Sneaking In

Godsamme... Hoe was dit nou weer gebeurd? Met een slaperig hoofd krabbelde Sam overeind, geen besef hebbend over waar hij was of hoe laat het was. Zijn ogen moesten even wennen aan het donker, maar uiteindelijk besefte hij zich dat hij op een bank lag ergens in de woonkamer. Het ene moment had hij hier nog stilletjes gezeten, kijkend naar één of ander hersen dodend programma, en nu was de kamer ineens pikkedonker en verlaten. Hij besefte zich dat hij waarschijnlijk in slaap was gevallen, en niemand de moeite had genomen om hem even wakker te maken. Hij lag wel onder een deken - zo erg aan zijn lot overgelaten was hij dus niet. Hij wreef even de slaap uit zijn ogen, en stond vervolgens voorzichtig op. Stilletjes sloop hij de gang op, sluipend om niemand wakker te maken.
Hij voelde de persoon voordat hij hem of haar hoorde. Het waren de emoties van iemand die rondsloop: op zijn hoede en een tikkeltje zenuwachtig. Emoties van slapende mensen waren anders dan die van de wakkeren, duidelijker. Vervolgens hoorde hij ook de bijpassende voetstappen van deze persoon. De ander leek hem uiteindelijk ook op te merken. “Wat doe jij hier zo laat?” kreeg hij scherp maar voorzichtig toegefluisterd. Even rolde hij met zijn ogen. Zo'n domme vraag. "Ik zou hetzelfde aan jou kunnen vragen," fluisterde hij kalm terug, proberende de andere persoon te identificeren.

Hoe meer zijn ogen aan het donker wenden, hoe beter hij de ander kon onderscheiden. Het was duidelijk een meisje - vrij klein, ook. Als hij haar stem niet had gehoord had hij misschien gedacht dat ze een kind was, maar ze klonk wel wat volwassener. Uit haar gezicht kon hij echter nog niet echt iets opmaken, en dus herkende hij ook niet wie ze was. Na zijn voorspelbare terugkaatsing van de vraag leek ze het al snel op te geven, en hij voelde haar ogen over hem heen gaan. Waarschijnlijk probeerde ze net als hijzelf de ander te identificeren. Na een tijdje leek ze echter haar interesse te verliezen, en hij zag haar hoofd vaagjes bewegen. ”Ik ben nogal verdwaald,” sprak ze plotseling. “Heb jij een idee hoe ik bij de slaapkamers geraak?” Even grinnikte hij zachtjes, maar niet bespottend. Verdwaald? Ze was vast nieuw hier. Haar taalgebruik was ouderwets daarentegen en daaruit concludeerde hij dat ze waarschijnlijk wel in andere lussen had gezeten. Natuurlijk wist hij waar de slaapkamers waren. "Kom, pak mijn hand dan breng ik je er naartoe," sprak hij nog altijd zachtjes, terwijl hij uitnodigend zijn hand uitstak - hoewel dat natuurlijk niet makkelijk te zien was in het donker.