Such a disgrace .

Hij wist niet goed wat te verwachten en het was voor hem dan ook een heel gevecht om niet opeens te panikeren. Hij zou wel kunnen huilen opdat hij bang was wat zou kunnen komen. Hij was immers niet zoals dat monster dat andere beweerden over hem. Hij was gewoon iemand die opzoek was naar antwoorden en gewoon een warme chocomelk ofzo. Hij had het eens geprobeerd maar het smaakte niet hetzelfde meer, niks smaakte hetzelfde. Hij had erbij kunnen huilen maar had zichzelf sterk gehouden zoals elke man zou doen. Niet dat hij... Echt een man was. Hij was al bang van zijn eigen schaduw zou de kwestie hem opdoen, laat staan dat hij zou kunnen vechten als zo'n gespierde man ofzo. Nee, de jongen was alles behalve dat. Hij was gewoon een kind, maar dat voelde niet langer zo. ookal wist hij bar goed dat hij het wel was. Waarom was hij anders geworden?
Toen Skyler echter begon te spreken keek de jongen langzaam op, hij durfde echter geen oogcontact te maken. Niet goed wetende of het monster hierbij zou ontwaken. Zijn moeder had hem namelijk eens gezegd dat apen boos werden als je ze in de ogen keek. Apen waren ook een soort monster toch? Dus dan moest dezelfde theorie gelden... Of iets in die aard... Hij slikte even en luisterde aandachtig naar wat de jongen te zeggen had. Hij vertelde hem eerst over zijn situatie; dat hij niet de beste persoon was om dit van te krijgen en daar knikte de jongen even langzaam op toen hij was uitgesproken. Het woord ymbryne  hield hij goed vast en hij slikte even, het verwarde hem want hij kende het niet en dus moest hij eerst even dat laten gaan, om vervolgens de rest van de zin weer eens te reflecteren. Hij zei dat zij hem kon helpen. Deze vrouw kon helpen om te kijken wat hij was? Zou hij haar dan ook hiervan af kunnen helpen? HEt zou een hele verlossing zijn om niet steeds te shamen over zichzelf. Opwinding welde langzaam in zich op, het zou ervan komen, hij voelde het gewoon en dat was heel goed! Skyler vervolgde zijn praat en vertelde over bijzondere kinderen en even slikte hij, iets vaags in hem zei dat hij dat kende. Ah damn daar had hij nooit echt aan gedacht. Nja, als je wereld op instorten stond nam je nooit alles met zich mee, zeker niet als je de herseninhoud van een kever had. Hij vertelde verder over het verleden van deze mensen en ook over het heden, om vervolgens over te gaan op het woord waar hij eerder op had vastgezeten. Okay, het was goed dat hij dat had vastgehouden want nu kon hij mooi deze opslaan, langzaam maar zeker zoals internet explorer, hij zou er uiteindelijk wel komen hoor, geef hem gewoon tijd. Hetw as gewoon niet zoals dat van een ander. Toch? Niet dat hij het echt wist, hij had nooit iets anders ervaart. de jongen vervolgde met zijn verhaal, vertellende over de lussen en in welke ze nu zaten. Hij knikte dan ook even langzaam aangezien hij al wat voorbereiding had kunnen maken op dit werk. Hoe dan ook moest dit alles in zijn hoofd even processen. Geen idee hoe lang dat zou duren, maar het kwam al iets aan. Special kinderen... En iets van vogels? Tijd? Ah man, dit was verwarrend. Hij zou er wel aan uitkomen op een reflectie... Hopelijk.
"Dat je hier binnen bent gekomen wil zeggen dat jij ook een bijzondere gave hebt. Als je deze weet, weet je waarschijnlijk ook wat je bent. Komt er al iets bij je op?" Even knipperde hij langzaam, staarde hij voor zich uit terwijl hij even nadacht. Hij... Was dus ook een of ander bijzonder kind met een gave? Was het dan een gave? Hij wist het niet goed maar hij wist wel dat het er was, het was het vermelden waard... Misschien eerst... "B... bedankt Skyler," mompelde hij even nadenkend, aangezien hij nog steeds dacht over hoe hij dit zou brengen naar de ander. Daarom kwam hij ook langzaam overeind en slikte hij even. Waren woorden beter dan daden in dit geval of omgekeerd? Hij wist het niet goed en woorden waren zo lastig om te doen. Een actie was een commando, geen transcriptie van een heel gelul dat hij amper op wilde brengen. Sociaal doen was moeilijk, uitleg geven was een hell. Daarom slikte hij even onzeker en legde hij zijn handen onder zijn boy om deze langzaam wat hoger te brengen. Zijn bleke huid bevatte niet het meest vlekkeloze vlak. Her en der was al een beetje van de rotting te zien tot hij zijn boy hoog genoeg had m de onderkant van de wonde te tonen. Hij knipperde even, keek naar beneden en toen naar Skyler. Hij had nooit moeite gehad met grote vleeswonden te aanzien. Vast ook een deel van dit. "Ik heb enkel dit," mompelde hij even nadenkend. Het hoefde niet perse een gave te zijn, het kon evengoed een ziekte zijn right? Of was een gave hebben een ziekte? Dan kwamen beide dingen op hetzelfde neer. Langzaam liet hij zijn boy weer wat zakken en keek hij even rond, langzaam. Nu pas wist hij wat te zeggen. "Ik wil soms mensen bijten," bekende hij mompelend, zachtjes, amper hoorbaar terwijl hij naar zijn handen keek. Hij friemelde met de twee dingen en slikte even nerveus. "I... ik wil het niet! Maar toch wel... Sorry nee! Ik bedoel... Nee. Ik wil het maar niet echt? Als in ik moet het hebben..." probeerde hij moeizaam uit te leggen. "Maar ik heb het niet echt nodig! denk ik... Alhoewel ik- Nee i-ik bedoelde eigenlijk gewoon levende dingen in het algemeen! N-nee! Uhm... H-het is gewoon soms??" hij was nog meer verward dan eerst en kon geen orde vinden op zijn gedachten waardoor hij onzeker naar achter schuifelde. hij kon maar beter gaan. 

Het was ergens echt zo afschrikkend om te vertellen over wat hij had, wat zijn probleem was, wat hem zo speciaal maakte als hij het zo moest zeggen. Hij slikte even... Wederom, het was niet nodig, maar het werkte om zijn lichte twijfels in een hoekje te dwingen... Hij moest, kalm blijven, hijwas... Kalm... Kalmte had hij ja, ja... Hij was het gewoon nog niet gewoon... Hij had dit en hij snapte het ok... Het moest niet al te lastig en ingewikkeld worden. Hij moest gewoon blijven denken aan dat ene en... Hij moest gewoon... Hij slikte even. Het was niet zo zeer dat hij het lastig vond om te vertellen, het was eerder dat hij het gewoon niet... Well;.. gewoon was. Het kwam er niet natuurlijk uit en hoe moest hij het in hemelnaam uitleggen? Vragen die door hem heen gingen waravan hij gedeeltelijk wel een beetje bang van was... Maar okay... okay... Okay. Hij had het nu eens verteld, het was eruit gekomen. Het was vrij vroeg gebeurd. Hij moest altijd eerst iets doen voordat hij iets moest uitleggen, het was dus een van de eerste keren dat hij zo was.. Nu wisten ze van zijn probleem af en er was een lichte vraag in hem. Zouden ze hem helpen ermee? Zouden ze hem stoppen? opsluiten misschien? Ah nee, hij wilde niet opgesloten worden! Hij zou braaf zijn. Als hij wit had kunnen wegtrekken had hij dat gedaan. Alastor had een diepe angst voor opgesloten te worden, wat waarschijnlijk een restant was van het feit dat hij... 'levend' begraven was. Hij trilde even lichtjes bij de gedachte aan de drukkende aarde op zijn borstkas en het gevoel van beesten in zijn borstkas. Het was alles behalve aangenaam, hij voelde nog dingen en dat was gewoon niet ok. Als hij het niet voelde dan ja, dan kon hij ermee leven... Maar zo wa het niet voor hem. Hij had niet echt een gave die hem voordelen gaf, behalve dat hij niet dood kon gaan. But oh well... Als je al een tijdje zo leefde met alleen negatieve gedachten dan was het alles behalve makkelijk.
Zijn vuilbruine ogen werden even opgericht en al snel ontmoette hij de ogen van de ander. hij knipperde even, staarde naar hem, observeerde hem en slikte even onhandig... Hij zag er niet zo stressed out uit zoals sommigen zouden zijn. Hij kon niet eens met duidelijkheid zeggen dat hij niet gevaarlijk was voor de ander en toch leek Skyler er geen moeite mee te hebben zijn rustige postuur op te houden. Dit maakte hem deels verward voor even, al zijn inzicht van mensen was anders geweest tot op dit punt. Hij was bang geweest weet je, want wat als ze hem neer begonnen te steken als hij het vertelde? Als hij ze waarschuwde? Dat was het soort inzicht dat Alastor altijd had gehad.. En ondanks alles was hij eigenlijk echt bang om pijn te hebben en uiteindelijk echt te sterven. Het schot dat zijn lichaam had geraakt was niet bepaald aangenaam geweest, maar dan opnieuw, kon dat wel aangenaam zijn? Nee... Ah, hij was een idiot of niet dan? wat voor dingen bracht hij toch op... "Je weet dat je je helemaal niet hoeft te schamen hè. Iedereen heeft hier zo zijn moeilijkheden en dat zorgt er juist voor dat we die van elkaar ook zo accepteren. Doet het pijn?" Kalmpjes gleden zijn ogen naar de grond toe waarna hij even probeerde rustig te worden. Zijn schouders rezen niet voor nu, wat aangaf dat hij niet het valse ademen aan het doen was. Al die menselijke dingen moest de jongen niet doen en daarom was het een vreemd beeld als je niet wist wat hij was. de woorden drongen langzaam binnen van Skyler, waardoor zijn blik weer werd gericht op hem en hij even nadacht. Hij schaamde zich kapot om wat hij was ja, maar hij was ook echt bang... Bang van wat er kon gebeuren als hij niks deed.. Hij snapte het dan ook niet, hoe anderen hem ooit zouden begrijpen. Hadden zij ook de dood meegemaakt? Hadden ze ook het fenomeen gezien van het vergaan van hun menselijkheid? Hij wist het niet zeker maar iets in hem zei dat dat gewoon niet kon. Skyler, bijvoorbeeld, zou hij dit snappen? Als in... Zou hij dit ook meegemaakt hebben... En sterker nog had hij iets om zich over te schamen? Vragen die zich net hadden opgemaakt, maar die zich nog niet volledig hadden gevormd tot een goede structuur wat logisch was nu... Toch wilde hij het ergens weten... Maar het was belachelijk om te vragen gewoon... Uh... Uhm... Hij stond er dan maar ook in stilte, meer na te denken op zijn slakkentempo dan wat anders... voordat hij even slikte en zijn mond opende. "Soms... Nu niet," zei hij als eerste op de vraag die de ander had gesteld. Vervolgens liet hij zijn ogen afdwalen. "Ik voel me gewoon niet menselijk, ik voel me niet normaal en ik wil gewoon... naar huis..." biechtte hij jammerlijk op... "Maar thuis... Niemand wil me daar zien... Z-ze gooiden me toch al onder de grond t... Toen ze dachten dat het over was..." zei hij haast op fluistertoon. "Ik voel me gewoon... een mislukking..." zei hij zachtjes... "Ik zou beter gaan voordat ik iemand pijn doe..." klonk er even nederig van hem, waarna hij even zich weg draaide.. Ugh... maar hij wist de uitgang niet! Hij schuifelde al wat maar kwam meteen tot stilstand toen het bij hem aankwam... Hij wist niet waar een betere plek was om eerlijk te zijn en... Dear god... hij was echt bang...