I surrender

Haar dikke winterjas lag als een soort dekentje over haar bovenlichaam heen, haar armen er verkeerd om doorheen gestoken. De muur had haar hoofd opgevangen voordat ze om kon vallen, waardoor ze nu in een ondiepe slaap verzonken was. De hoek gaf haar een gevoel van veiligheid, die een normaal bed haar niet zomaar kon geven. Helaas was het gevolg van midden overdag ergens in een uithoekje van de bovenverdieping dat je innerlijke klok op een nogal ongebruikelijk tijdstip bedacht dat het nu wel weer tijd was om wakker te worden. Lodderig wreef ze de slaap uit haar ogen, wreef tot de gele korreltjes uit haar ooghoeken verdwenen waren. Haar jas trok ze losjes aan over haar dunne witte t-shirt. De nacht bracht een zekere kilte met zich mee, maar ze was nog warm van het slapen. Na het opstaan moest ze wel even rekken voordat ze weer soepele stappen zette.

Zodra ze dat gedaan had besloot Kaede maar even een rondje te lopen. Zachtjes zette ze haar besokte voeten neer op de vloer, deed haar best om geen lawaai te veroorzaken. Niet dat het haar zo veel uit zou maken, mocht er iemand wakker worden van het geluid. Het was eerder een uitdaging aan haarzelf. Om scherp te blijven. Haar balans niet te verliezen. Zichzelf niet te verliezen. Kaede wierp een blik op de klok. Bijna vier uur 's nachts. Van precies dezelfde dag als gisteren. Kaede bleef het een gek concept vinden, die tijdlussen. Maar het gaf tegelijk ook een soort rust, zo lang je niet nadacht over de nadelen van stilstaan. Nee, ze moest blijven lopen, blijven bewegen.

Haar aandacht werd getrokken door een dunne steile trap naar boven. Voorzichtig beklom ze de eerste paar treden, geruisloos. Maar de trap was oud en het hout was levensmoe te noemen, terwijl het een klagerig gekraak uitspuwde. Een blaf klonk als reactie. Kaede spitste haar oren, kwam dat nou van boven? En zo ja, wat deed een hond dan daar? Nieuwsgierig steeg ze verder op. Kaede's witte haren verschenen als eerste in het torenkamertje, gevolgd door de donkerblauwe jas die al haar vormen verborg onder een laag dons. "Oh," klonk het eerst licht verbaasd, toen ze een silhouet spotte. Gevolgd door een ''...óh'' toen haar blik op de hond viel. Alhoewel het haar eerder deed denken aan de wolven die ze wel eens in de verte had gezien in de bossen. Maar zelfs toen haar ogen wenden aan de schemer die hier hing zag ze nog geen details in de vorm van de wolfshond verschijnen. "Hoort dat zo?" vroeg ze, meteen naar de kern van de zaak. Of de hond van hem was of bij hem hoorde, dat leek haar op zich wel logisch en/of irrelevant. En formaliteiten waren ook niet haar specialiteit. Maar ze had wel gehoord over dingen als gezichtsbedrog - de expertise van de hulsels die zich tussen de mensen mengden - en de vage grijszwarte hond leek zeker een illusie. Maar ze wist vrij zeker dat ze wakker was, dus kreeg ze graag wat meer details.