Moonrise kingdom

21:17. Nog even en het zou donker beginnen worden. Dat was wel het nadeel aan het vastzitten in een loop die in de zomer vast gezet was. Het duurde altijd zo lang tot het donker werd, en het was ’s morgens vroeg klaar. Hij voelde zich net het meest thuis in het donker, in de schaduwen. Dat was altijd al zo geweest. Soms kon hij de drang niet echt tegenhouden. Normaal ging hij vaak genoeg naar de film kijken, omdat het de tijd net iets sneller vooruit deed gaan. Als de film klaar was, was het meestal donker.

Maar vanavond had hij geen geduld. Hij zat op een rotsblok uit te kijken over de zee. De zon was al duidelijk aan het zakken. De reden dat de meeste mensen hier waren, was om naar de zonsondergang te kijken. Hij zat er meer om de maan en de sterren te zien verschijnen. Het was sowieso niet erg druk momenteel, de meesten waren nog binnen, om straks naar de film te kijken. Vandaar dat hij ook niet echt zat op te letten, en ook niet door had dat er iemand naar hem stond te kijken.

21:34. De stilte deed hem goed. Het gaf hem de tijd om zijn gedachten op een rijtje te zetten. Ook om ze dan voor even helemaal stil te krijgen. De schaduwen werden langer, en hij wist niet of er iets mooier was in de wereld dan het invallen van de duisternis. De zon zakte verder, het water tegemoet. Vroeger, toen hij heel klein was, had hij altijd gedacht dat het water de zon uit doofde. Nu wist hij wel beter. Jammer genoeg. Hij miste de onschuld die hij had gehad als kind soms wel. Zeker na alles wat hij had uitgestoken sinds hij zijn gave had ontwikkeld.

Oskar schrok zich bijna dood toen hij iemand hoorde vloeken, vlak achter zich. Hij sprong half op, zijn hart bonsde in zijn keel. Verbaasd staarde hij naar de duidelijk oudere jongen, die achter het rotsblok stond. "Quit staring." Snauwde die hem vrijwel onmiddellijk toe. Het duurde enkele seconden voor hij zijn tong terug had gevonden. Hij schudde lichtjes met zijn hoofd, stopte met staren, maar keek de jongen wel nog steeds aan. ”You would stare to if someone sneaks up on you in the middle of the goddamn night”, Verdedigde hij zichzelf. Het was nog niet eens nacht, maar goed, dat waren dan weer details die er even niet toe deden.

21:36. Vlak na de schrik van zijn leven te hebben gehad, werd hij nog eens afgesnauwd ook. Echt, zijn perfecte momentje was wel flink verpest nu. Weg was de rust en de stilte. Hij kon ook bijna niet geloven wat de jongen tegen hem zei. Hij mocht niet staren?? Maar dan mocht de ander hem wel doen schrikken? Waar was de logica naartoe. Hij vond eindelijk de woorden om te reageren op de gefrustreerde snauw van eerder. De jongen keek, zoals verwacht, op zijn horloge. Ach, wat boeide de tijd ook. Hij was gewoon geschrokken, punt. Ondertussen was hij heus wel alweer gekalmeerd, zijn hartslag was weer gezakt naar een normaal ritme.

De onbekende ging zitten, op zijn rotsblok dan nog, maar hij had geen zin in een confrontatie. Een gek gerinkel weerklonk, en het duurde even voor hij door had dat het afkomstig was van een halsband om de nek van de knul. Ach, ieder zijn ding, toch? Leven en laten leven. Oskar probeerde te wennen aan het idee van gezelschap tijdens het moment dat hij eigenlijk tot rust wilde komen. Hij richtte zijn blik weer op de horizon. Hij wist dat het nog even zou duren, maar hij wilde zeker zijn dat de zon wel bleef zakken en niet stil bleef staan, om de een of andere gekke reden.

"You are still staring," Mompelde de jongen, en verontwaardigd haalde hij scherp adem. ”No I wasn’t!” Zei hij snel. ”I was actually looking at the sunset”, Vervolgde hij. Trouwens, waarom zou hij zijn perfecte momentje verder laten verstoren door dit stuk onbenul? Hij stapte terug op het rotsblok af. ”Now, move over, you’re in my spot”, Maande hij aan. Het rotsblok was groot genoeg voor twee, als hij niet irritant deed en een beetje op schoof.

21:39. Het was te laat om nog terug te gaan richting het huis, onder het excuus dat hij de film wilde zien. Hij zou er nooit raken binnen een minuut, en de jongen zou zijn leugentje zo doorzien. Hij wilde zich ook niet zomaar laten wegjagen. Niet zomaar over zich heen laten lopen. Hij had evenveel recht hier te zijn als de jongen, hoe humeurig hij ook was. Eigenlijk zou hij zich net zo moeten gedragen, zodat hij eens door kreeg hoe belachelijk het wel niet was. En onterecht. Wat had hij de kerel ooit misdaan? Helemaal niks. Hij hoefde zichzelf eigenlijk niet te verdedigen. Zelfs als hij wel aan het staren was, wat dan nog? Plus, zo interessant vond hij de jongen helemaal niet. Het was maar een vreemde situatie, concludeerde hij.

Dus deed hij wat ieder ander zou doen. Naast de jongen gaan zitten natuurlijk. Met een zachte zucht, maar verder geen protest, schoof hij op. Hun schouders raakten elkaar, maar dat vond hij niet zo erg. "I'm James." Stelde de jongen zich toen voor. ”Hi James. I’d say nice to meet you, but I would be lying”, Grinnikte hij. ”I’m Oskar”, Stelde hij zichzelf toen voor. Een beetje ongeduldig keek hij hoe de zon tergend langzaam zakte. ”So, James, why did you come to the beach tonight?” Vroeg hij, een gesprekje zou de tijd misschien wat sneller voorbij laten gaan.

21:41. Right, hij was wel weer lekker eerlijk. Hij riskeerde zo wel weer een vuist in zijn gezicht, maar goed, niemand zou hem van liegen kunnen beschuldigen. Gelukkig kon James er wel mee lachen. Fijn dat zijn eerlijkheid gewaardeerd werd. Vervolgens stelde hij zichzelf voor. "Oscar with a c?" Vroeg de jongen. Hij schudde zijn hoofd. ”No, a K. When I was born, they were still using the traditional Norwegian notation”, Vertelde hij. Hoe het nu zat, wist hij niet precies, al kwam Oscar met een c wel voor in Noorwegen. Engelse invloeden enzo. Best spijtig dat de tradities zo langzaam vervaagden. Hij wist een ding zeker, als hij ooit een normaal leven had gehad en vader was geworden, had zijn kind een Noorse naam gekregen.

Dat natuurlijk allemaal terzijde. Hij was wel benieuwd waarom James hierheen was gekomen. Al kon hij wel gokken. De hele houding van de knul was namelijk enorm geïrriteerd. Waarschijnlijk was hij hier om wat tot rust te komen, net als hij. Dat bevestigde hij ook. "Well Oskar, sometimes we demons need some calm alone time just like humans”, Klonk het antwoord. 1-0 voor Oskar. "Tell me, why did you come here?" Vroeg hij toen. Ja, dat had hij wel kunnen verwachten. ”I’m waiting for the moon and the stars to come up”, Vertelde hij. ”Don’t get me wrong tho, I like the sunset too, but I enjoy watching the stars more”, Ging hij verder. Het bleef even stil. Zou hij.. Tuurlijk zou hij. ”A demon huh? Like a real one?” Vroeg hij onbeschaamd. Hellhounds, demonen.. Wat liep hier nog allemaal rond?

21.44. De misverstanden om zijn naam waren de wereld nog niet uit. Gelukkig had miss Bluebonnet het wel altijd juist, als ze ergens zijn naam op moest schrijven. Hij zou best verontwaardigd zijn als ze het fout zou schrijven. Nu goed, het was nu opgeklaard en nu zou James waarschijnlijk niet meer missen. Bijna had hij nog gevraagd of James met een c was, maar hij wist niet in hoeverre de jongen zijn humor waardeerde. Hadden demonen een andere humor? Maar blijkbaar was hij geen echte demon. "As far as 'real' goes. Got the eyes and it's hard to kill me but if your conception of demons is merciless monsters then no, I'm not a 'real demon'." Legde hij uit. Oskar knikte begrijpend. ”Great, so I don’t have to fear for my wellbeing tonight?” Grapte hij. Dat deed hij sowieso niet echt. Hij wist zich wel te verdedigen.

Blijkbaar had hij er nog een waakhondje bij gekregen ook. En dit keer eentje van vlees en bloed, geen schaduwdier dat hij had gemaakt. ”Well good evening gentlemen,” Klonk de bekende stem. Aangenaam verrast draaide hij zich om. ”Oh, hi Haythel”, Begroette hij haar met een glimlach. Hij had zich er al lang bij neer gelegd dat hij niet meer alleen was, dus een extra persoon was nu ook weer geen ramp. Twee extra personen eigenlijk. Er kwam nog iemand tevoorschijn, alsof het een goocheltrucje was met hem als toeschouwer.

Deze nieuwkomer leek zijn eerdere gezelschap te kennen, maar.. Ze sprak hem met een heel andere naam aan. ”Kyson,” Klonk het kortaf. ”What have you been doing today?” Vroeg ze vervolgens. Jezus, wat was dit? Was hij haar slaaf of wat? ”Lying about his name, apparently”, Reageerde hij geamuseerd. Hij nam het de jongen niet kwalijk tho. Hij was al bij al wel aardig geweest, op de rough start na.

21:48. Vandaag was wel een speciale dag. Het was alsof het lot er voor had gezorgd dat hij te maken kreeg met allemaal helse figuren. Eerder die dag een hellhound, nu een demon. Maar geen echte, als hij James mocht geloven. Hij was blijkbaar geen monster, zoals hij het zelf zei. Oskar maakte er een grapje over. Half om te testen wat het antwoord was. Niet dat hij bang was voor een negatief antwoord. Het was donkerder aan het worden, hij was sowieso een stuk sterker in de vallende duisternis. "No fear needed." Drukte James hem echter op het hart. Mooi zo. Dan kon hij toch nog genieten van de sterren.

En het gezelschap die zich aan een exponentieel tempo leek te verzamelen op het strand. Eerst Haythel, die zonder twijfel op zijn schoot kwam zitten. Hij legde zijn arm over haar benen heen en keek even glimlachend omhoog. De herinneringen aan eerder die dag kwamen weer naar boven, maar niet persé op een slechte manier. Het herinnerde hem ook aan het feit dat hij in het midden van zijn neus een blauwe pleister had plakken, maar goed, het was minder vreemd dan een halsband. Nog steeds judgde hij niet tho. Hij vond James wel aardig.

Dat veranderde niet toen de waarheid boven kwam en zijn naam dus toch niet James bleek te zijn. Hij maakte er alweer een grapje over, al kreeg hij snel genoeg een waarschuwende blik van de jongen. Had hij iets fout gezegd? Hij snapte het allemaal niet meer zo goed. De relatie tussen de twee was vreemd. Had de roodharige chick hem die halsband gegeven? De halsband viel nu blijkbaar ook op bij Haythel, want ze lachte en maakte er een opmerking over. ”What’s that? Some kind of kink you have?” Vroeg ze. Oskar lachte om haar woorden. ”I thought it was some kind of a fashion statement”, Bekende hij. ”Why won’t you tell them the reason why you need to wear it?” Stelde de onbekende chick voor. Dat was inderdaad ook een goed idee. Nieuwsgierig keek hij Kyson aan. Ja, nu was hij weer aan het staren, maar hij had zo de indruk dat er deze keer geen opmerking op zou komen.