Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Met een plof ging hij zitten op het gras wat aan de rand van de overgang van gras naar strand bevond. Menig mens was waarschijnlijk in het zand gaan zitten, dicht bij de zee—Typhon had echter een hekel aan zand dus probeerde het te vermijden. Hij kon niet begrijpen hoe men het kon verdragen om allemaal zandkorrels tussen hun kleding te krijgen. Vreselijk. De getatoeëerde jongen sloot zijn oogleden kort en ademde diep de zeelucht in, heerlijk rustgevend, precies de reden waarom hij hier kwam. De drukte die heerste in het huis was -naar zijn mening- soms ondragelijk, al helemaal nu er een zogenaamde ‘hollow risk’ was waardoor iedereen onderhand geforceerd werd om geen stap van het terrein af te zetten. Onzin, vond hij. Zover hij wist was een groot gedeelte van de bewoners al meer dan honderd jaar oud, hun uiterlijke leeftijd was simpelweg blijven hangen. Naar zijn gevoel konden individuen ouder dan honderd jaar prima voor zichzelf zorgen. Stel dat het fout zou gaan, dan zoog dat zwaar voor de desbetreffende. Maar what doesn’t kill you makes you stronger right? Als je niet vermoord werd in ieder geval.
Hij pakte een sigaret van zijn verse pakje en stak deze tussen zijn lippen. Hij maakte een koepeltje met zijn hand eromheen terwijl hij met zijn andere het uiteinde probeerde aan te steken. Nog iets wat hij haatte aan het strand: de hoeveelheid wind die er stond maakte het onderhand onmogelijk om een sigaret of iets dergelijks aan te steken. Na een aantal pogingen lukte het hem toch waardoor er al snel rook zijn mond verliet. Typhon maakte een tevreden geluidje en liet zijn rug naar achteren zakken waardoor deze contact maakte met het gras, kort daarna volgde zijn hoofd. De pet die hij eerder op zijn hoofd zat was hierdoor eraf gevallen waardoor hij hem naast zich legde, ervanuit gaan dat het niet zou wegwaaien. Tevreden sloot hij zijn hazelkleurige ogen nadat hij even naar de grijze lucht boven hem had gestaard. Zo nu en dan pakte hij de sigaret vast tussen zijn vingers en pufte wat rook naar buiten, en plaatste hem vervolgens terug. Hij lette totaal niet op of er een hollow of iets dergelijks op de loer lag, als dat het geval zou zijn dan zou hij het vast wel snel genoeg merken.
OOC;; Ik had even nagedacht, maar ik kon niets origineels verzinnen voor de beginpost, dus ik hoop dat je er wat mee kan ^^'
circe
[1e post voor Jett]
Jett Mc'Knight
Aantal berichten : 97 IC-berichten : 8
Character sheet Bijzonderheid: Vampire Uiterlijke leeftijd: 17 Quote: Mama, we all go to hell
Onderwerp: Re: Silence vr aug 18, 2017 8:57 pm
Een brave jongen. Ja, dat was hij geweest. Een maand verbleef de jongeman hier nu in Indyr, waarin hij weinig had uitgevreten. Het contact met andere peculiars was minimaal. Ten eerste omdat Jett iemand was die tijd nodig had ergens aan te kunnen wennen en ten tweede, wel, die reden was veel beter. Vanaf het moment dat hij de lus had betreden was hij geteisterd door de hongers-dorst. Aangewakkerd door niemand minder dan één van zijn eigen roommates. En ondanks dat het inhouden om iemand te grijpen en volledig leeg te zuipen ontzettend veeleisend was, had hij het toch een maand lang volgehouden. Wat dat betreft was dat een schouderklopje waard. Alleen de tijd begon te dringen. Iedereen die langs kwam zeilen, jong of oud, begon overheerlijk te ruiken. Normaal gesproken was hij vrij kieskeurig kwa prooien. Echter werd die grens verlengt. Ofwel, er was totaal geen grens meer. Jett besefte dat hij zichzelf teveel had gepushed om een goede jongen te zijn. Een bloedzuigende, muziek makende idioot, dat was hij. Geen woord was erom gelogen. Om incidenten te vermijden was de vampier vaak buiten te vinden. Zo ver mogelijk van iedereen af, zo dicht mogelijk naar de Hollows. Angst voor hen bezat hij niet. Hij zou ze immers kunnen uitrennen, als een atletisch kind dat een estafette rende met enkel kleine dikkertjes. Althans, daar ging Jett maar van uit want veel wist hij niet over die wezens. Zou je net zien; zijn zij ook razendsnel. Zorgen voor laten, besloot hij. Hij had grote verhalen gehoord maar ze daadwerkelijk gezien hebben had hij nog niet. Onverwachts pikten zijn neusvleugels de geur van een menselijk persoon op. Sinds zijn gedachtegang toch bij de Hollows zaten, kwam hij op een fantastisch idee. Diegene zou hem vast voor eeuwig gaan haten. Of het zou totaal geen effect hebben. Daar zouden ze allebei gauw genoeg achter komen. In een poging er een beetje "monsterlijk" uit te zien had Jett een stel afgebroken takken van de grond gehaald. Hoe langer hij ermee bezig was, hoe dommer het idee leek. Wellicht kon het ook wel zonder. Stilletjes legde hij de takken terug en sloop op de desbetreffende persoon af. Zijn voetstappen waren geruisloos, alsof hij een veertje was dat neerdwarrelde op de grond. Jett naderde iemand die lag. Rookpluimpjes resen omhoog, overduidelijk duidend op een sigaret. Een dingetje waar hij wel even rekening mee moest houden. Met elke stap dat hij naderde boog hij ietsjes in. Pas toen hij dichtbij genoeg was, boog hij zich in een flits over de persoon heen. ,,Boe!"
Op zijn gemak lag de jongeman met de tattoos in het gras. Zijn ogen gesloten terwijl hij zo nu en dan een hijsje nam van zijn sigaret. De wind blies de rookpluimpjes die uit zijn mond kwamen wat van hem af waardoor er een soort van spoor ontstond. Typhon meende ergens vaag wat geritsel te horen, maar besloot het te negeren—ervanuit gaand dat het de wind was dat de blaadjes aan de bomen wat verderop deed bewegen.
,,Boe!" klonk het echter al snel wat het tegendeel bewees. Vrijwel meteen schoten Typhon zijn ogen open en kwam hij instinctief met een ruk overeind waardoor hij met een vaart met zijn hoofd tegen iemand aan knalde. Hij leunde met zijn hand op de grond terwijl hij over de plek op zijn hoofd wreef waarmee hij zonet tegen diegene aan was geknald. Verward keek hij naar wie de dader was en spotte een jongeman donkerbruine haren die hij wel van gezicht herkende, maar zo snel niet op zijn naam kon komen. Well, het was op z’n minst geen hollow die zonet even bij zijn bek stond te hijgen. “Dude, what the fuck?” bracht hij uiteindelijk uit terwijl hij zich richtte op hem. “What are you even doing here,” vervolgde hij. Hij kwam hier omdat er nooit zoveel mensen waren, wat moest hij hier dan zoeken? Of zocht hij ook simpelweg naar wat rust net zoals hijzelf?
