Trust is for fools

Onderwerp: Trust is for fools di feb 28, 2017 10:36 pm

De weg was lang, eindeloos lang en eenzaam. Eenzaamheid was iets waaraan Kaede nog steeds niet gewend was. Ze was eigenlijk altijd in gezelschap van iemand anders geweest - niet dat dat meteen betekende dat ze geweldig sociaal was. Maar als je met je ouders rondreisde had je weinig keuze. Vooral haar vader had altijd een sterke neiging om zich met haar te bemoeien als ze eigenlijk gewoon even behoefte had aan stilte. Had. Kaede slikte even. Toen had ze vaak kattig gereageerd, hatelijke opmerkingen naar het hoofd van haar zachtaardige vader slingerend of juist getergd zuchtend alsof zijn aanwezigheid een heuse marteling was. Maar nu zou ze er alles om geven om nog een keer tegen hem te mogen zeuren. Vandaag had ze geen behoefte aan stilte, maar ook geen keuze. Want de weg waar ze naast liep was leeg, ze had al een uur geen auto gezien. Dat was maar goed ook, want de smalle weg en de nog smallere berm gaven haar niet echt een veilig gevoel wanneer er een auto langs raasde.

Kaede begon spijt te krijgen van haar beslissing om een aangeboden lift te weigeren, haar voeten deden pijn en de vermoeidheid sloeg toe. Maar ze zou er nu toch bijna moeten zijn. Dagen had ze gelopen, af en toe afgewisseld door een illegaal ritje achterin een bus. Ze stonk, ze zag er verfomfaaid uit. Ze had enorme blaren en zou het liefste gewoon opgeven. Maar wat moest ze dan? De enige manier om rust te krijgen was het vinden van de lus. Toen in de verte de gebouwen op begonnen te doemen versnelde het meisje haar pas, vastbesloten om haar doel te bereiken. Het duurde alsnog eeuwen voor haar gevoel, maar uiteindelijk liep ze langs winkeltjes en huizen. Het café zag er aantrekkelijk uit, maar Kaede weerhield zichzelf ervan om voor de verleiding te zwichten. Haar angst om net voor de eindstreep nog in de problemen te komen was te groot om zulke risico's te nemen. In plaats daarvan nam ze plaats op een laag muurtje en haalde een brood uit haar tas.

Vanaf haar zitplek hield Kaede alles goed in de gaten, en dan vooral de mensen die af en toe langs liepen. Ze staarde ze aan, recht in hun ogen. Waar normale mensen al lang hun blik hadden laten wegglijden uit schaamte bleef Kaede stug door kijken. Een blik die je bijna het gevoel gaf dat ze je ergens van kende, zo doordringend was het. Het was een gewoonte, aangeleerd toen ze nog heel jong was. Tot nu toe was er echter niets verdachts te zien. Het meisje wiebelde met haar modderige schoenen, denkend over haar volgende stap. Ondertussen propte ze hongerig een droge boterham in haar mond, al met al een zeer charmant plaatje zo weggedoken in haar dikke donkerblauwe jas en grijze sjaal.

[Eerste post gereserveerd voor een personage van Rose~ c:]

Onderwerp: Re: Trust is for fools wo maa 01, 2017 9:35 am

“I am a GOOD boy.”

Neuriënd liep JR over straat heen. Neuriënd was iets wat hij pas had opgepakt zodra hij op aarde was beland. Eerder had hij de menselijk emoties niet gekend of herkend, maar hij begreep nu in ieder geval wel dat neuriën iets was wat hem heel vrolijk maakte. Een eigenschap die niet iedereen, wonderbaarlijk genoeg, leek fijn te vinden. Het was nu al wel duidelijk dat niemand echt fan bleek te zijn van zijn elektrische gitaar. JR snapte nog steeds niks wat er mis mee was om keihard muziek te spelen, maar kennelijk werd het door zijn drie kamergenoten en door zijn buren niet geaccepteerd. Door zijn gebrek aan informatie over de mens, had hij kennelijk nogal moeite met het begrijpen van anderen. Sarcasme, cynisme en woede waren emoties die hij niet kon herkennen uit woorden of van het gezicht af kon lezen. Hij reageerde er enkel nog altijd zo vrolijk op als hij zich voelde. Je kan je voorstellen dat dit hem al een paar keer in de problemen had gebracht. Hij had geprobeerd om informatie op te dood uit de bibliotheek, maar er leken enkel boeken over het lichaam van de mens te zijn. Het leek er op dat hij het moest doen met de informatie die hij op het moment bezat. Op een of andere manier moest hij maar voorkomen dat hij nog meer mensen boos maakte.

Het was zonde dat hij niet geheel zijn spontane zelf kon zijn, aangezien hij zo graag bij mensen was. Al vanaf zijn 100ste levensjaar in hel had hij de verlangen om rond te lopen op aarde. Om te weten hoe de mens het leven ervoer. Zijn baan als Grim Reaper had ervoor gezorgd dat hij al vele zielen had geoogst. Sommige zielen hadden een andere kleur dan anderen. In dat geval hadden ze een sterkere emotie gehad tijdens hun dood of hadden ze nog niet dood willen gaan. JR had nooit helemaal begrepen wat die emoties waren -en nog steeds niet dus-, maar hij had zo graag even naar de aarde willen reizen om enkel de mens beter te leren kennen. Zijn vader had hem tot zijn genoegen deze kans gegeven toen hij de leeftijd 1180 kreeg. -Het was een wonder dat ze de tel nog niet waren kwijtgeraakt.- Als een vakantie, mocht JR in een menselijk lichaam op de aarde rond lopen. Zijn vader had hem geplaatst in een lus. Hier zouden zich al mensen vinden die anders waren dan anderen, waardoor JR niet meteen buiten de boot zou vallen. Het enige nadeel was dat JR een menselijk lichaam had gekregen. Natuurlijk had hij geen problemen met mens zijn -ook al was het regelmatig eten en slapen nogal wennen-, het was het feit dat hij nu sterfelijk was dat hem problemen kon geven. Als hij hier zou sterven, dan zou hij terug gaan naar de hel en mocht hij verder gaan met werken. JR probeerde zijn lichaam daarom zo goed mogelijk te onderhouden en vechten te voorkomen. Het zou zonde zijn als hij na deze week al weer terug moest.

Zijn blik ging de vele winkels langs. Pas toen hij tegen iemand opbotste merkte hij dat hij wel beter moest uitkijken, wou hij niet nogmaals tegen iemand opbotsen. Hij keek de massa rond. Er waren zoveel verschillende mensen. Zoveel verschillende zielen. Zielen die gevangen zaten in de lus en de dag elke keer opnieuw beleefde. De man zou nog altijd vloeken om zijn schoenen die nat waren geworden door een plas waar hij zojuist in was gestapt. Een dame zou nog altijd even hard haar best doen om te flirten met een jongeman, ook al zou hij haar later net zo hard weer af wijze. JR had genoeg rondgekeken om de cirkels te zien. Op deze wijze wist hij ook de nieuwe mensen eruit te pikken. Nieuwe Peculiars. Potentiële vrienden. Zijn blik bleef haken op een laag muurtje. Eerder die week had hij er een vlek bloed gezien die er anders nooit zat, maar nu zat er meisje die er normaal ooit nooit zat. Peculiar? JR herkende haar niet. Hoewel hij zijn best deed, moest hij ook bekennen dat hij niet iedereen had kunnen leren kennen in deze korte tijd. Zelfs tijdens het avondeten was de tafel te lang om iedereen goed te kunnen zien. JR stapte op het meisje af. Met een glimlach stak hij een hand op als begroeting. ”Good day,” begroette hij haar vrolijk. Hij merkte de boterham op. ”Oeh you can make those aswell? I just learned that the other day!” sprak hij enthousiast en trots. Ja hij was zeker trots over het feit dat hij wist hoe hij een boterham moest smeren. Het was nog altijd wat onhandig met het mes. Hij was gewend om het totaal anders vast te houden en had zelfs zichzelf er per ongeluk mee gesneden.

Onderwerp: Re: Trust is for fools do maa 02, 2017 5:33 pm

Het brood was droog en smakeloos, maar het was eten en haar maag schreeuwde om meer. Ze kauwde snel en mechanisch om het eten kapot te malen en zo snel mogelijk door te slikken. Dat was niet heel verstandig, merkte ze, toen een jongen haar liet schrikken met zijn plotselinge vreugde. Door de schrik slikte ze te snel en het brood bleef een beetje in haar keel steken. Het brood-fiasco zorgde ervoor dat ze haar hand slechts halfhartig op stak in reactie op zijn groet. Ze kuchte met een moeilijk gezicht een paar keer, een poging om het los te krijgen, maar het was een droge hoest, die dus duidelijk geen zin had. Integendeel, het maakte het alleen maar erger. Dus zocht ze naar een flesje water in haar overvolle kampeerders-rugzak. Het was al een log, massief ding, maar het matje en de slaapzak die eraan vast gebonden waren met kleurrijke stukken touw maakten de boel nog groter.

Al haar zintuigen waren ondertussen in opperste concentratie, klaar om de benen te nemen zodra ze ook maar één dreiging waarnam. Haar lichtgekleurde ogen boorden zich in de zijne, zoekend naar pupillen – en die ook algauw vindend. Dat luchtte alweer op. Maar alsnog bleef een randje van wantrouwen aan haar knagen, nooit zou ze zomaar een vreemdeling vertrouwen. Good day? Hmm. Kaede fronste, maar het was geen afkeuring, eerder verbazing. De rest van zijn opmerking was al even vreemd.

“I.. Didn’t make this though,” antwoordde ze, gek genoeg verontschuldigend. Waarom voelde ze zich nu schuldig, enkel omdat ze niet in zijn blijdschap mee kon gaan? Ze wist niet eens zeker wat wat hij nou precies bedoelde, maar zijn enthousiasme maakte het lastig om dat recht in zijn gezicht te zeggen. Lekkere binnenkomer zou dat zijn, je bent onbegrijpelijk, ok doei. Nee, ze moest maar gewoon afwachten of hij meer uitleg zou geven. Ze draaide het flesje open en nam een paar grote slokken water. Heerlijk. “I ehm took it from a store?” Er was een duidelijk moment van twijfel te horen, ze had het brood technisch gezien gestolen en daarover liegen zou haar natuurlijk weer niet lukken (thanks mom), maar om dat nou meteen aan een vreemdeling toe te geven was ook weer een ander uiterste. Nee, het was soms beter om wat van de waarheid achter te houden. “Do you want some?” Kaede had niet veel spullen, maar ze was niet te beroerd om wat van haar eten te delen met een ander - als diegene blij werd van droog brood dan..

Onderwerp: Re: Trust is for fools do maa 02, 2017 7:41 pm

“I am a GOOD boy.”

Zijn vrolijke begroeting leek niks goeds te doen. De jongedame verslikte zich en schoot in een hoestbui. Voor een moment keek JR haar wat verward en ongemakkelijk aan, niet geheel wetend hoe hij zich erop moest instellen, totdat hij de conclusie nam dat ze zich dus verslikte. Tegen de tijd dat JR dichterbij was gekomen om op haar rug te kloppen en haar zo, proberen, te helpen, had ze al een flesje water gepakt uit haar tas. Een tas die behoorlijk dik bepakt was. Dit liet JR denken dat ze nieuw was in de lus. Hij had haar niet eerder gezien en wie zou nu zo bepakt op weg gaan in de lus? Je kon niet veel kanten op en zoveel had je niet nodig om in Inndyr te overleven.

Na zijn begroeting merkte JR de boterham in haar handen op. Het bracht hem meteen een enthousiast gevoel. Hij dacht terug aan zijn ontmoeting met Lyana. Het meisje dat hem had geleerd hoe hij zijn brood moest zweren. Hij was er zo ook achter gekomen dat brood zeker beter smaakte dan biscuitjes. Biscuitjes waren nogal droog en gingen naar een dag eten wel vervelen. Zijn opmerking over het brood liet het meisje fronsen. Hij betrapte haar er nu ook op dat hij geen begroeting terug kreeg. Dat was toch een gewoonte? Of waren er momenten waarop je een ander niet per se hoefde te begroeten? Het zou de rare blikken, die hij kreeg als hij door de stad liep en andere begroette, verklaren.

“I.. Didn’t make this though,” bekende het meisje verontschuldigend. JR’s glimlach verdween van zijn gezicht. ”You didn’t?” vroeg hij zacht na. Was het heel raar als hij zich behoorlijk teleurgesteld voelde? Het meisje nam nog een paar slokken van het water. “I ehm took it from a store?” legde het meisje uit, ook al klonk ze er niet echt zeker over. Daar was JR’s aandacht echter niet bij. Zijn ogen verwijde zich. ”You can get them at a store?!” herhaalde hij verbaasd. Waarom deed hij dan nog al die moeite?!

“Do you want some?” vroeg het meisje. JR’s blik ging voor een moment naar het brood, maar schudde uiteindelijk zijn hoofd. ”No thank you. I just ate,” antwoordde hij. Zijn blik ging terug naar het meisje. De enthousiaste twinkeling was terug in zijn donkere ogen te vinden. ”Can you show me where you can get those?” vroeg JR nu en knikte kort naar de boterham. ”I will guide you to and around Bluebonnet’s accommodation,” gaf JR ervoor terug. De blik in zijn ogen kwam veel overeen met dat van een puppy.

Onderwerp: Re: Trust is for fools ma maa 06, 2017 8:30 pm

Kaede schaamde zich bijna dat ze al zo snel aandacht had getrokken. Stomstomstom, ze had te veel lopen staren. Het was gewoon veel moeilijker om onopvallend te zijn als je in je eentje was - een starende loner trok veel meer aandacht dan een gewoon gezinnetje. Gelukkig leek dit geen negatieve aandacht te zijn, sterker nog, het kon zomaar zijn dat deze jongen precies was wat ze nodig had. Al knaagde het idee dat ze hiermee haar ouders, en dan vooral haar moeder, teleurstelde toch wel wat aan haar.

De teleurstelling in zijn gezicht was echter nog sterker dan de herinneringen aan haar familie. Wat irritant dat hij zijn emoties zo duidelijk liet merken, Kaede wist niet of ze hier wel tegen zou kunnen. Ze wilde niet tegen hem liegen, maar het was toch ook vrij vervelend dat hij haar zonder enige moeite aan een schuldgevoel hielp omdat ze dit fabrieksbrood niet zelf had gemaakt. Hoe had ze dat verdorie moeten doen dan, zonder enig moment aan rust? Zelfs als ze sliep was dat met één oog open geweest. "Well.. yes. You can kinda get everything you want in stores? If you have the money of course..." Dat laatste was een pijnlijk puntje, Kaede was zich maar al te bewust van haar armoedige jeugd, de enige TV schermen die zij ooit had gezien stonden in etalages.
Ze sprong op van het muurtje, en landde verrassend soepel op de grond zonder ook maar een greintje moeite. "Are you sure you're the right person to show me around, if you don't even know about stores?" vroeg ze, maar een plagerige lach speelde om haar lippen. Maar Kaede realiseerde zich meteen dat hij niet de meest eh stabiele en normale persoon had geleken, dus dat hij misschien ook het concept van plagerige opmerkingen niet kende. "Just kidding, I don't mind." Ze hoopte maar dat hij niet heel verdrietig zou worden, met zo veel emoties kon ze niet dealen.

Onderwerp: Re: Trust is for fools di maa 07, 2017 10:26 am

“I am a GOOD boy.”

JR vond de boterham een goed aanknopingspunt voor een gesprek. Hoe toevallig was het dat hij dat net had geleerd en de jongedame er nu een zat te eten? Echter bleek al snel dat hij de situatie verkeerd had aangenomen. Het bleek dat ze de boterham niet zelf had gemaakt. Volgens haar kon je het bij een winkel krijgen. Echt waar? Was het zo makkelijk? Waarom had Lyana hem dat dan niet verteld? Of was er nog iets waar JR rekening mee moest houden? JR vroeg het haar. "Well.. yes. You can kinda get everything you want in stores? If you have the money of course..." antwoordde ze.

JR knikte eens begrijpend. ”Well I don’t have any money. So I guess I just need to make them myself,” sprak JR met een zachte grinnik. Hij had het concept ‘geld’ al eerder gehoord. Kennelijk was het iets wat behoorlijk belangrijk was in de mensenwereld. JR snapte er vrij weinig van. Het was toch gewoon papier? Maar toch leken ze een vel papier niet te accepteren terwijl het toch bijna dezelfde waarde had. JR had gehoord dat men moest werken voor z’n geld. JR had echter nog geen betere uitleg over het concept werk gekregen, waardoor hij het vergeleek met het werken in de hel. Zou men hier elkaars zielen ook uit zoeken? Het liet JR’s hoofd tollen. Ze konden elkaars ziel kleur toch niet zien? JR kon het immers niet nu hij in een mensenlichaam zat.

Hij besloot een voorstel te maken. De jongedame zou hem helpen met de winkels en dan zou hij haar rondleiden in het verblijf van mevrouw Bluebonnet. Met een soepele sprong kwam de dame van de muur af. Met een glimlach keek JR haar aan. Betekende dit dat ze akkoord ging? "Are you sure you're the right person to show me around, if you don't even know about stores?" vroeg ze. De plagerige lach merkte hij niet op. Snapte hij niet. Verontwaardigd keek hij op. Hij opende zijn mond om er fel tegen in te gaan. Goed, hij liep hier misschien ook nog maar een week rond, maar hij had genoeg geleerd en gezien in de afgelopen week om haar te helpen.

"Just kidding, I don't mind." waren de woorden die hem weerhield van de vlaag verontwaardigde opmerkingen. JR keek verbaasd op. Het duurde even, maar toen realiseerde hij zich dat ze dus een grapje maakte. De twinkeling verscheen weer in zijn ogen, waarna hij kort lachte. ”I like you!” maakte hij met een brede glimlach duidelijk. Voor een moment keek hij rond om zich te oriënteren. Zodra hij wist hoe ze terug moesten komen bij de villa, richtte hij zich terug op de jongedame. ”Do you first want to go to the accommodation to settle in or do you want stay in the centrum for a bit?” vroeg JR met een lichte glimlach.

Hij kon zich voorstellen dat de tas op haar rug zwaar moest zijn. In zijn ogen zouden ze dus beter eerst naar de villa kunnen gaan zodat ze de tas kon droppen, maar voor hetzelfde geld wou ze nog even in het centrum blijven en wie was hij om tegen haar in te gaan? Plots bedacht hij zich iets. Met een vrolijke glimlach stak hij zijn hand naar haar uit. ”My name is JR, nice to meet you! What’s yours?” stelde JR zichzelf voor, enigszins trots op zichzelf dat hij het belangrijke deel van een gesprek had onthouden. Wellicht niet in de goede volgorde, maar beter laat dan nooit.

» No issue in trust