Roomies!

Normaal zat Alastor wel ergens anders tijdens de dag. Hij was gewoon iemand die dagelijks het rondje van het huis deed en nog steeds tevreden kon zijn, opdat hij vaak al de onnodige dingen gewoon vergat. Hij was die persoon die met grote ogen kon kijken naar elk dingetje die opnieuw gebeurde op de dag. In de loop was dat dus vaak. Elke dag zat er bijvoorbeeld een musje op het raam aan de einde van de gang... En na enkele dagen had Alastor dat door gehad. Hij kon lang rechtstaan en staren en het was nu deels van zijn ochtendroutine geworden. Het was jammer dat het dier hem niet leek te herkennen. Hij spendeerde zoveel tijd aan staren naar het dier dat hij wel een beetje teleurgesteld was... Misschien moest hij iets van zaad neerleggen morgen en zien of het beestje dat zou appreciëren. Een vogelhuisje kon hij ook bouwen, misschien dat de vogel dan zijn intrek zou doen. Langzaam kreeg hij steeds meer ideeën om het diertje gelukkig te maken. Hij had echt een hart van goud. Hij hield echt van dieren. Het liefst van al wilde hij een hond of vogel op de kamer nemen, maar dat leek niet te gaan werken in zijn huidige staat... Daarbij wist hij niet of Mindo dat zou willen. Hij moest rekening houden met zijn roommate... Over dat gesproken... Hij meende zich iets te herinneren van dat feitje... Moest er niet iets gebeuren met een roommate? Eh... Ging Mindo weg? Nee... Hij wist het echt niet meer. Waarschijnlijk hadden ze het wel tegen hem gezegd, maar zoals alles was hij niet tot het besef gekomen of was het te snel gegaan. Dus daarom had hij na het bezichtigen van het musje, besloten om terug naar de kamer te gaan. Misschie zou hij dan zien wat er aan de hand was. Nja, misschien had het helemaal niks temaken met de kamer, misschien had het juist te maken met Mindo alleen. Hij wist het gewoon echt niet zeker. Dit was het nadeel aan zijn vrij trage manier van denken. Slikkend wandelde hij dan ook weer over de gang. Het was vrij vroeg geweest toen hij de kamer uit was gegaan. Alastor moest immers niet slapen, nee, hij kon niet slapen. Daarom was het ook wel normaal voor hem om de kamer tijdens de nacht regelmatige te verlaten. Hij deed het eigenlijk niet zoveel. Als in hij zat een hele nacht alleen op de kamer of hij ging de hele nacht erin en eruit. Hij wist ergens dat het niet beleefd was te staren naar mensen die sliepen maar wat moest hij anders doen? Het was niet dat hij kon lezen of iets gaan eten... Een douche nemen kon hij ook niet de hele nacht doordoen. Met al die zeeën van tijd had de jongeman dus helemaal niks... En daarom dat hij dan maar rond doolde, opzoek naar iets die hem van zijn down gedachten kon trekken.
Eenmaal terug in de kamer keek hij even rond. Hij wist dat er iets anders was maar hij kon zijn vinger er maar niet opleggen. Langzaam rees een hand in de lucht van hem waarna zijn mond wat open ging. Hij draaide zich een kwart en staarde voor een moment naar het bed waar hij nooit iets mee deed. Mindo had gezegd dat dit zijn bed was... Uh... Hij draaide zich weer een kwartslag en staarde vervolgens naar het bed dat duidelijk in gebruik was. Dit was het bed waar zijn roommate sliep dus... En hij draaide zich een kwartslag. Dit was het bed... Wait... Sinds wanneer stond er een bed? Hij draaide zich meteen weer en staarde naar het bed van de vrouw... "een..." zei hij zachtjes waarna hij even omkeek... "Twee.." zei hij zachtjes, wijzend naar zijn bed... En toen keke hij op... "Drie..." oh uh... Blijkbaar was er dus een derde bed. Alastor had dit nog niet eens opgemerkt maar nu hij er bij stil stond yea, het was inderdaad een bed die geen van hun beide gebruikte... Even dacht hij na, maar er was inderdaad niks die hem ontging over het feit dat er een derde bed moest zijn. Wanneer hadden ze dit eigenlijk gebracht? Had het hier altijd gestaan? Hij was verward, zijn kop tolde. Ze waren toch maar met twee, waarom waren er dan drie bedden. Er konden toch niet twee mensen drie bedden gebruiken? Of wel? Ah... man... Wat was dit. Hij was niet de meest nuchtere, hij kon al niet aan een normaal tempo nadenken, laat staan rekenen! HIj staarde daarom ook even neer op zijn handen... "Een... twee..." zei hij nadenkend aan de mensen die hier sliepen... Twee vingers rezen elk op de beurt op en bleven op.. Vervolgens staarde de idioot even naar zijn andere hand... "Een... twee... Drie?" ah.. Er was een vinger meer aan die hand.... okay dan was hij juist geweest, er was dus een bed teveel... Maar... Waarom... Was er ene bed teveel?

BAM! Hij schrok half op. Het was een plots geluid, iets waarom de jongen echt direct kon reageren. Het was luid en duidelijk geweest en ah. Hij was echt geschrokken, maar reageerde niet helemaal. Hij stond er gewoon met opgetrokken schouders, niet eens omkijkende zoals een normaal mens om te kijken wat het kon zijn. Nee, hij redeneerde gewoon niet zo. ”Alastoooooorrr!” Eh... Langzaam draaide hij zijn hoofd even wat... En als zijn kop nog witter had kunnen wegtrekken had het dat wel gedaan. Want er stormde een of andere tiener op hem af die hem in een knuffel nam. Wel meteen verstijfde de jongen, niet helemaal door hebbende wat er aan het gebeuren. Error, veel te snel, halt! Niet zo snel! Wie was hij en waarom was hij heir. Nee wacht. Hoe wist hij zijn naam? Waarom waren er drei bedden? Hoe kon hij in hemelsnaam dat mu- Fuck daar moest hij nu niet aan denken. Hij was alweer vergeten wat er eerder in hem was opgekomen. Hij was vergeten waar hij mee bezig was en was nu gewoon van help, help, contact. Wat was dit, panic. PANIC! wat als het misliep! Iemand moest hem nu helpen a s a p!
Hij werd al snel weer los gelaten en met een klap viel de verstijfde jongen gewoon neer op de grond, half in shock en niet goed wetende wat hij moest doen. Met grote ogen staarde hij voor zich uit, om enkel na een paar seconden zich even half recht te duwen in een zit houding. Een onzeker blik in zijn ogen werd gericht op de ander, die iets op het bed plaatste... Eh... Stil keek hij naar hem... Hij kende de ander niet en zag niet in wie het was, hij zag immers niet wat hij had en Alastor kennende moest je weten dat hij de connectie niet zou maken met Seji en deze persoon hier. Hij was in alle staten vanbinnen, een beetje van slag van wat er hier was gebeurd. ”Mindo,” Uh... Uhm... Hij knipperde even en slikte, hij legde een hand tegen zijn mond aan en probeerde even na te denken maar het ging niet. De reactie van de ander was alles behalve logisch in zijn ogen en het verwerken van dat ging daarom ook lastig. De halfdode jongen die dan ook op de grond zat staarde naar hem met zijn grote donkere ogen. "Wh... Who are you?" kon hij enkel zeggen. Onzeker van de reactie en waarom hij zo deed. Waarom klonk hij zo vijandig over de naam Mindo? Had ze hem iets verkeerd aangedaan? Nee toch... Hij hoopte van niet, Mindo was lief right? Geen idee, maar het was wel zo right... Hij wilde niet dat mensen zouden vechten om iets... Kom op nee... "M... Mindo's not here..." zei hij daarom ook zachtjes en moeizaam, de onzekerheid tussen zijn lippen persende. Hij had het duidelijk lastig... ja, wat wilde je anders. De jongen had helemaal niet door wie dit was en wat hij deed in zijn kamer... Was hij wel in zijn eigen kamer? Ah god hij was het niet zeker. Hij kroop daarom ook wat naar achter en legde zijn handen op zijn hoofd terwijl hij onzeker naar de grond staarde. Ah Alastor you fucked up! Again!

Het was gewoon zo dat Alastor traag was, heel erg traag van begrip. Hij snapte niet zo heel veel, ontving alles aan een immens traag tempo en verwerkte het dan nog eens immens traag. Voor hem was de plotse verschijning van de oudere Seji alles behalve logisch... Het was zelfs... Onverstaanbaar voor hem. Hij snapte dan ook helemaal niet wie het was... En waarom hij zo reageerde... DE laatste keer dat hij checkte was knuffelen niet de normale manier van vreemden begroeten. Een handshake misschien maar geen tacklehug waardoor je op je muil ging omdat je nie goed rechtop kon staan. Nja, hij was niet echt door de hug neergevallen, hij was meer neergevallen omdat hij een beetje in shock was van de actie zelf, moeilijk dingetje non? ”Don’t you recognize me?” langzaam knipperde de jongen even terwijl de woorden tot zijn hersenpan begonnen door te dringen. De vraag was simpel geweest en even beet Alastor op zijn onderlip? Elk woordje werd langzaam tot hem opgenomen waarna hij slikte. Of hij hem herkende? langzaam keek de jongen even op om de tiener van top tot teen te bekijken en toen even zijn ogen toe te knijpen. Hij herkende hem helemaal niet! Hij had nog nooit iemand gezien die er zo uitzag! Daar was hij heel, heel zeker van! En het feit dat hij kattenoren en shit had? Nee, dat zag hij niet want hij was een idiot die de helft van de dingen niet opmerkte in het eerste deel van het analyseren. Kalm knipperde de jongen even waarna hij even slikte, onzeker en bang waarom de ander hier was... En waarom hij zo werd behandelt. Hij had de ander nog nooit van zijn leven gezien... Daar was hij heel erg zeker van, meer dan zeker eigenlijk. "N... No... I have n-never... Seen... Yo... You before..." zei hij langzaam en stilletjes als antwoord op wat de ander zei. Hij herkende hem helemaal niet. Als hij langs hem was gelopen dan... Dan kon hij dat niet opslaan! Voorbijgangers waren vaak blurry gezichten voor hem, ze waren een niemand in zijn ogen. Hij had al last van gewone mensen opnemen als iets dus... Ah!
Maar misschien was hij hier voor MIndo... En de reactie die hij had gegeven snapte hij nu pas ook en hij slikte. Hij had gezegd dat ze hier niet was, maar pas na enkele seconden... Snapte hij dat de ander waarschijnlijk haar niet wilde zien, dat had zijn reactie wel duidelijk gemaakt in zijn donkere ogen... Na enkele tellen dan toch. ”Thank god she’s not here,” Langzaam knipperde hij even waarna hij naar zijn eigen handen keek en slikte. DE woorden tot zich nemende aan zijn eigen slakkentempo. Hij wist niet goed waarom de jongen hier dan was. Wat deed hij in de kamer? Waarom was hij hier? Hij snapte het niet goed en zijn reactie van eerder verwarde hem nog meer... En nu... Waarom...? Was hij kinda boos op Mindo? Hij wilde geen ruzie... Wel meteen keek hij ietwat verslagen op, meer in een manier om te zien wat de ander aan het doen was enzo. Hij wilde niet dat er like... Hier ruzie zou komen, maar hij wist ook dat hij weinig kon doen als dat wel degelijk zou gebeuren. Hij was immers... Maar een stukje roadkill. Hij kon niet echt twee mensen stoppen... Buiten ze bijten... Uh... nee, laten we dat maar niet doen... De jongen was echter plots heel close en ietwat geschrokken keek de jonge Alastor op naar de ander. Ah... AAAAH! Wat wilde hij van hem??? Hij had niks. Hij zweerde, hij had niks op zak, hij kon niks geven. Please leave!! HIj sloeg meteen zijn handen voor zijn gezicht en kneep zijn ogen toe. Ah, help! Maar opeens werd hij geaaid... Eh... Eh? Hij slikte even en haalde langzaam de handen van voor zijn gezicht vandaan, waarna hij tussen zijn vingers door keek naar de ander... Wat deed hij? Hij aaide hem??? waarom aaide hij hem nu? Hij was zo verward, was dit normaal geworden? Had hij iets gemist...? ”It’s me, Seji,” zei de ander even... Langzaam knipperde de jongen even waarna hij na enkele seconden de handen van zijn gezicht afhaalde en even lichtjes fronste... Seji...? HIj slikte even en trok zijn benen meer op, kromp meer ineen en kreeg een onzekere blik in zijn ogen... "You can't b-b... Be Seji..." zei hij even langzaam. Hij zou niet zo makkelijk ervoor vallen hoor! HIj mocht dan wel dood zijn maar hij was niet.. Compleet... Achterlijk! Neh... Hij was gewoon te bang en verward en te insecure om echt te geloven wat dit was... Hij snapte dit hele gedoe niet... "You're old!" zei hij daarom ook even luid, waarna hij meteen een hand tegen zijn mond zette, ietwat geschrokken van de plotse luide uitspraak die hij net had gedaan. HIj staarde daarom ook meteen naar de grond en kromp nog meer ineen... Ah... Wat was dat nou weer Alastor? Weer een flater geslaan... Ah... Hij kon ook echt niks goed doen!

Alastor snapte het gewoon helemaal niet. Wie was deze knul en wat deed hij hier op zijn kamer? Had hij iets verkeerds gedaan? Had deze vreemde blondie iets verkeerds gedaan? Had Mindo iets verkeerds gedaan? Er konden zoveel dingen verkeerd gegaan zijn en hier zat hij, op de grond, een beetje te flippen over alles dat fout liep in zijn leven en bestaan enzo... BAsic stuff. Hij snapte het gewoon niet waarom deze jongen hem zo begroette. Het was dan ook vreemd dat hij zei dat hij Seji was. Seji zag er niet uit als een tiener, Seji was een kind! Geen een of andere hormonale jongen die aan het rondlopen was en iedereen omver liep en dan boos werd op Mindo... Right? Hij slikte even... Hij wist het eerlijk gezegd echt helemaal niet meer. Hoe zat het allemaal in elkaar enzo? Goede vraag... Hele goede vraag... Hij wist het echt niet, zoals hij helemaal niks wist in zijn leven. Bang keken zijn donkere ogen dan ook naar de jonge knul die maar al te happy leek met zijn verschijning. Hij zei dan ook iets toen Alastor zei dat hij niet de kleine jongen was die hij beweerde te zijn. ”But I am!” zei de jongen tegen hem en hij slikte enkel een keer, de woorden drongen uiteraard nog niet door bij de zombie, maar hij gilde intussen wel al uit dat hij niet Seji kon zijn... Of nja, hij gilde eigenlijk gewoon uit dat de ander oud was, wat aan gaf dat hij niet het kind zou zijn. DEze jongen was zeker iets van 14 jaar oud en was rond zijn leeftijd... Seji was nog niet eens tien toen hij hem enkele weken had ontmoet. In de loop stond de tijd stil, dus hoe kon dat in vredesnaam? En zelfs als ze buiten de loop leefden dan nog! NIemand kon zo snel opgroeien, niemand kon zo snel oud worden dat was onnatuurlijk en niet normaal. Dus het was voor Alastor allemaal een beetje heel erg verwarrend en te ingewikkeld. Hij zou het nooit snappen ook, waarschijnlijk, maar voor nu zat hij hier dus maar met zijn handen voor zijn mond geplaatst. Hij was wat verbaasd geweest over zijn eigen gegil... En staarde daarom schuldbewust naar de grond, met alle slechte gevoelens in zijn borstkas houdende... He was a bad boy... Right... Right! AAH! HIj kneep zijn ogen wat toe en slikte even, maar zijn doubts en zijn paniek ging niet weg. Ah wat was dit? Ongelofelijk gewoon...
Een zacht geluid was te horen, waardoor de jongen even langzaam zijn ogen opende en zag dat de ander had gelachen, hij voelde er schaamte door en als hij had kunnen blushen had hij het waarschijnlijk gedaan. Helaas kon het bloed in zijn hoofd niet stijgen in zijn vorm. Hij was dood, hij had geen bloed in zijn lijf zitten, dus dat alles was niet ana hem besteed. de ander was ook echt te close en hij voelde zich ongemakkelijk opdat de ander in zijn personal space was en het niet fijn was voor de ondode.. Die al zoveel moeite had met sociaal zijn en zijn cravings in te houden... Hoe dan ook leken zijn cravings altijd wat weg te gaan als hij zich schaamde, wat bijna heel de tijd was eerlijk gezegd... Nu schaamde hij zich well... Echt gewoon dood... Dus veel anders dan staren naar de ander ging echt niet. Hij had ook met hem uh..? Gelachen, of zo kwam het over, waardoor hij enkel en alleen verbaasd naar de ander kon kijken. Onzekerheid scheen door in zijn donkerbruine ogen... Hij wist niet goed wat hij moest denken over dit of wat hij moest doen... Hij kon enkel zitten staren en proberen niet helemaal door de grond weg te zakken. ”I did grow a lot, didn’t I?” klonk er van de jongen af... Hij knipperde even langzaam terwijl de woorden een voor een binnen kwamen in zijn hoofd... Een diepe frons ontstond op zijn gezicht toen hij de zin in de eerste instantie in zich op had genomen... Wat bedoelde hij daarmee? Dat kon toch niet? Was zijn leven een leugen geweest? Hadden ze hem enkel en alleen leugens aangeleerd? Het kon niet anders... Of deze gast was een leugenaar! Zoveel opties lieten zijn hoofd helemaal tollen en hij wilde gewoon verdwijnen nu want aah! Dit was verschrikkelijk en er zat geen rem aan... Hij slikte dan ook even, maar voor hij iets kon doen sprak de ander weer. ”But it’s really me Alastor!” Hij wilde eigenlijk iets gaan zeggen, ookal had hij de woorden nog niet opgenomen... Maar zijn redelijke kleine handen werden vastgenomen en naar ergens gebracht. Verbaasd en met grote ogen staarde hij naar de ander. De jongen, die zichzelf Seji noemde, plaatste het ergens in zijn eigen haren en even staarde de zombie recht in de ogen van de ander... Snel wende hij zijn blik echter af, aangezien hij wat naar voren was geleund door de plotse trek van de ander aan zijn arm. HIj keek even naar waar zijn hand was... En bewoog zijn vingers langs de zachte haren toen hij inzag dat het geen normaal haar was... Maar het kattenoren waren... DE jongen fronste even en slikte onzeker... Hij wist niet goed waarom dit alles bij hem gebeurde maar zelfs als het Seji was, was het fout! "W...Well... Maybe there are... More catpeople...." zei hij daarom ook duidelijk onhandig met een diepe onzekere ondertoon in zijn stem. Hij probeerde even zijn hand weg te trekken, maar was niet sterk genoeg en staarde daarom hopeloos naar zijn ledemaat. Hij wilde gewoon... Hij voelde zich niet goed... u... Uhm... "I'm not stu-stupid!" kwam er met onzeker gehakkel uit terwijl hij de ander boos probeerde aan te kijken... Het was niet echt boos, maar eerder een soort hopeloze blik die niet goed snapte wat er gebeurde. Zijn wenkbrauwen stonden wel boos, kinda, waardoor het er gewoon belachelijk uitzag. DE jongen zat ook nog steeds ongemakkelijk naar voren geleund, waardoor hij eigenlijk best dicht bij de ander was... en dat maakte hem enkel echt... Nog meer onzeker en kinda warm en hij wist gewoon niet wat er gebeurde en en-
opeens krulde de jongen zich op tot een balletje waarbij hij zijn ogen strak had gericht op de grond en zijn benen tegen zich aan had getrokken, zijn ene vrije arm over zijn hoofd leggende... Hij... Als hij kon blushen, man, dan was hij een tomaat nu... Hij schaamde zich dood... Want zijn andere hadn zat nog steeds op Seji's hoofd.. uicjdkguhjf!

Hij was heel boos hoor! Grrr! Hij was boos! Ksst ga weg! Hij keek boos, heel erg boos hoor! Hij was heel erg gemeen! Ookal zag het eruit alsof hij elk moment in tranen kon uitbarsten ofzo. Alastor kon eigenlijk helemaal niet scary verkomen waarschijnlijk... Ookal was hij letterlijk dood en roofde hij zowat op mensen... Ja, deze zombie was gewoon te insecure om echt scary te zijn weet je. Daar had je echt een instelling voor nodig... En die had Alastor niet echt, helaas. Hij wist niet of hij blij moest zijn met zichzelf omdat hij zo was... of juist uh... Teleurgesteld. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij zou bijten hoor...! Ah shit nee dat durfde hij niet hoor, niet uit zichzelf. Wel fuck dat was al een soort van bedreiging die hij niet kon gaan uitgillen. Shit, shit, wat moest hij doen! Met een hopeloos gezicht keek hij naar de ander... Ja angry face 1.0 was er nog steeds maar het was aan het vervallen, hmn... Hij wist... het gewoon niet okay. Hij was een jonge puber die niet eens wist wat hij voor het laats had gegeten. Het was nog voor hij de loop in was gegaan dus het moest al een tijdje zijn right? Zeker! HIj slikte even en probeerde het boze gezicht op te houden. Hij moest scary en boos zijn natuurlijk! Grrr be gone scary man! Be gone! Misschien joeg zijn falend gezicht hem toch wel echt weg... You never know...
Helaas was die hele instelling weg gezakt en stond hij daar al snel opgekruld in een balletje. De ander was ook luidkeels gaan lachen, hij was gewoon een joke of niet dan? Hij kneep zijn ogen toe en voelde zijn gezicht warmer worden, maar dat was vast iets menselijk dat hij niet meer kon uiten op zijn lichaam. Het gebeurde vast automatisch omdat hij deels mens was... maar zijn lichaam was het niet meer. Zijn zenuwen namen het op, ookal bestond het gewoon niet... Daar hadden ze een naam voor right? Geen idee hoe het noemde om eerlijk te zijn maar goed... Het gelach en het feit dat ze zo dicht zaten was alles behalve gemakkelijk voor de zombie, die al helemaal socially awkward was met zichzelf en anderen. Hij kon het niet handelen als iemand zo intiem close kwam omdat hij ten eerste niet snapte waarom ze dat deden en omdat het hem raar maakte, als in, zijn body voelde raar aan en hij wilde dat niet want het was gewoon weird en stuff en dear god het moest stoppen. HIj zoog wat lucht in zijn longen, waar enkele kleine gaatjes in zaten en waar de zuurstof dus direct aan ontsnapte. Hij wilde dit niet, hij wilde niet uitgelachen worden! Hij was niet zomaar iemand die je kon uitlachen! Dat was niet eerlijk! Zijn vertrouwen en zijn kleine ego'tje was geschaad... Nja, als hij er al een had om te beginnen. Alastor zag zichzelf als een nietsnut, een loser en een niemand. Hij had dan ook echt geen ego om over iets te gaan paraderen. Neh, hij zou eerder huilen dan echt pronken, dat was Alastor for ya. Het gelach leek echter al snel weg te zijn en datw as misschien maar beter ook. Hij wist niet hoe hij met zichzelf zou omgaan als het bleef duren en knipperde dan ook even met zijn tot nu toe dichtgeknepen ogen. Het was niet dat iemand het kon zien, een armw as over zijn hoofd gedrapeerd en zijn blik was op de grond gericht. DE voorkant van zijn lichaam werd afgeblocked ofzo door zijn opgetrokken benen, dus het zou al een mirakel zijn als iemand dat had gezien... maar het was eerder een reactie op de heldere geluiden die binnen kwamen... En, in dit geval, vervaagden of verdwenen... Hij slikte dan ook even en zuchtte zachtjes, opgelucht, dat het gelach over was... Hij durfde echter niet op te kijken, waarom zou hij ook opkijken? Hij was een lachpaal ofzo, belachelijk persoon gewoon... En dat wist hij verdomd goed... Hij wilde niet zo iemand zijn maar hier stond hij dan... Of eerder zat hij... En halve seconde geleden galmde er nog gelach door de kamer heen... Wat allemaal naar hem gericht was... Hij was gewoon een joke niet? Ja... Dat wist hij wel... maar het was beter een joke te zijn dan een monster waar je maar de halve controle over had... Oh wait, he was both...

Toen zijn hand los werd gelaten trok hij deze bijna meteen terug en gooide hij deze ook op zijn hoofd. Een helm van twee armen die alle haters moesten afweren. Ja, niemand kon nu met hem lachen hmn.. Hij was helemaal protected nu hoor! Watch out world! Hij slikte echter onzeker en voelde even de goede moed in zijn schoenen zakken toen hij beweging voelde. de jongen die zojuist zijn hand nog vast had gehad, bewoog zich dus... Naar hem toe.. Wacht nog meer naar hem toe? Was dit niet al close genoeg? Was dit like niet al over de grenzen van normale mensen afstand? Kom aan hij was een man eating creature wtf was wrong with this dude.??? Nja, het drong hem enkel meer in zijn angst en onzekerheden, dat was een ding... Want you know, you never know when the demon wants to eat... Zeker als er gewoon een stukje vlees aan je ging... Nja, hij wilde scary doen maar dat ging nu niet en om heel eerlijk te zijn wilde hij ookk niet zó scary gaan okay... Hij was niet fucked up in the head om dat te gaan doen... En... Werd hij nu gehugd? Oh dear lord hij werd weer gehugged.. Please stop tall scary man, this is not funny scary man... PLease stop... Helaas leken zijn gedachten niet echt woorden te worden en dat betekende dus dat telepathie niet echt iets was wat de ander had... Of hij was gewoon een asshole die wilde blijven huggen maar... uh okay dan... dan maar niet. Hijzelf kon zijn stinkende bek niet openen omdat hij aan het sterven was van onzekerheden en intense warmte en alles dat niet ok was voor een dode om te voelen omdat hij eigenlijk 24/7 gewoon dood was, inclusief zijn hele rij van gedachten en emoties enzo... Dus het was niet okay, al zei hij het zelf... HEt was gewoon van error what was this en daarbij had hij nog het seji probleem. Dit was Seji niet, Seji was smol enzo en niet like scary enzo... En Seji was een kind enzo e- oh dear lord it's so fucking close to him.
”It’s really me Torrie,” Eh... het zei iets. De scary man zei iets... Hij slikte even terwijl de woorden tot hem doordrongen... En langzaam keek hij even op, zijn armen nog steeds op zjn hoofd rustende terwijl zijn blik even werd gericht op de jongen die zowat aan... Hem plakte... Eh... Hello there? What are you do- DEAR LORD WHY DID HE CALL HIM TORRIE. Hij was shocked van moment een op twee toen wat tellen voorbij waren gegaan. No-no! He ain't that stupid! Hij was een slimme dode zombie, hij was slim genoeg om koppig te gaan doen want daarvoor was hij dood! Om koppig te doen. Met grote ronde, bruine ogen staarde hij naar hem. Ze waren close en hadden oogcontact en he was just not okay with this en halp. Waar was Mindo als je der fucking nodig had!!! ”I was born in the loop, that’s why I grow and that’s also why I grow faster than normal humans,” Ugh woorden. Hij haatte woorden. Zoveel werk om naar te luisteren, zoveel werk om te onthouden, zoveel werk om te ontcijferen. Waarom moest iedereen het altijd lastig maken met woorden, konden ze niet gewoon even like... Het direct in zijn hersens duwen ofzo, of gewoon hun hersens aan hem geven. yeah sounds like a nice offer right there. Normal brains hmn... Would be nice, prob really juicy... A- Shit hij was aan het kwijlen. Wel meteen sloeg hij een hand voor zijn mond. Shit shit hij was niet aan het watertanden over de man, hij was niet aan het waterta- oh yes he was... Shit shit. Nee, nee... Nee! OKay... kalm blijven. Niet denken aan brains niet denken aan dode mensen, gewoon denken aan butterflies en... Rainbows! RAINBOWS! YEA COLORS! ALLES WAS OK EN DE KLEUR ROOD WAS- ”Do you believe me yet?” "FUCK!" schreeuwde hij plots tussen zijn vingers uit waarna hij even verbaasd naar de persoon naast hem staarde.... En toen even awkward schuin wegkeek.... Hij zweerde het echt, hij was niet aan het kwij- oh yes he was... Why... again... Ugh... Hij leek wel een hond... Dirty boy... Wat had de ander ook alweer gezegd? ah wat maakte het ook uit, hij kon door de grond zakken en nog niet eens weten wat de fuck hij zou moeten doen in deze awkward situatie.. Dear lord.
Toen er plots een klap van de deur klonk, keek Alastor op. Er was niemand... Door de deur gekomen maar toch had er een klap geklonken dat hij terug toe was gegaan? Even knipperde de jongen enkele keren, waarna de woorden van eerder tot hem doordrongen... Maar nog voro hij een goed antwoord kon gaan vormen kwam er iemand door de deur gewandeld. Gelukkig voor hun allemaal had Alastor al zijn aandacht op de deur gericht, waardoor het geen halfuur duurde voordat hij doorhad dat er nog iemand in de kamer zat buiten hen. Nja, het zou zeker nog eventjes duren voordat hij doorhad wie het was... maar voor nu staarde hij weer naar haar onbestaande voorgevel want om de een of andere reden was dat altijd het eerste waar hij naar keek, zelfs bij mannen. Do- don't ask why... Het was een zombie ding ofzo... Hoopte hij dan toch in zijn hart want Mindo had het niet al te goed opgenomen de eerste keer. Hij slikte even en probeerde met een hand het speeksel dat uit zijn mond kwam weg te vegen. Ugh... Niet al te aantrekkelijk natuurlijk maar wat wilde je, hij flipte helemaal... Kortsluiting in de rottende hersenen van de zombie... De vrouw, heck yes hij had al door dat het misschien een vrouw kon zijn, ging liggen op het bed die tot- OH HET WAS MINDO... Ah... Mindo... Wie was mind- oh ja zijn roommate... Damn, wat een vragen kwamen er toch uit als hij verward was... Het ene moment ging het allemaal A okay en het andere was hij aan het kwijlen en aan het flippen en werd hij gehugged door een gast die hij eerder had gezien als een kind.. HAHA wat was leven, he didn't know because he ded so he dun give a fuck... Spoiler alert he did. He was ded, but still caring, niet echt een goede combi... maar goed, je moest roeien met de uh... Dingen die je had right... Yea hij was vergeten hoe dat gezegd ging... Dus uh, that was that... "Oké,  even voor de duidelijkheid, dát gaan we dus absoluut niet doen hier. Ja, ok, top, bedankt," KWam er binnen... Uh... kon iemand een halt zetten op alle woorden want Alastor had zelfs nog niet eens de eerste woorden van de zogenaamde Seji verwerkt like... Dit was niet ok want hij was niet ok in zijn fucking head en alles... En hij was aan het kwijlen... Shit, Shit!

"MIndo HELP ME!" kwam er echter meteen uit terwijl hij even zijn handen langzaam opstak en met een hopeloze blik keek naar het meisje die op het bed lag. Hij was echt hopeloos... "This man is scary and it says it's Seji b-but Seji ain't that scary and tall and old! HELP ME MINDO!" zei hij opnieuw met een hakerig en verrassende stille stem. Hij slikte even en bleef naar haar kijken waarna hij een zacht geluid maak, dat als een soort getreur kon opgenomen worden. "I don't like thiiiiissss!" klonk er zeurderig van de zombie af die zijn ogen toekneep en niet teveel probeerde te kwijlen. "I'm hungry... Help me MINDO!" zei hij vervolgens waarna hij zijn ogen vochtig voelde worden en zijn handen hoog in de lucht hield. "PLease help me! I'm dying! Help! Help!" hij klonk haast als een verloren gelopen kuiken die hopeloos opzoek was naar zijn moeder en dus maar bleef piepen en geluidjes maken om iemands aandacht te trekken. "Mommy!" zei hij dan ook plots, naar MIndo gericht. Oh wait a sec... "MOmmy help me!" shit... NEE STOP. Wel meteen toen hij doorhad wat hij Mindo aan het noemen was... Verstijfde hij... Zijn handen vlogen zowat meteen naar zijn mond waarna hij deze bedekte en even verbaasd naar de grond staarde... Eh... Nee, hij had niet zojuist Mindo mama genoemd ofzo hoor... That... never... Happened... Shit... SHIT. SHIT. En Alastor was error. Hij zat er gewoon, bevroren in zijn houding, een beetje aan niks aan het denken... Behalve aan zijn falen enzo... En het feit dat hij euh... Woorden nog moest verwerken enzo... maar geez er waren zoveel damn prikkels hij wist het gewoon niet meer... Hij had MIndo... Mommy genoemd... Hij had- Oh dear lord what the... Fuck... 

Hij was aan het sterven van schaamte. Waarom kon hij niet gewoon normaal doen? Het was altijd hetzelfde... hij was te traag om te snappen wat er aan de hand was en zat gier maar een beetje onzeker, om daarna na en snap te roepen om hulp. Natuurlijk, als hij wist wie het echt was zou hij kalmeren maar helaas... Alastor was een traag iemand, onmenselijk traag. Hij knipperde dan ook even langzaam toen de bijnaam tot hem doordrong... Ah shit, hij had het gedaan nu hoor. Met een kop vol schuldgevoelens zat hij daar dan ook, in schaamte voor alles dat hij was en deed. Hij was uiteraard niet gesteld op zichzelf voor deze immense fout. Wat was hij een ass... Hij wilde echt gaan schreeuwen maar dat was niet zo eigen aan hem dus de kans dat het zou gebeuren, het zat er niet echt in... Hij slikte dan ook even en kneep zijn ogen even toe. Hij was gewoon echt een loser niet? Hij zuchtte even trillerig, bang zijnde voor het hetgeen dat hij had gemaakt, had veroorzaakt. Seji leek echter nog steeds gelukkig te zijn en probeerde hem te overtuigen, maar liet hem niet gaan. Hij deed gewoon zijn schoenen uit terwijl hij hem in een greep hield... En Alastor was uiteraard te sloom om door te hebben wat er gebeurde. TOen het dan ook binnen was gekomen en hij in actie was gekomen had de ander hem alweer stevig vast... Eh??? Verbaasd keek hij naar de jongen die hem vast had. Waarom was iedereen zo onmenselijk snel? Dat was niet meer normaal! Hij zweerde echt dat het niet aan hem lag.. maar iedereen was gewoon te snel voor hem... Er was gewoo- ah wie hield hij ook voor de gek. Hij slikte even en keek enkel toe hoe de ander gewoon van hem af ging en op bed ging zitten. Alastor greep zijn kans maar werd weer aan de onmenselijke snelheid vastgenomen en tegen het bed aangedrukt door de benen van de jongen. Alastor slaakte even een pijnlijke zucht doordat hij even hard half neerviel en zijn rottende spieren even hevig protesterend tegen de actie die de kat uitvoerde... Oh well...
Uiteindelijk was hij ook gaan schreeuwen om zijn moeder... En langzaam zakte het weer bij hem binnen. Hij leek plots echt heel kalm te zijn, ookal schaamde hij zich dood om dit voorval, voelde hij immens veel pijn in zijn hoofd bij het opbrengen van deze functie in zijn leven. Seji moest lachen, maar het leek voor het eerst dat de jongen niet veel gaf en enkel even naar hem opkeek met een neutrale blik, leeg. Hij leek haast pissed off. Deel op zichzelf maar ook nog op Seji. Het kattenjong had hem beter losgelaten, nu had hij de naam nog eens uitgesproken en het had hem eerst natuurlijk wat van zijn stuk gebracht en in zijn onzekere zelve. Maar na een tijdje leek hij plots alles behalve blij te zijn en dom over het voorval. Hij zat er dan ook plots bij als een heel serieus iemand. Alsof hij niet opeens de jongste leek te zijn van het gezelschap. In alle eerlijkheid was dat de kitkatboy, maar die was in zijn ogen ouder en was ook en stuk zelfzekerder en serieuzer als het er vast op zou aankomen. Door Alastor's onzekerheid was het lastig soms serieuze gesprekken aan te spannen, maar op zeldzame voorvallen gebeurde dit. Het was vrij logisch eigenlijk. Zijn moeder was een lastig onderwerp, ondanks dat het vaak weg werd gestopt en net zoals alles pas laat binnen kwam. Zelfs nadat hij iets uit had gegild. Nu ook. Hij wilde daarbij nu los gelaten worden, anders zou er een ferm probleem zijn waarschijnlijk... Hij hield van de jongen, ja, maar dit was niet meer okay. Hij voelde zich niet ok. Hij was... Niet ok. HIj wist niet waar deze onnatuurlijke woede plots vandaan kwam maar hij probeerde het in te tomen voor zo lang hij kon, daarvoor hield hij teveel van deze mensen... Hij kon zichzelf niet gewoon laten gaan. Hij kon zichzelf niet zijn, hij moest zijn emoties opsluiten achter een deur. Het was ook in het verleden nu, dus waarom moest hij er dan zo boos over zijn? Nja, het was eerder boos zijn op zichzelf tho, niet echt op de rest... Maar hij wist wat er gebeurde als hij kwam, de demon in zijn kop, het monster dat altijd honger had. Dat was zijn woede. Het was zijn grootste nachtmerrie en hetgeen dat hij het meest vreesde... Het was niet ok als hij zijn hoofd liet zijn.

”Well, mommy don’t you want to calm him down?” Hij slikte even en legde een hand op het been van de ander... Misschien kneep hij er wat te hard in maar momenteel leek hij even bezig te zijn met ander dingen. Hij probeerde het stil van zich af te drukken met een zacht gegrom. Het was duidelijk dat hij het niet langer leek te kunnen slikken. Alastor was een vreemd wezen met ee ingewikkelde manier van denken en emoties, maar dit had hij nog nooit meegemaakt. Hij wilde gewoon gaan wandelen nu, ver weg van hier. Hij wilde niet denken aan hetgeen dat hij had gezegd, maar de rest van zijn roommates leken andere plannen te hebben. Seji's woorden kwamen langzaam binnen... En hij kneep enkel zijn ogen toe... SIgh... "Alastor, I'm not your... God damn it," Sprak MIndo uit, maar de jongen leek te druk bezig te zijn met zichzelf los te krijgen uit de wurggreep. "Seji don't be a such dickhead and let that guy-," Ugh... Weer veel teveel worden, zou je echt agressief van worden, hij zweerde... Wat had je aan zoveel woorden??? Hij snoof dan ook even terwijl de eerste woorden langzaam aan het binnenkomen waren. Hij haatte het, dat het allemaal zo sloom en al ging. Hij wilde het gesprek ook op een normaal tempo kunnen volgen maar helaas... "-and let my son go before I break your fucking legs," Kreunend en grommend, zachtjes en eigenlijk amper hoorbaar, probeerde Alastor de benen nog steeds van zich af te krijgen... Hij had niet echt een grens, hij had een eindeloos uithoudingsvermogen, zijn lichaam werd niet moe en voelde de zwaarheid van de hele fysieke actie niet aan, maar het was juist eerder mentally dat het een beetje aan het knagen was... Daarom dat hij langzaam zijn actie staakte en even slikte... Wat voor fucking iets was dit! HIj zuchtte even en besloot een stilte te laten vallen op de kamer zodat hij de woorden van Mindo kon gaan verwerken. Langzaam nam hij elk woord in zich op en het frustreerde hem. "And why the fu-, uh, why the heck are you old?"
"Can you not..." zei hij dan ook plots als reactie op de woorden en spot dat de rest tegen hem had gebracht. "I don't like it when you laugh at me.. I don't like the way you talked about it Mindo and Seji-" hij knipperde even en probeerde de ander aan te kijken. "I don't like the hugging, please let me go." zijn stem klonk star en ergens gewon te eentonig om van hem te zijn, bijna dwingend. "Just let me out of this, I'm way too slow to handle all your words and chitchat, so- ugh..." hij zuchtte even. "Just leave me alone!" klonk er dan ook plots immens prikkelbaar van hem af terwijl een boos gegrom van zijn lippen volgde. Zijn ogen flikkerden even naar een onnatuurlijke dode glans voordat ze na een paar seconden, twee ofzo, weer glinsterden van leven. Wel meteen verstijfde hij wat en kromp hij ineen... Hij slikte even en legde handen over zijn hoofd heen terwijl hij even beefde, licht geschokt van zijn eigen woorden en het feit dat hij even had gegromd naar iedereen in de kamer, dat was niet normaal... Nja... Wat was er wel normaal. "i... I... I... I'm... So... Sorry..." sprak hij dan ook plots op zijn gebruikelijke beverige toon met een tintje onzekerheid. Alles dat eigen was aan de jongen was weder gekeerd en het leek alsof hij nooit de kleine woede uitval had gehad, het leek alsof hij elk moment weer kon gaan huilen van alle onzekerheden en shit die hij had gedaan. "I'm sorry Seji! I'm really sorry!" zei hij dan ook meteen op een zacht piepende toon terwijl hij zijn ogen toekneep... "PLease don't hate me!" zei hij dan ook snel erachter... Ah... Ah...... Wat voor mislukking was hij ook... Met zijn handen in zijn gezicht gedrukt zat hij daar dan ook... Een beetje in elkaar gedoken en duidelijk bang. Wat als Seji geen vrienden meer wilde zijn...?! AH NEE! "IM REALLY SORRY! PLEASE PLEASE DONT HATE ME!" klonk er dan ook meteen in paniek erna terwijl hij opkeek en de ander probeerde aan te kijken met zijn waterige ogen. PLease no, please... Love him. 

Het was te laat, Seji was aan het huilen en hij was helemaal hopeloos aan het kijken naar de kattenjongen die hij van slag had gemaakt met zijn woorden. Aan de ene kant was het wel helemaal zijn schuld enzo maar hij had zichzelf niet onder controle gehad en en... Het speet hem zo! Liet hij dat niet genoeg merken? Hij perste zijn lippen even op elkaar toen hij onhandig zijn handen opstak in een poging de jongen te helpen. Maar het enigste dat hij voor een halve seconde zag was een vaag beeld en hij voelde zich meteen machteloos tegenover de gevoelens die hij bij de ander wilde wegwerken. Hoe moest hij dit nu doen als hij letterlijk aan het denken was aan eten... UGh... Hij slikte even en probeerde het echt, maar niks leek te helpen en hij stond er dan ook versteend voor de ander, met zijn handen voor zich uit alsof hij echt iets wilde proberen maar gewoon in een halve error was. Hij knipperde namelijk wel en tranen gleden over zijn wangen heen. Hij snikte even, hij was zo machteloos en hpeloos tegenover dit secnario, hij kon er zelf namelijk al weinig aan doen als hij zich zo voelde dus wat moest hij dan tegenover de ander...? Eh... Eh... ”You really don’t like my hugging?” Uhm... uh... Hij keek even schuin op naar Mindo met zijn tranende ogen, vragend naar hulp voor steun en nog wat dingen waarvan hij de naam niet van kende. Waarom was dit? Hij snapte niet waarom. Hoe kon hij dit wegwerken? Hoe... Hoe kon dat? Het oplossen? antwoord ervoor vinden? Mindo help me... HELP. HIj slikte even en keek snel terug naar het kattenjong dat bleef janken. Seji was in zekere zin nu ouder dan hem en dus betekende dat dat Alastor automatisch dacht dat hij meer ervaring had en wist wat hij deed. Maar dit scenario bewees uidelijk anders en de jongen kon bar weinig maken om het anders uit te laten komen. HIj zat er maar een beetje, verloren... Wat nou? HIj kon helemaal niks doen om de ander op te vrolijken right?
"No shit, he asked you like a hunderd times to let him go," Uh. Hij liet zijn handen even zakken en keek vragend naar MIndo en vervolgens weer naar Seji, de woorden kwamen te snel na elkaar om echt te snappen wat er gebeurde voor hem. Hij stond er dan ook echt steeds om zijn as te draaien om te zien wie hij eerst moest aanspreken wie hij eerst moest aankijken en naar wie hij moest luisteren. Het was te ingewikkeld en dus legde ALastor al snel zijn handen op zijn hoofd, die knallend pijn begon te doen. Hij had eigenlijk best veel honger nu. Hij gromde even onderdanig en legde een hand op zijn mond toen hij doorhad dat hij dat aan het doen was. Eerst maar even zijn gedachten op een rijtje zetten. Na enkele tellen opende de jongen zijn ogen en keek hij hopeloos om naar Seji. Hij greep de handen van de ander vast en leunde naar voren om zonder pardon een zoen tegen diens voorhoofd te zetten. "I'm sorry!" piepte hij nog steeds half huilend waarna hij wat zoenen zette op de handen van de katjongen en langzaam ze trillend weer losliet om naar achter te wandelen met wiebelende pas en omver te vallen midden in de kamer. Zijn lijf beefde, hij huilde nog een beetje. Maar ergens hoopte hij dat het had geholpen. HIj staarde enkel bevend naar Seji... Seji...? Was je echt zo boos? Hij wilde niet dat seji boos was, hij wilde echt niet! "Geez, kids, please, just... Stop crying," WOORDEN WOORDEN ZOVEEL WOORDEN. Maakte het allemaal niet makkelijk weet je, echt niet. "I'm sure you both just... Misunderstoord eachother. Yeah, misunderstood. Now can we please just go play some kind of board game or something instead of... This?"
De jongen bleef er zekere gewoon tien minuten zo zitten. Voordat hij knipperde en schuin opkeek naar MIndo. Alles dat ondertussen gebeurd kon zijn was aan hem voorbij gegaan. "Game?" zei hij dan ook plots uit het niks. Hij was immers maar een standbeeld geweest, die enkel had staan beven en zachtjes huilen. Hij was gewoon zijn hele draad kwijt in leven.