[TW]Pizza delivery

Gelegen op zijn bed keek Oliver naar de laatste stroom sms'jes die het laatste uur waren verstuurd. Het gesprek had een compleet andere wending aan genomen dan dat hij oorspronkelijk had verwacht en hij wist nog steeds niet zeker of hij er blij mee moest zijn of niet. En om eerlijk te zijn, hij had nog steeds geen idee of hij daadwerkelijk tegen de echte Zeal had lopen praten. Maar aan de irritante gesprekstoon en het feit dat de ander niet had willen opgeven, had het al genoeg gezegd. Met een zucht legde Oliver de telefoon op het nachtkastje en legde hij zijn gitaar weer op zijn schoot, aangezien hij daar mee bezig was geweest. Hij was niet verder gekomen dan een paar snaren stemmen voordat de verschrikkelijke drang naar pizza in zijn hoofd was op gekomen en hij gewoon pizza moest hebben. De jongen ging er van uit dat het nog wel even ging duren. Hij tokkelde er rustig op los, zachtjes nuriërend. Zo een heel slecht humeur had hij het op dit moment niet en het vooruitzicht naar pizza was ook niet slecht. Misschien wat er na kwam, dat stond hem niet helemaal aan, maar hij stond gerust open voor nieuwe dingen. Als je het zo kon noemen tenminste.
De klop op de deur liet hem abrupt stoppen met spelen. Kort beet hij op zijn lip en hij legde de gitaar vervolgens aan de kant. 'Unless there is no extra mozzarella, you are not invited.' Zei hij op zijn gebruikelijk chagrijnige toon, al leek er iets van amusement door te schijnen. Oliver werkte zichzelf omhoog en liep vervolgens naar de deur om hem open te doen. Half en half verwachtte hij iemand anders als Zeal te zien of Zeal zelf, maar wat hij kreeg was een mix er tussen in. Oliver fronste. 'You're not Zeal.' Zei hij kort terwijl hij in de deuropening bleef hangen. 'Unless you change hair colors every time you meet someone new.' De wereld zat vol gare wezens en het zou Oliver niets verbazen als de jongen voor hem dat ook daadwerkelijk deed.

De ander voor hem leek geen moeite te doen om zich nog voor te doen als Zeal, maar als hij Zeal niet was, wie was het dan wel? Het maakte eigenlijk ook maar vrij weinig uit, als Oliver een naam had was het genoeg. Voor de rest kon hij wel begrijpen waar de jongen zijn sexdrive vandaan kreeg, want hij zag er niet slecht uit. Oliver opende deur een stukje, maar bleef staan waar hij stond. 'I bet you know my name just because you read the sign. And for that, I congratulate you, because you were at least smart enough to do that.' Een simpele grijns lag op zijn lippen terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg en op zijn beurt de jongen aankeek. Op zijn opmerking over de haarkleur kon Oliver niet echt lachen, al bleef de grijns wel staan. Smartass. Oliver haatte de kleur roze met heel zijn hart en misschien maakte hij dat niet kenbaar, mocht puntje bij paaltje komen, dan zou hij dat wel doen.
Olivers ogen gleden naar de pizza in de handen van de jongen. De geur was verrukkelijk, maar toch stond er nog iets in de weg. 'No name, no game.' Zei hij simpel terwijl hij kort de doos open maakte om te zien of er daadwerkelijk in zat waar hij in eerste instantie om had gevraagd. Als de ander zijn naam vertelde, dan zou Oliver van harte de deur voor hem open doen en hem vriendelijk uitnodigen in zijn kamer. Met alle gevolgen van dien.

De pizza zag er goed uit. Genoeg mozzarella in ieder geval en de rand zag er ook krokant uit. Alsof hem dat eigenlijk wat uit maakte. Pizza was pizza en daar had hij nu trek in. Misschien dat het ook wat hielp met wat de jongen voor hem eigenlijk wilde. Tuurlijk, de ander had verdorie pizza voor hem gehaald. Dan wilde hij gerust wel wat terug doen. Oliver liet de bovenkant van de doos weer dichtvallen en keek de ander recht aan. ”Laxus Dreyar,” was het antwoord. Olivers grijns verminderde even en leek terug te vallen tot een smalle streep, maar kwam daarna weer terug toen hij een hap nam van de pizza die Laxus voor zijn neus liet bungelen en hij haalde zijn schouders op. Aangezien het een vrij kleine bite was geweest had Oliver het snel doorgeslikt en met de hiel van zijn voet schopte hij de deur verder open. 'So you're his twin or something? Must be annoying.' Ging Oliver droogjes verder terwijl hij los kwam van de deuropening en Laxus de gelegenheid gaf om binnen te kunnen komen. Zijn bed zag eruit alsof er iemand sliep die om de twee uur wakker leek te worden en daarna lang moest doen om weer slaap te kunnen vatten. Zijn lakens waren alle kanten op geschopt en het zag er alles behalve comfortabel uit. The problem with having nightmares. 'So, you want me to eat the pizza first or just start with you immediately?' Oliver draaide zich terug richting Laxus, in zijn ogen glinsterde iets van speelsheid, iets van uitdaging. De jongen bleef midden in de kamer staan en gaf Laxus de tijd om te kiezen. Het moest vast een erg belangrijke keuze zijn.

Aha, dus het was niet vreemd dat Oliver Zeal een verschrikkelijk irritant joch had gevonden. Great Minds think alike, of zoiets. Je hoefde niet bijzonder veel te doen om Oliver je te laten haten. De jongen was bijzonder snel geïrriteerd en bijna altijd wel chagrijnig, dus het was geen overwinning om op zijn 'never-talk-to-this-person-again' lijstje te komen. Daartegenover stond dan wel dat als hij je mocht, dat wel gevierd mocht worden. Met pizza bijvoorbeeld. Want tot nu toe had Laxus nog niet veel gedaan waar Oliver zich aan ergerde. Misschien het feit dat hij de hele conversatie naar dit had gestuurd, maar voor de rest kon hij niet veel opnoemen waar hij zich aan zou moeten ergeren. Misschien dat het de tweelingbroer van Zeal was. Maar dat zou hij later nog wel bekijken. Voor nu lag er de keus. Pizza of Laxus. Aangezien Oliver nooit goed geweest was in het maken van keuzes en hij dit sneller voorbij wilde laten gaan dan dat hij eigenlijk liet merken, gaf hij de keus aan de ander, al bijna zeker wetende wat die ging kiezen.
Zijn voorgevoel werd alleen maar bevestigd toen hij op het bed werd geduwd. Uitdagend bleef hij Laxus aankijken, ook toen de pizza doos prompt op zijn borst werd gezet. Zijn ogen gleden even naar de pizza die plots voor zijn neus bungelde en toen terug naar Laxus en met een opgetrokken wenkbrauw nam hij een hap van het eten. Ieder zo zijn ding blijkbaar. Doordat de doos op zijn borst stond had Oliver vrij weinig beweegruimte, anders lag de pizza overal. Laxus had hem dus vrij snel al in een hoekje kunnen drijven en daar kon Oliver vrij weinig tegen doen. 'Is this pizza the only thing I am going to eat tonight or what?' Sprak hij uitdagend toen hij de laatste happen had doorgeslikt en wachtte op Laxus' volgende zet.