This is what music was created for.

De vermoeidheid werd haar teveel. ’s Nachts slapen was er bijna niet meer bij, en overdag slapen, daar had ze gewoon geen tijd meer voor. Het was moeilijk, want ze kon er met niemand echt over praten. Laurice wilde ze er niet teveel mee lastig vallen, dat meisje had het al zwaar genoeg en ze wilde er voor haar vriendin zijn. Maar Olivia was aan het veranderen, ze voelde het. Ze deed domme dingen, ze was wilder dan ze ooit was geweest. Misschien zou je het op de puberteit kunnen gooien, maar de situatie met haar ouders speelde zeker mee. Dingen die ze graag deed, dansen, zingen, piano spelen, schilderen, ze deed het allemaal niet meer. Het was alsof haar inspiratie was meegezogen in het mailtje dat haar ouders naar haar hadden gestuurd. En dat frustreerde haar best wel erg. Het was nog steeds haar droom om een beroemde zangeres te worden en misschien, als de wereld weer wat rustiger zou zijn, zou haar dat wel lukken. De kans was enorm klein, maar er moest maar net iemand zijn die haar die kans zou bieden. En die kans zou ze grijpen en dan zou ze alles geven.

Maar voor alsnog liep ze rond in dit huis. Om precies te zijn, was ze op weg naar de keuken. Ze was op weg om een snack te halen. Haar buikje rammelde en het had trek in koekjes, chips en snoepjes, oftewel alles wat ongezond was. De laatste keer dat Olivia enigszins een gezonde maaltijd had gegeten, stamde waarschijnlijk nog af uit de tijd dat ze nog in Italië leefde. Maar terwijl ze over de gangen liep, hoorde ze een geluid. Het was het geluid van…muziek. En het klonk best wel goed. Het was geen muziek die geluisterd werd door Olivia, maar ze kon best wel onderscheiden of iemand goed kon spelen of niet. Eventjes bleef Olivia bij de deur staan en een glimlach stond op haar gezicht. Zodra de persoon was gestopt met spelen, klopte ze zachtjes op de deur. “Hallo, mag ik ook het gezicht van talent zien?” zei ze met een glimlach.

Muzikaal talent ontdekken had ze nog niet in dit huis kunnen doen, dus zodra ze daar de kans voor had, moest ze dat doen! Gelukkig ging de deur vrij snel open, het was bijna alsof de persoon in de kamer achter de deur had gestaan. “Good afternoon!” groette hij haar vriendelijk. “Hey!” zei ze enthousiast. De jongen voor haar had een Aziatische uitstraling, en zag er, in haar ogen, vriendelijk uit. Maar aan de andere kant, Olivia zou nog lief doen tegen een enorme motorclub en er vanuit gaan dat ze sweet and innocent waren, dus wat dat betreft. De jongen deed een stap opzij en Olivia ging er vanuit dat dit betekende dat ze binnen mocht komen. Daarom deed ze een paar stappen zijn kamer in, waar het een enorme troep was. Olivia was zelf een stuk netter, al kon haar kamer ook een enorme bende zijn, maar ze besloot hem hier niet om te veroordelen. Zo zat Olivia in het algemeen niet in elkaar, dus het maakte haar niet uit. Waren rommelige geesten juist niet de meest creatieve? “Do you like music as well?” hoorde ze de jongen achter haar zeggen en met een brede glimlach draaide Olivia zich om.

“Well…” begon Olivia toen en een enthousiaste glinstering in haar ogen was zichtbaar “To be honest, I live for music. Back at my hometown, I used to sing and play the piano all the time. But since I’m here, I really didn’t have the time and motivation to do practice. But when I heard you playing, which was really really really good by the way, I got so excited and I had to know who you were.” Nonchalant haalde ze haar schouders op, alsof het heel erg normaal was om zomaar bij iemand de kamer binnen te stappen. Geïnteresseerd keek Olivia hem aan. “And what about you? Do you only play this instrument, or do you play others as well?”

Dit was geweldig! Olivia had niet verwacht dat ze nog iemand zou vinden die zo gepassioneerd over muziek was als zij. Ze kon niet wachten om samen met hem wat te gaan spelen. “That’s awesome! I would love to hear you sing!” Olivia glimlachte breeduit. Het was alsof hij haar gedachte kon lezen. Nieuwsgierig had ze gevraagd of hij alleen gitaar kon spelen en hij bevestigde dit. Dat maakte natuurlijk helemaal niet uit, want alle instrumenten waren geweldig. Olivia glimlachte naar hem. “I don’t think so either, I mean, where are you gonna place it? The rooms are so small!” klaagde Olivia een beetje en trok een pruillipje “I wish they had a music studio around, with actual instruments. That would be so cool, if we had like a band or a music company here. To entertain people, with all the hollow things going around.” Olivia knikte bevestigend. Dat leek haar echt heerlijk, om een plek te hebben om naar toe te gaan als ze zin had om muziek te maken. Misschien moest ze het eens voorstellen aan Bluebonnet? Een beetje entertainment op deze plek kon absoluut geen kwaad.

“My name is JR, what’s yours?” stelde JR zichzelf voor. “I’m Olivia!” zei ze enthousiast “O my God, I love your name. Is is it a shortcut or something?” Ze keek eventjes onschuldig om zich heen. “I might have an idea…maybe we can make some music together? I got some sheets on my phone…” Ze hield haar telefoon, gehuld in een schattig berenhoesje, omhoog. “If you can read them, we can maybe make some music together. I wish we had a piano..” Ze trok een pruillipje.