Welcome

Onderwerp: Welcome za jul 29, 2017 5:00 pm

When all else fails use fire

Ze kon zich niet meer herinneren wanneer de laatste keer was dat ze zich zo nieuw op een plek had gevoeld. Nu was de roodharige wel constant in beweging, van plek naar plek reizende, maar dit maakte een nieuwe locatie nog niet zo zeer beter. Ze had nu al een hekel aan deze plek. Wat deze plek nu eigenlijk was wist ze niet eens maar ze wist wel dat ze er een hekel aan had. Je moest immers niet iets te kennen om er een goed oordeel over te treffen. Nee joh. Gewoon binnenlopen en er meteen een mening over hebben zonder verdere informatie. Ze leek het internet wel. De roodharige was uiteindelijk maar naar het gebouw toegelopen wat er stond, leek een goed begin, en keek hier nu om zich heen. Hm, maakte haar niet enorm veel wijzer moest ze toegeven. Geïrriteerd sloeg ze met haar vleugels en liet een bijna grommend geluid haar haar borstkas opkomen. "Echt serieus, was een bordje wegzetten teveel moeite?" Dan er maar zelf achterkomen wat deze plek moest voorstellen. Ze liep daardoor verder in een willekeurige richting, in de hoop iets of iemand tegen te komen die haar meer zou kunnen vertellen en eventueel op weg kunnen helpen. Ze voelde vrij veel zielen hier, ergens wel jammer dat ze die niet kon zien in haar menselijke vorm, maar voelen werkte opzich ook wel. Het was nu niet dat je super veel informatie eruit kon krijgen. Eerder dat je een algemeen idee kon krijgen van andere hun emotionele staat en persoonlijkheid door de kleur en helderheid van ziel. Als mens echter voelde ze enkel dat er zielen waren, meer niet, en dat ook alleen wanneer je je aandacht eraan besteedde.. iets wat ze merkbaar niet deed op het moment, want zodra ze de hoek om liep knalde ze tegen iemand aan. En hoewel dit 100% haar eigen fout was zou ze dit nooit bekennen, dus ze begon met grommen op een diepe wijze en keek giftig naar de ander. “Kijk eens uit waar je loopt” Goed begin van een gesprek Rag, echt daar ga je een geweldige eerste indruk mee wekken. Hierna even vriendelijk vragen wat deze plek eigenlijk is, als je hoofd nog op je lijf zit.

[ Eerste post Haythel~ Ik moet nog even inkomen (a') ]

BY MITZI

Onderwerp: Re: Welcome za jul 29, 2017 6:06 pm

Zwijgend liep Haythel door de hallen heen. Eindelijk lag Seji te slapen. Wellicht was het niet geheel good parenting door haar kind vervolgens op te sluiten in haar kamer, maar ze wou voorkomen dat hij er vandoor ging en zij had echt wat behoefte nodig aan wat tijd voor zichzelf. Sinds een paar maanden had ze een zoon, maar die zoon groeide sneller dan andere kinderen waardoor hij nu al theoretisch vier was. En daarbij kwamen dus ook zoveel meer problemen en stress. Elke dag beging Seji wel een ontwikkeling waar Haythel zich niet op kon voorbereiden. Elke dag at Seji wel weer anders. Maar één ding bleef altijd hetzelfde. En dat was zijn drang om naar buiten te gaan. Haythel snapte heel goed dat Seji naar buiten wou. Hij was immers een kind, maar hij was ook een deel kat. Dat verklaarde de katten oren en staart die de jongen droeg. Seji wou graag de wereld ontdekken en Haythel zou daar ook geen problemen mee hebben als er buiten geen Hollow’s rond zwerfde. Dus stond Haythel geen keuze dan hem op te sluiten om te voorkomen dat hij het verblijf zou verlaten. Daarbij kwam het feit dat het in het verblijf ook niet altijd even veilig was. Er waren genoeg Peculiars met moordende krachten die het niet erg vonden om een kind uit te schakelen. Jammer genoeg behoorde zij zelf ook tot dat rijtje toe.

Ze haalde de bloedzak uit haar vest. Ze liep naar de keuken toe en haalde een glas tevoorschijn. Ze schonk het glas vol en leegde ze de bloedzak totdat er geen druppel bloed meer in zat. Ongegeneerd gooide ze de zak weg in de vuilnisbak en stopte ze een rietje in het glas. Gulzig begon ze van het bloed te drinken. Nu ze een zoon had dronk en at ze ook een stuk minder. Meestal moest ze het stiekem in de nacht doen omdat ze wou voorkomen dat haar zoon wist wat voor gruwelijk wezen ze was. Een wezen dat mensenbloed en mensenvlees at om te overleven. Zodra het eerste bloed door haar keel gleed besefte ze hoeveel honger ze had. Ze had te weinig gegeten de laatste tijd. Ze moest voorkomen dat ze haar limiet bereikte. Dan zou ze zo weer een heel dorp kunnen vermoorden en kunnen opeten uit pure honger. En dat wou ze nu zeker voorkomen! Haythel liep de keuken uit, maar kwam plotsklaps tot een halt zodra één of ander wezen tegen haar aan liep. Verward keek Haythel naar het beest dat zich in het verblijf vond. Het beest begon te grommen, maar dat wekte niet echt veel indruk op. “Kijk eens uit waar je loopt” snauwde het beest. Het duurde niet lang voordat Haythel door had dat dit beest een hellhound was. Jippie nog één. Dat kon ze goed gebruiken terwijl ze een zoon veilig moest zien te houden. ”I don’t know what you’re doing here, but if you want to stay here you should go visit Bluebonnet before you get yourself killed,” merkte Haythel droogjes op, waarna ze een sipje nam van haar drinken.

Onderwerp: Re: Welcome di aug 01, 2017 11:12 pm

When all else fails use fire

De roodharige was een ruziemaker, een ruziemaker enkel en alleen om zichzelf er beter door te laten voelen. Ze had bevestiging nodig van haar eigen kunnen, een machtslust die niet te begrijpen was door de meeste. Haar machtslust bestond niet omdat ze wilde regeren, dominant wilde zijn of zichzelf juist zo geweldig voelde. Het was omdat die macht in haar ogen het enige was wat iemand gelukkig kon maken. Macht was alles voor iemand in haar positie, iemand die in alle zinnen van het woord als zwak gezien kon worden. Ze was klein, kwam bij de meeste maar tot hun borst en woog zelfs nog minder. Ondervoed, het was zichtbaar. Ze had polsjes de grote als die van een kind en haar bouw werkte niet mee, zelfs haar bouw was enorm klein en fragiel te noemen. De meeste mensen konden haar over hun schouder gooien of optillen, het was niet moeilijk om te doen. Het enige echte gewicht dat ze had waren haar vleugels, al was dit voornamelijk omdat ze er niks aan had. Ze kon niet vliegen, iets waardoor de veren niks meer waren dan extra bagage. Het ergste van alles was nog dat ze een hond was. Hellhound, maar niet zoals de meeste. Nee ze was het soort dat demonen en andere downworlders zoals vampieren graag als huisdier houden. Alles in haar wilde iemand volgen, afhankelijk zijn van iemand en iets hebben wat haar beschermde. Al haar instinct, alles in haar wilde niet dominant zijn, maar juist iemand volgen. Dit accepteerde ze niet. In haar ogen was dit een doodvonnis, ze was immers zo opgegroeid met die les. Alleen de sterkste overleefde, en als je niet sterk was moest je maar liegen en doen alsof. Jammer genoeg kon dit voor mentaal zwakke mensen zoals Ragya niet veel goeds betekenen. De roodharige geloofde alles met de illusie van kracht. Dat was de rede voor haar vele littekens, voor de verandering van haar naam, voor alles. En zelfs voor de kleinere dingen. Waardoor ze nu in plaats van de dimmen en laag te blijven ruzie ging maken. De ander in zich op nam maar zichzelf voorloog dat ze de meid aankon, met gemak.

Jammer dat ze de ziel van de ander niet kon zien, enkel voelen nu. Ze was benieuwd hoe helder hij was en welke kleur het droeg. Hm. Lang dwaalde ze er niet op, want ze realiseerde zich iets, deze meid was ook een hond. Hellhound, maar op een andere manier dan zijzelf al wist ze nog niet precies hoe. Ergens hetzelfde, ergens ander. Het interesseerde niet. Ze spreidde haar vleugels lichtelijk, niks meer dan een dierlijke reactie om groter te lijken, een nutteloze vertoning. “I doubt that will happen” Klonk er van haar af op de opmerking dat ze dood zou eindigen. “What even is this shithole? Would almost feel at home, meeting another dog first thing I see” Sarcastisch kwam het eruit, ergens proberend om ook een reactie daarop te krijgen. Ze was nieuwsgierig naar de ander, naar wat deze was. Een andere hellhound kende ze niet op haar vader na. Deze was meer wild geweest, niet het huisdier dat zij moest voorstellen. Altijd had ze teveel geleken op die man, de voornaamste reden dat ze elkaar niet mochten.

BY MITZI

Onderwerp: Re: Welcome wo aug 02, 2017 11:27 am

Haythel had zichzelf wat drinken ingeschonken. Bloed om precies te zijn. Tot haar verbazing liep ze vervolgens tegen een hond aan. Een hond die ze in één blik herkende als een hellhound. Echter niet een hellhound zoals zij dat was. Ze kon dat alleen al merken aan het feit dat deze hellhound niet reageerde op het bloed dat Haythel nonchalant aan het drinken was. Haythel had gehoord van hellhounds die geen mensenvlees of bloed nodig hadden om te overleven. In sommige gevallen had Haythel dat graag gewild. Nu aangezien ze een zoon had, maar aan de andere kant walgde ze ervan. Die wezens waren zwak. Ze waren haast als een experiment in een lab geboren. Hoe konden zij zich nou echten hellhounds noemen?

Haythel besloot haar minachting jegens de hellhound soort achterwege te houden en richtte zich op het feit dat de hellhound zich maar beter kon laten melden bij Bluebonnet voordat ze zou worden vermoord. De hellhound spreidde haar vleugels. Haythel keek er kort naar, maar kon niks anders dan een droge ondertoon toevoegen bij haar waarschuwingen. “I doubt that will happen” reageerde de hellhound. Haythel grinnikte zachtjes. ”Alright well. Don’t think you’re the strongest in this house nor the only one who can survive a shot of a bullet. And some people here are crazy enough to point a gun at every new creature they do not know. Specially since there are these creatures ‘wights’ who can take any form. You will be running from attack on attack if you don’t sign up for this shit,” verduidelijkte Haythel zichzelf. Een laatste waarschuwing. Mocht de hond het nog steeds niet geloven en haar domme neus achterna lopen, dan zou Haythel haar laten lopen. Ze zou het aangeven bij Bluebonnet en de hellhound niet beschermen tegen het vele ongeluk dat haar geheid zou opwachten.

“What even is this shithole? Would almost feel at home, meeting another dog first thing I see” sprak de hellhound sarcastisch. Haythel trok een wenkbrauw op. Niet zozeer door de opmerking die ze naar haar hoofd kreeg gesmeten. Nee het was om het feit dat de hellhound echt niet leek te weten waar ze was beland. Haythel keek de hellhound onderzoekend aan. ”You really don’t know that you just walked into a loop?” vroeg Haythel na. Ze hoopte maar voor de hellhound dat dat niet het geval was. Anders had zichzelf onbedoeld nog verder in de nesten gewerkt.