Command like a king

Dingen werden veranderd, dat was iets wat zeker was. Dingen waren veranderd de afgelopen jaren en dat was duidelijk te merken. Één van die dingen gebeurde ook op dit moment. Hij was aangekomen met een tas vol met kleren, niet zijn eigen natuurlijk, nee, nee. Het waren de kleren van Matthew. Hij pakte ze altijd af, tot ergernis van de ander natuurlijk, maar alsof hij daar iets om gaf weet je. Als er iemand was waar hij niks om gaf dan was het wel Matthew. Ja, het was zijn vader, maar wie gaf daar nou om? De man haatte hem en dat was wederzijds, hij zou er verder geen probleem van maken hoor. Hij zuchtte even en stapte het huis in. Hij werkte als een volwassene, dus waarom mocht hij geen keuzes maken als een volwassene? Hij kon doen wat hij wilde weet je, hij kreeg zelf betaald. Melvin was ook uit huis vertrokken… en vanaf je twaalfde mag je in principe zelf bepalen bij welke ouder je wilde wonen. Sata had die keuze snel gemaakt, hij zou bij zijn vader intrekken. Zijn vader die hem tenminste niet haatte. Ja, het was een beetje cru, maar zo was het leven voor hem. Hij was toch klaar met die gozer, hij ging niet samenleven met iemand die hem alleen maar haatte. En hier leek het hem best chill, aangezien hij gewoon hier rustig kon gaan leven en zijn ding kon doen. Meer had hij niet nodig right?

Jammer was het wel, hij had Chinma achter moeten laten. Chinma was zo ongeveer zijn schoothondje, ding deed alles voor hem zolang hij het maar aan hem vroeg. Wat kon hij zeggen? Het was fijn om thuis een hondje te hebben die alles voor je deed right? Hij zou hier wel weer een ander hondje moeten zoeken die alles voor hem zou doen. Eten halen en maken, drinken halen, zijn kleren wassen… echt gewoon een hulpje. Oh, hoe graag hij hem had willen meenemen, maar aan de andere kant, zou dat een pain zijn. Want zodra Matthew zou merken dat hij hier was zou hij pissed off worden, laat staan als hij Chinma had mee genomen hier naar toe. Daar had hij niet zoveel trek in, hij wilde gewoon even rustig hier gaan relaxen. En met al deze mensen hier had hij altijd entertainment zodra hij niet hoefde te werken. Want hey, hij kon altijd mensen gaan pesten right? Hij kon alles zeggen wat hij wilde zonder dat de ander ook maar boos zou worden, dat was de perfecte combinatie right? Hij vond van wel. Met een zonnebril op zijn gezicht en een sigaret in zijn mond, iets waar Melvin het eerst niet mee eens was maar dan weer, wat kon je er tegen doen tegen de king.

Hij keek even rond, hallo? Kwam niemand hem dan helpen? Hij rolde met zijn ogen terwijl hij op een bank neer plofte en de koffer naar hem toe bracht. Wat saai dit, er kwam niemand hem helpen. Hallo? Hij had een kamer gereserveerd, waarom kwam er niemand om hem te helpen? Hadden ze hem niet gezien ofzo, ugh. Mensen ook. Waarom konden ze het niet gewoon zien aan de berichten en e-mails die hij stuurde. Dat ze toen al zagen dat hij de koning was hier, dat hij nu de baas zou zijn. Helaas werkte zijn gave niet op iedereen… en Matthew was één van die dingen. Ach tja, hij kon hem nog steeds laten knielen terwijl hij dat niet wilde, dat vond de ander bloedirritant wist hij, maar hey, hij had er alleen maar voordeel bij. Hij nam een diepe trek en liet de rook langzaam zijn mond verlaten, terwijl hij met zijn hoofd achteruit leunde en hij zijn armen op de leuningen van de bank legde en richting het plafond keek. Ah, wat was het leven toch goed.