Endless dishes

Rustig nam hij een trek van zijn tabakstok. Het verslavende ding deed zijn werk weer eens om hem tevreden te stellen en pluspunt deze keer, hij had gekozen buiten te staan om deze te rokken. Kreeg hij hier een ster voor? Een extra punt bij de leraar en een bank vooruit. Laat die zoen maar zitten, zou toch niet aangenaam zijn voor beide met zijn heerlijke gave. Ja echt, heerlijk. Hij kon je soep in no time een heerlijk salty smaak geven. Flut gerechtje? Geen nood, levend zoutvatje stond altijd klaar. De droge gedachtes zaten in zijn hoofd. Dingen die hem in de vorige loop van genoeg werden toegeworpen. Nja, toegeworpen? Achter zijn rug gezegd. Niet veel mensen durfden hem echt face t face zoiets zeggen aangezien ie gewoon nogal confrontational was mocht het hem niet aanstaan. Met zijn gave had hij vaak geen moeite respect af te dwingen, maar het was eerder zijn karakter die de nogal stomme opwerkingen brachten. En hell, hij was niet van plan voor een stuk ongedierte, yes ongedierte, zichzelf te veranderen. Rustig liet hij het opgerookte ding vantussen zijn vingers vallen, waarna hij simpel met de top van zijn schoen en een draai beweging het ding doofde. De laatste rook werd vanuit zijn lijf geblazen en rustig draaide hij zich om zodat hij terug het huis binnen kon gaan.
Eenmaal door de achterdeur bereikte de melodie van een maar al te bekend liedje zijn oren. Het was een van de favoriete songs van zijn ouders geweest en ze zouden het wel vaker gebruiken om samen hun gebruikelijke klusjes en werk te doen. Hun verschrikkelijke kattengejank maakte al dat vrolijk gedoe echt niet beter. Hij was geboren het jaar nadat het uit was gekomen en was dan ook nooit vrij geweest van hun verschrikkelijke smaak van muziek. Hijzelf had niet eens een smaak in muziek, het was gewoon zoiets dat gewoon moest passen zeker? Hij had er niet veel waarde aan. Maar goed, hij zou die radio of wat dan ook beter uit gaan zetten...? Hij wist het zelf niet maar de keuze was vrij snel gemaakt. De gedachtes aan zijn verschrikkelijke familie deden al zijn benen vanzelf bewegen. Hopelijk waren die twee mensen al overreden door een bus ofzo, kon hem echt geen ene reet schelen. Irritant waren ze en gewoon een paar oude mensen die niet wisten van ophouden. Ze wisten zelfs niet dat hij een bijzonderheid had, zo goed waren zijn ouders, want zo lang hadden ze hem niet bij hun kunnen houden, idiots.

Toen hij dichter bij de keuken kwam, stopte hij met bewegen toen hij bij de deuropening was. Zijn blauwe ogen gleden even langs het gehele ding die bezig was. Hoe moest hij het noemen? Een waterspektakel? Hij wist niet echt of hij dat laatste deel van het woord erbij moest plakken, aangezien er niks speciaals aan was in zijn ogen. Hij was zelf een soort bender, niet meteen van water, maar zout water kon hij ook in bepaalde maten sturen. Uiteraard zou hij niks met zout water kunnen doen zoals dit... Want zout water verwoeste gewoon je kleding, huid en haar dus erg nuttig voor schoonmaken was het niet. Zeer jammer uiteraard voor hem, aangezien hij een pure clean freak was. Dus... Hij moest zichzelf even corrigeren. Dit was magnifiek als in de zin van, woah, schoonmaken, yes, het was mooi, damn, maakte hem blij. 'Blij'... Aangezien een leegte nog steeds in zijn lijf lag en de eeuwig neutrale blik hetzelfde bleef zoals altijd. Rustig bekeek hij het alles en bestudeerde hij de acties van het jonge meisje, die de afwas op haar eigen manier deed. Het was ergens iets die aan hem knaagde... Haar outfit... Haar uiterlijk, het liet hem wat sudderen. Waarom? Vrij simpel. Zo'n dingen moesten echt vuil zijn, de gedachte alleen al om dat te dragen was ondragelijk en eigenlijk vroeg hij zich af waarom ze dat belachelijke ding aanhad. Ver moest hij niet zoeken naar het antwoord aangezien hij met logisch denken er al twee had liggen; ze kon geen water aanraken of ze was gewoon een dom kind die haar hele spelpartij in haar taak had opgenomen. Het eerste kon Levi nog begrijpen, aangezien hij zelf altijd gehandschoend rondliep voor zijn gemak. In zijn geval was het om zijn handen weg te houden van dingen, in haar geval zou het dan... Om dingen van haar weg te houden right? Yeah, klonk wel zo logisch.
Een tijd verstreek waarbij hij gewoon stil staarde naar haar als een of andere creepy freak. Hij vond niet dat het veel bijzonders was, mensen keken zovaak naar dingen die ze leuk of fascinerend vonden. Als hij dit nou eens interessant vond, liet de jongen dan. Ieder had zo zijn ding, schoonmaken was het zijne, het was zijn kunst. Het jonge meisje was echter nu klaar met haar werkje en was van het aanrecht gekomen, zodat ze in gevecht kwam met haar pak. Nu was het wel tijd om iets te doen zeker? Rustig wandelde hij op haar af en trok hij even een riempje open die achteraan het pak vastzat op haar rug. "Sta even stil wil je," zei hij met een licht Brits accent, aangezien hij niet zeker wist hoe oud ze werkelijk was. Hij kon beter niet op een snelle manier zijn moedertaal gaan uitspuwen. Kijk eens aan wat een beetje 'vermaak' wel niet met een mens deden. Rustig klikte hij nog een riem open met zijn gehandschoende hand, maar het eraf halen? Nee dat deed hij niet. Ze had het vast zelf op haar kop gezet, kon ze het evengoed ook terug afdoen zeker. Ze mocht blij zijn dat hij het niet op zijn manier van afdoen had gedaan tho, aangezien dat gewoon zou resulteren in de kom die een hoopje zout zou worden. Levi was gewoon een simpele man; als het teveel aandacht vergde moest het maar zout worden. Dus ze mocht blij zijn dat hij dat niet deed en rustig tegen het aanrecht ging leunen.

Ze was al snel verlost van haar geval, die met een klap op de grond kwam en over de keukenvloer rolde. Met zijn lege blik volgde hij het ding even, die over zijn gecurvde sides verder de ruimte over ging, de opening duidelijk mijdende om een abrupte stop van motion te vermijden. Oh phsysics wat was het toch ook zo grappig... Not. Hij zuchtte even zachtjes, amper hoorbaar, alsof het een last was om met zijn ogen het ding te volgen. En ja, in zekere zin was het dat wel. Uiteindelijk zou de kracht verzwakken en afbollen in stilstand, wat allemaal goed en wel was maar well... Okay.. waarom zat ie zelfs daar aan te denken geez. "Poeh poeh!" Oh yea er was nog ander leven in deze ruimte, dat kleine meisje met de geweldige krachten. Kijk eens hij had een mening. Nou ja het was ook niet moeilijk. Alles dat met schoonmaken te maken had liet zijn hart even sneller slaan. Noem het een rare obsessie, hij noemde het een soort smetvrees want dat was logisch right? Daarbij pasten zijn handschoenen dan wel zeer goed bij hem. However, zou hij niet eens caren over de mening of judgement van anderen over zijn kledingstijl, en dus ook de handschoenen. Like serieus, het was zijn probleem wat hadden anderen toch soms? "Stom ding!" Klonk er van het klein kind af. niet dat hij veel moest zeggen van lengte ofzo maar je kreeg het idee wel door op deze manier. Hij keek even met zijn blauwe ogen naar het meisje. Zijn uitdrukking zoals altijd; idc wat moet je. Hij kon er weinig aan doen dat hij zo was. Want wat hij ook probeerde in te stellen uiteindelijk was hij toch maar een persoon met weinig interesse, en dus ook weinig interesse in hoe hij overkwam bij anderen. Hij was dan ook in de verste verte niet van plan iets aan zijn gedrag of uitstraling te veranderen. Dat zou een mirakel moeten zijn dan. Toen haar hand werd uitgestoken keek hij er even kort naar. Wilde ze dat hij der hand schudde? Wat was dit? Zag hij er zo oud geez... Formeel gedoe was zo overrated. "Ik ben Fraser, Pippa Fraser. Tot uw diens meneer!" Zei ze even en hij tilde een hand op maar in de plaats van die van de ander aan re nemen duwde hij de hand naar beneden, ksst ga weg. "Mijn naam is Levi," zei hij enkel rustig. "Ik zag dat je iets met water aan het doen was...?" zei hij even op zijn gebruikelijke eentonige manier waarna hij even zijn lichaam losmaakte van het aanrecht en rustig wat borden nam en deze al in de juiste kast plaatste. Hij keek even om naar haar en zuchtte zacht. "Moet vast heel handig zijn," murmelde hij even zacht erachter waarna hij verder werkte. hij hield van een schone en opgeruimde ruimte, anders gingen zijn handen jeuken. Je moest zijn kamer eens zien man, je zou nie echt verwachten dat een gast zoals hem erin leefde, maar goed, zo was hij nu eenmaal.

flutjes omfg

Dat kind begon te glunderen. Okay, hij had zijn interesse gehad maar dan moest je nog eens naast het karakter kijken, iets dat moeilijk ging als je hem was. Hij haatte het en moeite doen om zich even aardig te gedragen... Dat viel gewoon niet in zijn woordenboek. Het was een onbekend iets voor hem die hij gewoon niet in rekening wilde nemen. Hoe dan ook was hij zijn horizon hier aan het verbreden door een kind hier haar ding te laten doen. Ze had zijn aandacht, wat al een award op zich was. Niet dat hij eraan zou toegeven, hij vond zichzelf hardstikke normaal en helemaal geen ass als hij zijn bek open trok. Maar dat was hem. Hij carede gewoon niet, wilde geen moeite doen om shizz te doen, hij was gewoon een leeg iemand die geen enkele kick gaf om wat dan ook, waarom zou hij ook? Hij stemde dan ook een vraag, hij stelde een vraag, hij toonde interesse. Snel, even op camera opnemen voordat het terug veranderde in een pile of salt. "Ja, dat is mijn bijzonderheid" Haar bijzonderheid was dus water. Hij beaamde het met zijn woorden. Het was zo, hij wilde het wel hebben. Kon ie cleanen wanneer ie zin had in de plaats van denken hoe hij die tafel daar niet in zout kon veranderden als hij even het ding een goede poetsbeurt wilde geven. Kijk, er was gewoon altijd een downside aan krachten te hebben zoals hem, maar water kon gewoon niks verkeerds doen. Het was perfect... En alhoewel hij salt water een beetje kon benden was het nog niet helemaal hetzelfde uiteraard. Want wie wilde nou zijn shit in salt hebben? Hij niet, hij had er al genoeg in karakter en in body, hij was er gewoon done mee. De dag dat hij wakker werd zonder zijn powers zou echt een redding zijn. Hij zou zo het huis uit gaan en zo weg zijn van hier. Maar ja, dat alles was praktisch onmogelijk dus helaas. Wat konden ze eraan doen? Niet veel en dat maakte hem ook niet echt veel uit, zoals de meest dingen in zijn leven. "Meestal wel" zei Pippa even en de jongen keek even rustig naar de meid, die een pan begon te verslepen van punt A naar punt B. Kalm volgde hij haar met haar ogen, maar ze leek het allemaal goed en wel zelf te kunnen doen dus veel zin om ertussen te komen had hij niet. Hij liet zijn blik echter al snel afdwalen van het werk dat de jonge meid aan het verrichten was om even naar een kast te staren en te denken. Wat was er nu niet nuttig aan? Meuh... Meh... "Veel handiger dan de meeste dingen in ieder geval," murmelde hij even neutraal, de expressie zoals altijd eentonig en vlak op zijn hoofd geplakt. Hij had niet veel mogelijk tit expressie. Gewoon nooit de urge tot gehad of het begrip van ingenomen. Het was allemaal maar een overdreven waarde ofzoiets. Nja, was het eigenlijk wel enige woorden waardig? Neh, niet deze, beter maar aan de kanten schuiven voor nu, of voor altijd. Hij zou er niks aan doen dus er was geen nut aan denken voor alternatieven.
De meid had zich na haar actie en haar gedoe aan de kast en pan terug bevonden naar hem. Hij keek terug op, de plotse beweging ervan had meteen een soort reflex getriggered die ervoor zorgde dat zijn blauwe ogen op de ander waren gericht. Okay. Ze kwam dicht. Okay. Ze had zijn shirt vast. Okay, dat was wel genoeg. Please, stop. Niet doen. Nee, kind. Oh god. Dit was waarom hij geen kinderen wilde kijk dan hoe clingy ze waren, niet te vergeten dat ze voor deze periode ook nog eens van alles erbij produceerden... Van overtollig geluid tot... Ugh... Waarom zou je het willen; nee waarom dacht hij hier zelfs aan. Just no. "Wil je een geheimpje weten?" Uh... Wilde hij? Hij zuchtte even zachtjes, zijn uitdrukking nog steeds hetzelfde maar zijn wenkbrauwen verhoogden zich wat terwijl hij langzaam de handen van zijn shirt probeerde te halen. Hij had zijn personal space heel erg nodig, verschrikkelijk zelfs... Dus laat hem please alleen.. Please... "Sure... I guess," zei hij even zuchtend waarna hij zijn ogen kort sloot. Hij wilde gewoon dat dit kind op afstand bleef. Like... Kijk, hij zou zo kunnen omslaan maar aan de andere kant was het like??? Waarom was hij hier anders gekomen? Het ging tegen alle logica van eerder in... God.

Het kind had duidelijk suiker op en was helemaal wild. Het liet hem even fronsen, hij kende dat hele gedoe niet. Kinderen waren ergens wel interessant, aangezien ze gewoon anders waren dan volwassenen, die nogal voorspelbaar konden zijn. Hoe dan ook waren ze wel zeer irritant, kinderen dan, omdat ze geen grenzen kenden. Zo ook deze niet. Ze was helemaal wild en leek alles wel goed na te kijken voordat ze terug naar de zwartharige kwam. Hij zuchtte even zachtjes toen ze wenkte wat te bukken. Hij was al best klein, maar geen echte dwerg. Goed dan. Hij ging wat naar beneden en wachtte geduldig af op wat ze zou doen. Hij was gewoon niet echt blij nu, aangezien ze gewoon op het punt moest komen en niet spelen. Kinderen konden ook niks goed doen. Toen ze dan ook plots in zijn oor blies trok hij even zacht grommend zijn hoofd terug op en legde hij een gehandschoende hand op zijn oor. Hey! Ugh... "Hahaha! Sorry haha dat moest ha ik even doen haha!" Hij werd echt boos nu. Hij werd echt boos, hij kon het voelen, en dat was niet echt goed. De irritatie zou hem teveel worden en als dat gebeurde zou zelfs de leeftijd van dit kind hem niks uitmaken. Hij liet niet met zich sollen. Waar was de damn respect? Ja, het was duidelijk dat de kerel niet kon inzien wat kinderen waren. "Ik beloof dat ik het nu wel ga vertellen!" Oh ja, hij zou niet opnieuw in haar domme grapje trappen hoor. Toen ze dan ook op de kasten kroop, zette hij een stap terug en keek hij met zijn eentonige ogen naar de ander, het was echter te zien aan zijn gezicht dat ze moest opletten met wat ze deed. Als hij niet zo was op netheid had hij haar gebeten, dat was zeker. "Ik ben een zeemeermin," Okay. En daar ging ze weer. Ze praatte maar door terwijl ze verder opruimde en langzaam ging Levi ook weer aan het werk, af en toe even omkijkende naar het kind dat haar hele verhaal leek af te leggen. Hij had het gehaat maar al die haat leek alweer een beetje weg te ebben... Soms moest hij in zijn proppen dat het maar een kind was, maar ugh, daar had hij nu echt geen zin, in rekening houden met leeftijden, die waren toch onbestaande in een loop. Dus al die mensen die dat opbrachten waren fucking aanstellers. "Dus ik eet gemene, slechte piraten op! Mwihihi!," Oh gezellig. "Wat leuk," sprak hij even zacht grommend op een licht sarcastische toon. "Ik mag dus noooit en te nimmer met water in aanraking komen," hmn... Klonk ergens logisch. Kalm begon de jongen het service terug te plaatsen in de lade die daar voor bestemd was. Hmn... "So, what's your story mate?," Zijn verhaal?
Hij was het haar ergens wel verschuldigd, maar veel te vertellen over hem was er niet. Buiten dat hij een zoutige persoon was was hij gewoon Levi, iemand die niet veel interesse had in het leven en die geen spannende verhalen kon vertellen. Dus er liet hem nog een ding over; gewoon tonen wat hij was. Wat hij kon doen. "Ik?" klonk er even kalm zonder veel stemverhoging in zoals dat normaal in een vraag was. Hij zuchtte even, pakte een mes en een vork uit de lade waar hij bezig mee was en legde deze op de keukentafel. kalm nam hij zijn handschoenen af en zonder veel poespas nam hij de twee metalen dingen vast, elk in een hand. Wel meteen veranderde beiden in zout, waardoor de structuur verloren gingen en het goedje naar beneden viel op de vloer. Hij opende zijn handen wat en klopte het resterende zout ervan. "Ik ben gewoon zoutig," besloot hij maar te zeggen. Veel verhaal was er niet achter, dus dat was het. Met een kalme handbeweging vloog het zout op en vormde het zich tot een balletje die wat verharde. hij liet het in zijn hand vallen en  zuchtte even. Jup, alleen onnuttig zout.

Dit trucje was zoiets simpels voor hem als gewoon ademen. Hij moest er geen moeite voor doen, het gebeurde natuurlijk. Hij kon het echter stoppen met force, maar het was niet dodelijk als hij stopte, gelukkig. Stel je voor dat dat het geval was. Bij die gedachte slikte hij even, denkende aan hoe hun het in zijn hoofd hadden gebracht. Wie was hun? Vast niemand belangrijk als zijn hersenpan er geen afbeelding op Plakte, geen zorgen, geen zorgen... "Holy horse of Troye!" Klonk er. Het meisje leek helemaal blij te zijn en vooral verwonderd met wat hij kon. Hij was er niet zo blij mee, maar ergens was het wel iets goede als zijn krachten iets anders brachten dan gesnauw en boze blikken. Maar aan de ene kant was het ook deels beter op deze manier, als de prijs van zijn gave gering was en de boosheid een meerderheid gaf. Anders steeg het naar je hoofd en dan wat? Wat moest je dan met jezelf aan als je vol van jezelf was door woorden van anderen? Sigh... "That's some nice piece of salty art mate!" Hmn... Zo kon je het ook wel noemen, art. Zo noemden sommigen het vast ook wel als ze zich er niet mateloos en irriteerden. Zij leek het dus een kunst te vinden, maar ze was ook een kind. Het was enkel natuurlijk niet? Maar hoe werkten kinderen ook? Ze waren zo ingewikkeld, maar zo luid. Hij stak er eerlijk gezegd niet zo graag zijn tijd in maar soms had hij gewoon geen enkel keuze zoals nu. Ze had zijn interesse getrokken met het water en het feit dat hij dat had toegelaten moest hij ook meteen gaan verdagen dat ze een kind was. Hij was ook zo dom ugh. "Kun je dan ook hele grote zoutkastelen toveren? En, zoute zwaarden? Kan je zwaarvechten? Anders kan ik het je wel leren!!" Ze klonk zo opgewonden en hij keek even naar haar... Hmn... "I like you," Heh...
Rustig bleef hij naar haar kijken. Het deed hem wel goed eens goede woorden te horen, een blije blik te krijgen. Ookal was het maar een uh onwetend kind, het was ergens beter dan niks. Hij knipperde daarom ook even en liet het balletje even omhoog zweven waarna zijn blauwe ogen werden gericht op de houten keukentafel. Eens zien hoe sterk het nog was. Hij legde zijn handen kalm op de vlakte, waarna langzaam aan zijn vingertoppen de tafel uit elkaar begon te vallen in zout, om vandaar verder te verbrokkelen in de substantie. Kalm volgden zijn handen de resten van het hout tot er alleen nog maar zout was. Kalm keek hij even om naar haar. De aanwezigheid van zoveel zout gaf hem koppijn, maar hij wist dat hij voor een keer goed kon doen hiermee. Hij tilde een hand op, waarbij het magische Disney kasteel werd gevormd in een mini versie, met alle extra's en ga zo maar verder. Van begin tot einde was het een perfecte replica van zout, die zich net tot aan het plafond eindigde. De zoutkorrels hadden wild ruisend rondgevlogen maar de vorm was snel gekomen en afgewerkt. "dat is een zoutkasteeltje" sprak hij even op een vrij droge toon. Zijn hand trilde echter wat, hij gebruikte zijn krachten immers nooit, hij was niet langer in shape, althans niet in shape om toys te maken. "En ik kan wel zoutzwaarden maken... Ja..." maar was dat wel een slim idee...

Hij had niet echt de moeite genomen te kijken naar Pippa terwijl hij zijn werk deed. Waarom deed hij dit ook alweer? Geen idee... Echt geen enkel idee. Oh ja, omdat het soms goed voelde. Beter dan mensen hun hart doorboren met zoutnaalden in ieder geval. Hij was tenminste geen een of andere pyscho die wild zou rondlopen om bloed te laten stromen, ookal was hij daar zeker capabel toe. "Holy..." Kalm keek hij even naar het meisje, die van het kasteel terug keek naar hem en terug. De geringe interesse in zijn lichaam was er nog steeds, waarbij hij enkel even een zucht liet horen uit het feit dat hij pijn had. Zijn gave was immers meer emotioneel gericht en des te minder hij voelde, des te meer moeite hij moest doen om alles te doen dat hij eigenlijk wilde. Zeker deze recreatieve manier van werken met zout liet zijn lichaam niet helemaal toe. "Dit is zooo cool!" Ze leek helemaal in de zevende hemel te zijn en dat was goed. BEter dan dat ze zou huilen, maar ergens leek ze niet dat type te zijn, eerder een type die nogal hyper was en positief was, misschien wel beter. Ze ging naar het kasteel en betrad het. Levi keek even licht nerveus naar zijn hand die omhoog was gericht en trilde in de lucht. Als hij het zout nu liet vallen was het niet ok weet je, want er zat een kind in. Het laten zweven was een iets en het was heel erg makkelijk, maar een vaste vorm behoudden was niet zo makkelijk. Hij moest nu elk korreltje tegen elkaar drukken, opdat om de een of andere manier het niet wilde verharden deze keer. Vast omdat de structuur hem persoonlijk weinig aansprak. Wanneer zelf je gave picky was, aansteller. "Awesome!" En ze was weer en hij kon voelen dat ze het kasteel verkende. Hij zuchtte even en keek naar de grond. Oh man... Waar waren zijn handschoenen eigenlijk naartoe. Shit he. Dit was niet ok, als hij die dingen kwijt was betekende het dat hij alles in zou veranderde dat hij aanraakte, meaning dat eten weer een pain zou worden, en hij haatte zoutige dingen al fuck... Het duurde echter niet lang voordat het meisje terug haar hoofdje uit een van de ramen van het kasteel had laten hangen en hij sprak toe dat hij zwaarden kon maken. Uiteraard kon hij dat, er was geen limiet met wat hij kon maken met zout. Het was alleen jammer dat het je huid kon beschadigen als je het lang handelde, maar details... "Zullen we een zwaardgevecht houden?!?!?" In zijn ooghoek zag hij nu de handschoenen liggen en hij zuchtte even zachtjes terwijl hij zijn voet ertegen zette en het naar het kasteel schoof. "Is goed, doe alleen mijn handschoenen aan, anders gaat het zout echt prikken na een tijdje," het droogde je handen uit en ontrok het water eraan. Hij wist niet goed wat voor effect het zou hebben op het jonge meisje maar hij wilde niet dat ze verwond werd door een of ander spelletje met zijn zout. Vervolgens stapte hij wat achteruit en legde hij zijn hand tegen het aanrecht aan, waardoor het ding ook uit elkaar begon te vallen. Een aanrecht minder in de keuken dus, niet zijn probleem, niet zijn schuld, zij wilde zwaardvechten. Hij tilde vervolgens deze hand terug op waardoor een stroompje van zout de lucht in werd gelaten en zich meteen omvormde tot twee zwaarden. Hij liet eentje voor het meisje zweven. "Klaar? Heb je de handschoenen al aan?" hij zou het immers niet aan haar geven als ze ze niet aan had, like, hij moest voorzichtig omspringen want hij wilde geen huileN.