ღ Bon appétit, bébé

20.30 Er waren hollows gesignaleerd rond het huis. Hollows, in de ogen van Indigo een soort van monsters die haar van haar krachten zouden moeten beroven. Angst? Geen enkele. De hollow die haar zou aanvallen, zou spijt als haren op z’n hoofd hebben…als hollows haren op hun hoofd hadden gehad. Desalniettemin was Indigo voorzichtig als ze buiten was. Zin in een aanval had ze niet. Daarom keek ze met spleetoogjes in het rond, terwijl ze haar sigaret weer tussen haar lippen nam. Indigo nam een laatste trekje, inhaleerde diep en liet de rook via haar neus haar lichaam weer ontsnappen. Ze schoot de peuk weg, het ding liet een regen van vonkjes achter op de straatstenen. “Suck on that, fucking hollow” mompelde Indigo en woelde door haar haren. Ze liep het gebouw weer binnen, het was al richting de avond aan het gaan en het was al wat frisser dan overdag.

Terwijl Indigo over de gangen liep, hoorde ze gelach komen uit de woonkamer. Een glimlach speelde rond haar lippen. Elke avond werd er een film gespeeld, en ditmaal was het dus duidelijk een lachfilm. Ondanks dat Indigo geen type was om stil te zitten en een film te kijken, was ze blij dat inwoners er wat ontspanning uit schenen te halen. De laatste tijd was het niet al te gezellig – en als een vrolijke film daar verandering in kon brengen, vond Indigo dat alleen maar fijn voor de mensen die daar wel vrolijkheid uit haalden. Indigo was echter geen type om een film te kijken. Ze kon maar moeilijk stilzitten, het liefste was ze hele dagen bezig. Bovendien kon ze haar concentratie niet zo lang bij één ding houden. Echter, waar ze wel gelukkig van werd, was eten en ze had best wel honger gekregen. Tijd voor een snack!

20.40 De weg naar de keuken was hierdoor snel gevonden. Muisstil glipte ze naar binnen. Ze had geen idee of het verboden was om je in de keuken te bevinden, want waarom zou je niet een snack mogen pakken? Aan de andere kant kon ze het zich ook wel weer voorstellen dat de eventuele koks het niet prettig zouden vinden als er tussendoor gerommeld word in de keuken. Aangezien Indigo haar hele leven al een beetje “on the edge” leefde, kon ze de woede van een aantal koks ook nog wel over zich heen hebben en liep ze daarom wat zelfverzekerder de keuken in. Maar waar had ze zin in? Dat ze iets wilde gaan eten, dat stond vast, maar er was zoveel keuze. Indigo besloot een beetje door de kastjes en laatjes te grabbelen. De eerste kastjes en laatjes die ze tegen kwam waren vooral gevuld met borden en bestek. Dat was niet echt eetbaar, maar een paar ladeblokken verderop kwam ze tot het pure goud.

Nou ja, het pure goud, het koude goud. Indigo ontdekte namelijk een vriezer. Benieuwd wat er in zat, opende Indigo de klep. Onder een paar hompen vlees, die netjes verpakt waren met plastic, ontdekte ze een bak chocoladeijs. En opeens besefte ze dat ze daar heel erg veel trek in had. “Mmmmmm” zei Indigo hardop en toverde de bak tevoorschijn. Doordat ze nu wist waar het bestek lag, was het niet lastig om een lepel te vinden. Gewapend met een lepel, hees ze zichzelf op het aanrechtblok en legde haar voeten op het kookeiland, zodat ze lekker relaxed kon zitten. Ze schepte de lepel door het chocoladeijs en nam een hap. Heel eventjes was het alsof ze in de chocoladehemel was beland, wat was dit lekker! Het boeide haar even niet dat ze haar goede figuurtje van het dansen zou verpesten op deze manier, dit was te lekker. Totdat de deur die de keuken van de rest van het gebouw scheidde open ging.

Quasi verschrikt keek Indigo op en glimlachte naar de persoon die binnenkwam. “Bon appétit, baby” zei ze met een grijns en trok plagend haar wenkbrauwen op “Ik bedoel, oeps, betrapt!”

Monsterlijk gebrul schalde door de kamer en een paar kinderen lagen dubbel van het lachen. Laurice grinnikte toen ze bedacht hoeveel zelflol de makers van Monster&Co wel niet moesten hebben gehad tijdens het maken van de animatie film. Ze had het eerste deel ooit gezien toen ze nog klein was en kon zich nog herinneren hoe spannend ze het toen allemaal gevonden had. Nu bewonderde ze dat de film zelfs voor volwassenen nog leuk was. Opeens begon ze het een beetje benauwd te krijgen en merkte hoe haar handen lichtelijk begonnen te trillen. Oh nee! Dacht ze terwijl ze haar ogen sloot en haar adem probeerde te kalmeren. Haar afkickverschijnselen waren veel minder gewonden sinds dat ze in de lus was. Of het nou het gevoel van geborgenheid was, of het feit dat het inderdaad langzaam aan zou stoppen wist ze niet. Nu leek het echter weer een beetje op te komen en ze probeerde niet te panikeren om het idee dat het zo erg kon worden als die ene dag op de kliffen. Ze haalde diep adem en besloot dat het misschien maar beter was om nu alvast de knusse cinema te verlaten voor wie weet wat er nog komen zou. Ze probeerde zo stil mogelijk tussen alle mensen door te glippen zonder te veel op te vallen en durfde pas weer adem te halen toen ze de gang had bereikt. Hier legde ze eventjes voorzichtig haar hand op haar buik om alle gevoelens wat te bedaren. Misschien dat een kopje thee haar daar ook wel bij zou helpen. Lichtvoetig liep ze naar beneden en alhoewel ze iets meer was gaan trillen ontspande ze een beetje door het idee dat ze nu alleen was. Toen ze de deur naar de keuken opende zag ze tot haar verassing een enigszins getint meisje op het aanrecht zitten. Lekker relaxed had ze haar voeten op het keukeneiland geplaatst en hield een grote bak chocoladeijs in haar handen.  Ze deed even alsof ze schok, maar kreeg toen een grijns op haar gezicht. "Bon appétit, baby! Ik bedoel, oeps, betrapt!" Laurice lachte en keek het meisje even met haar bijzondere ogen aan. Ze kende haar niet, maar had haar al wel eerder gezien. Het was zo'n meisje waar Laurice op de een of andere manier al een beetje naar op keek. Ze was opvallend knap en straalde veel zelfverzekerdheid uit. "Damn, jij hebt echt de jackpot gevonden!" antwoordde ze grinnikend en keek toen een beetje verlegen weg. Ze hoopte niet dat het meisje haar trillerige handen op zou merken en liep dus maar snel naar de koelkast waar ze een pak jus d'orange tevoorschijn toverde. Ze werd een beetje rood toen ze besefte dat ze helemaal niet wist waar ze mee bezig was. Ze zou toch thee gaan maken? Jus d'orange vond ze bovendien maar smerig! Een beetje nonchalant probeerde ze het pak weer terug te zetten. "Is het lekker?" vroeg ze met een knikje naar het ijs terwijl ze deze keer wel in de goede richting liep. Ze beet wanhopig een beetje op haar lip toen haar handen trillerig de waterkoker recht onder de waterstraal probeerde te houden.

[Sorry, ik heb het een beetje half slapend geschreven XD]

Met een glimlach keek Indigo naar het meisje. “Damn, jij hebt echt de jackpot gevonden” zei het meisje en Indigo liet eventjes haar ogen over het meisje gaan. “Dat heb ik zeker” zei ze toen uiteindelijk en beet zachtjes op haar onderlip. Indigo zag dat het meisje wegkeek, een beetje verlegen, maar dat was nergens voor nodig. Ze knipoogde naar het meisje en nam nog een hapje van het ijs. Haar bruine kijkers volgden het meisje naar de koelkast, waar ze een pak jus d’ orange tevoorschijn toverde en een beetje rood werd. Indigo begreep niet waarom – maar dat maakte niet uit, als het meisje verlegen was, wilde ze het meisje daar best wel vanaf helpen. Ze nam nog een laatste hapje van het ijs, terwijl het meisje vroeg of het lekker was en ze naar de kraan liep. Indigo zag dat het meisje trilde en ze fronste haar wenkbrauwen, waarom was het meisje zo nerveus? Had ze misschien net een lading pillen op? Of had ze er juist behoefte aan? Indigo zou haar er zo aan kunnen helpen. Een glimlach verscheen op het gezicht van Indigo en ze sprong van het aanrecht af, waar ze eerder op had gezeten.

Heupwiegend liep ze op het meisje af, nog steeds geen antwoord gevend op de vraag. Ze ging vlak naast het meisje staan en legde haar hand op die van het meisje, terwijl ze de waterkoker begeleidde naar het aanrecht. “Fuck the tea” zei ze met een glimlach, en ze deed de kraan dicht. Terwijl ze weer zachtjes op haar onderlip beet, keek ze het meisje aan. Vervolgens zette ze de pot met chocoladeijs weer op het aanrecht, liet de lepel er door heen gaan, zodat er een beetje op zat. De hele tijd bleef ze het meisje aankijken. Vervolgens bracht ze lepel naar de mond van het meisje en duwde plagend met de lepel tegen haar lippen. “Waarom proef je niet gewoon? Dan weet je meteen of het lekker is.” Plagend gingen haar wenkbrauwen op en neer en een zachte lach ontsnapte uit haar mond.

Toen het meisje op het aanrecht haar bekeek dacht Laurice even dat ze haar trillende handen had opgemerkt. Ze ontspande iets toen het meisje instemde met wat ze over het ijs zei. Het antwoord op haar vraag of het lekker was bleef echter langer uit. Toen ze opkeek van de waterkoker zag ze dat het meisje van het aanrecht was gesprongen en haar richting uit kwam lopen. Viel het trillen van haar handen zo op? De gedachte ging even door haar hoofd, maar vervaagde toen ze in de mooie bruine ogen van het meisje keek dat vlak naast haar tot stilstand kwam. Ze legde haar nog iets koude hand van het ijs op die van Laurice en er ging even een kleine rilling over haar rug terwijl ze haar hand gewillig mee liet voeren. “Fuck the tea” zei het meisje en haar mondhoeken krulden een beetje omhoog waarna ze zachtjes op haar lip beet. Laurice keek een beetje ongemakkelijk weg, beseffend dat ze naar de mooie volle lippen staarde. Toen ze haar ogen weer opsloeg zag ze dat het meisje haar een hapje ijs aanbood. “Waarom proef je niet gewoon? Dan weet je meteen of het lekker is.”
Nog steeds een beetje ongemakkelijk keek Laurice even om zich heen in de keuken voor het geval dat ze nog andere aanwezigheid over het hoofd had gezien, maar ze waren alleen. Ze flipte haar haren over één schouder en kreeg een schuin, uitdagend lachje op haar gezicht toen ze besefte waar de ander naartoe wilde. Terwijl ze de ogen van het getinte meisje in de hare gevangen hield nam ze het ijs van de lepel. Na even de smaak over haar tong te laten gaan liet ze haar hoofd in haar nek vallen en kreunde. "Zo lekker!" lachte ze. "Ik ben trouwens Laurice" stak ze haar hand uit waardoor de sfeer wat veranderde. Normaal gesproken ontweek ze namelijk de mensen die ze ergens wel leuk vond. Alsof ze het op die manier kon voorkomen om afgewezen te worden en kwetsbaar te zijn. Bovendien wou ze meer over het meisje voor haar te weten komen.

Voordat het meisje voor haar een hapje had genomen van het ijs, had ze om zich heen gekeken. Waarschijnlijk om te checken of er niemand was. Indigo lachte. “Niet bang zijn, er is niemand hier, niemand weet wat we doen.” Terwijl het meisje een hap nam van het ijs: “And so what if they did…” Indigo knipoogde en gooide haar lange haren naar één kant van haar hoofd. Het meisje gooide haar hoofd in haar nek en kreunde: “Zo lekker!” Indigo glimlachte goedkeurend. “You surely got taste girl” bevestigde Indigo bevestigend. Het meisje stelde zich voor als Laurice. De sfeer veranderde weer daardoor, maar Indigo was een meisje dat graag “in control” bleef, dus ze zou de situatie snel weer naar haar hand zetten. Indigo pakte de hand van Laurice beet, kneep er zachtjes in, terwijl ze het oogcontact niet verbrak. “Laurice, wat een leuke naam, dat hoor je niet vaak” zei Indigo en glimlachte naar haar “Mijn naam is Indigo.” Indigo leunde een beetje tegen het aanrecht aan, terwijl ze zelf ook weer een hapje nam van het ijs. Ze liet de lepel langzaam over haar tong gaan, terwijl ze een hapje nam. Haar ogen bleven die van Laurice ontmoeten. “Dus Laurice, vertel, was de film leuk? Of was dit tripje een excuus om een saaie film te onderscheppen?”

Laurice grinnikte een beetje om de opmerking van het meisje na haar hap ijs en gaf een grappende fancyblik waarbij ze haar lippen een beetje tuitte en betekenisvol haar wenkbrauwen op en neer liet bewegen. Het meisje glimlachte en kneep zachtjes in Laurice' hand toen ze zich voorstelde. “Laurice, wat een leuke naam, dat hoor je niet vaak. Mijn naam is Indigo.” Laurice glimlachte ook een beetje terwijl ze kort naar haar voeten keek om even aan de intense blik van het meisje voor haar te ontsnappen. "Dankje!" zei ze terwijl ze weer opkeek, "jouw naam is ook echt cool!" Ze merkte hoe ze weer een beetje trillerig werd en pakte onopvallend haar mouwen vast waarna ze haar armen over elkaar sloeg terwijl ze net als het andere meisje tegen het aanrecht leunde. “Dus Laurice, vertel, was de film leuk? Of was dit tripje een excuus om een saaie film te onderscheppen?" vroeg Indigo toen ze nog een hapje ijs had genomen. Laurice wou nog niet vertellen wat de echte reden was waarom ze van de film weg was gegaan, maar liet dat stukje informatie makkelijk uit beeld. "Mwah, het was best oke hoor." glimlachte ze terwijl ze zich bedacht dat ze toch nog wel zin had in wat thee en dus weer de waterkoker pakte en een kopje inschonk. Het ging nog best goed en haar bibberende handen vielen niet meer zo op. "We keken naar Monsters&Co University, ken je die?" vroeg ze terwijl ze zich op het keukeneiland hees en hier in de kleermakerszit haar handen aan de theemok warmde. Ze voelde zich alweer wat rustiger worden nu de warmte zich een beetje over haar lichaam verspreidde.

“Dankje, jouw naam is ook echt cool” complimenteerde Laurice haar terug en Indigo grijnsde. Nonchalant haalde ze haar schouders op. “Nou ja, ik ben blij dat jij het cool vindt. Ikzelf vind het verschrikkelijk, I mean, mijn naam is een fucking kleur, wie verzint dat?” Ze rolde plagerig met haar ogen en deed de dop van het ijs weer terug op de pot. Ze had geen trek meer in ijs. De film die ze in de living room aan het kijken waren was Monsters&Co University. Laurice had gevraagd of ze bekend was met de film. Indigo schudde met haar hoofd. “Nee, ik ken wel Monsters&Co, maar dat is meer een kinderfilm” zei Indigo “En ik kijk geen kinderfilms sinds ik zelf een kind- ik bedoel, sinds mijn beste vriendin een kind is verloren. Voor haar is het best wel emotioneel, dus ik heb dat een beetje over genomen.” Nonchalant haalde ze nogmaals haar schouders op. Bijna had ze zichzelf versproken. Ondanks dat het meisje haar wel aardig leek, wilde ze haar verleden zoveel mogelijk privé houden. En met dit soort gesprekjes ging het vaak mis. “Maar vertel, ik ben wel nieuwsgierig waar het over gaat.” Een grijns gleed over haar gezicht. “Als je weer terug wilt naar de film, moet je het ook zeggen hoor. Ik wil je niet ophouden.” Ze knipoogde naar het meisje.

Het meisje grijnsde een beetje na Laurice complimentje om haar naam. en haalde haar schouders op. “Nou ja, ik ben blij dat jij het cool vindt. Ikzelf vind het verschrikkelijk, I mean, mijn naam is een fucking kleur, wie verzint dat?” Laurice glimlachte een beetje in zichzelf. De ouders van een vriendinnetje van haar toen ze klein was waren echte hippie mensen geweest die in allerlei spirituele dingen hadden geloofd. In plaats van aan de kleur te denken bij de naam van het andere meisje had ze gedacht aan de betekenis die die ouders aan het woord indigo child hadden gegeven. Als ze het goed herinnerde betekende het iets van hooggevoelig kind ofzo. Kinderen die de aarde beter zouden maken omdat ze een hogere trilling en minder oude karma hadden dan de voorgaande generaties. Voor ze dat onbenullige weetje kon delen was het meisje echter al van onderwerp gewisseld en had naar de film gevraagd.
Toen Laurice had gevraagd of ze Monsters&Co University kende had ze haar hoofd geschud. Dat vond ze meer een kinderfilm. Laurice grijnsde een beetje. Jap, dat was zij, één grote kleuter en het kon haar ook niets schelen. Plagend trok ze haar wenkbrauwen op. En dit knappe meisje voor haar voelde zich te goed voor kinderfilms? Of wat? Toen het meisje echter verder praatte verscheen er echter al meteen een meelevende en serieuze blik op Laurices gezicht. Indigo's verspreking was haar absoluut niet ontgaan. Was het echt een foutje? Of was het wel haar eigen kindje geweest waar ze het over had? Zelf wist ze echter wel het één en ander van het achter houden van dat soort persoonlijke kwetsbaarheden en dus ging ze maar niet in de informatie wroeten. "Oh wat erg." mompelde ze dus meelevend. Het meisje zou het wel delen als ze het zelf wou. Bovendien was Laurice nog zo goed als een wild vreemde. Zoals het meisje met de aparte ogen al verwachtte praatte Indigo snel weer grijnsend verder over het vorige onderwerp. “Maar vertel, ik ben wel nieuwsgierig waar het over gaat. Als je weer terug wilt naar de film, moet je het ook zeggen hoor. Ik wil je niet ophouden.” Even keek Laurice met een zachte glimlach van een soort herkenning naar beneden. Het was apart om zo'n proces in iemand anders te herkennen. Toen ging ze mee in het verdere gesprek wat beter leek te gaan dan eerst aangezien ze nu niet meer zo bang was voor het oordeel van de ander. Natuurlijk hoopte ze dat het andere meisje het wel oke vond om met haar te praten, maar door het voelen van die kwetsbaarheid gaf haar een beetje een geruststelling dat ook zij zelf niet perfect hoefde te zijn. Dat was immers niemand. Op wat Indigo het laatst had gezegd met een knipoog had Laurice lief gegrinnikt. "Zeker niet, ik vind het wel gezellig zo!" glimlachte ze en ging toen verzitten alsof ze zich klaar maakte voor een lang verhaal. "Nou, zeg het maar, wil je de lange of korte versie?" grapte ze voordat ze de vrij korte versie over de film gaf. "Neh grapje hehe! Het gaat over een wereld vol monsters die in dit deel naar de uni gaan en daar allemaal de grootste verschrikking proberen te worden. Krijg je er al kippenvel van? Das pas horror of nie soms?" Ondanks het grinniken bleef Laurice nu vrij rustig en keek Indigo weer diep aan, alsof ze er op die manier meer van het meisje te weten kon komen. "Hoe ben jij in de keuken beland?" vroeg ze toen. Ze wist dat ze net over dat kindje een best diep onderwerp hadden aangesneden en dat dit gepraat er misschien een afleiding van was, maar ze wist ook dat ze dat zelf alleen maar fijn had gevonden als ze in de ander haar schoenen zou staan. Wel keek ze om zich heen om te kijken of er iets in het geestenleven was ontwaakt. Het kwam vaker voor dat de overledenen in de buurt van hun dierbaarste nabestaanden bleven en soms te voorschijn kwamen als hun geliefden ze nodig hadden. Onafhankelijk van de leeftijd. Als dat het geval was zou heel misschien ook Indigo de aanwezigheid wel kunnen voelen...

[OOC: Als je wil kan ze haar baby'tje weer soort van ontmoeten via Laurice? Zeg maar, als ze niet aanwezig is ziet ze niets <3 ]