I'm good

Hij knipperde even terwijl hij rustig een ijsje in zijn bek had. Hij zat wat op zijn phone een of andere game te spelen om de tijd te verdoen. Er was niet veel te doen hier in het huis en dat was duidelijk aan zijn houding en zijn luie manier van liggen. Hij was gewoon verveeld en hij had vannacht ook weer geweldig slecht geslapen. Hij moest in een eenpersoonsbed slapen samen met Felix en helaas was dat niet zo handig. Ze waren beide best lang en het bed was gemaakt voor normale mensen van een gemiddelde lengte. Alleen was het al moeilijk om niet met je voeten uit bed te hangen... Maar nu... Dit was belachelijk. Hij had daarom besloten om maar op de grond te gaan slapen halverwege de nacht en had heel wat scheldwoorden staan fluisteren naar zijn twinbroer. Hij meende ze uiteraard allemaal niet. Nja niet allemaal. Hij zuchtte even terwijl hij zich wat beter legde op de bank en het ijsje even in een hand nam. Hij keek er even naar en propte het terug in zijn mond waarna hij terug met slaperige ogen keek naar het schermpje. Het duurde echter niet lang voordat de vermoeidheid van de vele nachten slapeloosheid aan hem begonnen te trekken. Hij kon voelen hoe het openhouden van zijn ogen lastig was en dus, niet veel later, viel zijn phone even op zijn hoofd. Luid vloekend legde hij een hand op zijn voorhoofd waarna hij even zuchtend rechtop ging zitten en het ijsje wel meteen uit zijn mond viel. Vloekend zag hij het ding vallen op zijn shirt en een heel vies suikerpartijding maken. Hij gromde even en pakte het jsje vast, die in steen veranderde. Boos gooide hij het versteende horentje weg waarna hij opstond en zijn shirt zonder veel schaamte ui trok. Met een kalme beweging gooide de jongen het kledingstuk weg, zodat het ergens in de hoek van de kamer rust kon vinden. Hij wilde het niet meer het was vuil nu. Zuchtend plofte de jongen terug op de bank waarna hij zich wat op krulde en zijn ogen sloot, om binnen de halve seconde zowat in slaap te vallen...
Niet veel later had hij al een immens charmante houding aangenomen helemaal gespreid over de zetel. Zijn bloot bovenlijf lekker open en bloot. Je kon zien dat hij het schaamteniveau soms had van zijn grote broer. Nja, hij leefde maar half momenteel. Wat te weinig slaap wel niet met je kon doen man, het was magisch.

-Laxus

Normaal had hij best een diepe slaap, het was een van zijn vele talenten om goed en lang te slapen, behalve vandaag. Hij sliep namelijk niet zo heel graag alleen. Het was iets dat hij altijd had gehad. Hij was gewoon om bij een van zijn broers te slapen en zo niet bij iemand anders. Iets in hem had een soort angst voor alleen te zijn, niet dat velen dat wisten maar hij was er wel bekend mee. Hij wilde het uiteraard niet uitstrooien want wat why? Wie moest nu weten dat hij bang was om alone te zijn. Hij kon zijn slechte zicht goed genoeg verbergen dus dan kon hij dat ook wel. Zijn hele leven was toch een zoetsappig leugentje zodat iedereen kon blijven glimlachen zonder enige complains. Dat was hoe hij moest functioneren elke dag in en uit. En eigenlijk vond hij het niet zo heel erg om zo te zijn, om te leven in de schaduw van anderen. NIet dat hij besefte dat het vaak omgekeerd kon zijn, maar in zijn ogen was er niks anders. HIj had nooit het echte leven gekend en hij wist ergens wel dat het zo stom was dat het zijn schuld was dat ze hier nu waren. Omdat hij de emmer had doen overlopen, omdat hij nooit naar Heath had geluisterd. Het maakte hem echt een idiot. Waarom moest hij zo zijn? Zo stom op elke vlakken dat elke weg gewoon een hevigere afslag was naar een meer gedoemdere toekomst voor zichzelf? En met elke kilometer die hij aflegde werd hij maar blinder voor alles rondom zich, hij werd een leeg gezicht... Maar wie had daar oog voor?
In zijn dromeloze slaap had hij weinig kunnen ophalen van zijn slapeloze nachten, maar het feit dat hij werd aangeraakt liet hem wel meteen verward opkijken. Knipperend en extreem van de kaart gebracht keek hij even rond terwijl hij zichzelf overeind probeerde te duwen. Hij kreunde even, een droge smaak in zijn mond begon hem wel meteen te irriteren. Hij voelde zijn oogleden trekken aan zijn gezicht alsof ze elk moment weer toe kon vallen, hij nam het hun niet zo kwalijk. Hij wreef even in een oog en keek schuin op toen hij een vreemde schaduw zag. Hij kneep zijn half werkende ogen tot spleetjes en schudde zijn hoofd even verward. Na enkele seconden werden zijn ogen wel meteen groter. "Hello?" Uh wait a sec. "Hello!" klonk er al wat minder slaapdronken uit zijn mond waarna hij stuntelig een normale houding probeerde aan te nemen. De slaap zat nog duidelijk in zijn lijf toen hij overeind wilde komen, zijn balans verloor en misschien yea met ietwat teveel opzet op de persoon viel. Hmn. He was kinda bored anyway. "Oh uh... Sorry!" zei hij met een glimlach terwijl hij gewoon tegen de ander bleef leunen. Geen enkele aanstalten makende om zich los te maken van de ander. Oh my, waarom zou hij dat ook moeten doen? Zolang er niks werd op gezegd genoot hij wel van deze close-up, so why the hell not.