Somebody catch my breath.

Onderwerp: Somebody catch my breath. ma sep 04, 2017 4:44 pm

Het duizelige gevoel in haar hoofd was haar onmisbaar bekend. Ze had het gevonden, dan toch eindelijk. Na weken lang afgaan op vage verhalen en het lezen van oude boeken waar lastig een draad aan vast te knopen was, had ze het toch gevonden. Haar adem stokte in haar keel terwijl ze de vuurtoren instapte. Er was niets te horen en doordat haar enige uitzicht op de deur was, kon ze niets zien wat er buiten was gebeurd. Achter haar had ze de deur gesloten. Als alles wat ze had uitgezocht klopte, zou het betekenen dat zodra ze die deur weer opende, ze terug zou stappen in de tijd. 6 jaar terug, naar 2011, naar de lus van Miss Bluebonnet. Haar adem stokte en ze kneep haar ogen even dicht, waarna ze zich trillend dwong om zich om te draaien naar de houten deur. De lucht hier was mottig en koud, maar het deerde haar niet. Haar grootste zorgen lagen bij deze deur, of eerder wat erachter lag. Ze legde haar hand op de klink, maar twijfelde om hem om te draaien. Als dit niet had gewerkt, wat dan? Wat als ze dat gevoel in haar hoofd, wat ze ook had gekregen toen ze de lus waar ze eerder in had gewoond was binnengestapt, enkel had verbeeld? Wat als ze naar buiten stapte, en in dezelfde koude wereld terecht kwam waar ze nu juist voor probeerde te vluchten? Verlamd bleef ze daar staan, haar hand op de klink en te bang om deze om te draaien en de werkelijkheid daarachter onder ogen te komen. Het was pas toen de zwarte vogel op haar schouder zachtjes kraaide dat ze weer terug leek te komen. Ja, hij had hulp nodig. Zij beide, eigenlijk. Als ze daar zouden blijven zouden ze gevonden worden, zou de gecsjiedenis zich opnieuw herhalen. Ze zuchtte en versterkte haar greep op de deurklink. "J-ja, je hebt gelijk Icarus..." mompelde ze zachtjes, waarna ze diep adem haalde en haar moed bij elkaar greep. Met een snelle draai opende ze de deur en stapte ze naar buiten, haar ogen gesloten en bang om te zien dat er niets veranderd was. Haar ademhaling ging snel en even stond ze daar, als verstijfd. Totdat ze de koude lucht niet meer in haar gezicht voelde prikken en de zon voelde. Toen ze eenmaal haar ogen opende was de witte wereld van eerder verdwenen. In het jaar waar zij van de loop binnen was getreden, was het winter geweest. De sneeuw leek echter plots te zijn verdwenen en het zachte gefluit van vogels klonk in de verte. Icarus kraaide zachtjes, onthutst. Mist sloeg haar handen voor haar mond. Het was gelukt, oh god, het was gelukt. Ze had het gedaan, ze had het gevonden. Hier kon ze nog één keer opnieuw beginnen, nog één keer proberen om al haar fouten achter zich te laten en het beter te doen, iedere keer beter te doen. Dit zou anders zijn. Het meisje slikte een brok in haar keel weg en keek om zich heen, niet goed wetend waar ze nu heen moest. Met moeite sperde ze haar ogen zo dat ze in de verte de omtrek van een huis kon zien. Dat moest het zijn, daar moest ze heen. Het idee alleen al dat ze al deze nieuwe mensen onder ogen moest komen, dat ze op een dag erachter zouden komen wat voor een monster zij was, dat ze haar weer zouden verbannen, dat ze...
Nee, nee. Deze keer niet. Deze keer zou ze het goed doen, dit was de enige veilige plek voor haar. Het moest het zijn. Met een onzekere pas begon ze af te dalen naar het huis.

[Open]

Onderwerp: Re: Somebody catch my breath. do sep 07, 2017 9:54 am

James had het grootste deel van de dag op de vuurtoren doorgebracht. Hij wist niet wat het precies was, maar op de een of andere manier voelde hij zich echt goed hier boven. Misschien was het wel de kick van te weten dat hier altijd Hollows konden opduiken. Hij had altijd al van een uitdaging gehouden en kom, zo erg konden die Hollows toch niet zijn? Zeker niet als ze het tegen vier versies van hem zouden moeten opnemen.

Misschien dat hij hier ook gewoon graag zat omdat het hem deed denken aan zijn leven voor dat het een paar weken geleden naar deze lus was gekomen. Het leven waarin hij nog dagelijks met zijn vrienden door de bossen en over de vlaktes van Wales trok, waarin hij kon gaan en staan waar hij wou en waarin hij gewoon kon doen waar hij zin in had die dag. Zelfs al was dat een impulsieve reis naar Corsica of om het even welke andere warme plek boeken.

En elke keer dat hij hier zo zat en dacht aan wat had kunnen zijn, vroeg hij zich weer af of het verstandig was geweest om naar de lus te komen. Nee, hij vroeg zich af of het de juiste beslissing was geweest. Het was sowieso verstandiger om in de lus te wonen. Hij was nu eenmaal geen gewoon mens. Dat was hem wel duidelijk geworden toen hij die blik in Jake's ogen zag. Het maakte niet uit wat hij gedaan had of wie hij was. Het feit dat hij een peculiar was had een kloof geschapen tussen hen die geen meisje ooit had kunnen veroorzaken. Maar was een leven onder soortgenoten het echt wel waar om zijn vrijheid voor op te geven? Hij was er nog steeds niet helemaal zeker van.

James schrikte op uit zijn overpeinzingen toen hij ergens onder zich de vuurtoren hoorde opengaan. Hij zag meteen dat ze hier nieuw was. Of dat ze in ieder geval de afgelopen paar weken nog niet hier was geweest. Hij had hier al veel gezien, maar nog geen mensen met zwarte vogels op hun schouders.

Hij liep snel de trappen van de vuurtoren af maar het meisje liep al in de richting van het huis toen hij beneden aankwam. Ze was een stuk kleiner dan hij en had vreemd grijs haar. Hij holde naar haar toe en tot hij schuin voor haar stond, draaide zich toen zonder te stoppen met stappen naar haar om en zei met een behulpzame glimlach op zijn gezicht:" Welkom! Ben je nieuw hier?" Hij stak zijn hand uit en ging verder:"Ik ben James. Ik zag je net door de vuurtoren binnenkomen."

» ♡ Good conversation got me holding my breath
» Catch me if you can