didn't mean to hold you so close // but you know how it goes
Pas een paar dagen was Julia hier en ze had zich nu al aan het meest vervelende taakje van de hele lus gewaagd: de afwas. Het moest een vlaag van verstandsverbijstering geweest zijn, een overgebleven spoortje van haar jeugd waarin ze opgevoed werd om de beste huisvrouw ter wereld te worden of wellicht een combinatie van allebei toen ze had aangeboden om na het gezamenlijke avonddiner wel de borden en de pannen schoon te maken. In haar eentje, welteverstaan, aangezien niemand (achteraf gezien begrijpelijk) verder nog op het aanbod had gereageerd.
De jongedame had het klusje onderschat: de combinatie van veel studenten plus veel borden staat gelijk aan veel afwas had ze nog niet in haar hoofd gemaakt. Joey had haar in haar zij geprikt toen ze het vrijwillig had voorgesteld, had
‘Ben je nou helemaal gek geworden?’ in haar oor gefluisterd op zo’n manier waarop alleen broers en zussen dat tegen elkaar konden doen en had haar niet-begrijpend aangekeken. Maar Julia was vastberaden: ze kon die berg van porselein en aardewerk vast aan, al was het maar om een goede eerste indruk te maken op Miss Bluebonnet – cruciaal aangezien ze pasgeleden al voor de tweede keer uit een lus was gestuurd en zowel Joey als zij van plan waren om hier nog wel langer te blijven.
Songbirds gevangen in een lus, voor hun eigen bestwil.
De stapel borden, pannen en bestek had nog het meeste weg van een bijeengeraapte Mount Everest, compleet met de bijkomende gevaren als losliggende vorken en messen en opeengestapelde borden die de zwaartekracht leken te tarten. Als een omgekeerde bergbeklimster begon Julia, nadat ze de mouwen van haar zwarte shirt tot haar ellebogen opgestroopt had, met de top van de afwasberg, die zo hoog was dat ze op de tenen van haar afgetrapte bruine laarsjes moest staan. Het was bijna een kunstwerk, bedacht ze grijnzend terwijl ze de eerste paar borden in haar handen geklemd hield. Een spel van pure balans van zwaartekracht. Misschien zou ze er twee bordjes bij moeten maken, één met
‘Don’t touch!’ erop in dikke blokletters voor het geval er mensen aan zouden komen en een tweede met
Mount Dishes, 2011, various materials in sierlijk schrift, alsof het de titel was van een modern toegepast kunstwerk.
Julia kneep haar donkere ogen voor een paar seconden dicht, haalde diep adem en zette de kraan aan. De laatste paar dagen had ze samen met Joey de lus verkend, vooral het buitengebied – in het speciaal de tuinen en de heide waar zo veel planten stonden die het meisje nog niet bekend voorkwamen. Van een paar had ze het gif opgenomen, ongewild – de verklaring voor haar donkere irissen. Ze wist dat haar lichaam het uiteindelijk zou afbreken, maar veel zin had ze niet om
opnieuw iemand per ongeluk te vergiftigen. Julia zou dus even voorzichtig moeten zijn.
Net toen ze het sop in de gootsteen gemaakt had, hoorde ze iemand de keuken binnenkomen. Julia keek achterom naar de deuropening, terwijl ze haar handen afdroogde.
’’Goeden…’’ Ze wierp een blik op de grote, analoge klok net boven de deur. 20:45.
’’…avond.’’515 words - outfit - Jett Mc'Knight