Welcome in the rat maze .

De pijn in zijn rug was ondragelijk, maar hij probeerde het zo goed mogelijk te handelen. Zijn borstkas was afgewonden doordat die Laxus hem er goed van langs had gegeven en zijn wings zo goed als klaar had gemaakt. Een stuk van zijn rug was weg gebrand en open gereten, waardoor hij niet langer kon voelen hoe hij zijn wings kon oproepen. De tekens op zijn rug waren nu twee wonden geworden, twee grote vleeswonden. Hij kon niet langer vliegen, het was over. Hij had zich op de bank genesteld met een dekentje om zich heen. De wallen onder zijn ogen zwaarder dan ooit tevoren terwijl hij de pijn uit zijn lichaam probeerde te halen. Zijn ogen waren sinds het incident ook niet meer terug blauw geworden en slaap vatten in deze status was onmogelijk, het was pijnlijk. Zelfs liggen was pijnlijk, alles was pijnlijk. HIj kneep zijn ogen even kortstondig toe om even wat adem in zijn lijf te werken. Het ophalen van dit product liet hem bijna in pijn begeven. Zijn ogen waren niet meer blauw geworden na de trauma en meer dan ooit had hij van alles gehoord en gezien. Hij haatte het en ergens wilde hij iets doen, wilde hij die Laxus iets terug doen, maar hij was zwak. Zijn lichaam liet hem niet eens toe enkele minuten recht te staan. Hij moest rusten. De wonden op zijn rug hadden meer dan alleen... dat beschadigd... Een rugspier die kapot was betekende meteen ook complicaties naar anderen plekken toe. Hij had moeite met eten, maar dat was ook omdat hij gewoon nog half in shock was van het ongeval. Hij wilde eigenlijk gewoon alleen zijn, als hij eerlijk was, maar hij wilde niet op zijn kamer zitten. Dus hij was hier gaan zitten. Het was immers midden in de nacht en niemand leek hier nu te zijn. Het getik van de klok bracht hem rust, maar hij vatte geen slaap, niet langer, waarom zou hij ook. Hij was hier niet veilig, hij kon niet lange-
Een blik gevuld met paranoia werd opgericht toen hij een plots geluidje hoorde. Hij leek half geschrokken, maar hij wa smoe en dus zakte hij snel terug weg toen hij opmerkte dat het niet LAxus was... Hij trilde even lichtjes, probeerde zijn adem op een normaal tempo te houden en dwong zijn zenuwen niet langer van alles op te nemen die niet nodig waren. Het was okay... Nee, niet echt. Het was niet langer ok.

- Melvin

Het feit dat er iemand extra was in de kamer zorgde ervoor dat hij meer wilde wegzakken in de bank en gewoon wilde verdwijnen. Waarom kon hij niet gewoon zo'n gave hebben...? Het leek hem veel meer van belang dat te hebben dan stomme wings die er dus uit konden gerukt worden. Wat had je ook aan extra ledematen als ze enkel meer pijn bezorgden? Je kon beter iets hebben dat je zelf minde bestond, dat je leven wat verkort werd... Dat had hij, maar het was helaad geen gave maar wel een of andere gekke ziekte. Het was dan wel een zeer groot genot he, dat hij dat enkel kon activeren als hij de loop uit ging. Maar nu, ja nu, vertikte hij het nog het huis uit te gaan. Hell hij kon al geen twee meter lopen zonder steun te zoeken bij het dichtste object... Hij was letterlijk gewoon een zak met botten en vlees geworden door al de wonden en bulten die op hem stonden. Hij was gewoon afval. Hij zuchtte even trillerig waarbij pijn hem overnam in een kort moment. Zijn witte ogen werden even naar de grond gericht. Hij had ook niemand hier, hij was alleen en hij wist dat niemand ook zou komen want iedereen die het wel had gedaan was dood of was een leugenaar. Het leven was een shitty circus en hij was de mainact niet? Of was hij meer een comedyshow waar al die hoge mensen stonden te lachen van zijn dwaze acties? Wat een stom iets...
Toen hij beweging zag keek hij op naar de persoon die hem benaderde. In het schemerende licht zag hij niet meteen wie het was maar het feit dat zijn blik hem aaangaf dat hij... wat... Hij zuchtte even en sloeg zijn ogen af. Hij had geen familie ogen, het was belachelijk dat te gaan zeggen als het niet zo was. Het was gewoon... Dom... Hij kneep zijn ogen toe. Die dingen waren voor niks goed, ze lieten hem enkel achter met meer pijn, ze lieten hem enkel meer.. gebroken achter. Als hij die dingen niet had gehad was hij nooit naar de cliffs gegaan! Hij haatte ze... Iemand moest ze gewoon verwijderen, misschien een hollow, misschien was dat beter voor iedereen... ”Alles oké?” Klonk er... Melvin draaide zich gewoon met alle moeite van de wereld om... Hij had geen zin om te praten... Dus hij haalde enkel evn na het draaien op de andere kant zijn schouders op. Hij stond nu te staren naar de leuning van de zetel en de pijn in zijn spieren, en voornamelijk rug, gilden het uit van de kramp die er nu doorheen trok. HIj kneep daarom zijn ogen wat meer toe en kreeg een nogal moeilijke uitdrukking op het gezicht terwijl hij even kreunde... Het deed pijn.

De ander liet hem niet alleen en dat irriteerde hem mateloos opdat hij gewoon alleen wilde zijn. Hij had geen behoefte aan een of andere vent die aan hem wilde komen en hem helemaal wilde bepotelen. Daar had hij gewoon echt, echt geen zin in momenteel. De pijn in zijn lijf indiceerde ook dat dat ding er ook niet veel zin in had. Geen idee hoe hard hij het zelfs zou kunnen handelen... Maar goed. HIj lag er dus maar wat zielig pijn te hebben terwijl gekreun van de pijn die eerder werd aangegeven hem meer en meer overnam. Hij had gewoon rust nodig... De hatelijke emoties in zijn lijf hielden hem te been, het dreven hem voort om niet op te geven. Hij wilde Laxus... Echt pijn doen. En nog niet zo'n beetje ook. Hij was gewoon zo machteloos tegenover de jongen. Hij was gewoon zelf een klein wezen in de ogen van zoveel mensen. Het enigste wat hij kon was gerechtigheid uitspreken. Een nutteloze angel was te aarde gevallen en zijn naam was Melvin, Melvin Chaill. Gedragen door woede en haat, opgenaaid door pijn. Hij was niks meer van zijn oude zelf. Het betreden van de loop was een grote fout geweest, zag hij nu in, hij was beter gewoon verder gegaan, stervende aan de ziekte die in hem sloop. Hij maakte zich hier gewoon geen zorgen meer over, want de tijd stond hier stil... Maar ergens, diep in hem, dacht hij wel dat dat hetgene was die hem tot hier had gedreven. Stilletjes kneep hij zijn ogen toe om een gebedje naar de hemel te sturen, naar de plek waar zijn ouders vast waren. Please, dear god, hij wilde niet meer. Waarom moest alles, vanuit elke hoek, een gevaar zijn? Waarom moest alles, van elke richting, een last zijn?
”Waar heb je last van?” Hij zuchtte even zachtjes, zijn lichaam deed pijn ervan en hij legde zijn armen rond zijn lijf heen. Hij probeerde het te negeren, maar het bleef meteen in zijn web van gedachten hangen... De woorden van de oudere man waren irritant. KOn hij niet stoppen? Had hij geen andere dingen te doen? Hij wilde alleen zijn, was dat niet duidelijk? Was hij dan zo open met zijn woorden en acties? Woorden kon je niet zeggen, want praten tegen de ander had hij nog niet gedaan. Gekreun viel immers nog steeds niet onder een bepaalde taal, tenzij je de intieme kant op ging. Helaas voor hem was dat helemaal niet zo op dit moment. Hij wilde janken, dingen slaan en kapot maken, zijn emoties uitwerken op de wereld, maar zijn fysiek en mentaal hadden een oorlog. Pijn vocht tegen pijn en er was geen uitweg, nergens was er een noodroute die hem kon helpen... Laat het stoppen. Laat het stoppen, het liet zijn hoofd tollen. ”Dan kan ik je wat helpen, ik weet voor best wel wat dingen wat te doen..” Leugenaar... Hij keek even op. Zijn bijna gloeiende bleekblauwe-witte ogen werden op hem gericht. Emoties overspoelden hem met gedachten en woorden die van de ander af leken te komen, zijn beeld verstoord in een golf van bewegingen die de ander niet deed. De waarheid was een zwaar iets en was soms onduidelijk, maar het was er wel... Hij slikte even en sloot zijn ogen weer, genoeg info voor nu. Genoeg... De fluisteringen van bezorgdheid moest hij niet horen, de andere houding die hem wilde helpen hoefde hij niet te zien. Hij zag wat hij wilde doen, wat hij echt dacht. Hij was eerlijk, maar aan de andere kant was het ook vreemd. Waarom viel 'zoon' tussen al die dingen...?

Stilletjes lag hij daar dan, met ogen die toe waren, omdat hij niet wilde weten wat zijn ogen nog meer zouden zien als hij ze weer zou openen. Eerst had hij gehoord over familie en hadden zijn ogen aangegeven dat hij hem kende... Maar hij kende hem toch niet? Waarom zou hij hem kennen. Langzaam, meer nieuwsgierig eigenlijk dan iets anders, opende hij zijn aparte gloeiende ogen weer. Nu keek hij de ander recht aan, waarbij hij zijn lijf wat draaide en hij zich rechtop drukte. Hij kreunde, maar hield oogcontact. Hij had het nog nooit echt gehad, maar hij kreeg haast een beeld voor zich van hoe het moest zijn; hoe het had moeten lopen, wat het echte verhaal was hier achter. Het beefde en trilde aan de kracht van de realiteit. Het was niet alles; deze man wist niet alles.... Zo duidelijk was het wel... Of hij dacht er gewoon niet aan... Maar... "Je bent een vader...?" zei hij even zachtjes. Twijfeling kwam over hem heen. Zijn ogen waren nooit heel duidelijk, maar het feit dat hij dit zag boven op zijn woorden was uniek. En vooral dat hij zich zo gedroeg en zo voordeed... Als hij niet zo was opgewonden in pijn en haat had hij zeker een betere conclusie kunnen nemen... Zeker weten. "Je kan me niet helpen..." murmelde hij zacht, schor... Amper hoorbaar. Niemand kon dat. hij was verloren, voor nu dan toch. Hij wist enkel van het bestaan van zijn witte vleugels af, die nu kapot waren. Hij wist uiteraard niet dat een zwart paar nog ongeschonden in hem zat.. hij had al heel wat meegemaakt en zelfs als hij zou weten dat hij ze had... Zou hij niet weten wat voor mentale shock ze wakker zou maken... En sterker nog, wat de aftermath zou zijn. Het was allemaal een raadsel voor hem, eentje waar hij zelf geen weet van had.

De onhoudbare pijn hield zijn ogen wakker en zijn krachten actief. Het was genoeg om zijn aandacht op deze vreemde man te houden. Ondanks dat hij wilde dat hij weg ging was er een bepaalde interesse die hij voelde voor deze man. Hij wist niet goed wat en het was dan ook vreemd dat hij plots juist dat had gezien en niks anders. Stil knipperde Melvin even, de pijn in zijn rug sterker dan ooit tevoren nu zijn gave meer en meer energie leek te putten in het vinden van de waarheid. Het enigste dat nog overbleef van zijn bijzonderheid. Niks was hij nog nu. Het was vreemd dat hij nog niet weg was gepest ergens in een hoekje door de kinderen van het huis. Als dat wel zo was dan zou hij de los verlaten. Hij was immers een gewone jongen nu. Nja, gewoon. Niet iedereen kon wat hij kon maar echt speciaal was het niet, niemand zou hem geloven als hij zei dat hij waarheden kon waarnemen, dat hij de ware intenties van mensen kon zien. Het was nonsens natuurlijk en kon makkelijk iets zijn dat hij uit zijn duim zoog. Als hij dat zelf al besefte wist hij dat het niks meer zou uitmaken en hij gewoon moest verdwijnen voor altijd. Zijn woede voor de ander was groot en ondragelijk en hij wist dan ook dat hij niks anders wilde dan wraak nemen op de jongen die hem van zijn vleugels had ontnomen. HIj haatte hem in hart en nieren en wilde zijn ogen uithalen en zijn haar eruit rukken. Laxus, een naam die hij niet zou vergeten. Maar voor hem was dat niet nodig. Met de witte ogen zou hij snel herkennen wie het was. Zelfs als hij een kloon van zichzelf had zou hij zien dat hij het niet was geweest. Hij zou hem altijd terug kunnen vinden en alle woorden zouden in zijn zin omgevormd worden naar een waarheid die ver boven zijn leugens zou komen. Dat was iets dat hij nu al inzag en hij popelde er al van, wacht maar...
”Ik heb vier kinderen… Eentje daarvan is overleden..” Klonk er even van de man toen hij vroeg of hij een vader was. Stilletjes staarde hij naar de man toen hij duidelijk door kreeg dat dat een leugen was, maar de ander dat helemaal niet wist. Hij had namelijk iets anders gehoord en het verbaasde hem dat hij dit juist had gehoord buiten iets anders. Hij slikte even en legde een hand tegen zijn hoofd aan, het zou toch niet? Dat kon gewoon niet weet je... Dat was gewoon zo'n grote nonsens! ”Drie zoons, één dochter.” De klaarheid van de waarheid schimmerde weer door in zijn gedachten, maar Melvin schudde zijn hoofd even, zelfzeker van wat hij zojuist had opgevangen. Hij keek daarom ook even schuin naar de man die beweerde dat een van zijn kinderen door waren. HIj had het zo overtuigend gezegd en toch zat hij hier, met de waarheid in zijn hoofd. "Uhm... Dat is een leugen," klonk er even zachtjes van de jongeman terwijl hij zijn licht gloeiende ogen naar de grond bleef richten. Hij wist niet goed hoe hij het moest verwoorden maar als het zo was dan kon hij het beter melden. De ander leek er immers niet van op de hoogte te zijn. Hij wist dat als hij naar de ander zou kijken hij wel een beeld zou krijgen van wat er echt was gebeurd met de ander en wat het werkelijk was. Maar misschien had hij er niks mee temaken? Wat als het een leugen was die was doorverteld. Die waren altijd tricky en zo messy om te zien, dus liever niet, beter naar die grond blijven kijken dan maar.
Toen sprak Melvin over het feit dat de ander hem niet kon helpen. Hij slikte even, het was waar. Niemand kon hem helpen. Hij was een verloren persoon, in geest en lichaam. Hij wist dit omdat hij zag wat zijn ogen zagen. Hij wist dat er na dit punt geen terugweg was en wat hij was bekomen was duisterder dan alles dat hij wilde zijn en wat hij moest zijn, het was fout, hij had daar moeten sterven en toch stond hij hier. Niet eens ene breuk in zijn lijf. Wat was hij nog? Wie was hij nog? Was hij zijn naam nog waardig en leefde hij een leugen in wat hij aan het doen was naar anderen toe met zo te blijven en zo te gaan? Ja, dat was gewoon een feit en niks anders. ”Natuurlijk kan ik wel iets doen.” Hij schudde bijna meteen zijn hoofd even en kreunde zachtjes. Zijn rugspieren in een ferme protest toen hij zijn spieren tot een commando had geroepen. Agh man. Wat een kutleven was dit me toch. ”Ik help je wel drinken… en oh, wil je anders wat pijnstillers?” Hij zuchtte even en kreunde nogmaals. "Ik ben ok... Ik heb al wat pijnstillers op, meer zal niet goed gaan..." zei hij even zachtjes, zijn gloeiende ogen nog steeds van hem af houdende.