Riven Woo

Name: Riven Woo
Age: 569 (looks 18)
Gender: Male
Birth Place: ???


Faceclaim: Kim Min-seok
Looks: Riven is lang en breed voor een Koreaans persoon. Met zijn 1 meter 85 kan hij best intimiderend overkomen. Hij is daarbij ook gewoon goed bij gevormd van bouw waardoor hij alles behalve een lange slungel is. Hij heeft namelijk een best afgetraind lichaam. Verder is hij vrij normaal. Hij heeft roodbruin haar en kastanjebruine ogen die ermee samen gaan met een donkere tint. Hij heeft een vrij bleke huid die weinig opmerkingen heeft.
Verder draagt hij de gewone basic kleren die in die tijd in de smaak vallen bij de majority.


Inside: Hallo, dit is Riven. Als er een iets is dat Riven beschrijft, dan is het wel normaal. Hij is gewoon een normaal studentje dat elk jaar mooi zijn jaar afrond, goede punten haalt, zijn ouders trots maakt en ga zo maar verder met de rimram. Hij heeft een goede sociale achtergrond aangezien hij best sociaal aangelegd is en is dan ook heel erg braaf en zoetsappig lief dat je erbij weg zou smelten *stikteenbeetje* Hij heeft basicly het perfecte mary sue karakter dat je zou kunnen bedenken, hands down. Ja, wat had je anders verwacht. Deze homeboy is normaal, perfecte zoon zo te zien en helemaal niks mis mee dus walk along now.
Hah who am I kidding.
Riven heeft een heleboel mental problems maar niet dat hij daarvoor hulp zoekt, neh, hij laat zichzelf gewoon gaan. Hij denkt heel erg minnend over mensen en andere levensvormen en ziet er geen echte waarde in. Geen enkel gevoel voor empathie heeft hij dus. Hij zou liever de wereld zien branden dan wereldvrede te zien, sterker nog, hij zou met alle genoegen dat vuur willen starten. Hij geniet van leedvermaak, hij geniet van emotioneel manipuleren van anderen, opdat hij zelf geen emoties kan opvatten. Het is voor hem onmogelijk iets te voelen, iets waar te nemen vana normale menselijke emoties. Zijn ware aard is dan ook gewoon helemaal de weg kwijt. Riven is niet alleen opdat vlak een beetje fucked up, maar ook gewoon op andere vlakken. Hij zou alles wel doen zolang het hem doenelijk lijkt. Hij kan dingen goed analyseren, inschatten en in een vrij amusant plannetje brengen. Op het einde van de dag is het voor hem enkel de bedoeling genot uit zijn slachtoffer te halen. Hij denkt nooit aan een ander maar enkel aan zichzelf, wat hem een sterke egoïst maakt.


Gift: Thieving dealer
Riven zijn gift is eigenlijk nutteloos op zich. Zoals de naam van de gift wel suggereert is hij een soort dealer, er zijn dus twee mensen nodig om zijn gift in actie te zien. Hoe dan ook is hij geen dealer die voor beide partijen een even goede deal maakt. Hij kan namelijk bij aanraking krachten, wonden of jaren stelen van mensen. In return voel je je zwakker, word je ouder, ga zo maar verder. Hoe dan ook is dit omgekeerd ook perfect mogelijk. Riven kan krachten die hij met aanraking tijdelijk heeft doorgeven aan iemand anders of kan iemand jonger maken door zijn jaren aan die persoon te geven, ook kan hij zijn verwondingen doorgeven. In andere woorden beperkt zijn ability zich enkel tot lichamelijke fenomenen en powers.

Aging: Levi kan jaren stelen van een persoon. Hierdoor kan hij voor eeuwig jong blijven mocht hij dat dus willen. Hij kan zijn lichaam de leeftijd geven die hij maar wilt als hij een persoon heeft die dit toelaat.
Powers: Riven kan ook krachten van peculiars blokkeren en absorberen. Hoe dan ook werkt dit enkel bij aanraking. Zodra hij los zou laten zou dit volledig vervallen en zou hij zich wat zwakker voelen. Hij kan evengoed persoon 1 vasthouden en dan een verzwakte versie van de kracht doorgeven aan persoon 2 door in aanraking te blijven met beide. Dit heeft hij allemaal volledig onder controle, menende dat hij ook een aanraking kan maken zonder dat er echt stelen is van krachten. Blokkeren van krachten is er echter altijd, als een soort automatische remknop die zijn lichaam heeft geïnstalleerd. Zou Riven bij aanraking een kracht krijgen (note dat deze een zeer zwakke versie is van de kracht) zou hij zichzelf kunnen verwonden met dergelijke krachten opdat hij niet de zijne zijn en zijn lichaam niet aangepast is aan die fenomenen. Hierdoor gebruikt hij dit amper, het is namelijk zeer pijnlijk een vlam op je hand te hebben als je hand daarbij gewoon echt in de fik staat, niet te beginnen over shapeshifting. Dit is zowat het hoogtepunt van zijn gift en nadat hij het contact heeft verbroken met de persoon heeft hij schade van de bijzonderheid, mentaal en fysiek, met uitputting van zijn eigen gift tot gevolg.
Wounds/sickness: Wanneer Riven verwond is of vergiftigd is of ziek is dan is dat snel te fixen. Hij raakt iemand aan en geeft het gewoon als het ware door. Hij neemt de gezonde aard van de persoon over op dat vlak en geeft ze in return de ziekte die hij draagt. Dit kan ook zo zijn bij wondes van elke aard, maar ook littekens. Hoe dan ook is dit omgekeerd ook mogelijk. Riven kan in feite ook wondes van andere opnemen, zelf hele oude wonden. Stel dat iemand een arm heeft verloren kan Riven in theorie dit overnemen en de ander een arm schenken op deze manier, maar wie zou dat in zijn kop halen om te doen HAH.
Paralysing: Vrij simpel eigenlijk, bij aanraking kan hij iemand laten verlammen als hij dat zou willen. Een beetje hetzelfde zoals powers blokkeren. Hij kan echter niet powers blokkeren en verlamming tegelijk doen, helaas pindakaas moet je keuzes maken in je keuzes dat is nou eens huilen he.

Side note: Opdat dit soort kracht als overpowered kan gezien worden wil ik aanwijzen dat Riven enkel bij lichamelijk contact de opgenoemde feiten kan doen. Algemeen is het voor hem enkel makkelijk om te blokkeren, maar al de rest vergt uiteindelijk energie van hem wat hem dan opnieuw uitput. Zonder iemand anders staat hij dus machteloos, zelfs als ze op enkele meters van hem af zijn. Riven heeft dus altijd een ander nodig voor wat dan ook.


History

Riven weet al lang niet meer waar hij is geboren. Wat hij wel weet is dat zijn eerste slachtoffers zijn ouders waren, waar hij diens jaren van heeft gedrained toen hij 20 was. Zij stierven toen aan de acceptabele leeftijd van 40 of 50 jaar. Het feit dat Riven daarbij ook zijn ziektes overgaf aan zijn ouders tijdens dit proces zou een rol gespeeld hebben hierin, maar  dat kon hem allemaal niet zoveel schelen. Al vanaf dat punt werd hij eigenlijk gezien als een soort heks. However vluchtte hij weg uit zijn thuisstad toen dat aan het licht kwam. Hij had geen zin te dealen met zoveel mensen, daarbij had hij de grenzen van zijn krachten nog niet afgetast.
De jongen gebruikte zijn gave om door de jaren heen te komen en zo een eeuwig jong lichaam te hebben. Hij genoot er best van zich geen zorgen te moeten maken over alle ziektes en al die andere shizz. Het gaf hem de kans te zien wat hij kon, hoe ver hij kon gaan en ga zo maar verder. Hij kon zich geen beter jaar gewenst hebben om in te leven.
Na enkele tientallen jaren zo geleefd te hebben kwam hij in contact met loops. Hij benaderde ze echter niet, niet goed wetende hoe zijn gift samen zou gaan met het effect van de loop. Zolang hij andere mensen om zich heen had was er geen nood aan een eindeloos leven, want hij had er een als anderen bij hem bleven. Ookal stal hij hun leven en ruilde hij het om met zijn ouderdom, was het wel altijd handig. Hij wist immers niet of hij snel genoeg levens buiten een loop kon vinden om te compenseren met de tijd die was opgegaan. Dus hij werd ouder en ouder, mentaal, maar fysiek bleef hij de aantrekkelijke Riven die hij altijd al was geweest.

De jongeman zag dan ook snel de evolutie van de wereld en leerde veel nieuwe dingen bij. Hij had alle tijd van de wereld zolang hij zijn levens had, dus daarom leerde hij sociaal te zijn, leerde hij zijn koude karakter te maskeren om zijn prooien in te loeren. Het was noodzakelijk voor hem. Zeker toen ziektes nog frequent door het mensenras heen zwiepten. Hij had namelijk... Gezonde mensen nodig om zekerheid te hebben overleving. ja, het was overleven van dag op dag voor hem. Maar ergens had hij er ook genot bij zo de hoop bij sommige weg te halen. Het liet hem voor het eerst levend voelen, maar het was niet helemaal hetzelfde uiteraard, het was niet de full rush. Tot hij op zijn 126 voor het eerst een wapen door iemands strot joeg. Hij had het gewoon gedaan als zelfverdediging in een aanval. Normaal zou hij zijn gave hebben gebruikt om hem te verlammen en vervolgens zijn leven te stelen, maar dat was moeilijk gegaan met deze gek. Hoe dan ook... Gaf hem dit een soort hoop. Hij leerde voor het eerst een soort echte emotie kennen, genot, van het moorden en het zien van angst.
Kort daarna besloot Riven te experimenteren met dit nieuwe fenomeen in hem. Hij werd vervolgd als een seriemoordenaar, maar truth be told, hij kon zichzelf letterlijk weer een kind maken of gewoon ouder dankzij zijn gave. Hij werd nooit echt gevonden. Hij had geen superflashy power nodig om weg te komen met dingen, nee, helemaal niet. Hij leerde gewoon beter overleven met zijn gave en zijn zieke manier van leven. Hij werd beter op sommige vlakken, leerde anderen beter aan te pakken en langzaam veranderde de wereld ook mee. Het was een goed idee geweest om niet een loop in te gaan. Want zo kon hij langzaam ook mee met de wereld. Hij had namelijk geen zin om ergens achter te blijven. Het was namelijk heel erg belangrijk voor hem om sociaal op zijn beste te zijn. Stel je voor dat hij uit een loop zou gaan en mensen hem raar vonden, niet zouden vertrouwen, dat zou zijn dood betekenen. Dat was gewoon gekkenwerk hah.

De eerste echte mijlpaal die hij zich nog herinnert was toen hij per ongeluk in een rampgebied kwam tijdens de eerste wereldoorlog. Hierbij verloor hij een been. Een. Been. Uiteraard was hij er eerst niet goed van geweest en de mentale schade die hij eraan over had gehouden was gigantisch geweest. Hoe dan ook liet hij het niet bij de pakken zitten. Hij moest iets vinden om een been terug te krijgen, het moest gewoon. Anders zou hij het lastig krijgen met moorden en overleven, dat wist hij gewoon... Dus hij zette alles op alles en viel gewoon tegen de eerste beste persoon aan. Het was een verpleegster en zo snel als hij kon probeerde hij het, hij probeerde haar been als het ware met zijn wonde te ruilen. Het moest werken, het moest gewoon... En wonder boven wonder werkte het ook. Langzaam verdween het been van de vrouw en kreeg hij zijn oude been terug. Hoe dan ook verloor hij het bewustzijn opdat hij teveel van zichzelf had verwacht en bloede de dame onder hem dood. Hij werd kort erna dan ook opgepakt, werd verdacht van moord op de verpleegster en snel daarna werd hij gelinkt aan wat moorden. De cel in ging ie in, godzijdank dat hij de doodstraf dan niet kreeg aangezien het een tijd was waar ze nog vrij soepel met het verbod om gingen.
Hij was woest, maar liet zijn lichaam rustig agen zoals het hoorde. Hij zat immers in een isolatiecel, ze wisten dat hij een peculiar was. Hij liet echter niks van zichzelf weten, waardoor hij een naam van de staat kreeg. Iets van Jones Smith, een simpele naam om hem aan te herkennen. Hij had immers fake papieren. Alsof hij een geboorte akte had, hell, hij was vele malen ouder dan de meesten die hem kwamen ondervragen. Zwijgen was het beste voor hem, maar niet het leukste. Torturen gebeurde af en toe wel nog eens, waarbij hij eens een vinger is verloren. Hoe dan ook bleef hij zwijgen. Voor hem ging tijd snel, maar het was voor het eerst dat hij zijn lichaam ook ouder zag worden en dat baarde hem zorgen. Het was namelijk zijn enigste mijlpaal om tijd bij te houden. Sociaal conact was er niet, niks was er. Hij wist dat hij zodra hij vrijkwam hij het op een lopen moest zetten.

Hij was iets van 60 of 70 toen hij eindelijk uit die rot cel was gekomen. Meteen ging hij natuurlijk aan het werk om zichzelf terug helemaal jong te maken. Het was een heel karwei dat hem jaren duurde, startende van oude mensen om op te bouwen naar jongeren waar hij meer jaren van kon stelen. Ook zorgde hij ervoor dat hij een vinger terug kreeg, deze keer gecontroleerd. Hij ging wederom knock-out bij het proces, maar was snel genoeg wakker om de wonde te verzorgen en de meid ergens achter te laten. Ze mocht blij zijn dat hij geen jaren van haar had genomen.
Toen zijn leven eindelijk weer wat stabieler werd was het al iets rond 2010. De tijd vloog toch als je plezier had niet? Hij besloot dan ook opzoek te gaan naar een plek waar hij zijn hobby kon verderzetten. Maar hij merkte op hoeveel hij achter zat, hoe moeilijk het was terug aan te passen aan deze tijd. Hij had als het ware vastgezeten in  een loop. DE isolatiecel was zo'n zwakte voor hem geweest. Het had zijn tol mentaal geëist en hij voelde het. Dus hij besloot nog enkele jaren te leren, bij te leren en zich te verfijnen in sociaal gedrag. Zo werd hij terug in het vak gegooid, het vak dat hem liet leven. Het was immers ook vrij amusant nu ook te zien hoe mensen konden strugglen als ze bang waren. Het voordoen van een ander ging steeds vlotter, beter, ookal was het een pain in the ass steeds een happy sunshine te zijn. Hij moest het kotsen vaak inhouden. Hoe dan ook was het vrij lastig onder de radar te blijven in de moderne wereld. Hij wilde uiteraard niet weer vast komen te zitten in een of andere isolatiecel en besloot dan maar een loop op te zoeken. Op deze zoektocht leerde hij ook dat zijn gave het toeliet gaves van anderen te blokkeren. Ook kon hij een lichte fractie van hun gave opnemen. Het gaf hem geweldige koppijn vaak en vaak ook wonden, dus hij vergat het al snel. Het was echter wel handig dat zijn gave andere gaves uitdoofden bij aanraking.
Zo kwam hij ergens in het heden terecht bij de loop van Bluebonnet, waar hij meteen informatie kreeg bij het binnenkomen. Hij wist niet meteen hoe hij hier zou verder gaan met zichzelf te zijn, maar het was beter dan afwachten daarbuiten. Hij zou geen tweemaal dezelfde fout maken.