Volunteer | Rafe

Op zijn gemak had de bruinharige jongeman zich gepositioneerd in de kleermakerszit op het dorre gras dat bedekt was met een laagde dennennaalden die de geluiden van eventuele voetstappen of iets dergelijks dempte. Vaak kwam hij hier niet, de laatste keer dat hij hier was gekomen as het uitgelopen tot een bloedbad door een onverwachte wending. Voor de verandering was hij niet eens de dader geweest, wellicht gedeeltelijk als zijn woorden de laatste trigger voor Seji waren geweest om een einde te maken aan zijn moeders leven. Hij kon niet zeggen dat hij niet van het schouwspel genoten had desondanks hij niet met dat idee van ‘rust’ naar de kliffen was gekomen. Hij kwam hier namelijk alleen als hij eens behoefte had aan rust aan zijn hoofd. Iets waar hij de afgelopen periode steeds vaker behoefte aan leek te hebben en dus vaker de natuur besloot op te zoeken. Er gebeurden teveel stressvolle dingen in een korte tijd terwijl hij normaal gezien gewend was dat alles volgens zijn zinnen ging. Soms moest hij daarvoor mensen omkopen, maar geld kwam hij niet tekort waardoor dat geen probleem vormde. De plotselinge stijgende stresslevels kon hij dus niet goed tolereren waardoor hij weer de stille natuur had opgezocht om sociaal contact te vermijden, hopend dat hij dit keer wel de rust zou krijgen waarvoor hij kwam.

Het tegendeel leek echter waar toen hij aan de rand van zijn gezichtsveld een schim vliegensvlug langs zich zag schieten. Een korte kreet van wanhoop die al snel werd gesnoerd was het gevolgd waardoor Rafe argwanend opzij leunde om te kijken wat er gaande was. Een jongeman met raafzwarte haren met een meisje in zijn houtgreep die -als hij het goed zag- binnen een paar tellen haar laatste adem zou hebben uitgeblazen. In het eerste oogopslag dacht hij dat het de beruchte man was die voor de meeste stress in zijn leven zorgde, Jeremy, waardoor zijn hart toch even sneller begon te kloppen. Hij realiseerde zich echter al snel door het afwijkende postuur dat het hem niet was. Great. Dwaalden er dan altijd jagende peculiars rond bij de kliffen of iets dergelijks? Eerst een hellhound die je vanachteren besprong en nu, giste hij, een vampier die voor zijn neus het bloed uit een persoon aan het zuigen was. Licht geïrriteerd bromde hij wat in zichzelf, hopend dat hij hem met rust zou laten of hem simpelweg niet zou opmerken. Hij was in ieder geval allang blij dat het de Suthcliff niet was.

,,Did you came to volunteer?" klonk een onbekende stem tevergeefs. Nee, de rust was hem overduidelijk niet gegund vandaag. Misschien had hij toch beter in de ochtend als een lijk in zijn nest blijven liggen. Raven was hoogstwaarschijnlijk toch op mannenjacht, maar dan bestond de kans weer dat ze met een of andere vent der ding ging doen in hun kamer. Ze was niet bepaald de stilste op dat gebied. Met een diepe zucht draaide Rafe zijn hoofd verveeld in de richting van de vreemdeling en nam zijn uiterlijk in zich op. Hij kwam hem van gezicht vaag bekend voor, verbleef vast en zeker ook in het verblijf, maar wie het precies was wist hij niet. De moeite om iedereens namen te leren deed hij nooit echt; hij zag er simpelweg het nut niet van in. “Don’t flatter yourself,” snoof hij licht hoofdschuddend met een kort, spottend lachje. “Just keep your hands to yourself buddy; go find some wild animal to devour if you’re as famished as you appear—or.. pretend to be,” vervolgde Rafe met een licht opgetrokken wenkbrauw; benieuwd of de vreemdeling rood voor zijn ogen zag door kort geleden gecreëerde adrenaline die door zijn aderen pompte—of toch nog enigszins rationeel kon nadenken en hem met rust zou laten.

OOC; IK WAS HET VERGETEN, SORRY, VERGEEF ME
hoop dat je er wat mee kan tho (a)