ღ Stargazing

Na zijn o zo goed gelukt peptalk, klaarde Olivia tot zijn grote verbazing een beetje op. Ze glimlachte. Er liepen weliswaar nog steeds tranen over haar wangen, maar goed, die verwenen ook niet zo één, twee, drie. 'Ik ben heel blij dat je geen spijt hebt…en weet je, voel je niet schuldig omdat je niets kan doen. Je doet heel veel. Je bent hier en het laatste wat ik zou willen is nu alleen zijn, zeker omdat ik me heel erg alleen zou voelen.' Ethan probeerde zich zo goed mogelijk te bedwingen toen het meisje zijn hand vastpakte. Hij wilde naar hun handen kijken en zijn mond open laten vallen, maar hij hield zich in door zich vooral op haar betraande gezicht te focussen. 'Dankjewel,' sprak ze zachtjes. 'Graag gedaan,' maar het kwam niet over zijn lippen, want wat hij gedaan had, daar was hij nog steeds niet helemaal van op de hoogte. Hij wist wel dat hij zich in ieder geval opgelucht voelde dat Olivia zich beter leek te voelen. Het moest vreselijk veel pijn gedaan hebben, maar hij hoopte dat het haar zou lukken daar zo goed mogelijk overheen te komen. Hij wist uit eigen ervaring hoe gemakkelijk het was om in duistere patronen te vallen wanneer je met verlies moest dealen. Om niet meer voor jezelf te zorgen en ongezonde uitwegen te zoeken om alles te vergeten. Hij hoopte dat hij met zijn gebrekkige woorden haar daarvoor had kunnen behoeden, al wist hij dat het nu wel heel aantrekkelijk voor haar moest zijn om die uitwegen te overwegen. Misschien was het beter voor haar als ze die nu maar vond in slaap. In het morgenlicht zag alles er anders uit, beter. Gelukkig stemde ze in met een knikje. 'Dat is waarschijnlijk wel het beste, ik zal niet veel kunnen slapen, maar eventjes liggen kan zeker geen kwaad. Maar…' Oh jee. Ethan zette zichzelf al schrap voor wat er na de maar zou komen. 'Zullen we toch maar eventjes langs de keuken lopen? Ik wil eigenlijk best wel een kopje rooibos mango perzik thee.' Opgelucht grijnsde hij. Kon het nog meisjesachtiger? Hij wist niet zeker of Bluebonnet dat in haar assortiment had, al was de kans wel erg aanwezig met haar vreselijk overdadige theecollectie. Olivia stond op en leek even, nog eens naar de sterren starend, de afgelopen momenten te evalueren in haar hoofd. Ergens voelde hij zich schuldig, het was immers zijn plan geweest het bericht van haar ouders te lezen. Maar misschien moest hij zich eerder compleet voelen. Ze zou het tenslotte ooit moeten lezen, en het beste had ze dat in gezelschap gedaan. Niet dat Ethan daar nu het meeste geschikte gezelschap voor was, maar hij haar toch enigszins op weten te beuren en dat deed hem ook wel weer erg goed voelen. Ze had haar gezicht schoon proberen te vegen, al leken de tranen nog wel even door te stromen. Toch sprak ze: 'Mag ik mijn arm door de jouwe steken?' Even dacht hij na. Waarom ook niet? 'Sure,' sprak hij lichtjes grijnzend, terwijl hij zijn arm aan haar presenteerde. 'Maar er is nog even één ding wat ik moet doen,' mompelde hij, terwijl hij zijn vrije arm uitstak en zich concentreerde op het gasfornuis. Hij hield zijn ogen gesloten en moest zich erg concentreren vanwege de afstand, maar met slechts een paar handgebaren had hij op afstand het water aan de kook gekregen. Nu hoefden ze enkel nog een kopje voor haar in te schenken. Hij hoopte dat het Olivia goed zou doen, en dat ze kon slapen. Hij glimlachte naar haar, zo goed en kwaad als dat ging en begon, dankzij zijn nieuwe vriendin die zijn enkel weer had laten functioneren, met rustige passen en Olivia tegen hem aangeklemd naar de keuken te lopen.