Courageous or Stupid?

Normalitair kwam hij niet vaak buiten. Hij was als de dood voor tja, de dood, en sinds hij de verhalen van dat ene meisje had gehoord had hij zichzelf moeten sussen door rondjes rond te wandelen, zichzelf zo kalmerende om niet een of andere paniekaanval te krijgen. ondanks dat Alastor al... Lang niet meer ademde was de gedachte van volledig verdwijnen zeer beangstigend voor hem. Het was deels een conflictsituatie, dat moest hij toegeven, maar het was gewoon uit de kwestie dat een levend iets zou verlangen naar de dood, tenzij die al weg waren. Het deed geen pijn zo te leven, het deed geen pijn zo te zijn, met momenten althans. Hij zag er gewoon niet naar uit al weg te gaan. Hij had al de o zo verschrikkelijke dood in de ogen gekeken en had zich ervan moeten weerhouden niet te flippen en schreeuwen. Als dat was gebeurd zou zijn vader nu ergens in de bak zitten, maar hij was er bijna van overtuigd dat dat niet het geval was. Zuchtend strompelde hij echter de tuin in op advies van een random iemand wiens naam en gezicht al vervaagd waren in zijn gedachten. Hij hoorde wel vaker dat hij meer moest buitenkomen met zijn witte huid en soms vrij sippe uitdrukking. Hij had er niks tegen maar snapte hun redenering niet... Waarom moest hij dan perse naar buiten gaan? Ah tja, zij wisten het misschien beter...

Dus nu was hij buiten. Hij zuchtte even en kneep zijn ogen wat toe toen de zon in zijn donkere ogen prikten. Hij zag niet veel buiten, het was als een waas over zijn gezichtveld trok en dat was een hatelijk situatie. Hij had dan ook even getwijfeld terug te gaan, maar zijn aandacht was al snel getrokken naar een bewegend figuur. Hij knipperde even, waarbij langzaam maar zeker zijn ogen zich corrigeerden aan de belichting buiten. Zijn ogen werden langzaam, maar sneller dan gewoonlijk, groter toen hij zag wat er bewoog en in welke richting. Alastor was alles behalve een held en al helemaal geen babysitter, maar hij wist dat hij iets moest gaan doen. Hij had dan ook geen tijd te verliezen en strompelde even onhandig naar voren om te versnellen. Hij wandelde sneller dan gewoonlijk, maar wiist dat de normale pace van een mens niet genoeg was om het jochie in te halen. Hij zou de ander moeten stoppen met zijn stem. Ja? Ja. Wat moest hij zeggen. Shit, shit. Shit! "Fuck stop!" oeps vloeken rond kinderen was niet goed right? Right... "Shit!" Godverdomme... Hij slikte even en legde zo snel hij kon zijn handen voor zijn mond terwijl hij schuldbewust rondkeek en bijna van schaamte door de grond zakte. Wat moesten pottenkijkers wel niet denken? Vloeken op een kind die nog zo jong was, goed bezig man.

Hij schaamde zich dood. Hij had staan vloeken naar een kind.Hoe oud hij precies was wist de jongen niet, aangezien hij niet goed zag van zo ver. Hoe dan ook dat had niet gemogen, waarom had hij dat gezegd. Iep... Maar ja, zijn moeder was hier vast niet, aangezien dat echt wel een fucked up iets zou zijn... Right...? Of niet...? Ah god, wat oordeelde hij? Hij kon niet beslissen wat fucked up was in dit huis right? Right...? Ah god. Wat dacht hij zelfs. Hij kon niet eens zichzelf de baas, laat staan dat. Hij slikte even onzeker, niet goed wetende wat te zoeken in zijn onzekerheid. Hij was meestal wel zo maar nu werd het zo een miljoen keer erger dan normaal, dat was niet goed, straks zakte hij nog echt weg door de grond en dan was hij gewoon iep. Hij was zo bang ergens, damn, damn, damn! wat te doen... Oh shit. Het kind kwam, het kind kwam. Hij zou maar beter terug gaan en... Langzaam schuifelde hij naar achter maar tja, het lot moest toeslaan en met een harde klap tuimelde de jongen omver. Hij slikte even en kreunde zachtjes terwijl hij zijn hele inhoud had voelen verplaatsen. Het was geen fijn gevoel als dat gebeurde.... Hij werd er soms echt misselijk van, ondanks dat hij geen werkende organen had.
Hij was vergeten adem te halen en zijn reflex was gestopt terwijl hij stil opkeek. Het jong was dichter gekomen. Alastor sloeg zijn ogen af, duidelijk bewust van zijn daden, niet bewust van de ander zijn gedaante. Zijn hersenen hadden namelijk meer tijd nodig dan normale mensen, het was voor hem een observatie en een trage realisatie. Hoe dan ook was het duidelijk dat deze persoon anders was aan zijn eerste glimp. Hoe dan ook had hij het niet kunnen opnemen in zijn huidige staat. Even had hij zacht gegromd, niet echt bewust zijnde van wat er gebeurd was bij de val keek hij terug op, zijn blik minder aanwezig dan anders. Hij opende zijn mond wat, wilde weer een geluid maken maar kreeg enkel een hees gevolg als resultaat. Soms kon hij zichzelf gewoon niet onder controle houden. Hij bleef tenminste een dode. Hij wilde... Hij wilde eigen- oh... Zijn blik verzachte meteen wat terwijl hij langzaam zijn mond weer sloot en zijn handen meteen in zijn gezicht legde. Het kind was inmiddels gaan lachen en dat had hem meteen uit zijn trans gehaald. Hij was hem aan het uitlachen. Wie zou er dat dan ook niet doen? Hij was een mislukking, hij verdiende niks beter. Ugh... Met zijn schouders opgetrokken en zijn benen naar zich toe getrokken zat hij daar dan maar, met handen in zijn gezicht. DE moordlustige gedachte en het verlangen naar mals sappig vlees was als sneeuw voor de zon verdwenen, ze waren immers ook niet zijn gedachten... ”You said no-no words!” Toen hij plots iets op zijn arm voelde verstijfde hij wat. Hij kon hem ruiken, het was zoiets dat sneller binnen kwam dan logisch nadenken zoals een mens kon doen, het was een instinct in hem die schreeuwde, weer ontwaakte. Het was ook niet ver weg geweest. Een lach kon geen monster wegjagen. ”Don’t worry! No one, besides me, heard you!” Grommend keek hij op waarbij hij met angstige ogen naar het jochie keek en in een snelle actie hem wegsloeg.

Geschokt schoof hij wat weg en legde hij een hand op zijn mond terwijl hij in halve shock naar het kind keek. Dat was niet de bedoeling geweest. Hij wilde gewoon niet dat de ander zo close was. Mensen die close waren waren niet goed, dat lokte hem uit. Hij moest het eerst leren controleren. Als hij hem had gebeten zou het niet goed gekomen zijn. HIj wist wat zijn beet kon doen en hij wilde niet dat iemand hem hier ging haten. Hij wilde gewoon dat het goed ging, dat hij normaal kon geaccepteerd worden. Waarom gebeurde niet. "I- I'm so sorry!" ze hij na enkele minuten van kalmte in zijn hoofd. Langzaam kwam hij overeind, wankel en onstabiel, maar het gebeurde. Het was nu pas dat hij zag dat deze persoon een... kat was? Halfkat kinda, het had kattendingen so... kat... Hij slikte even onzeker, maar benaderde het jochie nog steeds niet. Hij liet zijn handen wat van zijn mond zakken en schudde zijn hoofd. "Are you alright? i-I didn't mean to hurt you... I-I j... just wanted to..." hij zocht de woorden maar ko er geen logische verklaring meer voor vinden, niet een die de ander kon gerust stellen... Dus dan was het maar beter om het zo te laten... En gewoo- ah ja hij moest eerst dat kind in huis krijgen right...? Hoe krijg je een kind binnen in huis.. uuh... Uh... "Can you please... get back inside...? Please..." sprak hij zacht en onzeker terwijl hij zijn ogen op de grond richtte. Oh my god Alastor waar was de pit. Damn. Damn! Damn...

Was dat...? Hij slikte even en moest zichzelf ervan weerhouden zijn handen op zijn hoofd te leggen. Nee, ze moesten dit niet doen, kinderen niet... Dan liever een ouder iemand die al wat had gedaan met zijn leven. Ah nee! NIet dat! Die konden familie hebben, kinderen en een vrouw enzo of iets anders! Ah Alastor je was zo'n idioot je mocht geen mensen gaan voortrekken in eten. Ze waren niet je voedselbron, dat moest je gewoon onthouden... Hij kneep even zijn ogen toe... Geen eten, ze waren geen eten, ze waren geen eten, ze waren geen eten, ze waren geen eten... Ze waren... geen eten.. Hij slikte even, ookal was dat onnodig. Hij was geen mens meer. Angst was het... Hij had angst gezien bij het kind. hij had het niet willen doen, hij had het echt niet willen doen! Please het was niet zijn schuld. Hij was niet zo zeer bang van het kind, hij was bang van de dingen in hem. Hij wilde al die dingen niet doen en toch leken die dingen in hem het met gemak te willen doen. Ze moesten stoppen, stoppen... Snel, ze moesten stoppen. De zon was pijnlijk, buiten komen was een fout geweest... Langzaam gleden zijn ogen naar zijn handen... Hij had de geluiden nu pas binnen gekregen en had de intenties er eerst niet van opgemerkt. Deze kleine jongen was deels kat... Ah... Okay... kat, iets dat hij niet snapte, iets waar hij eens zijn tanden in had gezet tho... Katten waren niet bepaald lekker, maar als je honger had at je alles met een hartslag, alles met warm bloed om je lichaam wat beter te laten voelen. Hij wilde haast in schaamte wegzakken door de grond toen dat besef binnen kwam. Hij was een lelijk ding, een lelijk... lelijk ding... Hij was het zelfs niet waardig om een monster genoemd te worden opdat hij gewoon niet eens... Dat was. Hij leefde niet eens, hij was dood... Hij moest een grafsteen zijn right? dan was hij een ding... Hij hoorde in een kist een te worden met de aarde, maar dat alles leek niet aan hem weg gegeven te zijn. Waarom had hij geen rust...? Uh... Zijn ogen dwaalden even weer af naar de kleine jongen die het geluid had gemaakt.. Probeerde hij hem af te schrikken met dat geluid? Hij had het katten zien doen, maar bij mensen was het nog anders. Ja okay... Hij was geen echt mens, maar de gehele structuur van het kleine jongetje leunde daar zeker tegen...
Uiteindelijk had Alastor de situatie willen oplichten, zijn uitval wat aan de kanten schuivende. Hij wilde het vergeten... Wat eerlijk gezegd niet zo moeilijk was voor hem maar... Hij wilde gewoon dat hij het ook vergat, de ander. De zombie wilde niet dat anderen bang naar hem keken. Hun blik was pijnlijk... Hij werd er zelf bang van... Hij was niet zo right...? Hij was geen... Vrijwillige moordenaar.... Right? Zijn hersenen namen het niet op en zagen het niet, ze bleven gewoon vastlopen op die vragen alsof het een stok was in een draaiwiel mechanisme, gedoemd om niet meer vooruit te gaan. Het kleine kind was echter weer overeind gekomen en met zijn onzekere bruine ogen keek hij hem aan... Wat... Was er...? Please, ga gewoon naar binnen... Het was beter voor iedereen... ”Why do I need to go inside?” Hij knipperde even langzaam terwijl ze afgehangen schouders wat meer ineen zakte en hij zelf een meer bekrompen houding kreeg. Langzaam kwam elk woordje binnen, waarbij de jongen zijn ogen naar de grond afsloeg, de houding al eerder ziende en begrijpende... Waarom hadden kinderen zo'n grote mond? Waarom konden ze nooit aardig zijn tegen hem? Hij wilde gewoon goed doen... Wat deed hij toch verkeerd? Een gevoel van verdriet overnam hem even toen het besef kwam dat hij misschien iets verkeerd deed... Nutteloos was hij dan dus... En was hij nou vergeten dat hij eerder op hem had gescheld? Ah... God... Hij kromp wat meer ineen, zijn svchouders helemaal afgezakt. Als zijn lichaam al verder gerot was zouden er zeker stukken afvallen in deze houding, maar goed dat alles nog redelijk... Vast hing aan hem. ”Becides, if I can’t be outside, that why can you?” Hij knipperde even en probeerde de onzekerheid weg te slikken, een minuutje of vijf had de jonge tiener nodig om even de woorden te begrijpen... Hij vroeg hem dus waarom hij er was- ah nee! hij vroeg hem dat als hij niet buiten kon zijn, waarom hij wel? Het was een goede vraag waarop Alastor duidelijk even op moest broeden voordat hij iets kon zeggen... Multitasken kon hij echt niet, want hij had eigenlijk al een antwoord klaar op de eerste vraag die hij had gesteld... Maar praten en denken waren voor hem een hele uitdaging. Het was gewoon bijna onmogelijk, tenzij je echt storing en errors wilde waar je ook keek, ieder zijn ding natuurlijk.
Na enkele minuten opende de jongen even zijn mond terwijl hij onhandig zijn handen wat ophaalde. Hij probeerde een soort van gebaren te maken, als in gewoon, bewegen met zijn handen omdat het te onzeker was en niet echt wist wat hij ermee moest doen... Eh... Shit er kwamen geen woorden uit zijn bek. Als een idioot stond hij daar dan ook even voordat hij snel nerveus weg keek en de handen liet zakken... Juist ja... Juist ja... Dat was vast... Uhm... had hij zojuist... Yeah... Hij sloot daarom weer even zijn mond en staarde al snel naar zij handen, die onhandig aan een stuk kleding van hem aan het prutsen waren. "There are dangerous things..." vertelde hij langzaam aan het joch waarna hij even slikte. "H-hollows... And they kill p-people," voor iemand die niet veel te vrezen had van de dood, was hij behoorlijk bang van de wezens. Hij was eigenlijk.. Persoonlijk, verschrikkelijk bang van dood gaan. Okay zijn lichaam was dood, maar als in zijn geest die dood ging en zijn lichaam verliet.. Als dat dan kon. Verder was Alastor zelf een moordenaar en toch, toch leek hij zo bang te zijn van dingen die niks anders deden dan wat hij deed. Hij legde even een hand tegen zijn mond aan toen na een minuut dat besef in sijpelde bij hem... Juist ja... Ja... "You should just... Stay inside..." klonk er iets minder trillerig van de ander af. Hij leek een ingave te hebben en het choqueerde hem tot op het bot. Hij wist niet goed hoe het te plaatsen maar... De ander moest hier niet zijn, niet met hem... Niet hier, please...

Er waren meer dingen dan alleen de hollows, zoals hij. Maar Alastor leefde ook in het huis, hij was een gevaar voor alles dat hij zag... Voor elk wezen dat ademde... Dus... Het was niet de gehele waarheid. Er waren waarschijnlijk ook anderen in het huis die zoals hem waren, daar was hij bijna zeker van... maar dan opnieuw was het veiliger als ze binnen bleven. Een hollow was een beest die alleen wilde moorden, dacht hij dan toch... Hij wilde niet moorden, hij wilde dat zeker niet alleen in zijn leven doen! Zo wilde hij niet eindigen, niet als een welbekende moordenaar. Hij wilde zelfs niet moorden verdorie! Hij trilde bijna onder de gedachte alleen al; hij die moordde met een wil... dear god nee! HIj was niet zo... Hij was echt niet zo! Hij slikte even ongemakkelijk... De gedachte van de hollows maakte hem bang, maar langzaam realiseerde hij zich iets. Wat als hun... Het nodig hadden mensen te doden? Wat als ze zich tegoed deden aan het vlees van hun slachtoffers? Zijn maag keerde een keer bij de gedachte dat hij en die beesten hetzelfde konden zijn... Pease... no... Hij wilde niet toegeven dat hij ook een monster was, dat was hij niet... Geloof hem please... Bij zijn woorden had hij gezien hoe de jongen even met die dingen op zijn kop bewoog. Het was pas een tijdje terug dat hij zich realiseerde dat het een paar kattenoren waren... Vreemde dingen als je het hem vroeg...  Hij stelde zich er momenteel ook geen vragen bij, dus dat was dat... Hij had eigenlijk nog niet veel bijzonderheden aan het werk gezien, eigenlijk nog helemaal geen. Maar om de een of andere reden leek hij het momenteel echt niet vreemd te vinden. Er was vast een kans dat het gewoon niet bij hem doordrong, zoals de meeste dingen bij Alastor... maar goed, was allemaal een maar een kansje.
”Hollows?” sprak de jongen tegen hem... hij keek het ding even aan en slikte. Het woord kwam langzaam binnen, het was een simpel iets waarvan hij zelf ook de betekenis kinda wist... Hij was een idioot dus hij wist echt bar weinig over de dingen af. Buiten dat ze mensen vermoorde, Alastor wist namelijk niet dat het alleen bijzonderen was, was hij kinda in het donker over hen... Misschien beter, want teveel info zou hem helemaal paranoia laten en dan zou hij zelfs zijn kamer niet meer willen verlaten, waarschijnlijk. Voor een zombie was hij wel heel erg bang van van alles... maar wat kon hij eraan doen? ”What are these ‘Hollows’?” Het kereltje had een stap dichter gezet en uit een automatiek zette de bruinharige even twee stappen terug waarna hij langzaam maar zeker achteruit tegen de achterdeur van het huis kwam. Met zijn donkere ogen keek hij naar het wezen die hem plots een vraag had toe geworpen. Hij had het nog niet helemaal verwerkt, of de ander gooide al iets nieuws in de ring. ”Does that mean that the other Peculiars need to stay inside as well?” Please, niet zoveel na elkaar. Zijn hoofd tolde nog na van dat eerste woordje, aangezien het als een vraag had geklonken en hij moest daar dan een antwoord op geven right? Maar nu kwamen er niet een maar twee vragen zijn richting uit! Help! Ugh... Hij kneep zijn ogen toe... Hij werd hier echt bloednerveus van. ”How long are those Hollows staying?” Hij slikte even en besloot de achterdeur open te doen en langzaam achteruit de gang in te schuifelen... Zijn ademhaling, die eigenlijk heel de tijd niet bezig was geweest opdat hij het gewoon niet nodig had, was gehaast en opgejaagd, waarbij hij duidelijk een beetje... Van zijn stuk was gebracht. Hij was bang, van zichzelf dan nogwel... En bang van de vragen die zijn hoofd moest verwerken. Hij kneep daarom zijn ogen toe toen hij voelde dat ze vochtig werden. "I don't know... I- I don- DOn't," klonk er daarom ook schokkend van de tiener af met piepjes en schokjes, de onzekerheid straalde van hem af. Hij was bang, hij was... Hij wilde dit niet... Godver... "Holl-Hollows are m... m.... m..." hij kon het niet, hij was gewoon niet zichzelf.. al een hele tijd niet... Hij legde daarom zijn handen in zijn gezicht en slikte. "C-come here... Please... I'll do anything... just come inside..." klonk er zacht murmelend terwijl zijn hele lijf ondertussen aan het trillen was... Hij wilde janken maar ook niet, hij was geen pussy die zou janken om onzekerheid... Hij was niet... Hij kon dat niet doen!

Hij was natuurlijk bang, bang en onzeker om even het gehele plaatje te geven. Hij slikte daarom ook en kantelde zijn hoofd even... Zijn lichaam in elkaar gekrompen door al de gevoelens die bij hem binnen kwamen. Hij wilde gewoon dat er rust was, een kalme wandeling door de achtertuin had dat moeten zijn maar het was in duigen gevallen, het was kapot gegaan, hij was gewoon... Zijn onderlip trilde wat, hij trilde eigenlijk helemaal, niet goe wetende wat te doen en wat te zeggen. Onzeker als wat over alles die men over hem dacht, over wat hij deed. Onzeker over al de dingen die bij hem opkwamen en het feit dat hij zelf geen haar beter was dan die beesten waar hij het jong kind voor waarschuwde. Hij was vreselijk! Hij verdiende dit soort huis niet! HIj verdiende het niet bang te zijn. Monsters verdienden dat niet, dat hoorde je altijd in verhalen. Hij wilde dat echter echt helemaal niet zijn. Waarom had hij nooit de keuze gehad en anderen wel? Wat had hij... Verkeerd gedaan? Het speet hem zo dat hij op zijn vader was ingelopen die dag en dat alles zo had moeten gaan, dat hij nu moest leven van anderen en dat hij niks anders kon dan een idiot zijn. Hij was een schande, zoals hij altijd had gezegd. Hij verdiende te branden op een stapel voor heksen... Zoals hij had gehoord op school. Hij... HIj...
Het geluid van een deur kwam  bij hem aan en hij slikte even, waarna het na enkele seconden doordrong dat het wel degelijk de deur was. Hij slikte even, om enkel door te hebben na een tijdje dat het de deur van eerder moest zijn... Was hij...? Iemand anders? N- Opeens kwamen er vingers in zijn haren, nee, een aanraking... Hij slikte dan ook even waarna langzaam zijn handen van zijn gezicht kwamen... Hij knipperde even, zijn ogen vochtig van de tranen die eerder erin hadden zitten prikken. Hij zag het jonge kind en hij voelde zijn hand op zijn hoofd... W... Wat? ”It’s alright,” Met zijn wazige ogen keek hij naar hem, niet eens de urge krijgende om hem te bijten nu. Menselijke emoties overspoelden hem en hij... Hij stond er niet eens bij stil dat hij zich levendig voelde op dat ene momentje. Een mengeling van angst en pijn, maar ook ven verbazing en geluk begon binnen te sijpelen bij hem, sneller dan gewoonlijk, abnormaal snel voor hem. Hij slikte daarom ook even en bleef de ander aankijken... Hij had de deur toe gedaan... "Why..." klonk er dan ook verbazend helder van hem... "Why are you doing this?" was het enigste dat hij kon zeggen momenteel. Niks anders leek bij hem op te komen, hij stelde enkel de vraag. HIj wist niet waarom, besefte niet waarom. Niemand gaf om zijn gevoelens, nog niemand had het zo echt aangepakt. Plus... Hij had eerder deze jongen bedreigd... Hij had hem willen bijten... Nee, niet hij, het ding in hem had dat gewild... Hij zou deze jongen nooit pijn willen doen...

Alastor had zich in een lange tijd niet meer zo levendig gevoeld. Een mengeling van hatelijke en liefdevolle emoties had hem wakker geschud uit zijn dode staat van denken van leven. Een beetje verward was hij geweest, maar nu hij zich meer voelde zoals vroeger leek hij zich meer te ontspannen, alsof hij besefte dat het zo hoorde te zijn. Zijn hersenpan leek het echter niet op te nemen en verwerkte het dan ook niet zoals het hoorde, daarvoor had hij meer tijd nodig. Hij besefte het gewoon niet, dat hij het niet wilde doen, de andere bijten dan, en dat de urge zelf niet een klein beetje kwam opspelen. Was het vreemd? In zekere zin wel, maar het moest niet altijd kwaad en gevaarlijk zijn, dingen moesten ook eens licht en vrolijk zijn, zelfs voor een dode. Zijn borstkas rees wat, hij ademde. Maar dat deed hij eigenlijk niet.
Er zaten gaten in zijn longen en er was een opening in zijn borstkas waar al de lucht aan ontglipte. Hij haalde de lucht wel binnen maar zeker een zeventig procent kwam niet meer langs de zelfde weg naar buiten. Hij besefte dit niet. Het was een compleet normaal reflex die hij momenteel toepaste omdat het zo leek te zijn, zo hoorde te zijn. HIj zweerde dat als zijn hart nog heel was het misschien eens had kunnen kloppen, maar helaas... Het ding was al jaren aan flarden geschoten, restanten waren er nog van te zien maar je kon er waarschijnlijk geen hart meer uit opmaken. Dat maakte hem... Harteloos? In zekere zin dus wel.
Een glimlach verscheen op de lippen van het wezen met de vreemde addities. Kalm staarde de jongen dan ook naar de ander, hem in zich opnemend, proberende het gevoel vast te houden. hij zweerde dat hij had kunnen blozen, uit schaamte, van hoe de ander reageerde. Hij wist niet goed waarom maar Alastor was gewoon een fijn iemand op dat vlak. Helaas zou blozen voor hem niet echt weg gelegd zijn. Hij kon het bloed niet naar zijn hoofd laten lopen, hij was zo wit als wat... En ga zo maar verder...  ”I’m sorry,” Klonk er van het kind af. De dode man kon enkel even knipperen, proberende zichzelf te ontspannen toen een misselijkmakend gevoel zijn lichaam betrad. Het was het besef dat hij aan het rotten was dat hem even niet goed maakte, niet echt de ander zijn woorden. Hij had het wel vaker maar deze keer leek het immens intens... Hij maakte zich meteen zorgen, wat als de pijn van zijn borstkas nu insloeg? Wat als hij ging voelen zoals een mens deed nu? De pijn ervaren zoals hun... Als hij bleker had kunnen worden had hij dat nu gedaan... ”I made you sad and that wasn’t nice of me. You didn’t deserve that,” Hij voelde de hand door zijn donkere haren gaan en even slikte de jongeman. Het was vreemd dit te ervaren, dat moest hij toegeven. Nog nooit had iemand dit gedaan bij hem sinds hij zo was gworden. Nog nooit had hij die woorden gehoord en nog nooit was dit... Gevoel gebeurd. Hij snapte het allemaal niet zo goed, maar volgens zijn hersens leek het allemaal op zijn plaats te vallen, alsof het natuurlijk was; alsof het zo hoorde te zijn. ”Are you feeling better?”
Rustig keek hij even schuin weg van de kleine jongen. Hij wist niet goed wat te zeggen hierop. Het feit dat een kind van enkele jaren oud wijzer klonk dan hem was niet echt ok. Het toonde aan dat hij nog lang niet over zijn onzekerheden heen was, sterker nog, hij was er zwakker onder geworden. HIj begon helemaal weg te rotten, zelfs zijn gevoelens en gedachten die hem enige zekerheid moesten geven. Hij kneep daarom ook even zijn ogen toe... "Yeah... Thanks..." zei hij even zachtjes... Hij wist verder niet wat te zeggen. Hij snapte dit gewoon niet. Alastor was dit alles behalve gewoon van mensen... "I... Just... It's not okay to be outside..." zei hij rustig tegen het kind terwijl hij hem even aankeek. "You don't... wanna die... Believe me... it hurts...." zei hij zacht fluisterend terwijl een hand tegen zijn borstkas werd gelegd en hij even naar de grond staarde... Hoe je ook aan je einde kwam, alles moest toch wel pijnlijk zijn? Tenzij je in je slaap stierf... maar dan opnieuw, hoeveel pijn had je dan tijdens die periode? Hij wist het niet, hij wist alleen dat vermoord worden nooit prettig kon zijn... Hij had het al een keer meegemaakt... En hij wenste het niemand toe.

Ondanks alles was hij best bezorgd om alles en hij wilde gewoon goed doen. Maar dat werd niet altijd even goed opgevat, zo te zien. met zijn donkerbruine ogen keek hij dan ook naar de ander... Hij was alles behalve zelfzeker van zichzelf, maar het gevoel dat hem humaan maakte op dit moment gaf hem genoeg zelfvertrouwen om de ander dicht te laten komen. Hij werd verdreven, het monster in hem. Het was een goed iets... En dat zag hij nu in. Er was geen urge, geen craving, zoals hij gewoonlijk wel had zodra hij dicht bij mensen was. Hij wist niet of dit iets speciaals was of het iets te maken had met het feit dat de ander een bijzonderheid had. Hij snapte immers nog steeds niet veel van het hele gedoe van bijzonderheden. ”Don’t worry. I won’t,” Klonk er van de katachtige af, die even glimlachte. Kalm keek de jongen naar het halfmens, halfdier, voordat hij even zijn ogen afwende. Dat was goe om te weten maar je was nooit zeker met kinderen. Het was niet dat hij ze haatte, als er een iets was dan snapte hij ze misschien nog wel een beetje. Hij was immers ook een kind. Hij kon zich eigenlijk bijna niet frustreren. Zijn  geduld was groot, dus echt door het lint gaan kon hij gewoon niet. Als er iets hem teveel werd begon hij gewoon te huilen. De laatste keer dat hij echt boos was geworden... Hij... Kon het zich eigenlijk niet herinneren. De laatste keer dat hij iemand, of een groep, had gehaat... Hij kon enkel aan zichzelf denken. Alastor had een diepe haat voor zijn eigen bestaan... Zijn eigen levende gedaante. Hij... Wist wel degelijk waarom dat was. Hij was niks meer of minder dan een moordenaar, die verdiende helemaal geen liefde te krijgen, al zeker niet van zichzelf. Vuil en vertekend door zoveel foute dingen. Hij herinnerde zich vaagjes hoe zijn eigen vader hem had afgeschoten. Zijn eigen moeder had zelfmoord gepleegd, maar mishandelde haar zoon alsof het haar hobby was geweest. Hij had nooit de liefde gehad van een ouder en snapte dat dan ook niet. De enigste die hij ooit had gehad waren zijn schoolvriendjes, maar die dingen hadden ook altijd op een lange afstand van hem geleefd... Ze waren niet echt een deel van zijn leven... En toen zijn leven dan ook op een einde kwam, was er niks meer voor hem om nog op terug te vallen. Hij leerde nieuwe mensen kennen, waarvan namen en gezichten al waren verzopen in zijn rottende gedachten. Hij herinnerde zich wel nog dat maar een handvol nog leefde... Of hoorde te leven. Hij wist niet wat een beet met een mens kon doen, alhoewel hij het een keer had gezien. Hij wilde graag geloven dat het anders zou zijn, dat de ziekte niet van hem af kwam... maar al die zoetsappige gedachten waren enkel en alleen om de pijn een beetje aan de kanten te schuiven en te verdoezelen, het was gewoon... Een smoesje om zich beter te laten voelen en zelfs hij wist dat hij dat niet verdiende.
Handen werden tegen zijn hand gelegd en langzaam keek de dode op. Zijn donkere ogen staarden even naar zijn hand, voordat hij even naar de jonge keek die dat had gedaan. Wat wilde hij doen? Herinnerde hij zich niet wat dit kon doen? Was hij er zo zeker van? Had hij zoveel vertrouwen in hem? KInderen... Ze konden soms teveel vertrouwen... Maar hij kon niet en hij zou niet bijten. Hij zou zelfs als het kwam het stoppen, zelfs als hij daarmee zichzelf verloor... Was hij toch gewoon. ”We’ll be fine,” Hij slikte even. Dat was een mooie gedachte, maar dat lag niet voor hem weg. Er zou niks goeds komen... Er kwam geen happy ending voor hem. Hij haalde daarom ook even eenmalig adem en zuchtte zachtjes om zijn emoties lichtjes te uiten. "I... I don't think so..." murmelde hij daarom ook zachtjes tussen zijn toe geperste lippen door. Hij had zijn tanden op elkaar geklemd en wilde even zijn frustratie inhouden. Deze emoties waren vuil en mochten niet. Jaloers zijn op iemand die alles kon doen met zijn leven... Op een kind die nog alles kon gaan doen en worden... En niet eens bang moest zijn van zichzelf. kijk... Alastor was geen loner... Hij wilde juist bij mensen zijn, maar dat kon hij gewoon niet. Hij werd er gek van, hij werd er zo down van. Hij wilde ertegen vechten maar al zijn emoties werden gewoon een doorgang voor de cravings. De slechte dan toch. Hij wist niet hoe lang het nog zou duren voordat hij voor het eerst hier wil zou gaan. Hij wist niet waarom hij daar nu aan moest denken, maar het was wel iets om even over na te denken. HIj wilde helemaal niet dat het zou gebeuren en ergens had hij hoop dat de loop het effect van alles tegenhield. Misschien veranderde zijn lichaam niet, misschien lag het daar aan. Misschien had hij daarom verlangens, omdat de tijd vooruit ging op zijn lichaam? ”What’s your name?” U-uh... Verbaasd keek de jongen op, ietwat weg gezakt in zijn eigen gedachten en problemen...
"Alastor..." zei de jongen zachtjes tegen de kleine jongen waarna hij even op zijn onderlip begon te bijten en vervolgens zich weg draaide van het kind, zijn handen gingen wat de lucht in. "I'm... Sorry... But you should... Not... come close to me..." zei hij zacht murmelend terwijl hij zijn hoofd wat kantelde en langzaam in beweging kwam. Het gevoel zakte weg in spijt en verdriet. Hij wilde dit niet doen, maar dit was beter voor iedereen. Hij kneep zijn ogen daarom ook even toe en knarste met zijn tanden. Hij was... Zo gefrustreerd op zichzelf.