken in gedachten had Penelope niet door dat ze werd bekeken. Sowieso lette ze niet zo goed op haar omgeving op het moment en had ze niemand onderaan de klif gezien zodra ze had besloten deze te beklimmen. Ze ging er dus vanuit dat niemand bij haar in de buurt was. Als ze dat wel had geweten, was ze spontaan nerveus geworden. Ze keek naar de zee met haar moeder in haar gedachten. Haar moeder had de kracht van de water draak gehad. Om die reden hadden Penelope en haar moeder een sterke band gehad. Haar moeder was de enige persoon geweest waar Penelope echt goed mee kon praten. Natuurlijk kon Penelope het goed vinden met haar zus, die de krachten had van de vuur draak, maar zij had al genoeg energie voor twee dus hield Penelope zich meestal op de achtergrond wanneer haar zus aan het woord was.

"Je hebt het koud. Gaat het wel een beetje?" klonk het plots. Penelope schoot overeind met een geschrokken kreet, wat meer op een piep leek aangezien ze niet veel geluid durfde te maken. Ze draaide zich meteen om. Haar blik schoot over de omgeving heen, maar ze ontdekte geen mens. Niemand. Had een spook besloten haar te bezoeken? ”Y-yes,” begon Penelope stotterend met haar zachtte stem terwijl ze nog altijd naar de stem zocht die de woorden hadden uitgesproken. De woorden hadden medeleven getoond. Dus het wezen zou niks kwaads in de zin hebben, toch? ”I’m alright,” besloot Penelope de vraag te beantwoorden. ”Who’s there? Are you a ghost?” vroeg Penelope voorzichtig. Ze was nieuwsgierig, maar wou het wezen uiteraard niet boos maken. Stilletjes hoopte ze dat het een geest was. Iemand van haar stam misschien. Maar ze besloot nog geen conclusies te nemen.