Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Character sheet Bijzonderheid: casting mental illusions, communicating with animals and humans through telepathy, and sensing upcoming death Uiterlijke leeftijd: 2 jaar Quote: "A good friend knows all your best stories, a best friend has lived them with you."
Onderwerp: Friends from days long passed vr aug 04, 2017 12:44 pm
Met zijn pluizige langharige staart, zwaar met de modder en het vuil dat er in zat; hangend op de grond liep de vermagerde hond met slome passen richting de tuin van het grote huis. Als hij Ymbrynes goed kende, dan zaten ze altijd op een afgelegen plek in de lus. Niet dat de lus zelf al niet afgelegen was geweest, de hond had een aardige reis moeten maken, vaak verstopt in een ruim van een schip zodat niemand hem direct op merkte. Deden ze het wel, dan gebruikte Jaeger vaak zijn gave om uit de problemen te blijven. Het gebruik van illusies was gemakkelijk zat, hij had ze namelijk in zijn honderdvijftig jarige bestaan vaak genoeg gebruikt. Dit was trouwens wel de eerste keer dat hij zich zo oud voelde, normaal gedroeg hij zich bijna net als een pup, maar nu hij zo lang rond gereisd was van lus naar lus, zonder dat de Ymbrynes hem hadden op gemerkt, of niet voldoende om er echt aandacht aan te besteden want die vrouwen waren nu eenmaal behoorlijk oplettend, had hij gezocht naar zijn oude maatje. Hem vinden deed hij echter niet, ondanks dat hij naast de Italiaanse lus nog naar enkele anderen geweest, zoals de lussen van Miss Swift en Miss Treecreeper. Toch had zijn zoektocht ook daar niet mogen baten, op puur geluk was de grote herder achter nog een lus gekomen, die van Miss Bluebonnet. Aangezien hij weinig te verliezen had, was de gevlekte hond al snel de laatste lus verlaten en op zoek gegaan naar de lus in Inndyr. Deze had hij enkele dagen geleden gevonden, toch duurde het even voordat hij wist waar de ingang zich bevond. Dit aangezien hij zelf de deur van de vuurtoren niet had kunnen openen. Uiteindelijk was hij naar binnen geglipt, zonder dat een mens zich bewust was geweest van zijn aanwezigheid. Hij had immers voldoende kracht over gehad om een sterke illusie te vormen, die lang genoeg had aangehouden.
Toch was Jaeger niet wie hij was geweest toen hij zijn zoektocht was begonnen. Hij was gevonden door een Peculiar Child toen hij nog een pup was geweest, ongeveer honderdvijftig jaar geleden. Meteen had hij een goede band met zijn vinder gevormd en was hij toegelaten in het huis van Miss Hummingbird. Hoewel hij toentertijd niet een perfect opgevoede hond was geweest. Zo was hij van mening geweest dat vogels er waren om op te jagen, om mee te spelen niet om naar te luisteren. Dit had hem meerdere malen in diepe problemen gebracht. Uiteindelijk was hij te ver gegaan en door Miss Hummingbird op straat gezet. Wellicht was de stoel toch geen speeltje geweest waarop hij had kunnen kauwen. Hoewel de Ymbryne hem uiteindelijk weer had toegelaten in de tuin te wonen, was ze nooit echt gek met hem geweest, Jaspar daarentegen was zijn grootste maatje geworden. Naar hem luisterde de jonge hond dan ook als enigste, daarbij voelde hij richting zijn baasje een groot respect en vriendschap. Het was dan ook een ramp toen op een dag Jaspar niet meer in de lus bleek te zitten. Hij was die betreffende dag afgeleid geweest door een kat die zich op zijn favoriete plaatsje had gevestigd en had de desbetreffende rosse kater dan ook flink door de tuin heen gejaagd, al blaffende. Dat de kat net als hem ook een Peculiar Animal bleek te zijn, daar kwam hij pas later achter. Toen er die avond nog steeds geen Jaspar was had hij zich in slaap gejankt.
Uiteindelijk was dat nu al ruim vijfenveertig jaar geleden dat hij zijn geliefde maatje voor het laatst had gezien. De jaren waren voorbij gevlogen, zeker omdat de ondervoede hond in elke lus een tijdje had gezeten. Hij mocht een goede neus hebben maar vaak waren en zoveel geuren dat het even duurde voordat hij in staat was de juiste er uit te pikken. Ook was hij af en toe behoorlijk moe geweest of had hij te weinig gegeten en gedronken en diende hij in de lus te blijven om aan te sterken. Wat de redenen toentertijd ook waren geweest, het was nooit voldoende geweest om de zoektocht te staken. Vandaag had hij echter de bekende geur van zijn lievelingsmens geroken, én het was ook nog eens vers. Hoewel hij door zijn lange reis vanuit Engeland naar Noorwegen behoorlijk vermagerd was, had hij hernieuwde energie door zijn enthousiasme. Zou hij zijn grootste vriend dan eindelijk weer vinden?! Er waren vele geuren rondom het grote huis, waarvan dus ook een van zijn baasje. Zijn modderige poten lieten een spoor achter op een van de tuinpaden, Jaeger had er geen baat bij om meteen een Ymbryne tegen het lijf te lopen. Hij drukte zijn slanke oren tegen zijn nek aan waarna hij snoof. De geur leek niet al te oud te zijn, maar ergens vertrouwde hij er niet op. Het was te mooi en te goed om waar te zijn. Uiteindelijk plofte de grote hond, die nu in de tussentijd was uitgegroeid tot een mooie jonge volwassen hond, op de grond. Zijn helderblauwe ogen gleden langs de verzorgde planten in de tuin waarna hij een zachte piep liet horen. Misschien was het wel de hoop dat hij had in het terug vinden van Jaspar die hem nu zelf liet hallucineren. Hij was niet de sterke pup meer, hij was nu een tweejarige hond die enkel op wil doorvocht. Zijn oren liet hij hangen toen hij voetstappen hoorde en met een treurige blik keek hij op. Normaal liet Jaeger zich niet zo snel aaien door iemand anders dan Jaspar, hoewel hij wel behoorlijk van aandacht gehouden had. Hoe vaak had hij niet een grote stok gebruikt om mee rond te paraderen? Zijn ogen sloot hij even tot kleine spleetjes waarna hij zijn kop af wende en een zacht gejank zijn mond verliet. Hij kon niet zozeer spreken, hij was nog steeds een hond maar hij kon zijn gedachten wel projecteren naar die van anderen. Telepathie was een bijzondere gave en erg makkelijk, dan hoefde de mensen niet in te schatten wat hij van ze verlangde maar konden ze het hem gewoon vragen.
Verschrikt zat Jaeger rechtop zodra hij een bekend gestalte zag. De tienerjongen die hij gekend had bijna zijn hele leven leek voor hem te staan. Enkel dan ouder, met grote blauwe ogen staarde hij hem aan voordat hij kwispelde. Was dat Jaspar? Was dat zijn maatje en speelkameraadje, was dat zijn baas? Soepel sprong de bemodderde vieze hond op, hij zag er niet uit. Een bad zou geen onnodige luxe zijn. Zijn neus bracht Jaeger in de lucht en zacht snoof hij de bekende geur op. Piepend van enthousiasme rolde de grote hond op zijn zij, terwijl zijn tong naar buiten bungelde. Dit was hem!
Character sheet Bijzonderheid: Ice bending Uiterlijke leeftijd: 19 Quote:
Onderwerp: Re: Friends from days long passed vr aug 18, 2017 9:08 pm
Won't Let Go Jaspar was nog steeds te vergelijken met bluspoeder. Echt, als hij momenteel de gave had van Sylas zou hij al meerdere malen spontaan ontploft zijn geweest. De jongen was laaiend om het feit dat hij naar de boiler room was geweest en dat hij daar niets had gevonden wat mogelijk had kunnen leiden tot een kamer zonder verwarming nu. De woorden van de jongen die hij op de gang was tegen gekomen zaten nog vers in zijn hoofd, dat was de reden waarom hij was afgezakt naar de badkamer. De ravage die hij daar zag. Zorgde ervoor dat hij als het ware nog bozer werd, dit keer wel op de jongen van de gang aangezien het dus duidelijk zijn fout was dat hij nu mooi lekker kon bevriezen bij wijze van spreken. Geïrriteerd was hij het gebouw uitgestormd, was hij richting de tuinen gegaan terwijl hij zich met moeite moest in houden om niet de eerste persoon die hij tegen kwam ter plekke te bevriezen.
Met een zuchtje leunde Jaspar tegen de muur aan zijn ogen strak voor zich uit gericht. Ergens misschien wel iets dankbaar dat hij Sylas op dit moment niet onder ogen moest komen want dat ging dan zeker weer fout lopen. Maar goed die aanvaring zou er nog wel aankomen later vandaag, al was hij hopelijk tegen dan weer wat kalmer geworden. Het was eigenlijk nog wel een mooie dag vandaag, normaal was hij zelfs niet buiten gekomen om er werkelijk van te genieten maar tja nu was hij naar buiten gedwongen door een technisch defect. Maar goed, de frisse lucht deed Jaspar echt nog wel goed. Eventjes genieten van het zonnetje op zijn huid, meer moest hij niet hebben. Hoewel, misschien die knul van de gang nog tegen komen zodat hij zijn frustraties op hem zou kunnen uitwerken maar dat zou later nog wel komen. Vooral als de knul altijd zo roekeloos was en zich gedroeg als een of andere ego maniak. Zelfs daar alleen al voor had Jaspar nu al een hekel aan de persoon, duidelijk was dat niet super eerlijk maar goed dat kon hem niet heel veel boeien.
Na toch een goed kwartier tegen de muur te hebben gestaan duwde hij zich er vanaf en begon hij kalmpjes te wandelen over het pad dat in de tuin lag. Nu hij toch buiten was, kon hij er maar beter ineens van genieten! Het was niet dat hij altijd binnen zat, maar het merendeel van de tijd was hij gewoon druk bezig met Sylas als hij dan al eens buiten was ghehe. Het was een vaag geluid van gejank dat hem heel kort deed fronsen. Was hij zich nu zaken aan het inbeelden? Zou nog niet eens zo verassend zijn voor hem. Kort wreef hij door zijn haren die in een perfecte kuif omhoog stonden waarbij hij toch maar weer verder wandelde. Al kon Jaspar het onbehagelijke gevoel niet van zich afschudden dat iemand hem iets duidelijk wilde maken. Maar echt veel wijzer werd hij er niet door. Tot de jongen uiteindelijk enkele bomen voorbij wandelden. Als versteend bleef hij staan. Dit kon niet mogelijk zijn… onwennig staarde hij voor zich uit, dit kon echt niet zijn? Iemand was echt iets met zijn hersenen aan het uithalen of zo. Misschien wel die ene knul van net… toch bleef de hond voor hem staan. Hij kwam zelfs in beweging! Vocht vulde zijn ogen. Mocht hij dit geloven?
Jaspar knielde bij het al te bekende diertje neer en een kleine glimlach doorbrak op zijn gezicht. ‘Mijn kleine Jaeger!’ Prevelde hij zachtjes. Voorzichtig, om de hond niet af te schrikken aaide hij hem over zijn kop. ’Waar heb je uitgehangen jongen!’ Jaspar’s stem sloeg hoorbaar over.
