Keep it clean

Met een droog gezicht die zoals gewoonlijk neutraal was staarde hij naar zijn handen, waar water op lande, maar zout uit glipte. Het was alsof hij iets aan het testen was, maar in feite was hij gewoon aan het douchen. Zijn handen die in een komvormige mnier gehouden waren kwamen uit elkaar, waardoor een hoopje zout in de wasbak viel, die al zo goed als vol zat met zout. Hmn... kon vast geen kwaad, had andere lavabo's nooit iets ergs aangedaan en daarbij, iedere dag werd het hier toch gereset, dus het was niet dat zijn zout eeuwige schade aanbracht. Languit nog de resterende 10 uur van de dag, maar dat was het. En als die pijpen het nog binnen die uren begaven dan well tja, dan was het gebeurd en hadden ze een nogal droog probleem. Zou hij het ontkennen? Ja. Hij was vast niet de enigste die alles in zout kon laten veranderen. Daarbij had je gewoon zout in de keuken. Een of andere grapjas kon ook altijd een paar kilo in de afvoer gieten. Rustig schudde hij zijn handen wat, waardoor wat resterende zoutkorreltjes in de gootsteen vielen. Kalm staarde hij even ernaar, tilde hij zijn hand op om de kraan uit te zetten, maar stopte vroegtijdig met zijn actie. Niet de kraan vernietigen Levi, dat zou een pain worden. Kalm nam hij een stap terug en pakte hij zijn leren handschoenen bij de hand, om vervolgens ze kalm aan te doen. Vervolgens draaide hij de kraan met een gehandschoende hand toe. Dat was netjes... Rustig staarde hij even naar de zouterige plaats... Om al snel weer de kraan open te draaien.
Uiteindelijk had hij de badkamer helemaal gekuist, waarbij hij een fancy doekje op zijn voorhoofd had gebonden die zo het haar vanuit zijn gezicht en werk hield. Een schort rond zijn lijf maakte zijn outfit compleet. Hij kreeg gewoon soms van die tikken, waarbij hij niks anders kon dat schoonmaken. Nu was de wasruimte volledig spik en span. Alles blonk prachtig en dat stelde hem lichtjes tevreden. Het gaf hem eigenlijk gewoon geen zo'n vreemd gevoel aan zijn hoofd... Het was lastig uit te leggen voor iemand die emoties amper had en al zeker niet snapte. Nooit had hij ze echt begrepen en hij wist dat het vast een probleem met hem was ofzo, maar veel gaf hij er gewoon niet om. Het gaf hem gee spanning of enige twijfel, het was gewoon zo en zo zou het altijd zijn, tenzij de wereld hem plots iets gaf. Maar goed dat zoiets als een God niet bestond. Ja, Levi was verre van gelovig. Hij haatte het hele gedoe van Goden en geloofde er dan ook niks van. Voor hem was het allemaal maar iets voor het simpele volk, aangezien het niet logisch was. Uiteraard was dat moeilijk te snappen als er mensen bestonden zoals hem, die met een enkele aanraking dingen in zout konden veranderen. Maar dat was anders, dat was echt, er was bewijs. Was er bewijs naar een God? Nee, enkel praatjes. En zoals hij altijd logisch dacht, dacht hij nu ook zo, eigenlijk over alles. Oh well.

Zijn blik viel even op zijn lederen handschoenen, die helemaal vuil waren van de kuisproducten en het vuile werk in de badkamer. Dit liet hem meteen wat rillen, maar zijn gezicht stond kalm. Hij wist hoe hij dit moest aanpakken, daarbij, zou hij ook dit schort moeten wassen... Het zou allemaal samen kunnen. Al snel wandelde hij dan ook door de gang heen, waar hij het ding rond zijn hoofd afnam, gevolgd door het short. Beide dingen werden kalm op zijn arm gelegd, waardoor hij even ernaar kon kijken en vervolgens zijn hoofd kon draaien naar de deur waar het kleine washokje was. Hij opende deze en zag dat er een wasmachine vrij was, waardoor hij er kalm naar liep. Rustig ging hij door zijn knieën voor de machine en opende hij deze. rustig bracht hij de dingen erin en gooide hij ook het leren ding erin. Eentje, uiteraard, anders kon hij ze er niet meer uithalen zonder een deel van de machine in zout te veranderen. Ja, het was echt een heel werkje om zijn handschoenen te wassen. Uiteraard wist Levi dat wassen van dit soort handschoenen vreemd waren, maar goed, de man die ze had gemaakt zei dat het zo moest en zo zou hij het ook houden. Hij klapte het ding toe, deed alle nodige stappen en startte de machine op. Nu... kalm staarde hij even naar zijn ene naakte hand. Nu zou hij een uur of twee zonder een handschoen zitten, gevolgd door een ander uur waarbij zijn andere handschoen ook in de was zou zitten. Daarbij moest hij ook niet vergeten dat ze nog moesten drogen... Damn... Wat moest hij dan doen in de tussentijd? Zuchtend liep de kleine man uit het washokje waarna hij kalm naar een raam liep die op het uiteinde van de gang was geplaatst. Hij opende deze met zijn ene bruikbare hand en leunde wat tegen het kozijn zodat hij naar buiten kon kijken met een blik vol verveling.

- Ivy

Normaal gesproken zou hij zich met nuttige dingen bezighouden. Hoe dan ook was dat onmogelijk als alles wat zijn vingers aanraakten in zou vervaagden. Hij wist dat door de loop dingen op het einde van de dag er weer waren, maar het was nog steeds een probleem de dag zelf. En eerlijk gezegd ging het ook af van factoren waar hij zijn hoofd niet wilde over gaan breken door te lang te hoeven nadenken. het was toen hij voetstappen hoorde in de hal dat hij even de moeite nam te kijken wie het was. Niemand belangrijk, dus hij deed al snel verder met waar hij origineel mee bezig was, staren, naar iets dat niet eens bestond. Wist hij dat hij elk moment kon aangesproken worden door iemand die een vijs los had in der kop. Hij was zich helemaal niet bewust van de dingen die zij bij hem zou ontwaken. Hj voelde de aanwezigheid van zout zoals dat anderen de verandering in temperatuur konden voelen. Het was niet veel, weinig, druppels van hitte die zijn kant op kwamen. Ze was met zout in contact gekomen. Het was alleen de vraag waarom ze dat had gedaan. Het kon uiteraard altijd dat ze zout op haar eten had gegooid maar zelf in die situatie was de kans klein dat zout achterbleef op je. Nu pas besefte hij dat het niet de voetstappen maar het zout was geweest die haar aanwezigheid had aangegeven. Het verschil in opmerken door zijn gave en zintuigen was een dunne lijn en moeilijk te beschrijven. Misschien kon het een combinatie zijn maar om heel eerlijk te zijn, wie gaf daar een vliegende fuck om. “Weet je wat ze altijd zeggen…” klonk er plots. Hij keek even langzaam op en keek haar aan vanuit zijn ooghoek. Zijn blik was kalm, leeg en gaf precies aan wat hij voelde; niks. “…mensen die aan het staren zijn, zijn verliefd.” Wat was er daar zo grappig aan? En waarom bracht ze in dit random gesprek een random term op die hem niks kon schelen. Sterker nog, liefde bestond niet, het was gewoon de drang naar voortplanting. Zo stond het immers in zijn hoofd geschetst. Het was geen emotie, het was een doel die men 'liefde' noemde. “Is dat zo? Heb jij liefde gevonden?” Heh? Hij trok even een wenkbrauw op. Wat sprak dit wijf nu weer. "Nee," zei hij strak met een sterke stem zonder enige emoties door zijn toon te laten slaan. Het was iets die hem weinig aandeed en daarbij... "Wat moet je?" zei hij er zuchtend achter waarna hij even naar zijn vrije hand keek zonder veel interesse verder te tonen in de andere levensvorm.
Damn, hij had zin in een sigaret.

De vrouw was vreemd en dat waren de mensen die hij het meest van allemaal haatte, rare snuiters, van die kinders die niet wisten wat ze met zichzelf aanmoesten. Hij zou er plezier uit kunnen halen, maar er was eerlijk gezegd niks om echt om te lachen. Daarbij deed hij ook niet aan lachen, dus dat was een ongelukkige kwestie, helaas. Hij volgde haar kalm met zijn blauwe ogen terwijl e haar schouders ophaalde. Wist ze niet wat ze hier bij hem kwam doen? Was ze nu al zo ver van deze planeet af of dolde ze maar wat? Want hij wilde eerlijk gezegd geen spelletjes spelen met deze dame. Ze was ee irritant wezen die in zijn  emotieloze ogen mocht verdwijnen. Hij sloeg zijn ogen dan ook snel van haar af, om zijn enigste vrije hand te bekijken. Hij kon haar wegjagen, hij kon haar pijn doen. Maar had hij daar nu zin in? Nee, hij had rust gewild, hij wilde geen geschreeuw of gevloek in zijn gezicht. De consequenties van krachten in zijn face nam hij niet in zijn analyse op met een reden, waarom zou hij? Hij gaf er bar weinig om. “Ik moet eigenlijk helemaal niets van je” Hij keek terug op en vernauwde wat zijn ogen. Wat wilde ze dan wel van hem? Was ze hier gekomen voor niks of gewoon voor het uitzicht? Wat het ook was, ze mocht zo snel weer verdwijnen want hij had hier heel erg weinig aan. Hij zuchtte dan ook even en sloeg zijn ogen af van haar gestalte. “Waarom zou ik persé iets van je moeten?” ze was bij het andere raam gaan staan en die vraag had hij ergens wel verwacht, dus het kwam niet echt spontaan over in zijn ogen, het was haast een aanvulling op haar hele opbouw van woorden. Ondanks dat ze vreemd was had ze toch wel een voorspellende manier van dingen opbrengen in het gesprek. “Is het tegenwoordig niet meer mogelijk zomaar een gesprek met iemand te voeren zonder dat daar iets aan vast zit?” Wederom haalde ze haar schouders op, weer, wat was dat met die schouders, wat moest dat maken. Het irriteerde hem eigenlijk wel wat, maar hij zou het niet laten merken. Als ze echt weg moest met een duidelijke reden zou dat wel gebeuren. Levi schonk geen aandacht aan haar stomme opmerking. Ze wist bar goed dat dat niet normaal was. “Wat stond je eigenlijk te doen, als ik vragen mag?” Er kwam dus een tweede vraag en die was duidelijk naar hem gericht. Met een gezicht gevuld met ietwat irritatie keek hij terug naar haar, wat moest dat toch?
"Luister, laat me gewoon met rust," zei hij even kalm op zijn eentonige manier van praten. Het was duidelijk dat hij niks met haar temaken wilde hebben. "Je bent niet interessant, dus ga iemand anders lastig vallen," zei hij op dezelfde manier. Ze was saai; opdat ze vreemd was. Hij vond vreemd het saaiste van al, omdat hij dan verwachte om niet zo voorspelbaar te zijn. Maar wederom was het zo geweest en dat maakte alles zo hopeloos... Wanhopig saai. Jammer, hij zou het er maar zo bij laten, dat was beter voor iedereen.

Levi en meningen, het ging hand in hand door het leven. Je had het ene niet zonder het ander. Meningen kwamen algemeen voor, maar Levi kwam amper terug zonder zijn mening te uiten. Hij was eerlijk over zijn manier van denken, dat maakte hem misschien wel sterk genoeg op beide vlakken, aangezien zijn gave geen lachertje was. Hij was zelfzeker over zichzelf en wist dan ook wat hij kon maken en niet. In vergelijking met anderen was dat echt buitengewoon zeldzaam. Hij vond het normaal, maar wist dat niet iedereen het deed. Nja, velen eigenlijk. Iedereen was gewoon zo doorzichtig, het was zo... Hilarisch ofzo. “Ik, niet interessant?” De expressie op het gezicht van het gestoorde wijf deerde hem niks. Hij staarde haar gewoon aan met een lege uitdrukking, een strak gezicht. Zijn oogleden lagen wat kalm over zijn zeeblauwe ogen heen. Hij wist niet goed waar ze heen wilde, maar het deerde hem allemaal niks. Hij was leeg, gewoon leeg. “En wie ben jij dan om dat te bepalen?” Een vinger langs zijn arm. Hij wist dat ze zich verbranden als ze zo bleef doorgaan. Het wegbranden van huid was iets dat bij lichamelijk contact vanzelf ging. Zijn huid brandde gewoon, opdat het zoveel zout bevatte. Het was misschien een van de redenen waarom hij zo afstandelijk was. Hij kon niemand aanraken. “Weet je, ik ben eigenlijk een heel speciaal persoon. En hele speciale personen zijn altijd interessant, wist je dat? Ik ben bijna 400 jaar oud, moet je geen respect hebben voor ouderen?” Ze liep weer weg en hij keek haar enkel na met zijn ogen die niks uitstraalde, zelf geen interesse na haar kleine vrijgeving van info. “Ik heb bloed nodig, bloed van jongeren om zo jong t te blijven als dat ik ben. Geef me wat van jou bloed, en ik zal je met rust laten.” Wat? HIj knipperde enkel een keer en sloeg zijn ogen af van haar om zijn blik te richten op zijn handen.
De andere handschoen werd af gedaan, waarna zijn handen zonder pardon tegen de vensterbank werden gezet. Wel meteen viel het ding aan de oorsprong van zijn vingers uit elkaar in zout, het hele ding nadat hij zijn vlakke hand ertegen had gedrukt. Hij had er genoeg van, dus er was maar een manier om dit op te lossen. Toen hij voelde dat de vensterbank genoeg had verloren van zijn huidige vorm tilde hij even zijn hand wat op om enkel een vinger op te tillen. Wel meteen vloog het zout op en vormde het zich om tot een speer die razendsnel richting het gekke wijf vloog, om recht voor haar neus te blijven hangen. Hij had het laten verharden en hij wist maar al te goed dat hij haar zou konden verwonden. Sterker nog als hij echt de moeite deed kon hij het zout uit ahar bloed onttrekken, wat een onstabiliteit in haar lichaam zou veroorzaken. Maar dat was allemaal zoveel moeite, daarbij had hij het nog maar een keer gedaan en was echt een noodzaak, dus hij moest zichzelf temperen. "Ik ga je niks geven, dus rot op," mompelde hij kalm. Zijn hoofd werd wat gekanteld, alsof hij enig respect voor haar zou tonen. "Ik moet niks en je bent alles behalve speciaal in mijn ogen, misschien speciaal omdat je op je kop bent gevallen, maar niks meer" hij had gekkere mensen al zien wild gaan.

Eventjes voor jouw beeldvorming ^^:

Climb up the H of the Hollywood sign, yeah. In these stolen moments, the world is mine. There's nobody here, just us together, keepin' me hot like July forever. 'Cause we're the masters of our own fate, we're the captains of our own souls. There's no way for us to come away, 'cause boy we're gold, boy we're gold.

Levi was niet van plan haar te vermoorden of pijn te doen. Hij deed het al genoeg onbewust. Hoe dan ook begon zijn bloed toch iestjes te koken door het gekke wijf. Het was de enigste emotie die hij af en toe nog eens voelde; woede. Het was iets dat hand in hand ging met zijn irritatie voor bijna alles. Het was gewoon een nogal nijdig voorval. Hij wist immers bar goed dat woede een zwakte was, maar goed dat hij de zijne dan kon temperen tot een bepaald niveau. Toch gebeurde er niet veel na zijn dreigement. Hij wist dat dit twee manieren kon opgaan en zoals het er nu uitzag had hij beter het niet gedaan. Ze had staan glimlachen en het ergerde hem zo. Ze liep langs zijn speer heen en Levi knipte even met zijn vingers, waardoor het ding zich meteen opsplitste en kleinere scherpe wapens werden gevormd ter grote van een pink. Hij hield ze klaar, je wist maar nooit. “Weet je, als je het gewoon makkelijk had gedaan, was ik braaf weggelopen en hadden we allebei onze zin gehad. Ik had mijn bloed, en jij je eenzame leven terug. Maar ik leef met regels. En mijn hoofdregel in het leven is dat ik altijd krijg wat ik wil, goedschiks of kwaadschiks.” Ohmygod. Hij zuchtte even en rolde met zijn ogen. Wat een dramatisch iets. Hij kreeg ook vaak wat hij wilde, hij leefde gewoon niet volgens anderen. Dacht ze serieus hem te baas te zijn? Dacht ze dat ze dat kon maken tegenover hem? Nou dat liet hem echt jeuken naar even uit te schieten met zijn zout. Niemand commandeerde hem en dacht macht over hem te hebben, hij was verdomme de zoutkoning, beetje respect was op zijn plaats voor heerser van stof dat dood bracht. Hetgeen dat voor hem gebeurde liet hem echter bijna kokhalzen. What the hell was dat en waarom. Waarom bestonden er zo'n walgelijke wezens. Hij durfde te wedden dat dit nog niet haar finale form was en dat liet hem even zachtjes kotsen want ugh. What the fuck. Het ding kreeg andere ogen, die alles behalve biologisch verklaarbaar waren, hoe dan ook dat was niks in dit huis. Verder verloor ze haar haar, waardoor ze er meteen nog gekker uitzag dan eerst. Ook had ze opeens van alle soorten tattoogevallen over hara lijf, maar hij zou het maar beter tekens noemen want ze vielen niet onder dezelfde kwestie. Daarbij liet haar transformatie ook meteen toe dat ze poedelnaakt was. Geweldig dus, wat een gift om proud mee door de gangen te paraderen, het zou elk kind laten huilen, applausje aan de demoon die het mede mogelijk had gemaakt. Het was gewoon niks voor hem. Hij bleef er echter naar kijken want het was als een auto ongeluk. Het was zo lelijk maar je kon er niet weg van kijken aah, de horror. “Je zult het zien” en ze was weg. de lelijke naakte demoon was weg. ze was verdwenen. Okay mooi zo, was ze weg geteleporteerd, des te beter voor beiden, zou al hun problemen oplossen weet je. Maar ja goed, zelfs hij wist dat dat het niet was; hij kon haar aanwezigheid nog perfect voelen en dat liet hem zuchten. Hij voelde waar ze ging, natuurlijk voelde hij dat. Zolang er bloed door een wezen ging wist hij waar het was, bloed bevatte immers zout en net zoals mensen konden zien, kon hij het zout gewoon tja voelen. Het was echter te vaag om correct te pinpointen waar het was. Hij zou er misschien beter in kunnen worden met training, maar wie was hij om te gaan trainen? Hij had dat soort dingen niet nodig. Weten of iemand wel of niet ergens was was genoeg voor hem.
“Boe!” Hij was best klein en eerlijk had hij de duw niet verwacht dus hij viel op de grond, waardoor het zout ook meteen naar beneden viel. Helaas voor hem moest hij zijn handen ook eerst plaatsen en hij had geen handschoenen meer aan. Hij zuchtte even en duwde zich recht, terwijl de vloer onder zijn handen langzaam vanaf zijn vingertoppen begon te verkorrelen in zout. Toen hij dat opmerkte schoot hij meteen rechtop. Ah bah, kleine gaatjes in de vloer, dat was niet de bedoeling geweest. Werd vast wel gefixt als de loop weer werd terug gedraaid. Toen hij zich echter omdraaide, tilde hij meteen een hand op om het zout weer in oorspronkelijke staat te laten zweven, kleine naaldjes of iets in die aard. De demoon had uiteraard zich tegoed gedaan aan het al vrij kapotte vensterbankje, men zou medelijden moeten krijgen met het stuk. Eerst zout over zijn geheel krijgen en nu een stuk uit zijn lijf gerukt, het was zielig, hoe durfde ze eigenlijk. En als kers op de taart liep ze ook nog eens dreigend op hem af. “Niemand noem mij een gek, niemand.” Mooi om te weten echt.

Hem de les spellen was een iets, maar hem aanraken zonder toestemming en hem belachelijk maken was iets ongedaan en hij moest zichzelf weten te kalmeren. Zijn hand trilde echter, dat had hij opgemerkt. Het enige ding dat opgegeven was en eerlijk gezegd was het niet om het zout naar de ander te commanderen maar om de zoutnaalden tegen te houden. Hij hoefde zijn handen niet perse te gebruiken, al lang niet meer... Maar het was dat ezelsbrugje die het wel wat makkelijker maakte. Als hij de zee aan zijn wil zou willen benden zou hij alle lichamelijke kracht nodig hebben, hetzelfde gold voor bloed. Het was zo vermoeiend, het was zo uitputtend, waarom had hij die extra zelfs, het had geen nut. Het was gewoon omdat hij zo dood was vanbinnen. Hij wist immers wel dat zijn krachten op emoties werkten, maar wat als hij men geen emoties had, wat was er dan? Wat gebeurde er dan? Dan was het geforceerd, zoals bij hem. Misschien was dat ook de reden waarom hij niks kon aanraken zonder dat het in zout veranderde. Maar goed, geen tijd om aan remedies te denken, tijd om dit op te lossen voor hij echt zijn controle verloor. "Geez, je bent echt lelijk," ah tja, voor zover een vredevolle oplossing. "Kan je mij gewoon niet met rust laten?!" zijn stem werd wat verhoogd en daar gingen de naalden, zonder pardoes op de ander af en... Hij kon ze niet tot een halt roepen met wil alleen. Ah tja, hij was wat boos, wat kon je eraan doen? Het was maar ergens hopen dat ze de snelle naalden kon ontwijken ofzo, want hij wilde niet die vogel op zijn dak voor verwondingen ofzo. Hij wist toch al dat hij het te horen zou krijgen van de gaten overal. Ja, wat moest hij doen? Handen waren nu eenmaal gemaakt om iets te doen god.

De ander liet na zijn woorden en ongecontroleerbare aanval dat steen vallen. Hij slikte even toen ze dat nee woordje ging gillen alsof het het einde van alle dagen was. Geez wat een drama queen, kon iemand haar niet even temperen voor like altijd. Ze had een veel te schrille stem en ergens ook haar face stond hem niet aan, moest ook even verbouwd en weg gehaald worden. Kon uiteraard heel gemakkelijk met de tech van vandaag, maar niet dat hij dat luidop zou zeggen of iets in die trant. Kalm maar duidelijk marmer gespannen dan anders had hij er dan ook gestaan en de aanval was in gang gekomen. Hij had heg niet gewild en wist niet goed wat hij nu van zichzelf moest denken, was dit zoals het eerder was geweest? Kwam het vertelden weer eens boven drijven om te komen kijken wat er aan het handje was? Altijd fijn voor de broken pieces die achter bleven en niet veel shit gaven om hetgeen dat was geweest, zoals hem. Het was en bleef een panoramabeeld van niks dus hij moest het voor nu maar vergeten. Vergeten... De naalden hadden haar echter geraakt en levi snoof even, meer afkeurend naar zijn gave dan de vrouw voor de verandering. Niks in zijn leven kon ook doen wat hij wilde, zelfs niet zijn fucking giftshit. Allemaal grote bullshit dus die hij voor geen meter kon verdragen, gvd, kutzooi was dit. “Fuck!” Tierde ze weer met haar vrouwelijke stem. Hij zuchtte even zachtjes en haalde zijn schouders op. Ze was aan het bloeden, maar ze mocht tenminste blij zijn dat zout niet like ziektes kon overgeven en de wonde meteen ontsmet was. Was echt heel graag gedaan ookal was er 0.0 echt werk of waarde in gegaan. Alsof hij zo'n teef zoals haar zou helpen. Nog in geen honderd jaar zo'n een haar op zijn kop eraan denken haar te helpen. Echt niet, dat mocht men vergeten. Ze was door haar benen gezakt en ze was weer goed normaal en zichtbaar geworden. Met andere woorden, je kon weer naar haar face kijken zonder kotsneigingen te krijgen. Neat. “Je denkt misschien dat je nu gewonnen hebt…” Oh man, hoe cheesy. Hij zuchtte even en wreef over zijn haren terwijl het zout uit elkaar viel.... Hij moest dit opruimen.  “…maar dit is nog niet afgelopen.” En ze was weg... Stil staarde hij haar na, om zijn schouders op te halen en zich naar de waskleur te begeven verderop... Tijd om die mess te gaan opruimen als die lelijke heks het niet ging doen. Echt geen respect had ze, puh.