The Black Death

Voordat ze haar plan in werking ging zetten, had ze eerst onderzoek gedaan naar deze zogenaamde “Jeremy”. Hij bleek de keizer te zijn van een of ander rijk. Raven was daar niet van onder de indruk. He could be the king, but watch the queen conquer. Ook had hij krachten die iedereen zomaar zouden kunnen vermoorden. Ook daar was Raven niet onder de indruk van. Als ze hem geen aanleiding zou geven om haar te vermoorden, zou het vast allemaal wel los lopen. Want het zou niet zo zijn dat ze meteen op hem zou springen en hem zou proberen te vermoorden, ook al wilde ze dat heel erg graag. Nee, misschien zou je denken dat Taylor Swift the queen of snakes was – maar dat was Raven. Raven was een echte slang. Ze zocht en zocht, kwam zoveel mogelijk te weten over de persoon, liet haar vijanden liefste smeken voor hun dood en dan, als genadige queen die ze was, vermoordde ze die persoon. Het feit dat Jeremy nu onsterfelijk leek vond ze meer dan interessant. Zeker omdat zij er alleen maar plezier in had om levens te beëindigen. En harten breken. Dat was ook zeker een hobby van haar.

Om haar plan uit te voeren, was het belangrijk dat ze ongeveer een uurtje voor zonsondergang naar het café ging waar Jeremy dus altijd bleek te zijn. Haar onnozele zelf, haar persoonlijkheid overdag, zou niets kunnen verraden over haar plan aan de keizer, simpelweg omdat ze er niets van wist. Het irriteerde haar alleen dat ze gewoon ordinair was als ze overdag op stap ging. Daarom liep ze in een iets te kort rokje, een shirtje met een inkijk en hoge hakken het café binnen. Haar ogen gleden door het café. Ze herkende niemand in het café, maar merkte alleen dat er iemand naar haar keek en breed naar haar glimlachte. Verleidelijk glimlachte Raven terug en woelde eventjes door haar haren. Ze was nog geen minuut binnen en ze had al meteen verovering aan de haak geslagen. Heupwiegend liep Raven richting de bar en ging er aan zitten. Ze draaide zich met haar benen naar de mensen toe, sloeg haar lange benen over elkaar en met haar bovenlichaam draaide ze zich naar de bar. Raven bestelde een tequila. Er werden haar een glaasje tequila, een schijfje citroen en zout aangereikt.

Het zout verdeelde ze een beetje over haar hand, met haar tong likte ze het op en ze pakte het glaasje tequila beet. Uit haar vinger liet ze eventjes een vlammetje komen, als een aansteker, verwarmde de tequila en zette het vervolgens aan haar lippen. Ze slokte de tequila in één slok op en beet vervolgens in de citroen. Haar ogen gleden ondertussen naar de klok. Over een kwartier zou de zon helemaal onder zijn en zou zij weer veranderen. Echter, daar had de Raven die nu aanwezig was geen weet van. Alles wat haar nu boeide was haar drankje en de mannen die hongerig naar haar benen staarden.

Geïntrigeerd staarde Raven naar een man. Hij was ouder dan haar – waarschijnlijk een jaar of zevenentwintig. Met een ondeugend glimlachje keek ze hem aan. Hij glimlachte terug naar haar en stond op van zijn tafel. Raven keek toen hoe hij op haar af kwam gelopen. Maar op het moment dat hij bijna bij haar was, viel hij voor haar neer. Dood. Raven fronste haar wenkbrauwen, maar op het moment dat hij neer was gevallen, voelde ze zich eventjes heel raar. Als je voor haar had gestaan, had je kunnen zien hoe haar pupillen eventjes wijder waren geworden. De avond Raven was binnengetreden. Dat betekende dat niet langer vuur kon beheersen, maar ijs haar wapen was geworden. Harteloos staarde ze naar de man voor zich. “Well, that didn’t take too long to fell for me, literally” zei ze en rolde met haar ogen. Raven fronste echter haar wenkbrauwen toen ze zag dat iedereen best wel dood erbij lag. Iedereen. Behalve Jeremy. Raven zag hem vanuit haar ooghoeken op haar afkomen, maar Raven weigerde naar hem toe te draaien en hem de aandacht te geven die hij duidelijk van haar wilde. Dit plannetje ging al anders dan ze had verlopen, maar Raven raakte niet in paniek. Met improviseren was ze juist op haar best.

“What’s your name and where are you from?” hoorde ze de man vragen, en ze zag hem achter de bar lopen. Misschien niet echt handig om met haar rug naar de bar te blijven zitten, maar Raven wist dat ze krachtig genoeg was om zichzelf te verdedigen. “Depends on who asks it” zei ze met een speelse glimlach rond haar lippen. Achter zich zag ze dat Jeremy een glas whisky voor zichzelf inschonk en hij de fles naar haar uitstak. Raven draaide zich om en plantte haar ellenbogen op de bar. Haar hoofd liet ze in haar handen rusten. “No thank you, I’m more of a liquor girl myself” sloeg ze zijn aanbod af. Nee, natuurlijk zou ze niet iets drinken waar hij aan had gezeten. Ze was niet achterlijk. Dadelijk had hij er wat ingedaan en dan kon gebeurde er misschien wat met haar. Eventjes staarde ze Jeremy aan, liet haar ogen eventjes over zijn lichaam gaan. Raven probeerde het niet eens te verbergen. Van boven naar beneden keek ze hem aan en toen haar ogen vervolgens de zijne ontmoette, glimlachte zo. “So, is this your cafe, or do you randomly kill all people in all places?”

“Jeremy Suthcliff, but I take you’ve heard of me.” Raven kon het niet laten een lach uit haar mond te laten ontsnappen en grinnikte zachtjes nog even na, terwijl ze haar hoofd schudde. “Not the rain on your parade, but I have never heard of you” zei ze met een grijns en schudde nogmaals haar hoofd. Natuurlijk had ze wel van hem gehoord, sterker nog, ze was hier om hem eens stevig op zijn plek te zetten. Maar dat zou ze voorlopig nog eventjes niet aan zijn neus hangen, eerst maar eens eventjes kijken wat hij van haar wilde. Raven had hem gevraagd of dat dit zijn café was, maar dat bleek niet zo te zijn. “This isn’t my café but I do kill random people in all place” antwoordde Jeremy met een knipoog en Raven knikte, en trok een goedkeurend gezicht, alsof ze er allemaal heel erg van onder de indruk was. “Well, Jeremy” zei ze met extra nadruk op zijn naam “Then we have something in common.” Nu was het haar beurt om te knipogen en ze gleed van de barkruk af. In een paar stappen liep ze om de bar heen, waardoor ze nu naast hem stond. “So I’ll ask again, what’s your name and where are you from?” hoorde ze Jeremy naast haar zeggen.

Raven stond op haar tenen en viste een fles Disaronno van boven de bar vandaan. Kijk, dat was het echte werk. Ze vond een glas en schonk een beetje van de Disaronno in. Terwijl ze bezig was, begon ze te praten. “My name is Raven Woods, and I’m from London. Well, I was born there, but I don’t live there anymore. I’m a foster child, so I roam around Europe and I decided to stay here for a while.” In het koelkastje achter de bar vond ze een fles cola, en schonk haar Disaronno bij. Vervolgens hield ze haar hand boven het glas, en viel er letterlijk een ijsblokje uit haar hand. Ze nam een slok van de likeur en smakte goedkeurend met haar lippen. Lekker. “So when I meet someone, I’ll make sure that it’s the best meeting they’ve ever had. And if it’s not the best meeting they’ve ever had, I’ll make sure it’s the last meeting they will ever have.” Met een glimlach nam ze nog een slok en stak uiteindelijk haar glas uit naar Jeremy, zodat ze konden proosten. “Cheers to the sociopaths, right?” zei ze, quasi-onwetend doen over het feit dat ze met Rafes mishandelaar in één ruimte stond. Terwijl ze hem aankeek, voelde ze een intense haat opkomen, maar van buitenaf liet ze niets merken. Die lol wilde ze Jeremy nog niet gunnen.

Het irriteerde Raven dat ze geen hoogte kon krijgen van deze Jeremy. Alles wat hij scheen te zeggen, leek zo nep. Maar aan de andere kant, misschien koos hij wel een andere methode bij haar? Want niets van wat Rafe had gezegd scheen te kloppen. “Nee, Raven, zo moet je niet denken” zei een stem in haar hoofd “Dit is de persoon die hem zo heeft mishandeld…dus waag het niet om maar een enige vorm van sympathiek voor deze man te voelen.” De borrel die ze had opgestoken, bij wijze van een proost, was absoluut geen vriendelijkheidsborrel. Jeremy reageerde zoals ze wilde, tikte tegen haar glas aan. “Cheers, although I’m not a sociopath.” Raven moest moeite doen om niet verbaasd te kijken, terwijl ze haar drankje in een teug naar achteren gooiden. De warme alcohol brandde in haar keel, zorgde ervoor dat ze bij de realiteit bleef. “I just do everything I can to get what I want.” Raven glimlachte en staarde eventjes naar haar lege glas. Zachtjes liet ze het in haar hand ronddraaien, waardoor het ijsblokje ook begon rond te draaien. “You know, Jeremy” begon Raven toen “I think we are just going to get along just fine.” Ze schonk hem een glimlach. “Because I think we are very alike…I see a lot of myself in you.”

Ze stond op van haar barkruk en kwam wat dichter op hem afgelopen. Voorzichtig, maar niet dreigend. Schattend keek ze hem aan. “You know, I’m a girl that likes to get whatever she wants. Free drinks, money, jewels, diamonds…” Ze bleef op een gepaste afstand staan. “Can you help me to get whatever I want?” vroeg ze toen quasi nieuwsgierig. Ze pakte haar glas op en reikte naar de ruimte boven de bar, om een nieuwe fles te pakken. Maar in plaats daarvan draaide ze zich meteen op en sloeg het glas kapot in het gezicht van Jeremy. Het ijsblokje vloog door de lucht, door middel van haar gave maakte Raven er een vlijmscherpe ijspegel van en boorde deze door de plek waar normaal gesproken het hart van Jeremy zou zitten, al twijfelde of hij er eentje had. “Look what you made me do” gromde ze en draaide zich om. Ze rende om de bar heen en liep linearecta naar de deur. Raven trok aan de deur, maar hij was op slot. Shit.

Raven draaide zich weer naar de plek waar Jeremy zich eerder had bevonden. “That one was for Rafe” riep ze door de ruimte “I know I can’t just kill you yet, but I promise you I’ll find a way to do it. Now at least let me have my fun while trying it.” Op dit moment realiseerde Raven zich pas in wat voor situatie ze zat. Ze zat als een muis gevangen in een café, dat op slot was, met een persoon dat zojuist het hele café had vermoord met een knip van zijn vingers. Kut. Raven moest hier weg en gauw.

Het feit dat Raven zich realiseerde dat ze in de problemen zat, schrok haar op hetzelfde moment af, maar zorgde er ook voor dat er enorm veel adrenaline in haar lichaam ontstond en daardoor kon ze goed nadenken. Goed, ze moest hier weg. Haar ogen gleden door de ruimte. Achterin ontdekte ze een deur, die waarschijnlijk of naar de volgende verdieping zou leiden, of naar een kelder. Dat was in ieder geval al iets. Maar doordat ze naar de deur had staan staren, was ze afgeleid van Jeremy geweest en werd ze aangevallen. Alleen was dat ding Jeremy niet meer, het leek op iets van een grim reaper. Raven had altijd een beetje lacherig gedaan erover, maar nu stond hij dus daadwerkelijk voor haar. Ze voelde zijn klauw om haar keel, ze voelde hoe de lucht uit haar luchtpijp werd gedrukt. “Now tell me, how do you know Rafe?” Raven voelde hoe de lucht verder uit haar luchtpijp werd gedrukt, zou hij haar vermoorden? Ze snakte naar adem, terwijl ze in het donkere gat keek, wat zijn hoofd voor zou moeten stellen. Raven snapte wel wat hij probeerde, haar pijn doen om antwoord te krijgen. Maar Raven zou echt niet zomaar toegeven. Nooit zou ze Rafe verraden.

“I know him because he came down my asshole” bracht Raven moeizaam uit en keek hijgend in het donkere gat. “I will never tell you anything about him, so you can better put me down and go away, because it will be a waste of your time…” voegde Raven aan haar daad van verzet toe. Ze bleef in het gat staren. In een fractie van een seconde had ze een ijspegel in haar hand, en knalde ze deze het zwarte gat in. Raven had geen idee of er iets zat, of er nog een hoofd zat of niet, maar ze moest zichzelf verzetten en dit deed ze puur met de hoop dat hij haar los zou laten. Raven werd gek, ze wilde hier weg.
OOC: Als je by the way iets nodig hebt ofzo: je mag Raven goodmodden waar dat nodig is <3

Tegen Jeremy ingaan was misschien niet het meest handige wat ze kon doen, ze had namelijk gezien wat hij met die mensen had gedaan. Maar Rafe verraden…dat kon ze niet. Jeremy mocht niets over hem te weten komen, want ze wist dat alles wat hij te weten zou komen tegen haar zou gebruiken. Dus besloot ze hem maar uit te schelden. “Well then…” hoorde ze Jeremy rustig zeggen en hij gooide haar naar achteren tegen de muur aan. Door de impact van de klap hapte Raven naar adem en een pijnscheut ging door haar hele lichaam. Het liefste wilde ze op de grond terecht komen, om daar te gaan liggen creperen, maar die lol werd haar ook niet gegund. Ze voelde de klauwachtige hand van Jeremy weer om haar kil. Hijgend en naar adem snakkend, ondertussen lijdend van de pijn door haar lichaam, probeerde ze weg te kijken van hem. “You were starting to look interested for me” hoorde ze Jeremy zeggen en ze schudde haar hoofd “Just as Rafe is interesting for me. Just as he, you can join me as well, work for me and kill while getting paid to do so. Oh, and of course you can do whatever you want, as long as you stick to your mission. Rafe seems prety…paranoid about me, but there’s no reason to. I am actually a very friendly man, if you just do as I say.”

Raven werd een klein stukje naar voren getild en vervolgens weer hard tegen het beton aangeknald. Een kreun van pijn schoot door haar lichaam. Sterretjes begonnen te dansen voor haar ogen. Maar ze moest doorgaan. Raven kon nu niet stoppen. Ze moest dit overleven – om een kans te vinden om hem van kant te maken. Met alle kracht die ze nog over had in haar lichaam, tilde ze haar hoofd omhoog en keek ze recht in het gat dat zijn hoofd moest voorstellen. “You are not a man” begon Raven zacht hijgend “You are just a little boy, that gets angry when he doesn’t get what he wants. It’s pathetic and weak.” Raven spuugde op de grond voor hem en keek hem vervolgens weer aan. “I will not work for you. There is no man on this earth that can tell me what to do and you are not an exception, Jeremy. But I will give you some answers.” Als zover de hand het toeliet, kwam ze naar voren, richting zijn kap. “I know Rafe from my youth. He’s a friend of mine and I am a friend of his. There’s nothing more you need to know.” Raven keek hem aan en was satisfied met haar antwoord. “So, let me go” zei ze met een glimlachje.

Na haar speech, had ze verwacht dat Jeremy haar of zou vermoorden, of nog meer vragen zou stellen. Maar in plaats daarvan werd ze op de grond gegooid. Met een smak kwam Raven op de grond terecht en bleef heel even liggen, diep hijgend door de pijn die door haar lichaam gierden. Het voelde alsof haar lichaam helemaal onder de blauwe plekken zou zitten, wat het waarschijnlijk ook zou zitten. Voorzichtig krabbelde ze overeind, terwijl ze Jeremy boven zich hoorde praten. “Dear Raven, I don’t believe you. That’s the problem we have right now.” Nou, het was eerder zijn probleem, want Raven zou hem helemaal niks vertellen over haar relatie tot Rafe. “So eiter way you rephrase your answer, or you go on the run again. And let’s be honest, we all know how that’s gonna end.” Raven keek op en keek hem recht in zijn gezicht aan. Minachtend glimlachte ze naar hem. “Is that so?” vroeg ze zich hardop af “Well, I should really give you an answer that’s fitting, because I really wanna survive.” Kreunend en steunend stond Raven op, totdat ze recht voor Jeremy stond en ze hem recht aankeek. Goh, wat zou ze graag die zelfvoldane grijns van zijn gezicht trappen.

In een fractie van een seconde stampte ze met haar grond op de grond, en begon de grond onder Jeremy te tintelen. Er kwam ijs omhoog, dat zijn voeten en benen vast bevroor aan de grond. Raven besloot geen seconde langer te wachten en rende langs hem heen, langs de tientallen dode mensen die her en der over de grond verspreid waren, naar de deur die ze eerder had gezien. “My answer is: FUCK YOU, JEREMY!” gilde Raven over haar schouder naar hem en kwam bij de deur aan. Met een ruk trok ze de deur open en nam een miniseconde om de omgeving in haar op te nemen: een trap naar beneden. Het was beter dan niks. Raven sprintte de trap af.

Onderaan de trap bleef ze eventjes staan. Ze fronste haar wenkbrauwen. Wat een vage ruimte. Het was een kelder, waar allerlei provisiekasten met voedsel stonden. Het had nog het meeste weg van een bibliotheek, zo waren de kasten gestald door de ruimte. Het bood in ieder geval voldoende verstopplekken voor haar. Raven bewoog zich verder de ruimte in, en verstopte zich achter een van de kasten. Zodra ze de voetstappen van Jeremy hoorde, besloot ze telkens heel zachtjes sluipend door de ruimte te bewegen. Ze zat als een muis gevangen. Het doel was nu om een uitgang te vinden: er moest toch ergens een deur zijn, die haar naar vrijheid zou kunnen brengen?