Arrival

,,More than a shot in the dark,,

Ze had het écht beter niet kunnen zeggen. Verscheurd door een mengeling van twijfel en schuldgevoel, probeerde ze alles goed te maken door het gesprek naar een andere koers te leiden. Vergeefs. Direct merkte ze dat haar ommekeer van onderwerp te kortaf was geweest, Laurice zocht naar tijd om te schakelen maar die had Effy haar niet gegeven. Ze was vooruit gelopen, maar het meisje volgde niet. Ze stopte, wierp een blik over haar schouder. Het ging niet goed, dat zag ze meteen. Eigenlijk had ze het van te voren al kunnen voelen; het was stom van haar om door te lopen. Er was iets van Laurice' gezicht af te lezen dat haast een spiegel voorhield aan Effy's jongere zelf. Vreselijke twijfel, hulpeloosheid. Ze zag er niet uit alsof ze er klaar voor was, voor haar nieuwe leven. Ze wist niet wat haar daar aan de andere kant van de vuurtoren te wachten stond. Het was een gevoel dat Effy zich maar al te goed kon herinneren. Hoe ze dagen had rondgedwaald op zoek naar de juiste plek in Ierland, alsmaar zichzelf voor gek verklarend dat ze de verhalen had geloofd. De eenzame, rondstruinende dagen waarin ze wat haar familie haar had voorgehouden begon te geloven; dat ze behekst was, een kind van de duivel dat niet langer met de rest van het gezin onder één dak mocht wonen. Het was vreselijk om zo aan jezelf te moeten twijfelen. Pas toen ze de traan opmerkte die over haar wang rolde, ondernam Effy echter actie. Met kleine pasjes snelde ze naar het meisje toe en strekte haar armen naar haar uit toen ze leek te wankelen. Echter kwam ze te laat aan, het meisje had zichzelf al op de grond laten zakken. Oh god, wat had ze aangericht? Ze ging voor Laurice zitten, die duidelijk overmeesterd werd door paniek. 'Hé,' piepte Effy zachtjes. 'Hé, het spijt me... Je hoeft het niet te delen, het is oké.' Ze wilde er niet teveel woorden aan weiden en daarmee invullen wat er in het meisje haar hoofd gebeurde. Dat mocht ze zelf later dan, als ze daar behoefte aan had. Even twijfelde ze, terwijl haar hand boven Laurice' huid zweefde. Kon ze haar aanraken? Laurice kon haar ook zien, dus het zou haar niet verbazen als ze haar aanraking voelde alsof hij echt was. Uiterst voorzichtig legde ze haar hand op Laurice' bovenarm. Het was een flinterdunne aanraking, haast even zacht als de vleugelslag van een vlinder. Terwijl ze haar knieën optrok onder haar kin probeerde ze oogcontact met haar te zoeken, terwijl ze haar eigen, rustige ademhaling duidelijk liet klinken. Ze wist dat paniek een monster was dat soms nu eenmaal deed vergeten hoe dat nu ook alweer eigenlijk moest, ademhalen. 'De lus is fantastisch, Laurice,' zei ze zachtjes. Het was geen leugen. Ze had de meest prachtige dingen in de lus van mevrouw Bluebonnet beleefd. Herinneringen die ze voor de rest van haar bestaan met alle plezier met zich mee zou dragen. Ze verachtte het dat ze zoeven gelden overschaduwd was geweest met het laatste moment, waarin alles overhoop gegooid leek te worden. Ze was ervan overtuigd dat mevrouw Bluebonnet er iets op zou verzinnen. Dat de lus snel weer de veilige plek zou worden waar Effy met zoveel liefde en plezier zoveel tijd had doorgebracht. Het was een gevoel dat ze niet goed onder woorden kon brengen. Zeg maar gerust helemaal niet. Maar ze hoopte dat de nostalgie en liefde die op het moment door haar heen gingen zich door het contact tussen hun lichamen op de een of andere manier zou winnen van Laurice' paniek.

tagged: laurice   notes: <3 words 639

made by ∆ ashycat of adoxography

,,More than a shot in the dark,,

Wat er precies door het hoofd van het meisje ging wist Effy niet, maar het was in ieder geval duidelijk wat er door haar lichaam gierde; een overschot aan adrenaline. Er was iets dat dat getriggered moest hebben, en dat was geheel en al Effy's eigen stomme schuld. God, dood zijn was moeilijker dan ze dacht. Terwijl ze voor haar in het gras zat, probeerde ze op te maken wat er in haar omging. Wat het exact was, kon ze natuurlijk niet zeggen. Het leek er echter op alsof het meisje ver weg was met haar gedachten. Ergens in haar verleden. Of bij een recente gebeurtenis die Effy niet vast kon stellen. Het was alsof ze een conflict zag in haar bijzondere ogen, maar waarover? Het was enerzijds begrijpelijk, anderzijds lichtelijk frustrerend dat ze haar eigenlijk helemaal niet kende maar haar nu al zo overstuur had gemaakt. Het ergste was dat Effy dacht dat ze heel goed wist hoe Laurice zich voelde, maar ze geen idee had hoe ze haar moest helpen. Natuurlijk kwam dat deels ook doordat zij degene leek te zijn die haar paniek had veroorzaakt, maar ook omdat ze oprecht niet wist hoe Effy destijds zelf gekalmeerd had moeten worden. Het enige dat had geholpen was ondervinden dat de lus een fijne ervaring was. Ja, het mocht dan een nieuw hoofdstuk zijn. En daarmee ook het einde van een ouder deel van het boek. Maar het was als een herziene versie van het leven. Een nieuwe druk, met een mooier glanzendere kaft en een inhoud die veel meer bladzijden zou tellen. Veel meer blanco pagina's vol nieuwe kansen. Het was fijn, dat niet alles woord voor woord meer leek vastgelegd. Waar Effy een lus als een vreselijk begrenzend concept had gelabeld, was het juist de grootste vrijheid die ze ooit gekend had. Het was iets vreemds dat ze, zoals ze eerder aan het meisje uit had proberen te leggen, zelf moest ervaren. Ze kon er zoveel woorden aan wijden als ze wilden, maar het zou Laurice niet voorbereiden.

Laurice leek Effy's aanraking wel te merken, wat ook de blondine een beetje geruststelde. Haar dood betekende niet haar einde. Ook niet voor anderen. Haar betraande ogen kruisten met haar blauwe kijkers, en een sprankje hoop leek in haar op te lichten. Het deed Effy goed dat ze een kans kreeg haar eerdere woorden wat bij te schaven, misschien zelfs te herstellen. 'Sorry,' sprak het inmiddels wat bedaarde meisje. 'Ik weet eigenlijk nog niet eens wat een lus echt is.' Ze lachte, hoewel het duidelijk was dat ze aan alle kanten onzeker was over deze sprong in het diepe. Effy knikte hevig als bevestiging. 'Ik snap je zo ongelofelijk goed...' kwam over haar lippen terwijl ze haar blik weer opzocht. 'Verontschuldig je alsjeblieft niet, ik weet hoe onwerkelijk het lijkt. Maar ik kan je verzekeren dat dit echt is. Het is echt dat je een nieuw leven gaat beginnen. En dat is vreselijk eng, ik weet het.' Even zweeg ze, terwijl ze de wind vrij spel gaf op de kleine plukjes die haar losse vlecht waren ontsnapt. Misschien mochten haar woorden haar dan nooit voorbereiden op hoe het in de lus echt was, ze konden haar misschien wel net genoeg geruststellen om een duwtje in de juiste richting te geven. Plotseling groeide haar vertrouwen in zichzelf, ze merkte het aan de zeker, vaste toon waarmee ze zojuist haar zegje had gedaan. Alsof ze de dagen van het doelloze ronddwalen het nu niet meer kwalijk nam. Ze had haar doel gevonden. 'Je kent vast dat gevoel alsof je niet bij deze wereld hoort. Het gevoel dat je de mensen die je voor gek verklaren gaat geloven. Ik beloof het je, in een lus, zul je je nooit meer zo voelen. In tegendeel, je voelt je niet langer een buitenstaander. Je voelt je... bijzonder.' Ze sloot af met een kleine, trotse glimlach. Dat was ze. En het meisje voor haar. Bijzonder. En dat was niet iets om jezelf voor weg te stoppen. Dat was iets om vreselijk trots op te zijn.

tagged: laurice   notes: <3 words 715

made by ∆ ashycat of adoxography

,,More than a shot in the dark,,

Ze had gedacht dat een beetje begrip haar misschien hielp te kalmeren, maar nog voordat ze iets had uitgesproken, merkte Effy al dat het averechts werkte; het ongeloof en de paniek die van haar gezicht afdropen, raakten alleen maar duidelijker aanwezig. Het meisje probeerde op te staan, waarbij Effy haar wankele toestand bezorgd op wilde vangen door een hand uit te steken. 'Kun je alsjeblieft weggaan?' prevelde Laurice toen. Langzaam trok ze haar hand weer terug en liet ze haar schouders zakken. Een soort onaangenaam kippenvel trok over haar ruggengraat. Voor even stond ze toe zich afgewezen te voelen, maar toen bedacht ze dat het meisje ieder recht had om haar en haar stomme opmerking de schuld te geven. God, waarom kon ze na al die jaren levenservaring soms nog altijd handelen als een kind? 'Ga alsjeblieft uit mijn hoofd.' Effy kantelde haar hoofd en sloeg haar met een lichte frons tussen haar wenkbrauwen gade. Het leek erop dat de brunette die ze zojuist had ontmoet zich verre van stabiel voelde. Ze moest zo verstrooid zijn om de nieuwe situatie dat ze logischerwijs had bedacht dat Effy een verzonnen verschijning was. Niets meer dan een hersenspinsel. Effy begon ook aan zichzelf te twijfelen. Dit was wel echt, toch? Het was niet eens bij haar opgekomen hoe vreemd het was dat ze van het ene op het andere moment na haar dood plotseling weer kon zien, kon voelen en weer vrolijk rondsprong. Er was geen enkele mogelijkheid om de schijnbare werkelijkheid van het moment te testen; ze zou met het bewustzijn dat ze nu had maar genoegen moeten nemen. En dat bewustzijn had één duidelijk doel.

Hoewel het meisje vastberaden was om Laurice tot bedaren te brengen, wist ze nog steeds niet goed op haar in te spelen. Ze had niet de vaardigheid om direct te handelen, of altijd maar te zeggen wat nodig was om gezegd te worden. Mensen hadden haar afgeschrikt, ze hadden haar vrijwel allemaal behandeld alsof ze behekst was, alsof ze minder mens was. Haar eigen familie had haar verstoten. Als Effy met een aantal sociale vaardigheden geboren was, waren die er in de loop der jaren wel uitgesleten. Ze had geleerd zich op de achtergrond te houden, enkel te vertrouwen het woord van de natuur, overgebracht door de fluistering van het ruisende gras, de zwiepende taken of het ritselende bladerdek. Het was haast alsof ze de taal der mens had afgeleerd. Maar nu leek ze die stem meer dan ooit nodig te hebben. Een aantal keren sprak ze haar naam uit, duidelijk, om haar terug te krijgen in de relatie. 'Laurice, hé. Ik ga nergens heen,' sprak ze toen, zachter, tegen het meisje wier ademhaling enkel omhoog leek te schieten. Hoeveel Effy ook op het meisje inpraatte, het mocht niet baten. Plotseling keek Effy recht in één diepbruin en één ijzig blauw oog. Haar blik, die ze vooruit richtte, stelde Effy allerminst gerust. Glazig, maar toch met een verontrustende doelbewustheid die het meisje tegenover haar niet helemaal wist te plaatsen. Tot ze begon te lopen. Het was alsof ze haar eigen lichaam niet aanzette. Alsof ze werd gedreven door iets dat haar hoofd niet kon begrijpen. En Effy begreep enkel wat ze van plan was toen ze nog maar enkele stappen verwijderd was van de gevaarlijke afgrond onder haar. 'Laurice...? Effy was er niet eens zeker van of het meisje haar wel kon horen. Met haastige passen achtervolgde ze haar, maar hield halt enkele meters achter haar, toen Laurice haar blik naar rechts draaide. De vuurtoren. Het blonde meisje hijgde, hoewel haar longen niet eens zuurstof nodig leken te hebben. 'Je bent nu zo dichtbij... Zo dichtbij het nieuwe, beter...' Eigenlijk wist ze het al. Dat het niet zo helpen. Laurice wist het zelf ook wel. En dat was wat haar bang maakte. Ze begon te denken dat ze het beste gewoon haar mond kon houden. Vurig hoopte ze dat het meisje haar eigen kijkrichting met haar voeten zou volgen om weg te stappen van de rand. Maar het gebeurde niet. Ze richtte haar blik naar beneden. Vrijwel iedere alarmbel in Effy's hoofd begon te rinkelen. Het meisje begon zichzelf zachtjes heen en weer te wiegen, en het was duidelijk dat ze zich compleet verloren had in de waan die haar van de werkelijkheid onttrok. De werkelijkheid, dat was waarin ze moest worden teruggeroepen. De aarde. Ze had de aarde nodig. Zonder de aarde was ze niets. Haar hele leven lang hadden zij een team gevormd, en nu was het enige waar ze op kon vertrouwen om iets te bedenken haar enige veilige haven. De aarde. Haastig liet ze zich vallen in het gras, haar huid zoveel mogelijk contact makend met haar oude zielsverwant. Haar vingers smeekte de bodem om hulp. En ergens voelde ze iets klikken. Een klein vonkje. Toen ze haar ogen opende, stond er voor haar een klein, fel boterbloempje. Met grote ogen, en een enthousiasme dat al haar zorgen overstemde, liet ze, met de energie die nu door haar lichaam stroomde de aarde lichtjes trillen. De golven stroomden naar de rand van de klif, waar zich voor Laurice voeten plotseling een bloembed verscheen, steeds hoger, tot het een lage heg van bloemwerk vormde. Met een stralende grijns hijgde Effy na van alle energie die ze voor het eerst in dagen weer voelde. De geur van de verse bloemen was vanaf waar Effy zat te ruiken. Laurice hoefde enkel haar hand uit te steken, de planten aan te raken en te weten dat haar verbeelding zich nooit zoiets levendigs kon verzinnen. Haar aanraking was klaarblijkelijk niet genoeg geweest, maar het meest natuurlijk wat er maar bestond moest de taak om haar terug de realiteit in te halen vast kunnen uitvoeren.

tagged: laurice notes: <3 words 992

made by ∆ ashycat of adoxography

,,More than a shot in the dark,,

Nauwlettend hield ze het meisje dat zo akelig dicht in de buurt van de afgrond stond in de gaten. Het geurige spektakel voor haar mocht dan een wake up call vormen, maar als Laurice echt wilde springen, zouden een paar blaadjes en takjes er haar daar niet van kunnen weerhouden. Desondanks kon ze het ook niet laten dat er een soort adrenalinestoot door haar lijf ging die alles -letterlijk- rooskleuriger maakte. Ze kon het nog. Misschien had haar lichaam enkel een paar dingen weer opnieuw moeten leren, omdat ze zich in zo'n andere staat begaf. Hoe dan ook, de connectie met de aarde weer voelen, was zo vreselijk fijn dat ze niet anders kon dan met waterige ogen glimlachen. Het meisje draaide zich, tot Effy's grote opluchting, om, en keek haar met dezelfde, waterige ogen aan. Vurig hoopte ze dat Laurice nu tot het besef zou komen dat ze hier was, en dat het allemaal echt was. Dat wat er gebeurd was geen hersenspinsel was, want ook Effy kon duidelijk voelen dat zij wel degelijk bestond. Ze leek dankbaar, even afgeleid, maar nog niet te beschikken over dat besef. Toen pas leek de situatie haar te verwarren. Ze draaide haar hoofd naar de bloemen en weer terug naar Effy. En het leek te klikken. Voorzichtig streek ze over een van de bloembladeren. Een ongelovig lachje ontsnapte haar mond. Effy lachte mee, hoewel haar lach een tikkeltje trots was. Even liet ze haar hand zachtjes over het lange grijs glijden, zich verontschuldigend voor haar plotselinge oproep, maar de aarde bedankend voor haar reactie. 'Wil je me naar de lus leiden?' Effy keek op. Het was gelukt haar in de realiteit te krijgen, dat was waar, maar toch maakte ze zich zorgen. Het meisje leek niet erg... stabiel. Een groot deel lag natuurlijk in het gevoel dat Effy zelf maar ook al te goed begreep. Het gevoel van een nieuw thuis, waar je helemaal niet wist of je je wel thuis zou voelen. Voor velen was dit een laatste kans. Een laatste oplossing om zich gelukkiger te voelen en het vertrouwen in de medemens weer te herstellen. Ze hoopte dat het goed met haar zou gaan, want ergens was ze bang dat de lus niet alles voor haar goed zou kunnen maken. 'Niets liever,' glimlachte ze zacht. Ze stond op, streek haar jurkje even glad en pakte zachtjes Laurice' hand vast. Ze hoopte maar dat haar aanraking niet koud was, zoals dat in de literatuur vaak omschreven werd. Dat verdiende Laurice niet. Als ze wist hoe ze het moest doen, zou ze haar best doen om warm te zijn. Zachtjes trok ze aan haar arm om haar een zetje in de juiste richting te geven. 'Let's go.' Ze was enthousiast, dat zeker. Maar deels ook ontzettend blij dat ze het meisje hier nu zo snel mogelijk weg kon krijgen en in veiligheid kon brengen. Het was vreemd, maar ze had het gevoel alsof de monsters overal op de loer lagen.

tagged: laurice   notes: mieren zijn vet creatief hoor words 539

made by ∆ ashycat of adoxography

,,More than a shot in the dark,,

Effy was blij dat het meisje gewillig met haar meeliep. Ze dacht daarbij niet dat ze Laurice echt voort kon trekken. Daar was ze in levende lijven al niet eens sterk genoeg voor geweest, laat staan nu ze niets meer was dan een ziel in de schijnvorm van een lichaam. Hoewel ze voelde dat de kracht en moed van het meisje groeide, keek ze toch wat bezorgd over haar schouder toen Laurice tot stilstand kwam. 'Wacht, ik moet nog één ding doen,' sprak ze verontschuldigend, alvorens ze haar hand losliet en een haar weg weer terugmaakte naar de plek waarvoor Effy zojuist zo erg haar best had gedaan dat ze juist die zou vermijden. Even groeide er een grote onrust in haar, maar toen besefte ze dat ze te wantrouwig was geweest en te snel geoordeeld had. Laurice had plotseling haar handen vol pillen. Even fronste ze. Maar ze wist dat Laurice niet nog eens in staat zou zijn zichzelf van de klif te willen gooien. Ze straalde een en al kracht uit. Even had ze toegekeken hoe het meisje weifelend haar handpalmen geopend hield, maar realiseerde zich toen dat dit haar strijd was. Iets waarbij ze misschien een beetje privacy verdiende. Dus draaide de kleine blondine zich vastberaden om; een beweging die haar lokken en jurkje deden dansen op het ritme van de wind.

Het geluid van een opgeluchte zucht vulde haar oren en terwijl ze Laurice' hand weer zachtjes in de hare voelde glijden, zocht Effy haar gezicht weer op. 'Yesss, lets go!' Haar glimlach verried maar al te duidelijk dat ze liever niet wilde praten over wat er zojuist gebeurd was, dus ging Effy haar voor. Zo snel mogelijk naar beneden. Ze konden hun route maar beter niet langs de kliffen vervolgen. Ze wierp een blik op de hemel, waar de zon haar vertelde dat het ongeveer drie uur moest zijn. Dat betekende dat er een grote kans was dat Laurice aan de andere kant van de vuurtoren in een hoosbui zou belanden. Even stopte ze, nu ze nog in de begroeiing stonden en het makkelijker was om een groot varenblad te vervormen. 'Hier,' zei ze, terwijl ze het grote blad aan het meisje overhandigde. 'dit zul je straks nodig hebben.' Ze lachte zachtjes bij de gedachten dat Laurice waarschijnlijk geen idee had van de regen waartegen het blad haar zou beschermen, en liep toen door. De vuurtoren was niet ver weg meer. Het maakte haar opgewonden voor Laurice. Al kon ze niet de pijnlijke steek negeren die daar zat voor zichzelf.

tagged: laurice   notes: halve moederaardegod lol words 464

made by ∆ ashycat of adoxography

,,More than a shot in the dark,,

Terwijl ze zo, zwijgend liepen en Laurice waarschijnlijk diep in gedachten was verzonken over het blad dat Effy haar had gegeven, naderde ze de vuurtoren meer en meer. Iedere stap dichterbij het pittoreske ornament, bracht een scala van meer en meer herinneringen door haar hoofd. Van de eerste keer dat ze deze plaats had gezien tot de laatste dag die ze in de lus had doorgebracht. Ze kon het niet helpen dat een steek van gemis zich tussen haar ribbenkast vestigde. Ze had altijd gedacht dat enkel nabestaande gemis ervoeren, maar klaarblijkelijk zat ze er naast. Net zoals bij zo'n beetje alles wat ze van te voren had gedacht over de dood. Wat was Effy dankbaar dat ze Laurice had ontmoet, anders had ze waarschijnlijk eeuwenlang doelloos rondgedwaald. Ze snapte niet hoe andere overledenen dat deden, als ze eerlijk was. Laurice' aanwezigheid was vanaf het eerste moment prettig geweest. Het kon toch gewoonweg geen toeval zijn dat de twee meisjes elkaar hadden getroffen op dit precieze moment waarop ze elkaar allebei zo hard nodig hadden? Waarschijnlijk had een handjevol mensen ter wereld teweeg kunnen brengen wat Laurice voor haar had kunnen betekenen. Een glimlach nestelde zich op haar gezicht, en zag er niet uit alsof deze plannen had een dezer tijden te vertrekken. 'Is het serieus de vuurtoren?' Haar glimlach vertaalde zich naar geluidsgolven bij Laurice' ongelovige toon. Ze had haar mond al geopend om aan haar uit te leggen hoe het met de vuurtoren zat, maar het meisje had het al op een lopen gezet. Ze grinnikte en probeerde haar daarna bij te benen. 'Kort gezegd, ja,' lachte ze na. Ze besefte dat de brunette geen idee had van wat haar te wachten stond, en dat dat haar zo nerveus had gemaakt dat ze zichzelf haast van een klif had gegooid -ze had serieus wat uitleg nodig. Effy ging naast haar staan en liet haar hand over het rode beton glijden. 'Het enige dat je hoeft te doen, is naar binnen te gaan, de deur dicht te doen en weer open te maken. Je bijzonderheid is de sleutel die de deur tot de lus voor je zal openen.' Ze verplaatste haar blik van het boven hen uittorende lichtbaken naar het meisje tegenover haar, en maakte de losse plukjes los die de wind aan haar gezicht had geplakt. Toen zette ze een stap naar voren en pakte Laurice' hand. 'Het is prachtig. Oh, en regenachtig.' Ze kon het niet helpen. Ze was niet de meest wijze overledene, was ze inmiddels achter. Om de een of andere manier wilde ze het luchtig houden. Dat nam niet weg dat Laurice zo snel mogelijk de vuurtoren in moest gaan, voor haar eigen veiligheid. En voor de emotionele gesteldheid van Effy. Ze kon gewoonweg niet met haar mee. En afscheid nemen was nu eenmaal niet iets wat het meisje met de groene vingers graag deed.

tagged: laurice   notes: criez words 521

made by ∆ ashycat of adoxography

,,More than a shot in the dark,,

Effy voelde een troostend kneepje vanaf de hand van Laurice, die ze had vastgepakt. Ze keek op. Verdorie, nu had ze haar enthousiasme verjaagd. En het hele doel van de dag was om haar enthousiasme over de lus aan te wakkeren. 'Gaat het?' Ze zuchtte onhoorbaar en vond toen haar bijzondere ogen om haar een waterig glimlachje te schenken. Ze keek naar de ijzeren deur, en toen omhoog, naar de rode toren. Even werd ze verscheurd met dilemma. Ze bedacht zich hoe graag ze met Laurice mee zou willen. Laurice die haar ronddwalen plotseling een doel had gegeven. Haar eeuwige eenzaamheid in klap had weggenomen. Maar ze wist dat ze het niet kon. Nog niet. Zo kon hem niet onder ogen zien. Ze kon mevrouw Bluebonnets teleurstelling niet onder ogen zien. Natuurlijk hoefde zij haar niet te zien, maar het hele punt was dat zij hen wel zou moeten zien. Dus trok ze een conclusie. Ze zou voor eeuwig kunnen blijven twijfelen, letterlijk als ze het niet mis had, maar Laurice moest naar binnen, en snel. 'Ik kan niet met je mee,' besloot ze, in één ademhaling. 'Dus... Ik denk... Dat dit een afscheid is. En daar hou ik niet van.' Ze wist inmiddels hoe ongewild definitief een simpel afscheid kon zijn. Ze beet op haar lip en keek de helderziende tegenover haar aan. Nu was zij het die haar een kneepje gaf. 'Bedankt,' sprak ze uit het diepst van haar hart. 'Voor alles. En voor zoveel meer dan je denkt.' Haar glimlach straalde. Plotseling kreeg ze het gevoel dat ze zeker wist dat ze elkaar weer zouden treffen. Als het lot hun vandaag bij elkaar had gebracht omdat ze elkaar nodig hadden, dan zou dat nog eens gebeuren. En tot die dag zou ze haar moeten missen, maar het zou dragelijk zijn omdat het niet uitzichtloos was. Met haar vrije hand maakte ze de deur open. Haar blik maakte zich vast op die van haar. 'Je kunt dit.'

tagged: laurice   notes: hahah sorry, flut as can be   words 369

made by ∆ ashycat of adoxography