While The Night Is Young [Alex Smith]

“Sweet dreams are this, who am I to disagree?” zong Alex terwijl hij genoot van een heerlijke warme douche. Niets aantrekkend van het feit dat anderen zouden meeluisteren zong hij nog een beetje harder “Travel the worlds and seven seas. Everybody’s looking for something,” Alex draaide uiteindelijk de knop dicht en nam zijn handdoek om zich af te drogen. Ondertussen dacht hij even aan Nuala, ‘Hoe zou het met haar gaan?’ vroeg Alex zichzelf af. Het was weer een tijdje geleden dat hij het meisje gezien had. Maar ze was nu zeker en vast aan het slapen net zoals de andere jonge kinderen. ‘Jong is een verkeerd woord om hier te gebruiken,’ dacht Alex, het was ook waar, sommigen waren al eeuwen oud zoals Frerin of Girolamo, anderen hadden dan weer dezelfde leeftijd als hun uiterlijk. Afgedroogd trok hij zijn kledij aan en stapte naar zijn kamer. Alew zou eerst nog even in zijn kamer wat ontspannen vooraleer hij naar beneden ging. Uiteindelijk bij kamer 313, de doomkamer, stapte hij naar binnen. Zoals gewoonlijk lag de kamer er chaotisch bij en even dacht hij aan Frerin. Het werd maar eens tijd dat hij de kamer opruimde zodat zijn kamergenoot niet over zijn spullen viel. De boeken zette hij op de boekenplank bovenaan zijn bed. Een tijd geleden vroeg hij aan Louise of hij een boekenplank mocht plaatsen, zodat hij het toch ergens kon droppen. “Alex?” hoorde hij een meisje met een trillende stem zeggen. Het was de stem van Nuala, hij kwam tevoorschijn zei: “Ja,” Op het gezicht van het meisje las hij af dat er iets was, bezorgd vroeg Alex: “Wat scheelt er?”

Nuala, die voor de slaapkamerdeur stond, keek hem met gespannen ogen aan. Haar gezichtje was bleek waardoor Alex zich nog bezorgder voelde. ‘Had ze misschien een nachtmerrie gehad?’ vroeg hij zichzelf af. “Buiten,” wist het meisje te zeggen waarna het meisje zijn hand, die hij intussen al gegeven had, steviger vast. De jongen glimlachte toen het meisje naar hem keek en hij zei: “Oké we zullen naar buiten gaan, de frisse lucht kan deugd doen,” Het meisje hield niet van om veel mensen tegen te komen dus hoopte Alex dat ze maar niet al te veel mensen gingen tegenkomen. De jongen stapte rustig met het meisje door de lange gang, ging via de lange houten trap naar beneden door de hal zo naar buiten. Hij liet de hand van Nuala los en vroeg: “Wil je me iets tonen of zoiets?” Het kon zijn dat Nuala haar bijzonderheid, die hij immers nog niet wist wou tonen of dat zij gewoon liever buiten was.

Nuala, die er nog steeds lijkbleek uitzag, wendde ze haar blik af toen Alex vroeg of ze iets wou vertellen of tonen. Hij hoopte dat het meisje zich niet onder druk gezet voelde want dat was immers niet de bedoeling. Het meisje ging zonder iets te zeggen naar de tuin, Alex volgde haar. Nuala was duidelijk niet het meisje van vele woorden, waardoor de jongen zich natuurlijk ongerust maakte. Toen het meisje midden in de tuin stond ademde ze heel diep in en Alex vroeg zich af wat ze van plan was. De jongen werd dan getuige van hoe Nuala langzaam veranderde in een bruin reekalf met een witte kop en priemende blauwe ogen. Het kalfje, oftewel Nuala, stapte een beetje wankelend naar hem waarna ze even snoof aan zijn hand. Alex ging op zijn knieën zitten zodat zij hem goed kon zien. Hij had in zijn korte tijd in de lus nog nooit een bijzonder kind tegengekomen dat zich in een dier kon veranderen. Het moest Nuala wel moeite gekost hebben om in bijzijn van Alex te veranderen. Hij begon ondertussen het reekalfje met haar oren wiebelde enkele puzzelstukjes bij elkaar te leggen. Het werd Alex opeens logisch waarom ze bang was voor honden, zij hem wantrouwde. Nuala scande met haar kop de buurt af waarna ze even naar Alex keek. Alex glimlachte en zei “Je hebt een mooie bijzonderheid. En je bent een mooi kalfje!” waarna zij een huppelpasje deed waardoor Alex moest lachen. “Wil je wat rennen?” vroeg Alex, van hem mocht het, hij zou wel toekijken terwijl zij even genoot van de buitenlucht. Daarna moest ze wel gaan slapen vond Alex, maar gunde haar het buiten zijn.

Alex vond het dapper dat Nuala voor zijn ogen was veranderd in een reekalf. Volgens hem vroeg dat veel moed. De jongen keek toe hoe het kalfje met haar voeten op de grond tikte en daarna weg stoofde. vrolijk rond dartelde. Nuala bleef daarna even stil staan, gaf een bokje waarna ze weer terug naar hem liep. Alex zag hoe het bruin-witte kalfje weer in een meisje met lange bruine krullen veranderde. Hij glimlachte naar het meisje en bood zijn hand aan zodat ze haar evenwichtspunt gemakkelijk kon vinden. Het meisje was duidelijk moe dus het leek Alex maar het beste als ze zo snel mogelijk weer in haar bedje lag. Nuala fluisterde ongemakkelijk: “Alex? Ik wil niet dat ze het weten,” Alex was goed in onderwerpen voor hem te houden. Hij roddelde niet veel en vertelde geheimen nooit door. “Natuurlijk zal ik het niet zeggen!” glimlachte hij terwijl het meisje tegen hem aan leunde. Het was duidelijk bedtijd voor Nuala dus de jongen zei: “Het is voor jou tijd om in je bedje te kruipen. Ik zal je naar je kamer brengen.” Hij voegde er nog aan toe: “Ik ga je oppakken, geen schrik hebben,” waarna hij het meisje rustig oppakte.

Nuala zette een niet al te vrolijk gezicht op toen Alex zei dat het tijd is om te gaan slapen. Alex verstaat ook wel dat ze niet meteen zou willen slapen maar het is al laat, veel te laat voor een jong meisje. “Ik ga je oppakken, geen schrik hebben,” waarna Alex Nuala van de grond tilde. Het meisje zuchtte en keek hem met slaperige ogen (maar tegelijkertijd ook alert) aan. “Alex?” vroeg Nuala met slaperige ogen waarna ze murmelde: “De kamer is te klein,” Natuurlijk daar had Alex niet aan gedacht, dit meisje had vast erg vaak in de bossen geslapen, misschien meer dan in een bed. Het zou dan ook niet abnormaal meer zijn als ze zei dat ze liever buiten slaapt. “Oké, je mag buiten slapen, maar je moet dan ook echt slapen eh!” zei Alex tegen het meisje. Van Alex mocht ze buiten in open lucht rusten maar ze is te jong om nog tot na middernacht wakker te blijven.