{MC} Distraction is how I roll

Alleen. Zo voelde hij zich op dit moment. Alleen in deze kamer. Het bed was koud, zoveel kouder dan hij meestal gewend was. Na al die jaren van samen een bed delen, was het alleen liggen in een bed zoveel kouder dan dat hij gedacht had. Hij wist ook wel dat het niet mogelijk was voor de ander om hier te leven, ze konden lastig de kinderen alleen laten. Waarom konden ze de kinderen voor een tijdje niet hier laten? Ze waren oud genoeg… en dan konden ze tenminste als een familie leven. Melvin was altijd in de weer geweest met de kinderen.. of Matthew, die ook altijd veel aandacht van hem eiste. En nu? Nu was het stil, een pijn die aan hem knaagde, een stille pijn. Geen warmte in de kamer, alleen maar kou. Geen warm lichaam waar hij zo gewend was om iedere ochtend wakker mee te worden, geen armen om hem heen die hem zo veilig lieten voelen. Hij was gedumpt hier. Omdat als hij ouder zou worden hij te lelijk zou worden. Dat was de enige reden waarom hij nu hier zat. Het was niet eerlijk, hij wilde gewoon naar huis. Hij wilde ontvangen worden met open armen, al wist hij dat als hij nu naar huis zou gaan, dat hij meteen weer terug gestuurd zou worden door Matthew. Hij miste hem, maar de ander leek hem een stuk minder te missen. Het verscheurde zijn hart, het voelde verschrikkelijk. Het zou hem niet eens verbazen als hij nu met anderen bezig was.

Nee, zo mocht hij niet denken. Ze waren getrouwd, ze waren trouw aan elkaar… toch? Al die jaren was Matthew trouw aan hem gebleven, hij zou niet vreemd gaan. Ze zouden bij elkaar blijven. Hij kon dit hem niet aan doen. Nee, dat kon niet. Maar hij was altijd zo gewild… en het feit dat de jongen een succubus was… Misschien was hij hem wel zat… Was hij niet goed genoeg meer voor de ander en daarom zat hij hier. Melvin schudde zijn hoofd even langzaam en kwam overeind. Hij sloeg zijn benen buiten het bed en ging op de rand zitten terwijl hij diep inademde. Hij moest niet zo raar denken, het was alleen maar omdat hun loop kapot was dat hij hier zat. Ja, misschien was de ander minder possessive over hem, maar dat kon ook niet anders in deze omgeving. Matthew kon nu niet constant bij hem blijven, want hij moest voor de kids zorgen. Hij slikte even en kwam rustig overeind. De kast, waar allemaal kleren van hem lagen. En een paar dingen van Matthew die hij had meegenomen. Gewoon, omdat hij het soms fijn vond om op sommige dagen in Matthews kleren te zitten. Hij pakte een t-shirt en wat jeans van zichzelf om zich rustig aan te kleden. Hij kon wel de hele dag hier zitten maar daar hielp hij zichzelf ook niet mee, als hij wat afleiding zou kunnen krijgen dan zou hij dat zeker aan nemen.

Hij ging zijn deur uit, om even rustig om zich heen te kijken. Zo lang zat hij hier nog niet, dus soms was het nog een beetje nadenken waar hij naar toe moest. Daarbij hielp zijn hoofd ook niet zo goed, dus dat maakte het allemaal niet veel makkelijker. Hij zuchtte even en probeerde te herinneren hoe hij moest lopen. Al besloot hij er uiteindelijk maar wat van te maken. Hij begon rustig te lopen, zoekend naar de trap naar beneden. Als hij het goed had dan was er op de eerste verdieping iets van spelletjes of whatever. Het maakte hem niet eens meer uit wat er was, zolang er maar afleiding was. Met handen in zijn zakken vond hij, met puur geluk, de trap, waarna hij rustig naar beneden liep om daar met zijn grijze ogen de omgeving te scannen. Hij wist niet wat hij moest verwachten. In socializen was hij na zijn ongeluk nooit meer echt goed in geweest. Dus moeite had hij er wel mee. Hij haalde een hand uit zijn zak om even met zijn vingers door zijn donker bruine haren te gaan, waarna hij zijn ogen liet glijden naar een pooltafel. Dat was wel iets om alleen te doen, right? In ieder geval beter dan op zijn kamer te zitten.

Melvin legde de driehoek op de tafel, om daarna de ballen er rustig in te leggen. Hij haalde de driehoek weg en pakte de witte bal om deze aan de overkant neer te leggen, precies in het midden van de breedte van de tafel, van het korte stuk. Hij pakte een keu en zette zijn hand neer op de tafel, waarna hij wat voorover ging en met zijn keu de witte bal een tik gaf, waardoor deze tegen de driehoek van ballen terecht kwam en deze uiteen schoten. ”Good enough…” sprak hij zuchtend.

Het was niet leuk om in je eentje te spelen, dat was iets wat zeker waar was. Niet dat hij dit spel sowieso veel had gespeeld, hij had eigenlijk nooit tijd om zoiets te doen. Melvin was dan ook niet al te goed in dit spel, maar daar kon hij zelf niks aan doen. Hij was beter in kaartspellen of iets in die trant, de spellen die hij zittend kon doen in de tijd dat hij in het ziekenhuis zat. Dat jaar waar hij geen enkel woord had gezegd, daar werden veel spellen gespeeld in de hoop dat hij ook maar iets zei. Dat had hij niet gedaan, maar hij moest wel zeggen dat spelletjes spelen beter was dan niks doen op het ziekenhuisbed. Dus als iemand ooit tips wilde krijgen met wat je kon doen in een bed waar je niet vanaf kon komen, dan kon je net zo goed naar Melvin lopen, want Melvin had zat tips om te geven. Je leerde wel wat dingen als je vast zat op een ziekenhuisbed, aangezien hij niet had kunnen lopen voor bijna anderhalf jaar. Lezen, was iets wat je veel kon doen. Spelletjes zoals kaartspellen, puzzelboeken, tv kijken… er was nog wel wat meer wat je kon doen, het waren maar voorbeelden. Maar daardoor had hij eigenlijk nooit dit soort spellen kunnen spelen, spellen waarbij je op je benen moest staan, waar je je benen bij moest gebruiken. Nee, dat was voor hem niet gebruikelijk. Maar ja, hij had niet echt iemand om kaartspellen mee te spelen of iets in die trant. Want tja, niet dat hij al echt vrienden had gemaakt in deze omgeving. Hij hield zich vooral afzijdig sinds hij hier was gekomen. Zelfs bij de gezamenlijke maaltijden praatte hij niet echt met mensen. Zelfs als zij een gesprek met hem probeerde te beginnen antwoordde hij niet al te vriendelijk. Kort en bot, waardoor de meeste mensen al snel stopte met het proberen contact met hem te leggen. Hij kon er niets aan doen, oké?

Echter werd zijn aandacht getrokken door een andere jongen, die ook in de ruimte had gezeten. De jongen liep ook richting de pooltafel. Oh nee, dan zouden we dit weer krijgen. Iemand die weer probeerde te socializen met hem. Daar was hij dus totaal niet goed in en wie weet hoe kort hij hier maar zou blijven. Hoe snel Matthew weer een eigen loop thuis zou zetten. De jongen pakte ook een keu, waarna deze op een gepaste afstand van hem af bleef staan. En dat was misschien maar beter ook. Het was altijd een verrassing hoe Melvin zou reageren, het kon van aardig variëren tot bot en soms tot meteen inslaan mocht hem iets niet aan staan. Tja, wat kon je erover zeggen? Het was Melvin. ”Mind if I join you in this game?” klonk er met een grijns van de jongen af en met een licht flirterige toon in zijn stem. Melvin keek even naar de jongen met opgeheven wenkbrauwen. Meende hij dit? Had hij zijn hand niet gezien? Er zat toch overduidelijk een trouwring aan. Maar aan de andere kant, hij was hier alleen. Er waren natuurlijk ook mensen die hun ring om hielden zelfs als hun partner overleden was. Hij kon het hem niet kwalijk nemen als de jongen dacht dat hij single was, aangezien een partner ver van hier was. Maar dan nog, hij was het niet gewend dat er iemand buiten Matthew met hem flirtte, waardoor hij niet tegen kon houden dat er een lichte roze kleur op zijn wangen verscheen. Stom, stom, stom. Hij was dit alleen maar gewend van Matthew en zelfs daar bleef hij altijd blozen. Stom dit. ”Do whatever you want.” sprak hij ietwat kort tegen de jongen waarna hij weer wat overeind kwam en wat afstand nam van de pooltafel.

Nu hij wat afstand genomen had kon hij ook de ander iets meer inspecteren. Iets wat hem meteen op viel was de tattoo op de nek van de jongen. Hij zelf was nooit echt iemand die een tattoo zou nemen, maar hij vond het meestal wel mooi om te zien op anderen. Tenminste, als ie goed getatoeëerd was, zoals deze. Hij slikte even, het was geen slecht lichaam om te zien. Hij kon het niet helpen dat hij het even checkte, hij was ook maar een man die van andere mannen hield. En het feit dat hij al een tijd niet echt iets gezien had, hielp ook niet. Het was normaal om andere mensen even te bekijken right? Om te zien met wat voor persoon je te maken had. Het feit dat de ander zo’n ietwat flirterige toon in zijn stem had, haalde hem compleet van zijn à propos.

Het was niet eerlijk hoe een ander opeens zo’n flirterige opmerking naar hem gooide, vooral iemand die het totaal niet gewend was zoals hij. Mannen waren meestal wat afhoudend door zijn gedrag. Door hoe hij er meestal bij stond, narrig en klaar om iemand een stomp te verkopen. Buiten Matthew was er dan ook nog nooit iemand geweest die zoiets deed bij hem, gek was deze reactie dus niet. Hij was een complete beginner met dit soort dingen, al zijn ‘eerste’ dingen waren immers met Matthew. Hij had geen idee hoe alles goed hoorde te zijn en of alles eigenlijk wel goed was zo.

De jongen knikte dankbaar toen hij weg stapte van pooltafel, zodat de ander wat meer speelruimte zou krijgen. Dat was toch alleen maar logisch dat hij dat deed? Toch voelde hij zijn onzekerheid ergens diep in hem borrelen. Dit was misschien een kans om sociale contacten te leggen, voor hoelang hij dan ook nog hier mocht zitten. Misschien was contact dan totaal niet erg, want nu hij zo in zijn uppie zat, was er weinig aan. Dan kreeg je dat een beginner begon met poolen. Want zijn vorm was totaal niet goed geweest toen hij de witte bal een tik had gegeven. ”Don’t mind if I do,” klonk er met een grijns van de jongen af, waarna hij over pooltafel heen boog. Alles zag er zo makkelijk en soepel uit, het werd hem al duidelijk, deze jongen had al vaker gespeeld. Hij kon ook niets anders denken dan dat het waarschijnlijk logisch was. Hij vond het eigenlijk wel een type die naar een kroeg zou gaan om daar te poolen met wat mensen. Geen idee waarom hij dat dacht, het leek hem gewoon zo’n type persoon.

De jongen gaf met zijn keu een stoot tegen de witte bal, waardoor deze tegen een andere bal aan schoot en de rode in de sok rolde. Daar ging de eerste al, waarschijnlijk had hij daar zelf eeuwen over gedaan. Maar, kalm blijven, er was niks aan verbonden. Het was gewoon een vriendschappelijk potje poolen, zo moest hij het maar zien toch? ”Seems like you’re the stripes,” klonk er met een grijns van de jongen af, waarna hij langs hem liep. Dit keer dichterbij dan Melvin misschien gewild had, veel te dichtbij. De gepaste afstand was opeens weg waardoor hij even moest slikken. De ander blaasde even in zijn nek, waardoor hij even zijn ogen sloot om te proberen om niet harder te blozen. Hoe duidelijk wilde je jezelf maken? Verdomme, hij was getrouwd. Hij kon dit niet denken. De jongen was echter weer snel bezig met het poolen zelf, waarbij hij de witte bal weer een tik gaf. Melvin keek naar de rollende witte bal, die de andere ballen wel raakte maar er geen in gingen.

De jongen rechtte zich weer en draaide zich naar hem toe met een scheve grijns op zijn gezicht. Melvin ademde even rustig in. Gewoon rustig blijven ademen, dan kon er niks gebeuren. Zo bedoelde de ander het vast niet, het was waarschijnlijk gewoon wat plagen nu de ander wist dat hij in ieder geval richting jongens leunde. ”You’re turn,” klonk er met een uitdagende toon in zijn stem, die Melvin ook kon vinden in de gouden ogen van de jongen. Melvin knikte even kort en leunde naar voren. Zijn hele houding was slecht, waarschijnlijk hield hij zelfs de keu verkeerd en deed hij alles fout wat er maar kon, maar hij probeerde het tenminste. Hij probeerde de ogen die op hem gericht waren te negeren terwijl hij zich meer probeerde te focussen op het richten naar een bal die er best goed voor lag. Hij kon de posities en alles meestal wel goed bepalen, alleen tegen die bal stootten en de goede kant op stootten had hij soms nog wel eens last mee. Hij ademde even diep in, waarna hij de keu wat beter vastpakte en de witte bal een stoot gaf. Echter raakte de witte bal de andere bal amper, waardoor hij even overeind kwam en naar de ander keek. ”It’s your turn again.” sprak hij kort, waarna hij wat meer aan de kant ging. Gewoon zoveel mogelijk proberen te mijden, dan zou het vast wel goed komen.

Hij had nooit gedacht dat er überhaupt mensen waren die met hem wilde flirten. Het feit dat Matthew het ooit bij hem deed was al een wonder van zijn kant af. Hij had gewoon nooit gedacht dat er ooit mensen waren die geïnteresseerd in hem waren. Hij was eigenlijk veel te groot om een ‘bottom’ te zijn voor de meeste mannen en hij zag er ook niet bepaald uit als één door zijn redelijk gespierde lichaam. Nou, sorry. Hij was vroeger ook nooit uit gegaan, nooit echt een ‘wild’ leven geleid zoals vele mensen in hun tienerjaren. Naja, gek was dat niet want in die tijd voor hem lag hij in het ziekenhuis en daarna begon hij meteen met werken om te sparen en om iets te horen over Matthew misschien. Hij was gewoon met hele andere dingen bezig geweest dan de meeste mensen. Hij had dus nooit echt ‘geleefd’ hoe sommige mensen het zouden zeggen. Zelf had hij er geen problemen mee hoor, maar sommige mensen vonden dat raar aan hem als hij dat vertelde: zonder de context van het ziekenhuis. Het was niet een verhaal dat iedereen zomaar mocht weten. Iedereen kreeg dan weer meteen medelijden en dat wilde hij niet. Hij was erover heen, hij was nu fit right? Het enigste waar hij last van had was dat hij soms niet goed door had waar hij naar toe moest.

De ander leek echter wel weer een type die echt ‘geleefd’ had. Dat was wel te zien aan hoe de jongen aan het poolen was. Hij kende alles, hij was gewoon goed. Niet zoals hij, die in alles faalde met dit soort dingen. Het was wel mooi om te zien hoe de jongen dit gewoon kon, hij had daar wel respect voor hoor, daar niet van, maar het was gewoon mooi om te zien hoe de jongen zo soepel kon poolen. Nu ook weer, boog de jongen over de pooltafel heen, gefocussed op de witte bal. Mel zag al meteen op welke bal hij gokte, een blauwe bal die er ook goed voor lag. De keu ging naar achteren, waarna deze soepel door de vingers van de jongen gleed en de witte bal aan tikte. Echter raakte de witte bal de blauwe bal niet goed aan, waardoor de bal heen en weer begon te gaan over de tafel, maar niet in de sok belandde. De jongen kwam overeind met een teleurgestelde zucht en haalde zijn schouders even op. Oh… dus hij was niet de enige die fouten maakte? Dat stelde hem wel ietwat gerust, dat hij niet de enige was die fouten maakte met poolen, zelfs iemand die er zo goed was.

De jongen draaide zich naar hem toe, waardoor Mel even naar hem keek. ”My name is Zeal,” klonk er van de ander af, oh.. ja ze hadden zich nog helemaal niet aan elkaar voorgesteld dus misschien was dat wel handig om te doen ja… Met trage passen kwam de jongen naar hem toe, waardoor Melvin even slikte. Nu verwachtte hij het waarschijnlijk ook terug, of niet? ”I understand if you don’t want to tell me yours, but I would appreciate it,” Melvin knikte even kort. Mooi, hij hoefde zich dus niet voor te stellen als hij dat niet wilde. Dat zou hij onthouden. Dan kon hij gewoon rustig door gaan met spelen right? Hij was de ander immers niks verplicht. Het was maar beter dat hij niet te close werd met de jongen, vooral omdat deze jongen nog letterlijk net nog ietwat flirtte met hem. Hij kon het zich niet veroorloven.

”Would you mind it if I help you with getting better at this beautiful game?” klonk er van de jongen af, waardoor hij even verbaasd knipperde door de vriendelijke houding van de ander. Dus het was toch iets van plagen geweest daarvoor? De ander leek op een vriendschap uit zijn en in dat opzicht kon hij er eigenlijk niks over zeggen. Dan had hij er al minder problemen mee om dingen te zeggen zoals zijn naam. Hij schudde zijn hoofd langzaam, hij zou het niet erg vinden als de ander hem wat zu helpen, dat zou misschien alleen maar beter voor hem zijn. Hij schraapte zijn keel even ietsjes, zodat zijn stem niet schor zou klinken of iets in die trant. ”I won’t mind it…” besloot hij vervolgens even te zeggen en naar de jongen te kijken die hem gewoon wilde helpen.

Hij liep rustig naar de tafel en boog er rustig overheen terwijl hij even slikte. Nu moest hij gewoon kalm blijven en wachten op de tips die hij zou krijgen. Onschuldig als hij was verwachtte hij natuurlijk alleen maar advies van de ander, door middel van woorden. Misschien was het wel een beetje onbeschoft dat hij zichzelf nog niet had voorgesteld, dus als eerste zou hij dat ook nog even zeggen. Hij slikte even en sloot zijn ogen even kort. ”It’s Melvin, by the way.” sprak hij zo neutraal mogelijk als dat hij kon.

Hij vond het fijn dat hij nergens in werd geforceerd, dat hij niet persé zijn naam hoefde te geven als hij dat niet wilde. Al zou hij er hoe dan ook waarschijnlijk een keer achter komen, maar hij vond het toch fijn dat hij nu nog even de ruimte kreeg. Vooral omdat hij nog niet echt wist wat hij met de ander aan moest, of hij hem wel kon vertrouwen. Dat wist hij namelijk nog steeds niet zeker. Naja, vertrouwen was iets anders, maar hij wist niet of dit wel allemaal vriendelijk bedoeld was. Hij kon het dus ook niet laten om het nog even voor zich te houden, tot hij het allemaal wat beter bekeken had. Dat leek hem wel een beter plan dan zomaar erin gooien wat hij dacht.

De jongen wilde hem helpen met poolen, een aanbod die hij vooral niet gedacht had te krijgen, het zag er namelijk wel als een fanatiek typje uit, iemand die graag wilde winnen. Daarom had hij niet verwacht dat de jongen hem zou aanbieden om hem te helpen. Door de vriendelijkheid van de ander en de glimlach die alleen maar vriendelijkheid uitstraalde, was het niet zo’n slecht plan om het aan te nemen. Toen hij zei dat hij het niet erg vond als de ander hem hielp, begon Zeal meteen een stuk breder te glimlachen. Was hij zo blij met zoiets triviaals? Nou… als hij er blij mee was dan was er vast niks verkeerds mee toch? Hij wilde gewoon aardig voor hem zijn, dat was alles. ”Awesome! You won’t regret it,” klonk er enthousiast van de jongen af, maar de flirterige toon leek hij te kunnen onderscheiden van de woorden. Had hij dat gewoon verkeerd gehoord? Als iets dat hij wilde horen? Nee, hij wilde dat niet horen van hem. Hij had het vast gewoon verkeerd begrepen.

Zodra hij bij de pooltafel was stelde hij zich nog even snel voor, iets waar hij ergens ook wel weer spijt van kreeg. Hij wist nog niet echt hoe hij deze jongen moest inschatten. Hij leek gewoon vriendelijk te zijn. Dat flirten was waarschijnlijk plagen. Het kon niks anders zijn besloot hij. Dus als hij nu gewoon rustig en kalm werd, dan zou hij dat erg fijn vinden. ”Well nice to meet you Melvin,” klonk er van de jongen met een knipoog af. Plagen, yeah, grappig… hahah… Hij probeerde gewoon kalm te blijven. Dat was het beste om te doen nu.

De jongen kwam vervolgens naast hem staan, nu zou het moment komen dat de jongen waarschijnlijk ging kijken en tips zou opnoemen. Tenminste, dat verwachtte Melvin. Wat hij echter niet verwachtte was het feit dat de jongen zijn heupen vastpakte. Hij voelde meteen het bloed naar zijn hoofd stijgen, zijn lichaam iets gespannen raken, maar hij zou liegen als hij zei dat hij het had gemist om zo aangeraakt te worden. De jongen boog zijn heupen iets opzij, waardoor hij even slikte. ”Stand steady and remotely,” klonk er als uitleg voor de handeling… hah… natuurlijk, het was gewoon om het duidelijker te maken wat de jongen aan het doen was. Vervolgens voelde hij de hand van de jongen op de zijne, waardoor zijn ogen gleden naar de handen, waar de jongen zijn vingers vinger voor vinger plaatste. Toen hij klaar was voelde hij de vingers van de jongen teder over zijn handen gleden, waardoor Melvin even zijn ogen sloot. Adem in, adem uit. Het was alleen maar om te helpen, hij bedoelde het niet op die manier. Melvin opende zijn ogen en draaide zijn hoofd iets naar de ander, waar hij op merkte dat ze opeens wel heel close stonden. Een lichte grijns op het gezicht van de jongen getekend terwijl hij zo dichtbij stond. ”And now you just give it a little tab,” klonk er met een gedempte toon van de jongen af, waarop Melvin even langzaam knikte, maar hij eigenlijk zijn hoofd niet weg draaide om zich te focussen op de tafel.

De warme adem die zijn lippen raakten voelden raar aan, waardoor hij ongewild kippenvel kreeg over zijn lichaam. Waarom trok de ander niet weg? Waarom draaide hij zelf niet weg? Hij moest weg draaien. De gouden ogen van de jongen dwaalden af naar zijn lippen, waardoor Mel even op zijn lip beet. Het duurde niet lang voordat de gouden ogen van de jongen weer recht in de zijne keken, waarna hij weer afstand nam en Melvin zowat opgelucht adem haalde. Dat kon echt fout gaan als de jongen nog maar een paar seconden langer voor hem was gebleven. Hij was zelfs een beetje beangstigend, dat hij zich zo voelde. Hij had het niet eens verwacht van zichzelf dat hij zich ooit zo kon voelen bij iemand buiten Matthew. Dat maakte het beangstigend. ”Show me what you got,” klonk er van de jongen af met een knipoog, waardoor Melvin ook door had dat het om meer ging dan het poolen. Hij sloot zijn ogen even, rustig. Vergeet het even, het ging gewoon om het poolen nu. Niet meer dan dat. Langzaam trok hij de keu wat naar achteren, waarna hij de witte bal zachtjes aan tikte. Hij kwam rustig overeind terwijl hij de bal zag rollen naar een bal, te zacht getikt natuurlijk. Het was een zachte tik, maar het was veel te zacht geweest om de bal goed te raken.

Hij ademde even diep in, voordat hij zich weer omdraaide naar de ander en aan de kant stapte. ”Sorry, despite what you did to help me..” sprak hij zachtjes tegen de jongen. Hij kon het niet helpen om zich toch een beetje schuldig te voelen, dat ondanks dat de jongen hem probeerde te helpen dat hij het nog niet goed kon doen. Hij vertikte het om toe te geven dat hij eigen wilde dat de ander hem wat meer zou helpen, maar dat was meer onbedoeld dan dat hij eigenlijk wilde. Hij wilde het eigenlijk totaal niet, maar iets in hem had hem toch die fout laten maken waardoor het wel gebeurde.

Deze aanrakingen waren anders dan hij gewend was, maar hij wist de achterliggende reden daar ook zeker voor. Matthew als succubus zorgde ervoor dat het anders was. De jongen drainde meestal ook wat van zijn liefde, waardoor hij meestal ook wat… dooier was dan als een ‘normaal’ koppel iets zou doen. Het voelde dus wel apart, deze aanrakingen, maar het voelde zeker niet verkeerd. Dat was iets wat hij zeker niet kon ontkennen. Al zou hij liever willen dat het niet zo voelde, natuurlijk. Maar hij was ook maar een mens. Hij had ook behoeften. Al sprak hij deze liever niet zo snel uit, dat was het verschil. Hij zei dat namelijk ook niet zo één, twee, drie tegen Matthew. Dit hele gebeuren was ongekend voor Melvin, deze aanrakingen, al dit. Dit was allemaal nieuw voor hem. Natuurlijk voelde het goed met Matthew, maar dit, dit was nieuw. Dit voelde totaal anders.

En toen waren ze los van elkaar, was het zijn beurt om de bal te tikken. Het leek zoiets simpel, maar met je hart luid bonkend in je borstkas, de ogen die hij in zijn rug voelde prikken die iedere move volgde die hij maakte, was het toch weer heel erg anders. En zijn onbewuste speelde een compleet spel met hem, waardoor hij onbewust toch iets meer wilde. Hij was maar een simpele man. De witte bal raakte de gekleurde bal totaal niet, waardoor hij zich verontschuldigde voor Zeal, want die had het geprobeerd om aan hem te leren. In de hoop dat hij de bal een keer goed raakte.

De jongen leek het echter totaal niet erg te vinden dat hij de bal had gemist. De vriendelijke houding van de jongen kwam terug, maar er zat iets geruststellends in. Een lichte glimlach verscheen op het gezicht van Zeal. ”Don’t worry. You learn from your mistakes,” klonk er van de jongen af, waardoor hij even rustig knikte. En wat als het een gefakete fout was? Zijn hart voelde hij nog steeds luid kloppen, bang dat op de een of andere manier de jongen het zou horen. Dat was onzin natuurlijk, maar hij was daar wel bang voor. Het was maar onschuldig aanraken, het was een beetje onschuldig flirten van de ander. Daar was niks mis mee right? Al wist hij wel dat Matthew compleet zou flippen zodra hij hier achter zou komen, want zo was Matthew.

Zeal pakte de witte bal die hij zachtjes had weg getikt en legde deze terug op de plek waar de bal had gelegen voordat Melvin deze weg had getikt. Waarom? Hij snapte er echt niks meer van, mocht hij nog een keer? ”Since you didn’t hit a ball with the white ball it’s a faul. You can redo it,” oh… Ja, dat wist Melvin dan weer niet, dus hij had gedacht dat hij gewoon klaar was geweest met zijn beurt. Melvin knikte langzaam en ging in dezelfde positie staan zoals Zeal eerder aan hem had laten zien, waarna de handen van de jongen weer op zijn handen kwamen. Het was een apart gevoel, maar slecht was het niet. Mel slikte even en keek even naar de handen die op zijn handen lagen. De vingers van de jongen streelden over zijn huid, waardoor kippenvel zich weer verspreidde over zijn lichaam.

”Now you just pull this back..,” klonk er met een gedempte toon van de jongen af, terwijl de jongen de keu en zijn handen rustig naar achteren leidde. Hij was allang niet meer bij de les, hij was te afgeleid door de handen die hem bleven aanraken. ”And tap it!” eindigde de jongen de zin terwijl de jongen hem weer naar voren begeleidde met een korte maar krachtige tik. De witte bal begon wat harder te rollen en tikte zo een bal de sok in, waardoor Mel zachtjes begon te glimlachen. Hij had het gedaan! Soort van, wel met de hulp van Zeal natuurlijk. Voordat hij het wist drukte de ander een kus op zijn wang, waardoor zijn ogen voor een moment groter werden. Dat… had hij niet verwacht als hij eerlijk was. ”You did it!” klonk er enthousiast van de ander af, terwijl Melvin langzaam overeind kwam. Zeal was allang overeind gekomen, maar Mel kwam iets later pas weer overeind, nog steeds niet bevattend wat er zojuist was gebeurd. ”Now, can you try to get that other one in as well?” klonk er uitdagend van de ander, terwijl hij naar een bal knikte die er duidelijk goed bij lag voor hem. Hij knikte langzaam met een blosje op zijn gezicht en liep naar de andere kant van de tafel om zich beter te positioneren voor de bal.

De ogen van de ander leken in hem te brandden, het voelde benauwd. Hij slikte even terwijl hij over de tafel heen boog en zo goed mogelijk weer probeerde te staan zoals de jongen hem had gezet. Hij kon zich totaal niet meer concentreren, hij probeerde te kalmeren, maar het was zo moeilijk terwijl de jongen naar hem keek. Hij beet even op zijn lip terwijl hij zo goed mogelijk probeerde te focussen, maar de ander die hij nog een beetje op de achtergrond zag leidde hem af. Het was niet dat hij recht naar hem keek, maar het gevoel dat de ander naar hem keek en hem zo zag maakte het hem moeilijk. Hij nam diep adem en blies rustig af, waarna hij de witte bal een tik gaf. De witte bal rolde redelijk hard op de andere bal af. Hij ketste ertegen aan en de bal rolde net tegen de rand van de sok aan, waardoor hij nu precies in het midden lag voor de sok. Damn. Hij kwam overeind en slikte even, waarna hij naar de ander keek. ”Almost..” probeerde hij het een beetje goed te praten. Tja, hij was niet zo goed als de ander en het feit dat hij zich totaal niet meer kon concentreren maakte alles echt niet makkelijker.

Hoe de jongen hem teisterde met zijn aanrakingen, hoe erg hij genoot van deze aanrakingen. Het maakte hem gek, want hij mocht hier helemaal niet van genieten. Voor het eerst snapte hij soort van hoe het voor Matthew moest zijn als er zoveel mensen hem wilde. Hij snapte de verleiding, want dit was de voor het eerst sinds tijden dat hij deze verleiding voelde voor iemand. Hij was zo erg van zijn stuk gebracht, niet normaal. Zijn gedachten overrompelden hem, hij kon daar nooit iets over vragen. Zoiets doen, was al helemaal niet in kwestie. Al werd hij wel steeds meer verleid door de tedere aanrakingen van de ander. God, help hem, hij wist echt niet meer wat hij moest doen om zich hier uit te redden.

De ander mompelde iets aan de overkant van de tafel, al hoorde hij niet precies was, de scheve grijns ving hij wel op. Alhoewel Matthew nooit bewezen vreemd was gegaan, had hij altijd wel zo zijn verdenkingen gehad. Al had hij dus nooit bewijzen kunnen vinden. Waarom mochten anderen Matthew wel zo vrij aanraken en als iemand hem aanraakte was het meteen het grootste probleem van de wereld. Hij genoot nu oprecht. Echt heel erg. De aandacht die hij nu van Zeal kreeg die hij zo miste. En alhoewel hij eerst weer zijn hele houding wilde verpesten, als een soort smoes voor hem om te gebruiken zodat de ander hem weer even ‘goed’ neerzette, hield hij zichzelf in. Hij mocht dit niet doen en denken, maar zo simpel was Melvin helemaal van zijn stuk af gebracht.

De bal die de rand had geraakt en niet erin was gegaan was een domper, hij probeerde het wel echt heel hard om de bal erin te krijgen, maar helaas mocht het niet zo zijn. Hij had echt gedacht dat hij het nu in één keer goed kon doen, dat de bal in de sok terecht zou komen en hij misschien wel beloond zou worden. Nee, nee, nee! Hij wilde niet beloond worden. Hij wilde gewoon winnen, dat was het.. Hij slikte even moeilijk en keek naar de ander, die goedkeurend knikte op zijn woorden. Hij was snel om, altijd al geweest. Zelfs met Matthew was hij snel om. Hoewel hij aan niks gewend was had hij al snel bij Matthew mee gegeven met een zoen en toen wist hij nog niet eens dat hij die gevoelens had voor zijn vriend. Dat was hoe snel hij om was. ”You’re doing much better,” klonk er van de ander af, waardoor hij even een zachte glimlach aan de jongen schonk, maar al snel weer aan de kant ging zodat Zeal erbij kon.

Toen Zeal echter begon te spelen ging het spel snel. De jongen boog zich over de tafel heen, waarna de jongen de witte bal tikte. De witte bal ketste zo, alsof het niks was, de gekleurde bal in de sok, waardoor Melvin even slikte. Wat hij niet eens alleen kon, deed de ander zo makkelijk. Het was bijna jaloersmakend hoe makkelijk de ander het deed. Maar eigenlijk was hij nog niet eens zo gefixeerd op het spel, hij keek meer naar hoe het lichaam van de jongen bewoog, hoe de spieren bewogen. En zelfs nu had hij allemaal gedachtes die hij totaal niet wilde, fantasieën waarvan hij dacht hoe hij dat ooit kon indenken. Hij wreef even over zijn voorhoofd, in de hoop om de gedachten te stoppen, zo werkte het alleen helaas niet, dat wist hij zelf ook wel.

De ene na de andere bal kwam in de sok terecht, tot alleen nog zijn ballen zichtbaar waren op het veld en Mel met een mond vol tanden naar het spel keek. Hoe… Hoe dan? Hoe kon de ander het nu opeens zo snel afmaken? Hij beet even op zijn lip, shit… Nou, dat was dat dan toch? Nu konden ze weer hun wegen scheiden en dan hoefde hij zich geen zorgen meer te maken dat er iets zou gaan gebeuren. ”I’m sorry darling but I grew tired of the game,” klonk er van de jongen af, waardoor Mel even langzaam knikte, begrijpend. Als de ander het niet meer wilde weet je… dan kon hij daar niet echt iets tegen in brengen. De jongen liep met een trage pas naar hem toe, waardoor hij even slikte. ”Say, do you like vodka or wine?” klonk er van de jongen met een lichte, lieve grijns op zijn gezicht. Melvin twijfelde even of dit wel een goed plan was, maar voor zijn gedachten allemaal op een rijtje stonden antwoordde hij al: ”I won’t say no to that.” shit. Het was eruit voordat hij goed had nagedacht. Dit kon fout aflopen voor hemzelf en dat wist hij zelf ook. Was het niet bij hem als op zijn eigen kamer zonder dat de jongen erbij was. Hij zou het niet ontkennen.

Melvin liep rustig naar de pooltafel en gooide de overige ballen rustig in de sokken, wel zo netjes voor de spelers na hen en een soort van uitstel van executie na zijn spontane actie. Hij slikte even moeilijk en liep zodra alle ballen in de sokken zaten naar het rek om zijn keu er weer in te zetten, waarna hij even naar de ander keek. ”So.. your room or..?” vroeg hij zachtjes, alsof hij bang was dat iemand het zou horen. Hij zou niet weten wie het zou moeten horen en van wie het erg zou zijn als ze het hoorden, maar tja.

Hij had geen idee wat er zou gebeuren nadat ‘het’ gebeurd was, als het al zou gebeuren. Het woord zelf kon hij niet in zijn gedachten halen, de beelden die in zijn hoofd rond spookten waren al genoeg voor hem. Dat was al teveel voor hem. Hij wist alleen dat hij er niet meer onderuit zou komen, van het aanbod dat ze wat gingen drinken. De jongen glimlachte namelijk breder toen hij de woorden vertelde dat hij daar geen nee op zou zeggen. Natuurlijk wist hij half waar hij ja op had gezegd, maar op dit moment maakte het hem niet uit. Misschien was het juist wel goed voor hem, alles vergeten, gewoon genieten. Maar hij was ook zo bang. Hij kon totaal niet helder meer nadenken, hij probeerde gewoon smoesjes te verzinnen om zijn gedrag goed te praten maar hij wist wat hij deed gewoon niet goed was. ”Awesome. It’ll be fun,” klonk er van de ander af met een knipoog. Ja, hij wist nu echt waar hij zich aan had gebonden. Het was zowel spannend als beangstigend.

Hij begon de pooltafel op te ruimen, afleiding. Dat was het meeste wat hij probeerde te doen. Afleiding voor alles vinden, dat was het enigste wat hij probeerde te doen. Dat was waarom hij in de eerste plaats begon te poolen, hoe hij in deze situatie terecht was gekomen überhaupt. Hoe het lot met je kon spelen soms heh? Het was zo gek. Hij voelde zijn handen zelfs ietwat trillen terwijl hij alles weg stopte, waarom was hij nou zo nerveus? Ugh..

De jongen was naar hem toegelopen, waardoor Melvin zachtjes aan hem vroeg of ze naar de kamer van Zeal zouden gaan of enig andere kamer. De zijne kon ook, maar hij was pas net ingetrokken in zijn kamer en had geen idee wie zijn roommate zou zijn, dus anders had je ook een ongemakkelijke ontmoeting met je nieuwe kamergenoot als hij binnen zou komen en hij zou opeens daar naakt liggen met een andere man. Goede ontmoeting. Niet dat hij daar aan dacht! Oef, het werd echt harder om te negeren, hij kon er gewoon niks aan doen. Het was aangewakkerd. ”My room!” klonk er meteen van de jongen af, waarna de jongen zonder enige schaamte zijn hand pakte en hij mee werd getrokken door de man. Shit… Zelfs van achteren zag de ander er zo verdomd goed uit. Voor zijn gevoel was zijn hoofd echt tomaat-rood geworden door deze actie, maar of het de ander uit maakte wist hij niet.

Ze liepen de hal door, trappen omhoog en Melvin’s hart begon alleen maar harder te bonken des te dichter ze bij de kamer waren. Echter was het raar, ze gingen precies dezelfde kant op als de nieuwe kamer waar hij in zou gaan wonen. Oké.. dus ze zouden in dezelfde gang leven… dat zou awkward worden of niet dan? Echter toen de jongen voor de deur stond waar hij de bekende cijfers zag slikte even. Huh? Wat deden ze bij zijn kamer? Wilde hij de verkeerde kamer in lopen? In een ‘vreemde’ kamer gaan drinken? ”What the fuck,” klonk er van de ander af, waarna zijn hand los werd gelaten en Melvin de bekende kamer zag. Hij keek even naar de ander en slikte even moeilijk. ”So… what are we doing in my room..?” besloot hij even te vragen met een rood gezicht. Het was toch onmogelijk dan de ander wist waar zijn kamer was? Was het puur geluk waarop de jongen het had gegokt of was hij echt in de gaten gehouden door de ander? Dit maakte hem alleen maar meer nerveus, waar had hij zichzelf in gewerkt? Een stalker? Oh hij begon toch echt wel bang te worden.