Story Time

Docks of England, February 17th 1938

Hij vond het wel grappig, de manier waarop iedere uitademing direct in een klein wolkje veranderde die verder en verder omhoog stegen. De kleine jongen zag er een tikkeltje hulpeloos uit, met de wollen muts die overduidelijk een paar maten te groot was en continu over zijn ogen zakte en de wanten van schapenhuid waarin hij zijn vingers nauwelijks nog kon bewegen. De omgeving, de stalen constructies en verroeste onderdelen oogden wellicht wat kil en onvriendelijk, maar voor Parker voelde het als zijn thuis. Vele uren had hij doorgebracht om en rond de fabriek van zijn vader. Vooral als het huis weer eens te druk was om zichzelf te horen denken. Natuurlijk hield hij van zijn broertjes en zusjes, maar het kleine arbeidershuisje was soms simpelweg te opeengehoopt om te kunnen ademen. Een buitenstaander zou zeggen dat de lucht buitenshuis niet veel beter was om in te ademen, maar hij was het gewend om alles wat de fabrieken en de schepen uitstootten in zijn longen te krijgen. Hij wist zogezegd niet beter. Parker maakte een klein huppelpasje. Om de een of andere reden was hij gelukkiger hier dan binnen de vier muren van zijn huis. Soms had hij het gevoel dat hij er niet helemaal bij hoorde. Zijn broertjes en zusjes hadden alle acht aansluiting bij elkaar gevonden. Natuurlijk waren er botsingen hier en daar, maar zijn familie vond elkaar steevast in weer een ander gezelschaps- of balspel. Parker was niet een van hen. Hij was vaak te vinden op het kamertje dat hij met zijn drie oudere zussen deelden. Ofwel met zijn neus diep in zijn boek gestoken ofwel bewapend met potlood en zelfs kostbaar papier als hij geluk had. En dat werd niet altijd gewaardeerd binnen de hechte groep. Het maakte hen bang, dus was Parker al snel gestopt met het tot leven brengen van zijn creaties als hij niet alleen was. En alleen, dat was hij zelden in zoveel aanwezigheid. Eenzaam, dat kon je misschien wel van hem zeggen.

Het jongetje lichtte even op toen hij zijn vader zijn pauze zag houden tegen een paar kisten aangeleund. 'Daddy,' piepte hij enthousiast, terwijl hij zichzelf aan hem opdrong door zijn hoofd tussen zijn arm door te wringen. De man zette zijn thermoskan neer en liet zijn jongste zoontje wat onwennig toe. Trots liet hij het prentenboek zien. Hij was maar al te opgewonden om te laten zien dat hij het al helemaal zelf kon lezen. Hij werd omgeven door collega's, maar dat maakte Parker niet eens zoveel uit. Zijn vader lachte naar de andere arbeiders, en knielde toen naast hem neer. 'Parker,' begon hij, met gedempte stem. 'Not here, alright boy?' Met grote ogen keek hij naar het boekje dat hij in zijn handen hield. Oh... natuurlijk. Soms vergat hij even van zijn... probleempje, zoals zijn ouders het graag afschoven. Toch mocht hij van geluk spreken dat ze nog voor hem wilden zorgen, gezien ze er beiden lange tijd van overtuigd waren dat hij bezeten en duivels was. Parker knikte. Hij moest misschien maar eens teruggaan, zijn moeder zou het nooit goedvinden als hij zo lang weg was. Dan zou ze nooit de leugen geloven die hij haar had verteld over dat hij zou gaan voetballen met wat klasgenootjes. Zijn vader was wat laconieker, maar ook hij had hem zojuist een nee laten horen, en Parker kon het niet helpen dat hem een naar gevoel van afwijzing bekroop. Hij liet zijn hoofd zakken en draaide zich om. Voor hij het wist, zetten zijn voeten hem in beweging en brachten hem steeds sneller vooruit. Iets wat allicht niet al te doordacht was, want de sneeuw was op veel plekken veranderd in een dikke ijslaag. Het duurde niet lang voor hij zijn balans niet meer kon houden en uitgleed. Gelukkig voorkwam een onbekende massa zijn val. Geschrokken duwde Parker zichzelf iets naar achteren zodat zijn gezicht niet langer begraven was in een donkere jas, en keek omhoog naar de gestalte tegen wie hij was aangebotst. Het viel hem op dat de man, ondanks zijn donkere haar en gelaatstrekken, over een helder paar blauwe ogen beschikte. Pas toen hij zich weer op eigen benen begaf, zag hij wat de scherpe punt van zijn boek en de klap hadden aangericht. Onder het gat dat de kaft van het boek in zijn jas had geboord, zat nu een wond. Geschrokken keek hij omhoog. Als de man in iets leek op zijn ouders, zou hij nu een grote uitbranden kunnen verwachten. 'Ex... Excuse me sir. I'm re-really sorry,' hakkelde hij. Parker had niets liever willen doen op dit moment dan zichzelf voor de kop slaan. Waarom belandde hij toch altijd in dit soort situaties?

De kleine jongen probeerde zich te herinneren of hij ooit een verhaal had gelezen waarin deze man werd beschreven. Hij kon het niet zich voor de geest halen. Noch had hij het idee dat hij zijn gezicht ooit getekend had. Hij herkende het in ieder geval niet. Vandaar dat hij het toch echt moest vragen. De man leek inmiddels zelf ook door te hebben dat zijn wond spontaan genezen was. Maar zijn vraag leek hem te verontwaardigen. 'Excuse me?' Parker kromp ineen, het boek in zijn armen klemmend. 'Do I not look réal to you?' Vluchtig opende hij zijn mond om te protesteren -dat was het niet. Of eigenlijk was dat precies wat het was, maar het was niet zijn bedoeling het zo naar deze meneer over te laten komen. Maar voor hij de juiste woorden had gevonden, stelde de man zichzelf al voor, hem ervan verzekerend dat hij een echte verschijning was. Hij knikte langzaam, zich overdenkend dat de man -als hij niet meer was dan een fictief karakter of een tekening- te snel een naam had verzonnen en daarmee wel echt moest zijn. Terwijl Parker zijn blik omhoog richtte, liet de meneer Brewster zijn ogen naar beneden dwalen. Hun blikken hadden elkaar ergens te midden gekruist. 'Tell me, boy, what's your name? And what's your book about?' Parker richtte zijn aandacht op het boek en aarzelde toen. Hij mocht niet met vreemden praten. Maar zijn familie had hem wel meer regels opgelegd die hij niet volgde. Vaak omdat ze hem niet nodig leken, en bovendien maakte het hem kwaad als hij iets niet mocht wat al zijn familieleden wel leken te mogen. Zoals tekeningen maken, of ombeurten een stuk uit het voorleesboek lezen voor het slapengaan. Zijn vader had hem eerst verteld dat hij nog te langzaam las, maar nu zijn kleine zusje ook mocht lezen, kon hij zich niet langer schuilhouden achter dat excuus. Natuurlijk, Parker wist dat hij anders was, maar hij voelde zich niet anders. Hij voelde zich vreemd. En dat was iets dat niet door hemzelf kwam. Dus opende hij zijn mond, en begon met volle moed: 'My name is Parker Sullivan, sir. And my book...' hij stopte in zijn zin, zich realiserende dat hij overmoedig was geweest. Hij liet zijn vingers even over de kaft glijden. 'I can't tell you what my book is about, because I can't read it.' Er klonk iets melancholisch in zijn stem door. Een gemis. Hij besefte dat het klonk alsof hij de woorden niet kon lezen omdat hij daar te dom voor was, en wilde zijn verspreking corrigeren maar werd afgeleid door Thomas' woorden. 'Come, let's find a place where it's warm and where we can sit. Maybe even have a cup of hot choco.' De ogen van het kereltje dat zich ongeveer een meter onder hem bevond, werden waarschijnlijk twee keer hun normale grote. 'Hot choco?' vroeg hij ongelovig. Even keek hij achterom. Niet dat het uitmaakte, hij wist dat zijn vader toch niet naar hem op zoek zou gaan. En alle argwaan die hij even geleden nog jegens Thomas had gevoeld, was volledig weggeëbd door zijn maar al te gulle aanbod. Hij had het waarschijnlijk een of twee keer gehad, waarvan een keer voort was gekomen uit het lezen uit een kerstverhaal, maar kon de zoete smaak haast al op zijn tong proeven. 'Well thank you mister Brewster. And for the record... you dó look real.' Hij wilde niet dat hij zich nog steeds beledigd voelde, en wilde al helemaal niet zijn kansen op het kopje warme chocomel verkleinen. Hij drukte het boek tegen zijn jas en keek omhoog. Sinds hij niet echt bekend was met waar het warm en fijn was en chocolademelk geserveerd werd, wachtte hij maar op de instructies van de man die hij even geleden ontmoet had.