Drawing figures

Een halve week eerder had Victor de laatste pagina van zijn tekenboek vol gekladderd. De nood aan een nieuw schrift was de enige reden dat Victor vandaag zijn kamer uitgekomen was. De weg naar het dorp was hem onbekend, maar niet moeilijk te volgen. In een klein papierwinkeltje vond hij een geschikt notitieblok - het papier had zowel de perfecte grootte als korrel - dat hij de winkel zonder moeite wist te ontvreemden. De weg terug duurde niet lang en al snel liep hij de laatste heuvel voor het huis op. Eigenlijk was Victor van plan geweest zich terug in zijn kamer op te sluiten met het schrift. De rustige sfeer van de tuin waar hij nu doorliep veranderde echter deze gedachte.

Victor zette zich neer op een lege bank, plaatste zijn voeten op het hout en legde het schrift op zijn knieën voor steun. Snel schetste hij de eerste persoon die voorbij kwam - lang, stijl haar, smalle schouders - sloeg hij het blad om en schetste hij de volgende - breed gebouwd, hoekig gezicht - en de volgende. Zo zat hij daar terwijl de zon langzaam door de hemel bewoog. Pas toen een mensvormige schaduw over zijn blad viel, stopte hij voor langer dan een paar seconden met schetsen.

Bloemen. Als er iets was waar Ariana gek op was, waren het wel bloemen. Bloemen konden je kamer zo ontzettend opfleuren. De kamer waar Ariana sliep was nog lang niet zo gezellig als ze had gewild, dus de kamer opfleuren met wat bloemen kon in haar ogen niet echt kwaad. Dat de bloemen in de tuinen groeiden, en dat je ze dus eigenlijk niet mocht plukken, was een feit dat haar totaal was ontschoten. Het enige waar Ariana oog voor had, waren de prachtige rozen, de prachtig gekleurde amarylissen en de mooie tulpen die voor haar stonden. Overal waren er wel verschillende kleuren van, dus Ariana besloot dat ze van alles wat zou plukken. Dan zou ze binnen in een vaas er een mooi boeket van proberen te maken. Toch pakte Ariana de bloemen wel voorzichtig, zeker als ze de rozen zou pakken. Aan rozenstelen zaten scherpe doornen en als ze zich daar aan zou snijden, was ze nog veel verder dan huis. Zijzelf had geen verpleegsters opleiding gevolgd en ze had ook geen idee waar ze een pleister vandaan zou kunnen halen in het enorme huis. Er was vast wel iemand met een pleister, maar hé, voorkomen was beter dan achteraf behandelen, right?

Met een goed gevulde bos bloemen in haar armen was het tijd om weer naar de kamer te gaan. Daar zou ze de bloemen neerleggen en vervolgens op zoek gaan naar een mooie vaas om de mooie bloemen in te zetten. Ariana had er helemaal zin en ze werd er helemaal enthousiast van. Met een glimlach liep ze door de tuinen, ze was helemaal blij geworden van de prachtige dingen om haar heen. Haar ogen vielen op een jongen op een bankje, die over een blok gebogen was en aan het tekenen was. Ze wist dat het onbeleefd was om zomaar bij hem te gaan kijken, maar haar nieuwsgierigheid was te groot. Vandaar dat ze ietsjes dichter langs hem liep. Dat lokte bij hem een reactie uit, want hij stopte met tekenen. Ariana bleef met een schok stilstaan. Oh, kwam dat omdat zij naar hem stond te kijken? Onzeker slikte ze eventjes. “Ik vind dat je heel mooi kan tekenen” zei Ariana zachtjes, terwijl ze met een vriendelijke blik in haar ogen naar de jongen keek. “Wil je een van mijn bloemen hebben?” vroeg ze vervolgens nieuwsgierig, terwijl ze met haar vrije hand haar licht krullende haar uit haar gezicht zwiepte.