At least the sun shines | Kyson Benett

Onderwerp: At least the sun shines | Kyson Benett ma feb 20, 2017 9:41 pm

The shallows are just as treacherous

_______________________________________________________________

Hoofdpijn. Dat was het enige wat er op dat moment toe deed. Die moordende hoofdpijn. Hij nam alles in beslag, haar gehele gedachtestroom, zelfs haar blikveld was vaag, gekleurd met zwarte stippen. Naast de hoofdpijn was er nog een waarneming prominent aanwezig in haar hoofd: de zee. Mira had het ruisen al van ver gehoord. Ze had het niet eens persé hoeven horen, alles in haar had haar verteld dat de zee iets verderop lag. Hoe zou ze hem ooit kunnen negeren?
’’Damn. I need to get into the water,’’ mompelde ze, de irritatie in haar stem overduidelijk. Ze was boos, vooral op zichzelf, maar ook voor een groot deel op dat verdomde water. Dat verdomde water dat haar maar niet met rust kon laten.

Vermoeid liep Mira over het strand, ondanks dat ze voorovergebogen liep, met haar handpalmen tegen haar slapen gedrukt, liep ze wel met een verbazingwekkend snelle pas. Alles, alles, alles draaide op dat moment om hoe ze het snelst bij het water kon komen. Want verdomme hé, die hoofdpijn. Onwillekeurig versnelde ze haar pas terwijl ze steeds dichter bij het water was gekomen.

Van haar omgeving had ze amper wat opgevangen. De ziltige lucht was als eerste tot haar doorgedrongen en vanaf dat moment had ze alleen aandacht gehad voor de schuimende golven in de verte. Het witgele zand onder haar voeten was haar nog niet opgevallen en eigenlijk had ze geen idee waar ze was. Daar kwam vooral bij kijken dat ze absoluut geen idee had wáár ze was.

Ondertussen was de zee zo dichtbij dat het zand onder haar voeten drassig was geworden. Heel eventjes discussieerde ze met zichzelf of ze nou wel, of nou niet haar kleren uit moest trekken. Uiteindelijk besloot ze tegen. Het was toch niet alsof de nattigheid haar nog wat uitmaakte, de kou voelde ze allang niet meer. Dus rende zij het water in alsof het water het enige was dat haar nog in leven hield, en het water omhelsde haar alsof alleen zij het nog kon laten leven. En bij beide gevallen zat er een angstaanjagend grote portie brute waarheid in.
De schuimende armen van de golven omhelsden haar, slokten haar op en zij stond het toe.

Een tijdje dobberde ze enkel in het water. Haar armen maakten kleine bewegingen om boven water te blijven en haar benen hield ze star omhoog. Langzaam maar zeker voelde ze de hoofdpijn en de miserie uit haar lichaam verdwijnen. Ongewild slaakte ze een zucht van verlichting. Wat voelde dat goed.
Veel te lang was ze niet meer in het water geweest en ze was haast vergeten hoe graag ze het wilde, hoe goed de koude stromingen wel niet voelden. Buitenstaanders zouden haar vast en zeker gek verklaren, het water was verschrikkelijk koud en het sloeg eigenlijk nergens op dat ze zoveel voldoening uit een beetje zwemmen kon halen. Misschien was ze ook wel gek, dat was waarschijnlijk de enige verklaring voor haar aantrekkingskracht tot het water. Laat staan haar vermogen om het water te laten bewegen.

Toen de hoofdpijn eenmaal was gezakt en Mira zich alweer een stuk levendiger voelde zwom ze terug naar land. Als een strak geoliede machine sloeg ze haar armen en voeten door het water. Haar snelheid waardig aan dat van een Olympisch speler. Sterker nog, ze zou de Olympische Spelen met gemak winnen. Hoe zonde dat ze nooit door de tests heen zou komen. Mira liep het water uit, haar haar en kleren druipend nat. In een soort armoedige poging om toch een beetje op te drogen wrong ze haar kleren en haar uit.
’’Oh well. At least the sun shines,’’ mompelde ze weer tegen zichzelf. Ze zou snel genoeg opdrogen. Hopelijk.

Op haar hurken ging ze voor het water zitten en bewoog ze haar handen zo dat het water met haar mee danste. De dunne straal liet ze allerlei kunstjes doen, loopings, spiralen, noem het maar op. Pas nu merkte ze op dat het eb was. Godzijdank. Maar toch wist zij als geen ander hoe snel de tij kon draaien. Voor nu was ze echter content met verveeld voor zich uit staren, terwijl ze opdroogde en onbewust nog steeds met het water speelde.

Onderwerp: Re: At least the sun shines | Kyson Benett ma feb 20, 2017 10:48 pm

Kyson Benett had een missie vandaag. Zijn missie was eenvoudig maar vergde flink wat concentratie. Iemand had een waarschuwing gegeven dat de mogelijke dief van de Hope Diamond zich in het dorp verborgen hield. Het was ook zo, hij had inderdaad de blauwe diamant maar die had hij vanaf het begin verstopt gehouden. Ze waren dan ook niet opzoek naar hem maar een beschrijving die niet heel accuraat was. "Blond en vrij knap", hij mocht dan inderdaad knap zijn maar hij was zeker niet blond. Automatisch haalde Kyson een hand door zonder zwarte haar en greens wat breder. Zijn plan was om de politie in te lichten dat een van de bewoners die hij minder vond de dief was. Hij stond al een tijd bekend bij de politie als civilian consultant met het helpende adviezen dus ze zouden zijn woord zeker in achting nemen. Een bewijs dat hij zijn verblijf in de loop al lang geleden had uitgepland. Het zou de aandacht van zijn rug houden waardoor hij naar stap twee van zijn plan kon gaan. Na een lange nacht aan lezen had hij de juiste informatie gevonden om te weten dat ze een originele Kelsing hadden, niet zoveel waard als sommige schilderijen maar leuk voor zijn privécollectie of als cadeau. Het hing van alle plaatsen in een klein strandhuisje aan de kust. Op dit moment stond hij iets achter het huisje met een verrekijker na de zee te turen. Het was hem al opgevallen dat de eigenaar van het strandhuisje om de twee uur een pauze nam voor een wandeling over het strand, dat zou bijna zijn. Vanaf dan zou het simpel zijn om het eenvoudige slot open te krijgen met de twee paperclips in zijn zak verborgen. Later tijdens de schemering zou hij zijn kans grijpen en de Kelsing weg roven.
Om zijn cover te behouden was hij bezig met het turen naar wat meeuwen die over de zee heen vlogen. Hun schelle kreten klonken door de lucht tot ze plotseling allemaal weg waren, alsof ze van iets geschrokken waren. Hij richtte zijn verrekijker naar beneden en zag hoe een meisje zich met kleren en al door de zee liet omhelzen. Verbaasd bleef hij toekijken terwijl ze door de zee zwom alsof het haar tweede thuis was. De verklaring voor haar gedrag moest wel zijn dat ze peculiar was... of compleet gestoord. Either way had ze de interesse van de demon terwijl ze daar rond zwom. Ergens was hij teleurgesteld, kleren stelen was heel eenvoudig wanneer mensen bezig waren met zwemmen maar dat gaf hem weer een nieuwe uitdaging. Zijn rode ogen gleden over het huis, nog een uur tot de eigenaar terugkwam van zijn wandeling, die tijd kon hij net zo goed doden met een gesprek. Kyson liet de verrekijker hangen rond zijn hals en schoof zijn zonnebril over zijn rode ogen. Hij was te lui om de schijn op te houden door ze blauw te maken dus liet hij het zo.
Hij wachtte tot ze op haar hurken zat met de aandacht bij het water. Even keek hij toe vanaf een afstand hoe ze het manipuleerde tot vormen en kunstjes. Een brede grijns stond op zijn gezicht terwijl hij haar nu van dichterbij kon bekijken. Zijn verrekijker was van uitstekende kwaliteit maar van dichtbij zag je toch nog meer. Een grijns spreidde zich over zijn gezicht terwijl hij een keuze maakte over het alias dat hij ging gebruiken. Voor een uitzonderlijke keer werd het zijn echte voornaam met Walker als achternaam. Een mengeling van twee persona's die hem dit gesprek moesten doorhelpen. Zolang hij maar wachttijd kon doden was Kyson al tevreden. Zijn schoenen zonken weg in het drassige zand terwijl hij haar nog verder naderde. "Hi." Hij greens terwijl hij haar de kans gaf om een reactie te geven. "I'm Kyson Walker and I couldn't help but notice the fact you just went swimming with clothes on." Hij gebaarde vaag naar de zee. "I can imagine you're freezing." Als hij dit slim speelde kon hij haar zelfs meekrijgen in zijn plan om het huis te openen. "Luckily for you I own that small house over there, wanna come in?" Het originele plan was weggeworpen en vervangen door een veel beter idee, hij zou haar medeplichtig maken.

+

Onderwerp: Re: At least the sun shines | Kyson Benett di feb 21, 2017 12:06 am

The shallows are just as treacherous

_______________________________________________________________

Nog altijd staarde ze over het water uit, het gekrijs van de meeuwen vaag aanwezig in haar achterhoofd. Ze was in de veronderstelling dat ze alleen was, ze had überhaupt nog niemand gezien in dit gebied. Nu ze erover nadacht, had ze ook geen idee waar ze was. Ze wist dat ze ergens in de regio van Noorwegen moest zijn. Dat was immers haar destinatie geweest. Voor nu dan, ze kon later altijd nog wel rondtrekken. Ze had het dorpje op de kliffen per toeval gezien en per nog meer toeval was ze even op de vuurtoren afgelopen. In de veronderstelling dat het dé perfecte dag geweest was om van het uitzicht te genieten boven op de vuurtoren. Hoogtes hadden haar altijd al enthousiast gemaakt, ze hield van de adrenaline die er op hoogtes door haar heen stormden. Voeg hoogtes toe met uitzicht over de zee en ze was verkocht. De vuurtoren was echter niet helemaal geweest zoals ze had gedacht dat hij geweest was, maar daar had ze niet echt over nagedacht. De hoofdpijn ging immers voor. Nu ze goed erover na kon denken realiseerde ze zich dat ze geen idee had waar ze was, laat staan hoe ze verder moest. Misschien moest ze toch maar iemand gaan opzoeken om het aan te vragen. Het kon moeilijk zijn dat er niemand meer was in het plaatsje.

Haar zoektocht was amper van start gegaan of ze had haar doel al gevonden. Nou, dat was makkelijk. Toch was het vinden van een andere levende ziel niet helemaal gegaan zoals ze gepland was. De simpele ’’Hi’’, had haar compleet onverwachts bereikt en terwijl ze zich snel omdraaide en opstond was ze nog steeds bezig met schrikken. Haar handen balden zich tot vuisten en bijna haalde ze uit naar de persoon die nu tegenover haar stond. Achter haar was een straal water met haar meegegroeid. Uit automatisme had Mira haar toevlucht gezocht bij het water, wat nu als een slang in een straal om haar heen kronkelde.
’’Jez-‘’ haar stem stokte in haar keel toen ze de persoon zag staan. Haar hand ging naar de plek waar haar hart zat, terwijl ze probeerde deze tot rust te brengen. Ze had geen slecht geweten of iets dergelijks, maar als iemand zomaar op haar afstapte terwijl ze in gedachten was, vond ze wel dat ze het recht had om te schrikken. De man moest blij zijn dat ze niet had uitgehaald, een niet al te gekke optie. Ja, dat was pas mooi geweest. De eerste persoon die ze ziet en meteen probeert ze hem te slaan.
’’Do you mind?’’ gromde ze haast. Nu de eerste schrik een beetje was afgezwakt was Mira vooral geërgerd dat hij haar zo had laten schrikken. Wat een lef. Toch bleef hij stug doorpraten. Zijn woorden lieten haar een beetje sceptisch haar wenkbrauw optillen. Stalker, dreunde door haar hoofd. Ze knipperde verwoed met haar ogen, wat een stomme conclusie.

Mira fronste even, maar al snel maakte deze frons plaats voor een brede grijns en even daarna bulderde haar lach over het strand heen.
’’Oh I’m sorry,’’ stamelde ze uit, terwijl haar gelach weer afzwakte.
’’That’s rich really. Great pick-up line though, I applaud you,’’ nog steeds was de grijns op haar gezicht geplakt en ze nam even diep adem om weer tot rust te komen. Ze had nog geen twee minuten met de jongeman gepraat en ze was nu al van de ene naar de andere emotie gesprongen. Dit beloofde nog wel eens interessant te worden.
’’Ohh, you have to excuse me for that,’’ Mira praatte verder, een glimlach op haar gezicht, ’’You probably think I’m crazy by now, I’m really not, trust me. I’m Mira Reagan, by the way,’’

Even nam ze de jongeman in haar op, zijn zwarte haar en de grijns op zijn gezicht. Ze schatte hem iets ouder dan haar in. ’’Tell you what. If you can tell me what this place is we're at right now, I might take you up on that offer of coming into to your ‘small house’,’’ een grijns verscheen weer op Mira’s gezicht en ze schudde haar hoofd, als het ware om hem eraf te krijgen. Geduldig wachtte ze op zijn antwoord. Ze was toch niet echt van plan om mee te gaan, hoe klein zn huis ook was, maar ze speelde het spel met liefde eventjes mee.

Onderwerp: Re: At least the sun shines | Kyson Benett di feb 21, 2017 1:03 am

Het kwam niet vaak voor dat Kyson zijn plannen veranderde. Dingen waar soms maanden aan planning ingingen kon je niet zo een twee drie veranderen maar voor deze situatie maakte hij graag een uitzondering. Zijn plan voor dit schilderij was niet ingewikkeld of goed doordacht, het was niet nodig. Zijn target was een onbewaakt strandhuis met een eenvoudig slot dat hij met zijn lockpick set binnen tien seconden open kon hebben. Het strandhuis zelf had hij al gecontroleerd op een alarmsysteem maar het was niet aanwezig. De eigenaar van het strandhuisje bleef steeds voor lange periodes weg. Het enige waar hij zich zorgen om moest maken was de kleine teckel daarbinnen. Hij hield van dieren over het algemeen maar dat beest blafte al wanneer er een veer op de grond viel. Dit zou bijna zo eenvoudig worden als het stelen van iemands portemonnee, leuk om in vorm te blijven maar niks bijzonders aan, maar dit meisje dat hier geknield zat bij het water had zijn plan veranderd. Vol interesse had hij van een afstand toegekeken hoe ze met kleren en al in het water was gedoken. Iets wat hij zelf in nog geen duizend jaar zou doen. Als hij al ging zwemmen was het meestal omdat het hem hielp bij een diefstal of om in vorm te blijven, nooit als een soort gek door de zee. Van dichtbij bleek dat ze niet gestoord was maar de zee inderdaad onderdeel vormde van een kracht. Met een nieuw plan in mind had hij haar begroet.
Zijn normale begroeting van mensen ging vaak in het begin met een simpele 'hi' maar al snel door naar succes. Met tweehonderd jaar tijd om mensen te bestuderen had hij redelijk veel opgepikt. Zoals de manieren om sneller gezien te worden als een mogelijke vriend, de manier om dominantie te tonen, zelfs de manier om perfect uit te spelen alsof je een crush had. De menselijke brein was nou eenmaal zo eenvoudig dat ze allemaal bepaalde voorkeuren hadden, nog gegrift in hun hersenen van de tijden waren ze moesten jagen voor eten. Eenvoudige dingen als iemand gedrag licht kopiëren was meestal al een hele stap richting een bond. Vandaar dat de demon erop vertrouwde dat dit gesprek ook naar zijn wil ging verlopen. Plotseling was hij opgelucht dat een zonnebril zijn rode ogen beschermde want het leek er nu al op dat ze een hartaanval kreeg.’’Jez-‘’ Kyson had al een stap naar achteren gekomen met een waakzame blik op de rare slang van water. Hij had het niet bepaald op zeewater en al helemaal niet in de buurt van zijn dure pak. Hij hield zijn handen omhoog in een 'I'm innocent' gebaar. In feite was hij ver van onschuldig maar dat hoefde het meisje niet te weten. Alles waar ze voor nodig was waren wat vingerafdrukken op het slot van de deur. Misschien zou hij zelfs subtiel een paperclip laten vallen met haar dna erop als hij de kans kreeg. Het was niet de eerste keer dat hij iemand zou laten opdraaien voor zijn eigen crimes. Een groep aan meeuwen was dapper genoeg om weer terug te keren maar ze vlogen weer op toen het meisje begon te lachen. Kyson's grijns werd nog wat breder, het zag er na uit dat ze over de schrik heen was. Dan konden ze door naar de volgende stap. ’’That’s rich really. Great pick-up line though, I applaud you,’’ sprak ze grijnsend. De mond van de demon viel open terwijl hij voor woorden zocht. "I-I wasn't- not flirting." Hij zette het aan om in karakter te blijven maar zelfs de originele Kyson Benett was verbaasd over de development.
’’You probably think I’m crazy by now, I’m really not, trust me. I’m Mira Reagan, by the way." Zijn blik gleed over haar gezicht, ze zag er niet gestoord uit, of tenminste niet erger dan de gemiddelde mens. Hij stak zijn handen terug in zijn broekzakken. ’’Tell you what. If you can tell me what this place is where we are right now, I might take you up on that offer of coming into to your ‘small house’." Een blik van verwarring trok over zijn verborgen ogen. Hoe kon het dat iemand die water kon manipuleren tot bewegingen niet weten waar ze waren. Het was een deal however, hij hield niet van deals maar opnieuw ging hij een uitzondering maken. "Guess you're new. This place is what we call a 'loop'. 'We' being me and a few others who just like you have a gift. Loops are a place started by ymbrynes and basically it's the same day started over and over again to keep people with gifts or 'peculiarities' as we call them save." Aangezien ze niet wist waar ze zich bevond nam hij aan dat hij alles over peculiars moest gaan uitleggen. "Please I'd tell you more but my dog is in there and he's really hungry but I forgot my keys. The poor thing most think I abandoned him!" Hopelijk had ze een hart voor dieren.

+

» Kyson Benett