Lesson to be learned

Rafe had de man in verbijstering aangekeken toen hij oogcontact had gemaakt. Verbaasd was hij echter niet dat de man uit het niets tevoorschijn was gekomen. Het was gebonden te gebeuren toen hij de café had betreden, al helemaal gezien het feit dat de man hem nog geen bezoekje had gebracht na hun eerste ontmoeting. Diep van binnen had de jongeman echter toch gehoopt dat het niet zou gebeuren, dat hij hem met rust zou laten. Die hoop was al snel in duigen gevallen toen Seji was begonnen over hem. Hij leek wel overal te zitten; alsof hij van plan was iedere bewoner -althans die niet mee werden getrokken in de sleur- van de lus een persoonlijk bezoekje te brengen en te manipuleren met zijn mooie neppe praatjes. Zo snel dat de man was verschenen, zo snel dat Rafe zich had bedacht dat hij zich hier liever geen seconde langer bevond. Hij had Seji’s arm onbewust ruw vastgegrepen en met zich meegetrokken in de richting van de uitgang, de diverse verwarde en lichtelijk pijnlijke blikken volledig langs hem heengaand. Zijn focus was volledig op de deur, om zo snel mogelijk weg te geraken van hier. Hij wist niet of Jeremy hen kon traceren als ze zich niet in zijn zicht bevinden, maar dat was een zorg voor later. Toen de raafharige man -nogmaals- uit het niets in hun pad verscheen kwam Rafe abrupt tot halt terwijl een diepe frons zijn gelaat sierde. Het was ook te mooi om waar te zijn. ”Ho now,” sprak Jeremy. Rafe liet zijn hoofd kort lichtjes scheef hangen om deze vervolgens iets naar achteren te werpen uit irritatie, proberend de angst die zich in zijn lijf bevond te verbergen. Hij wilde niet zwak overkomen, wilde niet laten zien dat Jeremy een negatief effect op hem had. Hij had immers al te veel van zichzelf laten zien toen de man plotseling voor zijn neus stond aangezien hij zich er niet op had voorbereid. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij hoe Seji verbaasd achterom keek naar de vorige plek van Jeremy; het benadrukte hoe weinig hij wist van de man, wat resulteerde in een diepe zucht afkomstig van Rafes longen. ”Don’t go just yet Rafe. I’d love to talk with you a little bit longer,” verklaarde de man zijn reden om hen tot stoppen te brengen. Rafe vernauwde zijn ogen tot spleetjes, niet wetend of hij met ‘talk’ doelde op een echt gesprek—of iets anders in gedachtes had.  ”Why are you two together?” vervolgde de man kort daarna, hem weinig tijd gevend om nog op zijn vorige opmerking te reageren. Kort snoof Rafe en liet zijn blik afdwalen naar Seji terwijl zijn focus op de gestalte voor hen bleef. “Together? I’m no pedophile pal,” sprak hij met een frons. Hij wist dondersgoed dat dat niet was waar de man op doelde, maar hij bood hem een perfecte kans om eromheen te draaien—eentje die hij dan ook niet links liet liggen. “However, how much money do you want to just cut the bullshit? I have plenty, honestly, just call a number so we can finish your beloved talk early,” probeerde hij de man om te kopen, niet eens bluffend. Op het eerste opzicht zou men niet denken dat Rafe beschikte over een flinke som geld, maar de jongeman was buitengewoon rijk dankzij de zaken van zijn familie in de zwarte markt. Met heel zijn hart hoopte hij dat Jeremy gevoelig was voor een hoop cijfers. Rafe wilde gewoon dat het over was, hopend dat de nachtmerries weg zouden gaan als de angst dat de man elk moment voor zijn neus kon staan zou wegebben—al zei het rationale gedeelte van zijn brein hem dat hij waarschijnlijk niet zo makkelijk van de man zou afkomen door hem simpelweg om te kopen met wat geld. Iets in hem zei dat de man niet op zoek was naar geld, maar naar iets wat je niet zomaar kon kopen.debiele reden dan ook.

Rafe kon niet ontkennen dat hij diep van binnen bang was. De zenuwen die door zijn lijf gierden drongen tot zijn onderbewuste door; hij wilde vluchten, wetend dat het gevaar recht voor zijn neus stond—gevaar waartegen hij niet kon vechten waardoor vluchten de enigste uitkomst was. Hij probeerde het echter met alle geweld te onderdrukken, een stalen schild voor zijn gelaat zettend om niet zwak over te komen. Zijn hart bleef echter als een gek tekeer gaan, het hem niet lukkend om deze in bedwang te houden—al liet hij er van buiten niets van merken, althans, dat probeerde hij. Een verveelde uitdrukking was op Jeremy zijn gezicht verschenen nadat hij Rafe had gemeld dat hij geen pedofiel was. Rafe had dondersgoed geweten wat de  man met de vraag had bedoeld, en hoogstwaarschijnlijk wist hij daar zelf ook vanaf; hij was immers niet gek. Bij het waarnemen krulde kort Rafes mondhoeken op sarcastische wijze omhoog. Wat had hij een onbeschrijfelijke immense haat jegens deze man. Ondertussen had hij Seji nog steeds goed vast, niet van plan wezend om de jongen los te laten. ”I’m not for sale boy,” sprak Jeremy toen de bruinharige jongeman hem had proberen om te kopen. Gefrustreerd knipperde hij een aantal keer met zijn ogen, wended zijn blik lichtjes af, en wreef kort met zijn hand -lichtelijk wanhopig- over zijn gezicht heen. Het verbaasde hem echter niet dat de man niet toegaf, in tegendeel zelf, maar toch had hij gehoopt dat hij zou ingeven. Toen hij zijn ogen weer focuste viel meteen de welbekende zeis op zijn netvlies, dezelfde die hij de vorige keer ook gezien had. Lichtelijk onthust zette Rafe onbewust instinctief een stapje naar achteren. ”Alright. I’ll ask again. Why are you two together? What kind of relation do you have?” vervolgde Jeremy, verlichtend wat hij eigenlijk had bedoeld met zijn vraag ook al wisten ze beiden dat Rafe het de eerste keer al dondersgoed had begrepen. Antwoord gaf hij echter niet, hij bleef stil—overwegend wat hij zou doen. Hij wist niet wat de man in gedachtes had als hij de waarheid zou spreken, wat hij zou doen met hem en Seji. Aan de andere kant vreesde hij dat er een grote kans bestond dat hij nogmaals met volle kracht tegen de muur aangeduwd zou worden, stel dat hij niet -eerlijk- zou antwoorden. Zijn rug was nog niet eens volledig hersteld van de vorige keer, het was wel minder geworden maar echt terug van ouds was het niet—of hij nog zo’n enorme klap kon hanteren wist hij niet.  ”Answer me,” haalde de man hem abrupt uit zijn gedachtes, zijn geduld ongetwijfeld oprakende. “You know, I’m not talking about cute little number—rather think in millions, just call a number and I’ll get it arranged alright? It’s no bluff, I promise,” probeerde hij Jeremy -desondanks zijn uitspraak- alsnog om te komen, daarbij de vraag wat omtrent Seji complete negerend—alsof hij het helemaal niet gehoord had. Als hij deed alsof hij gek was konden ze wellicht wel onder Jeremy’s sluwe plannetjes uitkomen, right?

Rafe had gezwegen toen de man hem nogmaals had gevraagd wat zijn relatie tot Seji was, ditmaal zijn vraag verduidelijkend desondanks ze beiden wisten dat Rafe dondersgoed had begrepen was hij had bedoeld. Seji overduidelijk schrikkend van de felle toon die Jeremy plots opzette; Rafe had echter niet anders verwacht waardoor hij zijn gezicht zo strak mogelijk probeerde te houden, maar kon een enkele keer het reflexmatige knipperen van zijn ogen niet weerhouden. In plaats de man van een antwoord te voorzien op zijn vraag had hij nogmaals geprobeerd hem om te kopen met geld, maar tevergeefs. Van binnen gierde ondertussen de adrenaline door zijn bloedvaten heen, ervoor zorgend dat zijn pupillen onderhand zijn irissen leken te overmeesteren. Jeremy gaf geen antwoord, maar zag er alles behalve blij uit met. Toen Rafe zag dat de man naar de ring om zijn vinger greep verstijfde hij, wetend dat het gruwelijke gedaante dat talloze keren in zijn dromen was opgedoken ditmaal weer in levende lijve voor zijn neus zou staan. Shit. De bruinharige jongeman hield zijn adem in toen het duistere gedaante voor hen verscheen, kort opzij blinkend naar Seji waar de angst overduidelijk van af te lezen was; iets wat hij volledig kon begrijpen. Hijzelf wist ook niet wat hem overkwam toen de man tijdens hun eerste ontmoeting veranderde in het schrikbarende wezen dat nu voor hen stond. Ondanks zijn instinct hem vertelde te vluchten, wetend dat hij niet tegen de man op kon, verplaatste hij beschermend zijn lichaam voor die van Seji—een hopeloze poging doend om de jongen te beschermen. werd al snel duidelijk dat het niet werkte toen hij de langwerpige gore klauw boven zijn hoofd achter hem zag grijpen naar de jongen zijn nek. Instinctief greep hij naar het zakmes dat hij tegenwoordig standaard bij zich had en haalde uit naar de klauw toen die Seji met zich mee omhoog trok. Veel effect had het echter niet, als Rafe hem überhaupt geraakt had. De blonde jongen bungelde in zijn blauwbruine ogen aan de sterke klauw, snakkend naar de zuurstof die niet beschikbaar werd gesteld voor hem. Knarsetandend verplaatste Rafe zijn blik naar de duisternis in de zwarte kap, wetend dat Jeremy’s ogen daar ergens verborgen zaten. Waar wist hij echter niet, maar dat was nu niet van toepassing. ”Speak or I’ll snap his neck,” beval de man hem. Gefrustreerd wendde Rafe zijn gezicht even van hen beiden af met een geïrriteerde zucht om vervolgens zijn blik weer terug te wenden naar Jeremy. “Come on, he didn’t do anything wrong, let him go,” sneerde hij op een felle toon terwijl hij volop kneep in het mes dat hij vast had, zijn knokkels wit uitslaand. Hij wilde de man aanvallen, de aders in zijn nek wederom openritsen, hij warme bloed over zijn handen voelen gonzen—maar hij wist dat het geen zin had. Rafe kon dan wel moordlustig zijn, maar zijn rationeel vermogen werd zelden onderdrukt desondanks hij een kort lontje had—over het algemeen wist hij precies wat hij deed. Hij realiseerde zich dan ook dat Jeremy zijn woorden meende als hij geen fatsoenlijk antwoord uit hem zou krijgen, niet uitmakend wat Rafe zou uitkramen noch smeken. “Alright alright, I teach him some cool baby tricks every once in a while okay? Nothing special, nothing more. Just let him go you incongruous maniac,” siste hij terwijl hij de afstand tussen hen verkleinde om dreigend over te komen, ook al leek de man geen enige vorm van angst te kennen. Kort keek Rafe opzij om te checken hoe Seji er aan toe was, hoe lang hij het nog zou volhouden—zijn blik vervolgens weer op het zwarte gat richtend. Het mes in zijn handen jeukte. Wat als de man in deze staat zwakker was qua het vrijwel meteen genezen van wonden? Dat al zijn kracht volledig werd omgezet in het lichamelijk, bovennatuurlijk krachtiger maken van zijn ‘bijzonderheid’ waardoor er maar weinig overbleef om zijn gezondheid in stand te houden? Dat zou een logische redenering zijn right? Zou hij dan wel een kans maken tegen Jeremy, hem kunnen ombrengen? Misschien kon Seji wel contribueren als hij los wist te raken uit de gruwelijke klauwen. Of zouden zijn laatste seconden ingaan als hij de man wederom zou aanvallen? De opwinding die de gedachtes hem brachten zorgden ervoor dat zijn adem gejaagd door zijn luchtwegen werd gedreven, zijn lichaam zoekend naar zoveel mogelijk zuurstof als mogelijk om de overuren die zijn brein en hart draaiden te bekostigen. Rafe liet zijn ogen over de man zijn lichaam glijden, zoekend naar een zwakke plek waarvan hij de plaats zeker van was, de anatomie was namelijk vrij onduidelijk door het losse gewaad dat zich om het lichaam bevond—het maakte het hem moeilijk om de juiste plek om toe te slaan te bepalen, als hij mis stak was hij er namelijk zonder twijfel geweest. Daarnaast probeerde hij in te schatten wat voor materiaal hem omhulde, was het een speciaal goedje waar hij met geen mogelijkheid doorheen kwam? Of was het een simpel kledingstuk dat weinig tot geen weerstand zou bieden en dus geen probleem zou moeten vormen? Nadat Rafe nogmaals een blik op de blonde jongen had geworpen besloot hij zich in te houden, Seji kon het nog wel even volhouden indien Jeremy niet meteen los zou laten na het begeerde antwoord. Daarnaast was de kans groter dat Jeremy Seji’s nek zou breken als Rafe hem nu probeerde aan te vallen, stel dat zijn hypothese onjuist zou zijn. Ook had hij meer kans als Seji naast hem stond, op de grond, zonder klauw dat zijn luchtwegen afsloot. De jongen zou hem dan nog enigszins versterking kunnen bieden, in de grijpsels van het gedaante was hij zo goed als nutteloos in dat opzicht.