Beautiful life

Hij vond het geweldig om met team sporten mee te doen. Hij hielp dan ook graag als ze iemand te kort hadden of iets in die trant, maar dat ging een beetje moeilijk hier als je geen echte teams had. Dan konden ze lastig wedstrijden spelen en alles wat hij eigenlijk het liefste deed. Hij hield wel van een beetje adrenaline van de wedstrijden. En van de sportiviteit en de motivatie. Hij vond het geweldig om dat soort dingen allemaal te doen. Dus sinds hij hier had gewoond had hij niet veel meer gedaan aan iets van een sport. Hij had liever wel ergens een basket gewild -misschien was hij die gewoon nog niet tegen gekomen, dat zou ook nog eens kunnen zijn- om gewoon lekker wat te gaan schieten. Hij was niet super in basketbal, maar het was goed genoeg voor hem. Gelukkig had hij wel een voetbal op zijn kamer liggen waar hij regelmatig mee bezig was. Hooghouden, beetje trucjes doen, dat soort dingen. Dus tja. Hij had wel iets te doen maar het was niet echt wat hij in zijn hoofd had gehad. Misschien kon hij ooit een keer wat mensen op trommelen om te gaan voetballen, aangezien voetbal over het algemeen wel een sport was waar mensen wel mee wilden gaan doen. Niet dat het geweldig was maar het was gewoon te doen voor de meesten weet je. En dat was meestal nog wel lachen. Met volleybal of rugby was het meestal wel iets anders… tja. Dan was het meestal toch wel wat minder gezellig enzo. Dus in dat opzicht was voetbal wel een goede optie wat hij ooit kon gaan proberen te regelen. Zelfs een paar mensen zouden al genoeg zijn. Als doelen konden ze gewoon jackjes neer leggen als ‘palen’ en voor de rest moesten ze het er maar mee doen. ”Yeah, that’s a downside to the loop,” klonk er van de ander af, waarop hij even langzaam knikte. Jup… Dat was wel een echt probleem eigenlijk voor hem, maar terug de wereld in was voor hem niet echt een optie meer. Hij had daar ook geen trek meer in. Vervolgens sprak hij dat hij van gamen hield en daarmee vooral bezig was. ”Sounds nice,” klonk er van de ander af, waarop hij even rustig knikte. Jup.. kind of. Hij speelde ook hele andere games maar weet je dit klonk wat.. normaler? ”I don’t really play any video games. I’ve never give it a try,” klonk er van de ander af, waarop hij zijn wenkbrauwen even hief. Iemand die nog nooit had gegamed? Dat klonk vrijwel onmogelijk van hem af, hij was vrijwel opgegroeid met games. Dus dat was voor hem best wel een schok ook nog eens, want hij had dit niet verwacht. ”But I do like to sport. I mostly practice my combat skills. Maybe we can train some time together if it appeals to you?” klonk er van de ander af. Hij wist niet echt goed wat hij ermee moest doen. ”I’m not really into combat, I’m sorry.” sprak hij eerlijk tegen de ander. Het klonk misschien een beetje apart maar hij was niet echt into de vechtsporten, daar had hij dan ook totaal geen ervaring mee. Dat leek hem daarom ook niet het beste optie om dan meteen mee te gaan doen met vechttrainingen. Misschien met andere soort trainingen, maar in ieder geval geen vechttrainingen. ”But you never played any videogames? That’s a bit of a shock.” sprak hij even zachtjes tegen de ander, ietwat verrast zelfs. ”You could play some at my place if you want, someday.” sprak hij met een vriendelijke glimlach.

Voor hem was dit allemaal in een poging tot vriendschap. Hij had nog niet veel vrienden hier, maar ondanks dat de ander hem had geprobeerd te versieren had hij nog hoop dat er iets van vriendschap kon zijn tussen hen. Dat was zijn hoop, of het zou lukken was een tweede natuurlijk. Zolang er hoop was kon er iets bereikt worden. In vriendschap had hij nog hoop zitten. Wat hij echter niet had verwacht was dat de jongen voor hem nog nooit een game had gespeeld. En dat terwijl er zoveel leuke games waren en eigenlijk iedereen van deze generatie wel minimaal één keer een game had gespeeld! Het leek hem gewoon niet op zijn plaats dat de jongen nog nooit een game had gespeeld. Dat was voor hem gewoon een giga schok. De jongen stelde echter voor aan hem om samen te gaan sporten een keer, maar dan vooral de vechtsporten. Daar was hij helaas niet zo goed in. Als in. Eigenlijk helemaal niet. En hij was sowieso niet van dat soort sporten, hij had liever een team met zich, waarmee ze elkaar ondersteunden en het gezellig hadden. Waarmee je de leuke en minder leuke dingen mee kon doen. Waar je met z’n allen voor elkaar klaar stonden.. yeah, dat vond hij misschien nog wel het leukste van het sporten. Dat je na de training met z’n allen een drankje deed en met elkaar kon lachen; zelfs als ze verloren hadden. Hij verontschuldigde zich, vooral over het feit dat hij het aanbod moest afslaan omdat hij niet echt into de vechtsporten was. Dat maakte het voor hem dat het beter was om dit aanbod af te slaan. De ober zette hun koffie ondertussen op de tafel neer, waarop hij even vriendelijk en dankbaar naar de ober glimlachte. Hij sprak vervolgens tegen Laxus dat hij best geschokt was om het feit dat de jongen nog nooit een videogame had gespeeld. De ander grinnikte zachtjes op zijn woorden, het was toch normaal voor iemand van zijn leeftijd dat dat best een schok was? Er moest toch wel één game zijn die hij had gespeeld in die jaren dat hij had geleefd? ”I’m sorry. My childhood wasn’t ideal to play any video games and when I finally had the time I just never thought of it,” Shit nu voelde hij zich schuldig. Dat was dan best lullig om te zeggen dat hij geschokt was. Waarom had hij daar niet over na gedacht dat er een specifieke reden achter had kunnen zitten? ”I’m sorry to hear that..” sprak hij even zachtjes tegen de ander, ietwat schuldbewust. Het was niet zijn bedoeling om eventuele slechte herinneringen omhoog te halen bij de ander, dat zou ook niet zo eerlijk zijn. Maar hij kon het ook wel weer goed maken toch? Daarom besloot hij aan de ander te vragen om een keer langs te komen om te gaan spelen. Hij nam even een slok van zijn cappuccino terwijl hij naar de jongen keek en de verbaasde blik zag van de ander af. Hij zette langzaam zijn kopje weer neer, terwijl de jongen weer begon te glimlachen. ”I would like that. I’d like to see what all the fuzz is about,” klonk er van de jongen met een glimlachje af, waarop Alec wat breeder begon te glimlachen. Dat was goed nieuws dus! Dat had hij dan weer goed gedaan. Een stap dichterbij de vriendschap waar hij naar zocht! ”That’s great!” sprak hij met een brede glimlach. Hij was er echt blij mee dat de ander een keer met hem zou gamen, dat zou voor hem al een enorme vooruitgang zijn. ”Have you been playing games for a long time?” klonk er van de ander af nadat hij een slok had genomen van zijn koffie, waarop hij even moest nadenken. Ja… het was lang.. maar hoelang precies? Dat was wel moeilijk te zeggen als hij eerlijk was. ”I think that I’ve gotten my first console when I was… five?” Tja, zijn vader was toch rijk en kocht op dat moment zoveel consoles voor hem om op te gamen, hij was er echt gewoon heel erg mee opgegroeid. Al was dat waarschijnlijk compensatie voor het feit dat zijn vader vaak weg was voor zijn werk en gescheiden was van mam, dat hij daarom veel dingen kreeg omdat hij vaak alleen maar met de werksters had gezeten. Naja, buiten de tijden die hij op school bevond. ”I played it a lot, but I just can’t remember the name of it.” sprak hij met een lachje. Tja, dingen onthouden was immers niet zijn beste skill. Dat was overduidelijk. Het zou zelfs niet gek zijn als hij de volgende keer niet meer wist hoe de ander zou heten, daar was hij immers ook niet zo goed in, namen onthouden. Dus meestal begon hij dan dingen te gebruiken als ‘Hey Dude,’ en ging hij mensen met gast aanspreken enzo. Dan leek het alsof ze close waren maar dan was hij eigenlijk gewoon de naam vergeten… oeps.