Een sterk verhaal

Hij was eigenlijk echt zwaar pissed off, als in... Echt heel zwaar. HIj had namelijk niet gezien dat de meid niet degene was die had geworpen. Volgens hem was het haar en daar was hij uiteraard meer dan heilig van overtuigd natuurlijk. Helaas voor haar dus... Het was dan ook een normale reactie die hij gaf. Hoe zou je anders reageren als iemand een fucking mes naar je gooide? Helemaal happy alsof het doodnormaal was. Het was vast een begroeting in het land van de gekken, waar zij duidelijk vandaan kwam. Maar niet in een kamer waar hij was... Niet naar hem toe, dan zou je het krijgen. "Holy fuck! Are you oké?" Zijn zoutmes was zonder veel woorden of acties naar de ander gevlogen. Hij had haar strak aangekeken. Hij moest geen fancy bewegingen maken om dit kleine wapen te sturen. Het was maar een miniem klein ding die hij gemakkelijk met zijn mind alleen kon benden. Het was een kleine moeite en ook een kleine moeite het verder te laten gaan en zijn wraak te krijgen. Gelukkig was hij niet bloeddorstig of echt wraakzuchtig. Zie het meer als een defensiemechanisme van zijn kant af, zoals een egel zich oprolde in een balletje en ga zo maar verder. Dit was Levi's manier van oprollen in een balletje en zijn naalden uit te steken naar degene die hem aanviel. Hij voelde het wel aan en zag het uiteraard ook, ze was lichtjes geschrokken van wat hij had gedaan, het was immers snel en uit het niks gekomen het mes en dan kon je wel eens verrast worden ja, dat was een fact die hijzelf ook kon bevestigen. Alhoewel het wel een hele grote moeite was om Levi te laten verschieten... Hij was om niks echt verrast meer... Niet als je in loops leefde met een bende gekken zoals dit grietje hier. Toen hij dan ook zijn woorden had uitgesproken bleef hij haar strak aankijken met zijn licht opgelaaide blik. Hij leek nog kalm, maar men die hem kende als hij normaal was... Die wist dat er iets niet goed zat momenteel. En dus zou de ander moeten weten dat ze voorzichtig zou moeten zijn. Hoe dan ook sloeg ze over in een nogal andere staat, alsof het droevig was ofzoiets. Hij wist het eerlijk gezegd niet zo goed en het carede hem momenteel ook voor geen meter; ze had hem proberen te vermoorden. Met een waarschuwing weliswaar... maar wie weet wat voor zieke shit er in haar kop omging om dat dan nog te verzinnen. How about trying to kill someone and look if they can resist a little??? That should be fun! Hij hoorde het haar al zeggen... Gewoon ugh...

"I'm so, so sorry..." Klonk er mete en stem die niet haar gebruikelijk toon was, of degene waarop ze hem eerder had aangesproken. Eerlijk gezegd tho? Ze had hem niet ook echt aardig aangesproken eerder buiten de thee dan... maar dat was eerder een kort aanbod als in een forceerd gebaar dat je van je ouders leerde... Leerde delen of iets in die trant. Hij snapte dat eigenlijk niet zo goed. Hijzelf deed het nooit, waarschijnlijk omdat hij een gesloten persoon was, maar dat maakte hem echt niks uit momenteel, voor geen meter. "I really didn't mean to hurt you..." Klonk er.. Hij snoof even en zuchtte zachtjes, waarbij het mes even afstand nam en wat weg bewoog van de nek van de ander, niet langer vijandig maar meer een normaal object dat er maar aan het zweven was. Ze had gezegd dat het niet zo was, dus dat was al een deel van de uitleg, nu nog de normale uitleg waar hij op aan het wachten was... kom maar op dan... "I see ghosts... that's my 'peculiarity'," vertelde ze en hij keek haar strak aan. Haar manier van praten maakte eigenlijk voor hem niks meer uit. Als hij zo was was de minste care die hij had al verdwenen in een knip. Het was gewoon zo simpel bij hem. Hij carede eigenlijk echt niet om je gevoelens, waarom zou hij ook. "You better hope that was a ghost," zei hij even op een kille eentonige manier waarna hij zich omdraaide en het mes in elkaar viel in een hoopje zout dat op de grond neer kwam gestreken. "I don't like it when people try to kill me," zei hij er droogjes achter waarna hij rustig zijn theekopje nam en weer een sipje nam... Om vervolgens even bij te voelen... Dat was beter...

TAG: laurice

Het feit dat ze enkel had zitten fronsen naar hem gaf hem wel aan dat ze niet veel wist of gewoon gek was en niet snapte wat er mis mee was. Hij ging er van uit dat het dat tweede... Want zo werkte hij wel. Hij dacht enkel aan zichzelf als het erop aankwam. Een eenling, een loner. Hij kwam soms wel eens op voor anderen maar hij was nog steeds iemand die eenzaam leven leidde en dat betekende andere ook wantrouwen als dat moest. Hij wantrouwde haar verschrikkelijk, met het feit dat ze het wapen naar zijn hoofd had gegooid natuurlijk. Niemand deed dat toch? Toch niemand die een beetje verstand in zijn hoofd had, dat wist hij tenminste. Niemand die een beetje... Goed was in zijn kop. Hij snoof dan ook op haar gezicht, haar uitdrukking, het feit dat het zo licht werd genomen alsof hij degene was die niet in recht was. Was hij wel, hij kon zijn eigen leven verdedigen als hij dat wilde en niemand kon hem dat anders zeggen. Hij snoof dan ook even terwijl hij weer een sip nam van zijn koud wordende thee. Hij was geen gevaarlijk iemand normaal, maar zij kon hem duidelijk tit zo ver krijgen... "Why would I wan't to kill you?" Klonk er van haar af... Serieus? Ze had net een mes naar zijn kop gegooid. Het feit dat andere dingen waren gebeurd was hem volledig ontgaan natuurlijk, aangezien Levi daar geen aandacht aan besteedde... En ze had het nog gezegd eerder, dat het haar bijzonderheid ook deels was. Misschien had ze iets mentaal waarmee ze het mes had gedwongen naar zijn hoofd. Hij kon dat niet voelen, dat was een fact. Wat het ook was, het was van haar gekomen... En wat de intentie was, het was niks goeds geweest. Hij wist dat ze iet goed was... Hij wist dat hij gewoon weg had moeten gaan. Maar deze thee was nu van hem en meh, hij zou het wel uitwerken, uiteindelijk.
Opeens keek ze achterom, waar ze een zitzak had gegooid maar eerlijk gezegd hechte hij er geen aandacht aan, niet nu. Kalm sipte hij verder aan de groene thee die hij als het ware van haar had gestolen. Oh well, was van hem nu, bye. "Meet... crazyhe..." had ze erbij gezegd... Ja juist ja. Had ze over haarzelf? Kon vast wel zijn. Hij zuchtte daarom ook even en bleef haar aankijken. Had de zitzak iets moeten zijn? Had het haar moeten redden van zijn mening? Van wat hij dacht dat er gebeurd was? Helaas, zou niet werken. Hij keek dan ook even in zijn tas, naar het semi warme goedje, en keek vervolgens weer op. Met kalme ogen bestudeerde hij haar, alsof het normaal was de ander in zich op te nemen. Hij wachtte af, dat was duidelijk... Hij wachtte af op wat ze voor belachelijke defentie nu zou opzetten. "Fucking hell, were's that crazy bitch?" Hij tilde zijn hand op en wees naar haar. "You're tallking about yourself or?" hij wist het gewoon niet meer hoor. Ze was raar en het feit dat ze zo deed. Twijfels had hij wel maar wederom, waarom zou hij toegeven aan zijn eigen fouten? Hij dacht nog steeds dat hij juist zat, dus dat was een iets. Zijn blik dwaalde af naar het boek die nog open lag en hij besloot even naar voren te leunen en het ding naar zich toe te schuiven. Nu ze toch opzoek was naar haar denkbeeldige vriendje kon hij evengoed bij lezen op wat zij aan het lezen was. Kalm begon hij te lezen over wat er allemaal stond, maar het was niet echt iets dat hem aan ging... Dus al snel keek de zoutman terug op naar haar... Zoekende naar haar blik als ze nog aandacht op hem had. "I'm a salt benderthing, what's your problem?" besloot hij dan maar te vragen aan haar om toe te geven aan zijn twijfels. Zelf die konden een kans krijgen en wie weet zou het niet al te snel aflopen. Kalm keek hij haar aan, voordat hij terug zijn ogen op het boek richtte en weer wat woorden verder las. Hollows, het was vreemd, hij had ze tot nu toe nog niet ontmoet maar waren ze echt zo gevaarlijk als dat iedereen zei? Ah vast niet, als hij er een tegen kwam kwam het vast goed... Dat verwachtte hij toch. Hij onderschatte het niet, het kon eerder gezien worden als... Hij... wist dat zijn lichaam hem kon redden mocht het gebeuren, dat deed het altijd.

TAG: laurice