Climb

Onderwerp: Climb za okt 07, 2017 8:48 pm

Met een licht glimlachje keek Jimmie naar de zee die rustig af en aan ging. Het was heerlijk weer. Het was warmer dan normaal. Je zou het niet verwachten. Al helemaal niet aangezien het weer in de lus elke dag hetzelfde was, maar voor nu had Jimmie ervoor gekozen om de warmte een paar graden op te schroeven met behulp van zijn krachten. Rhett had Link’s lichaam een behoorlijke tijd in zijn macht gehad, waardoor Link behoorlijk confused was. Jimmie wist dat Link gevoelens van de andere persoonlijkheden wel opving, dus had Jimmie besloten om zichzelf wat rust te geven om ervoor te zorgen dat Link ook tot rust kon komen. Jimmie wist dat het meestal rustig was op het strand. Vooral rond dit tijdstip. Het was drie uur. Bij het verblijf zou het nu regenen, maar de regen ging netjes langs het strand heen. Nee enkel blauwe lucht en zonneschijn was te zien. Jimmie had zich in het zand gezet en keek enkel naar het water dat het zand op kroop en weer weg sloop. Van nature was Jimmie een verlegen en onzeker persoon. Bij andere mensen werd hij dan ook snel ongemakkelijk en voelde hij stress op komen. Zo alleen zitten bij de zee zorgde er dan ook voor dat hij zich kon ontspannen.

{OOC: super flut, forgive me ;w;

Onderwerp: Re: Climb za okt 07, 2017 11:12 pm

Ze wist niet of er iets was waaraan ze zich meer ergerde dan aan drie uur 's middags op deze bewuste dag jaren geleden in Inndyr. Regen. Hoe dikker de bewolking was, hoe zwakker Carina zich voelde. Logisch natuurlijk, gezien ze vrijwel al haar kracht van de sterren haalde en het nu eenmaal makkelijker was als er geen barrières dat alles verstoorde. Ze mocht niet klagen, dat wist ze ook wel. Het was wel eens goed om zich op bepaalde momenten te voelen zoals 'normale' mensen zich voelden. Ze had dat eigenlijk nooit geleerd, omdat ze tot nu toe enkel in zonovergoten landen had verbleven. Hoe langer ze hier leefde, hoe meer ze inzag dat Antares haar hier met zoveel meer goede bedoelingen heen had gestuurd dan ze van te voren had kunnen bedenken.

Ondanks de morele waarde van het stormachtige halfuurtje, probeerde ze er zo veel mogelijk bij uit de buurt te blijven. Die diabolische druppels en hoe ze zo koud tegen haar huid voelde... dat was alles behalve een pretje. Maar een mens kon gewoonweg niet de hele dag de tijd in de gaten houden zoals mevrouw Bluebonnet dat scheen te kunnen. Ze was op weg geweest naar het centrum om op een rustig plekje te kunnen werken (wat nu gelukkig niet meer tegen de regels was), toen ze plotseling een tikkeltje duizelig werd en een geeuw niet kon onderdrukken. Ze voelde het voordat de lucht boven haar plotseling volledig donker was gekleurd en ze zich realiseerde dat ze te laat naar buiten was gegaan. Zodra de lucht donker was, had je ongeveer dertig seconden voordat... Wel. Te laat. Ze zuchtte. Ze was nu dichter bij huis dan bij het centrum, maar het zou wel betekenen dat ze het steile, modderige pad omhoog terug moest nemen. In haar beraadpleging keek ze even om zich heen, om te zien of er wellicht ergens in een middenweg een schuilplek te vinden was. Zag ze dat goed? Haar ogen functioneerde vast ook minder goed nu, maar ze kon toch zweren dat ze niet ver van haar vandaan, dicht bij de zee, een hele strook zonlicht zag. Het was alsof de regen er afkaatste en een heel andere richting insloeg. Of het een oase was die op Carina's wanhoop inspeelde of niet, het maakte haar niet gek veel uit.

Hoe dichter ze bij het zonnige plekje kwam, hoe minder ze zich eigenlijk zorgen maakte om de regen. Ze voelde zich steeds energieker en opgewekter en de regen kon haar niet eens zoveel meer schelen als voorheen. Met een opgeluchte zucht van verlichting stapte ze het strand op, waar het weer er een volledig eigen wil had nageleefd. Even glimlachte ze en sloot haar ogen, haar armen gespreid en haar gezicht naar de zon gericht. Ze kon zich geen beter plekje wensen om te schuilen -in de zon. Het was niet toen ze haar ogen opende en deze aan het licht gewend waren voordat ze zag dat zich een ander persoon in de koepel van het betere leven bevond. Het duurde niet lang voor ze de simpele optelsom gemaakt had. God, ze moest echt meer leren over lussen en bijzonderen. Maar ze vond wel dat het feit dat ze net wanhopig door de regen had geploeterd haar gezonde verstand mogelijk in de war had kunnen schoppen en haar had kunnen doen geloven dat dit een natuurverschijnsel was.

En toch moest ze het vragen. Het was nog steeds heel goed mogelijk dat ze iets gemist had en dat dit plekje er altijd was. Of dat de jongen die met zijn rug naar haar toegekeerd zat het haar kon leren. Met vastberaden stappen -het ging toch nog best lastig met een natte spijkerbroek en over het losse zand- benaderde ze hem, plofte naast hem neer en sprak zachtjes; 'So how do you do it?'

Onderwerp: Re: Climb zo okt 08, 2017 11:41 am

In alle rust genoot hij van het warme zonlicht dat op hem neerdaalde. Om hem heen waren donkere wolken, maar die werden scherp tegen gehouden door het zonlicht. Sommige vogels, zoals meeuwen, hadden de warmte ook aangevoeld en landde nu in het water of op het strand om te schuilen van het bagger weer. Jimmie keek er met een klein glimlachje naar. Hij kon genieten van de kleine dingen het leven. Hij had het gevoel dat hij daar juist meer van kon genieten. Hij kon meer genieten van een mier die zijn dagelijkse taak uitvoerde dan van een mens die zijn dagelijkse taak uitvoerde. In zijn ogen meer dan logisch en wellicht in andermans ogen ook. Hij zou het niet weten, aangezien hij er nooit met iemand over had gepraat. Hij ging er ook niet vanuit dat dat ooit ging gebeuren. Dat er ooit iemand zou komen waar hij in alle rust mee kon praten. Negen van de tien keer moest hij het lichaam weer overdragen aan Link of eiste Rhett het lichaam. Alleen nu kon Jimmie er zeker van zijn dat hij het lichaam een tijdje tot zijn beschikking had. Iets wat hem eveneens goed deed en tot rust bracht.

Een gilletje ontsnapte zijn mond zodra hij plots een gedaante opmerkte die naast hem kwam zitten. Meteen schuifelde hij wat naar links, weg van de gedaante, maar merkte al snel op dat het een meisje was. Hij probeerde de snelle, opkomende paniek, te negeren en tot rust te komen. Hij vroeg zich meteen af hoe lang het meisje al hier had gestaan. Had ze hem de hele tijd bekeken? Had ze iets van hem nodig? 'So how do you do it?' klonk het zachtjes. Jimmie keek op. Een paar seconden van stilte gleden voorbij voordat hij zich besefte wat ze bedoelde. Hij ontspande zich wat en schuifelde terug op de oorspronkelijke plek waar hij had gezeten. ”It’s my peculiarity. I can manipulate the weather,” legde Jimmie zacht uit met een kleine glimlach. Hij richtte zijn blik op het meisje en ontdekte nu pas dat haar kleding doorweekt was. In eerste instantie had hij het niet opgemerkt doordat hij zo was geschrokken. ”It seems like it didn’t save you from getting wet though,” sprak Jimmie met een verontschuldigende glimlach. Het voelde goed om met iemand te praten, ook al was het ook erg wennen.

Onderwerp: Re: Climb zo okt 08, 2017 3:49 pm

Ze wist dat het niet aardig van haar was, maar ze giechelde toen de jongen een gilletje slaakte bij haar aanwezigheid. Carina was nu eenmaal blij dat ze weer droog zat -en dat niet alleen, maar in de zon!- en het maakte haar goedlachs. De jongen was echter zelfs schuchter een stuk van haar weggeschoven, wat haar toch een een beetje verontschuldigend blik op hem deed werpen. Toen hij haar had geïnspecteerd, leek hij wat te bedaren. Alsof hij in één blik had besloten dat ze oké was. Misschien herkende hij haar uit de lus. Carina dacht in ieder geval wel zijn Aziatische uiterlijk, lichte haarkleur en bruine ogen te herkennen. Van dat laatste was ze niet zeker, maar wie onthield nu ooit de kleur van iemands ogen? Al moest ze zeggen dat ze dit paar om de een of andere reden wel interessant vond. Niet gek dat ze hem herkende in ieder geval, nu ze hier al een paar maanden was. Ze wist niet of het ook voor hem gold, echter. Zij kende de mensen die voor haar waren gekomen ook veel beter dan de mensen de na haar waren gearriveerd, dus misschien was zij voor hem onbekend.

Haar vraag was, hoe direct dan ook, misschien wel een goede zet geweest. Hoewel hij er even over moest nadenken, wat Carina wel snapte nadat ze zo met de deur in huis was gevallen, schoof hij daarna weer terug naar zijn originele plek alsof hij niet langer bang voor haar was. Gelukkig maar. Vol spanning wachtte Carina zijn antwoord af. 'It’s my peculiarity. I can manipulate the weather.' Hoe handig dat ook was, Carina liet een tikkeltje teleurgesteld haar schouders zakken. Ze kon het dus niet van hem leren. 'It seems like it didn’t save you from getting wet though,' sprak hij weer. Ze keek op zij en zag dat hij haar natte kleding en haren bekeek. Ze glimlachte en slaakte een dramatische zucht. 'Nope. That's why I'm slightley dissapointed to hear that it's your peculiarity and not just a spot where I can get sun soaked every day at three.' Ze grijnsde naar hem. 'But oh well. I'm guessing your not a pluviophile either?' doelde ze op het zonnige plekje dat hij had gecreëerd. Carina was ze enthousiast dat deze vreemdeling haar praktisch had gered, dat ze niet merkte dat ze lichtjes verloren ging in haar eigen gebabbel. Ach, hij vroeg er maar naar als ze weer eens met woorden begon te gooien die vrijwel niemand in het dagelijkse leven gebruikte; ze moest nog steeds een beetje wennen aan de manier hoe mensen met elkaar spraken.

Onderwerp: Re: Climb di okt 10, 2017 10:07 pm

Jimmie kon het niet helpen dat hij schrok van de gedaante die plots naast hem zat. Hij had haar niet eens opgemerkt! Hij was dan ook behoorlijk in gedachten geraakt door de heerlijke warmte en stilte. Zodra hij haar echter zag, schuifelde hij al snel terug naar zijn oorspronkelijke plek. Hij herkende haar niet zo. Ergens vaag misschien. Misschien had Link of Rhett haar eens gezien. Haar gezicht kwam hem bekend voor, maar hij kon zich niet zo herinneren waarvan. Enkel dat het wel in het verblijf was geweest. Iets wat niet opmerkelijks was, aangezien Link nog niet veel buiten het verblijf was geweest. Zelfs nu ze geen huisarrest meer hadden bleef Link nog in het verblijf. Jimmie snapte niet zo goed waarom, maar besloot zich er niet in te mengen. Rhett daarentegen zou er vast een stokje voor steken als het hem eindelijk zou opvallen.

Het meisje was meteen met de deur in huis gevallen en vroeg hem hoe hij ervoor had gezorgd dat hier de zon scheen. Jimmie keek even naar de blauwe lucht, waarna zijn blik terug ging naar haar en hij uitlegde dat het zijn peculiarity was. Hij merkte op hoe haar schouders wat teleurstellend gingen hangen. In tegenstelling tot de andere persoonlijkheden was hij dan ook observerend, analyserend en op zich sociaal ingesteld. Hij kon mensen makkelijk lezen. Hij vroeg zich af waarom ze zo reageerde. Had hij iets verkeerd gezegd? Voordat hij dat zou vragen voegde hij er nog een flauwe opmerking aan toe die haar liet glimlachen, waarna ze een dramatische zucht slaakte. 'Nope. That's why I'm slightley dissapointed to hear that it's your peculiarity and not just a spot where I can get sun soaked every day at three.' verklaarde ze met een grijns. Dat verklaarde haar teleurstellende houding. ”I see. I’m sorry,” verontschuldigde Jimmie zich met een klein glimlachje. 'But oh well. I'm guessing your not a pluviophile either?' vroeg het meisje nu aan hem. Jimmie keek even op bij het horen van het woord dat hij niet vaak hoorde onder leeftijdsgenoten -ook al konden leeftijden behoorlijk verschillen in de lus, ondanks hun bedrieglijk uiterlijk-. Hij glimlachte echter al snel en knikte. ”I don’t like the rain. A gentle sun is all someone could ask for,” sprak Jimmie en keek weer even met een glimlach naar de lucht. ”I’m Jimmie by the way,” stelde Jimmie zichzelf voor en richtte zijn blik op het meisje.

Onderwerp: Re: Climb do okt 12, 2017 10:01 pm

Het meisje mocht dan een tikkeltje teleurgesteld zijn dat dit geen prachtig natuurverschijnsel was waar ze nog nooit eerder over had gehoord, ze was nog steeds dankbaar voor de timing van de jongen naast haar in het zand. Ze kon nu toch genieten van een heerlijk zonnetje, en dat was vele malen beter dan doorweekt worden en zelfs dan binnen zitten pruilen tot het voorbij was. Het was ook niet haar bedoeling om ondankbaar over te komen. Nadat ze het had uitgelegd, nam de jongen een verontschuldigende houding aan. 'I see. I’m sorry,' zei hij. Carina keek wat verbaasd naar hem om, het was tenslotte alleen maar fijn dat hij er was, en ze zag niet in waarom hij ergens zijn excuses voor aan zou moeten bieden. Opgelucht om bij hem een glimlachje aan te treffen, richtte ze haar blik weer wat vooruit om hem te vragen waarom hij zich voor het oorspronkelijke weer had afgeschermd.

Hij glimlachte weer en knikte. 'I don’t like the rain. A gentle sun is all someone could ask for.' Carina lachte zachtjes, maakte het zich wat comfortabeler en liet de zon haar gezicht verwarmen. 'Amen,' stemde ze tevreden met hem in. 'I’m Jimmie by the way,' stelde hij zich vervolgens voor. Even liet ze het bezinken, nam zijn gezicht nog eens in zich op en sloeg het op. Ze vond het leuk dat ze steeds meer contacten begon te leggen in de lus. Ze bedoelde, het was waarschijnlijk nu veel meer dan in het begin van haar komst. Het was niet langer een tijdelijk bezoekje. Het was haar thuis geworden. Hoewel ze het rustig aan deed, werd haar netwerk en haar vriendenkring steeds groter en sommige relaties steeds hechter en dat was iets waar Carina, realiseerde ze zich plotseling, erg gelukkig van werd. Met een brede, oprechte glimlach, besloot ze hem het plezier terug te doen. 'Carina,' sprak ze. Even sloot ze haar ogen, en zei toe met een glimlach naar de blauwe, heldere lucht: 'Thanks for letting me in Jimmie the weatherman.'

Onderwerp: Re: Climb zo okt 15, 2017 8:54 pm

In eerste instantie leek het meisje teleurgesteld te zijn met zijn antwoord. Jimmie kreeg de neiging om zich meteen te verontschuldigen voor het antwoord, maar toen legde ze uit waarom ze teleurgesteld was. Tja.. Het liefst zou Jimmie ervoor zorgen dat overal de zon scheen en iedereen kon genieten van het heerlijke weer, maar hij wist dat dit een unieke kans was. Het zou niet lang meer duren voordat Rhett weer de zin en energie had om het lichaam over te nemen. Waarschijnlijk zou Jimmie voor die tijd Link naar binnen laten zodat Rhett niet meteen van start kon gaan. Daarbij zou het niet gezond zijn als Link zo lang buitenspel werd gezet. Op de volgende vraag wist Jimmie een antwoord die hem goed lag. Met een kleine glimlach gaf hij antwoord op haar vraag terwijl hij eventjes genoot van de heerlijke warmte die van de zon af kwam. Hij hoorde haar zachtjes lachen. Hij keek haar even aan met een lichte glimlach. Op dat moment maakte ze het zich wat comfortabeler en genoot ze meer van de zon. 'Amen,' beamende ze zijn woorden. Jimmie glimlachte. Het voelde goed om met iemand een gesprek te hebben. Iemand die nog geen Link of Rhett had ontmoet, waardoor Jimmie de eerste indruk kon opwekken. Een eerste indruk die waarschijnlijk beter was dan die van Link of Rhett, aangezien zij beiden behoorlijk bot waren tegenover vreemde. Rhett vooral.

Jimmie besloot het daarom er maar op te wagen en gaf zijn naam vrij aan de jongedame. Hij hoopte heilig dat hij nu geen fout beging en dat het meisje daadwerkelijk goede bedoelingen had. Dan zou Link zo maar eens een nieuwe vriendin erbij hebben en die had hij hard nodig. Hij was behoorlijk eenzaam en aangezien hij zelf moeilijk sociaal kon zijn met anderen, besloot Jimmie het nu voor hem te doen. Een brede glimlach sierde haar lippen. 'Carina,' stelde ze zichzelf voor. Jimmie glimlachte wat meer. ”Nice to meet you Carina,” sprak hij oprecht. Carina sloot haar ogen en richtte zich op de hemel blauwe lucht. 'Thanks for letting me in Jimmie the weatherman.' sprak ze. Jimmie glimlachte zacht. Hij kon het waarderen. Het voelde goed aan. Hij trok zijn knieën op en legde zijn armen eromheen. ”You’re welcome,” reageerde hij. Hij leunde zijn hoofd op zijn knieën en keek naar de zee voor hen. ”It’s good to have someone to talk to,” zei hij oprecht.

Onderwerp: Re: Climb zo okt 22, 2017 12:23 pm

Het verbaasde haar oprecht hoeveel aardige mensen ze tegen was gekomen tijdens haar verblijf in de lus. Zoveel mensen waren blij haar te ontmoeten. In de oren van een ander klonk het wellicht als een afgezaagd zinnetje, iets wat je gewoonweg zei, maar voor Carina was een 'nice to meet you' meer dan waar ze om kon vragen. Ze had een tijd geleden niet gedacht dat ooit nog eens uit iemands mond te horen komen. Jimmie's woorden toverde dan ook een glimlach op haar gezicht die eigenlijk breder was dan haar mondhoeken toelieten. De teleurstelling die ze eerder had laten blijken voelde nu dan ook misplaatst. Het was totaal niet alsof ze ondankbaar was voor dit aangename plekje. Langzaam voelde ze weer hoe haar kracht terugkwam en hoe ze met de minuut gelukkiger werd. Dus bedankte ze hem. Dat was nog wel het allerminste dat ze kon doen.

Jimmie omhelsde zijn inmiddels opgetrokken knieën, waarna hij mede deelde: 'You're welcome.' Gelukkig leek hij het geen groot probleem te vinden dat ze zomaar ongevraagd was komen binnendringen. Jimmie liet zijn hoofd op zijn knieën rusten en ook Carina maakte het zichzelf gemakkelijker door haar benen te kruisen tot een kleermakerszit. Even keken de twee slechts voor zich uit. De zee was prachtig, maar het maakte Carina toch lichtelijk prikkelbaar. De uitgestrektheid en diepte, als ze daarover nadacht bezorgde haar koude rillingen. Apart eigenlijk, dat ze daar bij de oceaan niet tegen kon, maar daar bij het heelal geen genoeg van kon krijgen. Diens oneindigheid maakte haar op een vreemd soort manier rustig, waar het anderen vaak haast een existentiële crisis bezorgde. 'It’s good to have someone to talk to,' haalde Jimmie haar uit haar gedachten. Carina keek op en kantelde haar hoofd een beetje. Daar kwam haar onmogelijk te onderdrukken nieuwsgierigheid opzetten. Wellicht had ze beter journalist kunnen worden dan cartograaf van de kosmos, maar ach. 'You needed that? Did you come here to think?' Ergens vroeg ze zich af of ze zich misschien moest verontschuldigen voor haar met de deur in huis vallen, maar ze wachtte enkel, terwijl ze haar vingers in elkaar vlocht, met smart op zijn antwoord.

Onderwerp: Re: Climb zo okt 22, 2017 1:10 pm

Jimmie was in eerste instantie alleen gekomen naar het strand om er zeker van te zijn dat er niemand zou zijn, maar nu er toch iemand was, vond hij het gezelschap niet erg. Carina kwam tot hem over als een rustige jongedame die geduld met iemand kon nemen en dat had Jimmie nodig. Te veel mensen overweldigde hem en dan kon hij behoorlijk verlegen raken en zich helemaal terugtrekken. Hij zou te veel stressen over de goede antwoorden en niet weten wat te moeten zeggen. Bij Carina voelde het wat makkelijker aan. Misschien kwam het ook door de omgeving. De zon en de zee hadden een rustgevende werking op hem. De regen die in de verte te horen was bracht daar ook zijn bijdrage aan bij. In ieder geval voelde Jimmie zich een stuk meer tot rust komen. Iets wat hem goed deed en waarom hij hier was gekomen. Het zou Link ook beter doen. Desondanks het heerlijke weer, krulde Jimmie zich toch op. Het was een houding die Jimmie graag aannam. Zich zo klein maken als hij zichzelf voelde. Hij was immers maar een klein iemand in een hele grote wereld. Rhett zou daar vast anders over denken. Wie de waarheid sprak wist niemand. Gelukkig had Link niet last van die eeuwige strijd.

Zonder het echt door te hebben bedankte hij Carina voor haar aanwezigheid. Hij bedankte haar niet expliciet, maar zei haar enkel dat het goed voelde om met iemand te praten. Ze praten over niks bijzonders. Enkel koetjes en kalfjes en dat was precies het gesprek dat Jimmie wou hebben. Hij hoefde zich er geen zorgen over te maken. Een verkeerd antwoord bestond dan niet, maar dat veranderde al snel zodra Carina in ging op zijn woorden en vragen begon te stellen. Jimmie kon het verwachten, maar toch kwam het voor hem totaal onverwacht. 'You needed that? Did you come here to think?' vroeg Carina. Jimmie keek haar even aan, voordat hij vluchtig zijn blik af week. Hij slikte. Hij voelde meteen de paniek opkomen. Hij kon moeilijk zeggen dat hij hier kwam om zijn andere persoonlijkheid rust te gunnen. Nee dat zou vast raar overkomen en hij wou voorkomen dat ze later Link tegen het lijf liep en hem vertelde over zijn andere persoonlijkheden. Dan zou de jongen zeker in paniek raken en god mocht weten wat doen. Even keek hij naar het zand voor hem. Zijn voeten bewogen wat nerveus in het zand. ”I uh..,” begon Jimmie uiteindelijk met een zachtere stem. Hij schraapte zijn keel en probeerde de zekere Jimmie van eerder terug te halen. Hij keek Carina met nieuwe moed aan, maar hij kreeg het niet voor elkaar. Liegen zou hij niet voor elkaar krijgen. Daarom besloot hij het maar over een totaal andere boeg te gooien. ”I need to calm my mind,” sprak Jimmie naar de waarheid. Meteen voelde hoe hij de opluchting tot hem kwam. Hij zou nog net geen zucht slaken. Hij voelde de nervositeit verdwijnen en sprak verder. ”I went here to find a spot for my own to calm down. I’m glad you came along, because you make it easier to relax my mind with just a little chat,” sprak Jimmie met een lichte glimlach.

Onderwerp: Re: Climb vr nov 03, 2017 2:53 pm

Carina kon haast niet geloven dat ze het geluk had getroffen. Hoe perfect was dit? De zon op haar gesproete gezicht, de tikkende regen in de verte, goed gezelschap... Toch voelde ze zich nog altijd een beetje een indringer, ze had niet eens gevraagd of ze de door hem gecreëerde ruimte mocht betreden. De weerlus. Hij kondigde tot haar opluchting echter aan dat hij het wel fijn vond om iemand te hebben waarmee hij kon praten. En als logisch gevolg voor Carina, kon ze natuurlijk haar gewoonte om in andermans levens te wroeten niet weerstaan. Nieuwsgierigheid was zo nu en dan echt een vloek. Toen ze opzij keek zag ze plots dat het dat echt was. De vraag leek hem te overvallen, en toen Carina even met een bezorgde frons in zijn ogen keek, vermoedde ze dat Jimmie een tikkeltje ingewikkelder in elkaar zat dan hij op het eerste oog deed voorkomen. Er was meer aan de hand dan dat hij een schuilplek had gezocht voor de regen, hij leek zich voor iets anders te verschuilen. In plaats van zich te verontschuldigen, zweeg Carina, zich afvragend hoe dit zich zou uitspelen. Ook al voelde ze zich schuldig, hoewel ze natuurlijk niet kon weten dat de in haar ogen onschuldige vraag deze uitwerking op hem zou hebben.

'I uh..,' worstelde hij met zijn woorden. Hij leek zichzelf te herpakken toen hij weer sprak. 'I need to calm my mind.' Alsof het hem opluchtte. Carina knikte, verwachtend dat dat alles wat wat ze zou krijgen, tot hij de moed gevonden leek te hebben om meer te delen. 'I went here to find a spot for my own to calm down. I’m glad you came along, because you make it easier to relax my mind with just a little chat.' Carina glimlachte. 'Got it, small talk,' knipoogde ze subtiel. Zijn bericht was overgekomen. Het was duidelijk dat haar vraag hem stress had opgeleverd, dus besloot ze het onderwerp te laten vallen. 'So is this your first loop? How long have you been here for?' besloot ze het gesprek een draai te geven. Dat was waarschijnlijk voor beiden aangenamer. Hoewel ze het nieuwsgierige gevoel dat nog altijd in haar rondzweefde niet kon ontkennen.

Onderwerp: Re: Climb za nov 04, 2017 11:33 am

Jimmie was blij met het gezelschap. Met iemand praten zorgde er in dit geval voor dat hij zich wat comfortabeler voelde. Echter leek Jimmie daarbij vergeten te zijn dat men ook vragen kon stellen die je juist oncomfortabel liet voelen. Zo zorgde Carina’s vraag ervoor dat Jimmie spontaan in paniek raakte. Jimmie had altijd al getwijfeld of hij anderen over Link’s conditie moest vertellen of niet. Hij wou dat zijn omgeving ervan af wist, maar hij wou voorkomen dat Link het te horen kreeg. Misschien als Link meer vrienden kreeg zou het nog kunnen, maar nu leek het Jimmie niet verstandig. Hij moest dus iets verzinnen wat geen leugen was, maar wel de vraag beantwoordde. Hij begon wat hakkelig, maar uiteindelijk had hij dan de woorden gevonden. Hij voelde meteen een gewicht van zijn schouders afvallen. Even haalde hij ook opgelucht adem via zijn neus zodat het niet al te veel opviel. Carina knikte. 'Got it, small talk,' glimlachte ze met een kleine knipoog. Jimmie glimlachte wat breder en knikte. Hij was blij dat Carina het leek te begrijpen en het niet erg vond dat Jimmie zich zo opstelde. Het zorgde ervoor dat Jimmie zich weer een stuk meer op zijn gemak voelde. 'So is this your first loop? How long have you been here for?' werd het gesprek vervolgd, maar op een ander onderwerp. Jimmie glimlachte dankbaar. Ja hij was blij dat Carina zo begripvol was. Zulke mensen kwam je te weinig tegen. Hij besloot zich op de vraag te richten. ”No this is my third loop,” beantwoordde Jimmie de eerste vraag. ”I travel with a few friends and they tend to get in trouble causing us to get kicked out of the loop, but I tend to stay here for a long time,” vervolgde Jimmie. Natuurlijk waren Rhett en Link ook een probleem, maar hij ging er vanuit dat Louise wel van zijn gespleten persoonlijkheid af wist en het Link dus niet kwalijk nam als Rhett iets deed wat niet mocht. Daarbij nam Link ook steeds meer afstand van Joey en zijn zus. Het baarde Jimmie ergens zorgen, wetend hoe close die twee ooit waren, maar misschien was het ook maar beter. Link vond de jongen immers zo leuk terwijl die liefde niet tweezijdig leek te zijn. ”I’ve been here for a few weeks I believe,” beantwoordde Jimmie nog de laatste vraag. Hij glimlachte zachtjes. ”What about you? Do you enjoy the loop?” vroeg Jimmie vervolgens.

Onderwerp: Re: Climb wo nov 08, 2017 8:06 pm

Ze verbaasde zichzelf. Op een positieve manier. Ze merkte echt dat hoe langer ze hier was, hoe meer ze leerde. Carina had niet gedacht dat het nog kon, dat ze nog meer kon leren. Ze wist tenslotte haast alles al over het universum. Haar geïsoleerde leven van voor de lus had er echter in geresulteerd dat ze niets meer wist over haar medemens. Ze was het verleerd, het sociale gedrag. En nu had ze aan Jimmie kunnen zien dat hij niet comfortabel was met het onderwerp, en aangeboden het te veranderen. Ze leerde bij. Carina had besloten het gesprek een andere kant op te sturen. Hopelijk maakte dat hem gemakkelijker met haar gezelschap. Hij had immers aangegeven dat hij het wel fijn vond om een gesprekje aan te gaan, zolang Carina maar niet te ver inging op dat wat hij niet wilde beantwoorden. Op die manier waren ze allebei tevreden, Jimmie had een luchtige gesprekspartner en Carina kon van het zonnetje blijven genieten en toch nog journalistje spelen.

'No this is my third loop,' beantwoordde hij haar eerste vraag. 'I travel with a few friends and they tend to get in trouble causing us to get kicked out of the loop, but I tend to stay here for a long time.' Carina trok haar wenkbrauwen op en knikte goedkeurend. 'Impressive,' mompelde ze. Ondanks het feit dat ze zelf ook vele jaren ouder was dan ze eruit zag, was het toch nog wennen om een jong gezicht te zien en zo'n lange geschiedenis te horen. Jimmie had duidelijk veel ervaring met lussen. Dat moest ze onthouden als ze nog eens een vraag had over dit voor haar nieuwe systeem. 'I’ve been here for a few weeks I believe,' ging hij in op het tweede deel van haar vraagstelling. Ah, dus op dat gebied was hij wel redelijk nieuw. 'What about you? Do you enjoy the loop?' nam hij vervolgens de interviewerfunctie op zijn beurt op zich. Carina glimlachte en streek met lichtelijk bezande vingers wat haar uit haar gezicht. 'To be perfectly frank, I was kind of forced to go here. The first few weeks I was still focusing on books and calulations rather than the people. But then I realised that I want to stay here, I wouldn't trade all the wonderful people I've met for a life outside of here.' Haar huid begon lichtjes op te gloeien. Dat was waarschijnlijk de eerste keer dat ze die gedachten hardop uitsprak, en het voelde heerlijk. Ze wilde hier blijven. Net als Jimmie. 'So I guess we'll be seeing a lot of each other then,' grijnsde ze zijn richting op.

Onderwerp: Re: Climb ma nov 13, 2017 7:20 pm

Het onderwerp werd gelukkig verandert en de vraag werd gesteld hoe lang Jimmie al in de lus zat. Een vraag waar Jimmie wel antwoord kon geven al hoopte hij ergens dat ook daar Carina niet al te ver op in zou gaan. Jimmie zou niet weten hoe ze erop zou reageren als het mede door hem, nou ja door Rhett, kwam dat ze uit de vorige lussen waren geschopt. 'Impressive,' was de enige reactie die Jimmie kreeg en waar Jimmie blij mee was. Hij knikte eens, waarna hij Carina op zijn beurt vroeg naar hoe lang zij al in de lus zat. Daarbij vroeg hij haar ook of ze de lus leuk vond. Het was een makkelijke manier om een beetje te weten te komen of deze lus een lus was waar Link langer kon blijven of toch weer uit weg moest gaan. Ze glimlachte en streek wat haar uit haar gezicht. 'To be perfectly frank, I was kind of forced to go here. The first few weeks I was still focusing on books and calulations rather than the people. But then I realised that I want to stay here, I wouldn't trade all the wonderful people I've met for a life outside of here.' Het viel Jimmie op hoe haar huid begon te gloeien. Hij glimlachte lichtjes. Hij zag het als een goed teken en was ook blij om te horen dat ze het zo naar haar zin had in de lus. Het maakte de hoop bij hem ook groter dat Link hier wel een tijdje kon blijven, mocht Rhett niet alles in de soep gooien. 'So I guess we'll be seeing a lot of each other then,' sprak Carina. Jimmie knikte eens. ”I guess we will,” hij glimlachte wat. Hij wou er woorden aan toevoegen. Zeggen dat hij blij was om iemand gevonden te hebben om mee te praten en waar hij nog vaker mee kon praten, maar hij bedacht zich dat dat ook problemen kon veroorzaken. Want wat als Carina hem tegenkwam, maar dat Rhett dan net de controle had over Link’s lichaam, dan zouden ze Carina al snel weer verliezen. Jimmie wou dat koste wat kost voorkomen, maar wist ook dat hij haar niet kon inlichten over de verschillende persoonlijkheden. Hij schraapte zijn keel. ”I uh.. need to tell you something,” begon hij uiteindelijk. Voorzichtig keek hij haar aan. ”I may have a different whenever you meet me. I have some sort of disorder which causes mood swings, like, huge mood swings. I know it may sounds weird and it will probably seem weird once you’ve seen it, but can you try to look past it? To just go away and come back later, most of the time I come back to my senses after half a hour or so,” vertelde Jimmie voorzichtig.

Onderwerp: Re: Climb za nov 18, 2017 12:26 pm

'I guess we will,' kreeg ze met een glimlach van hem terug. Carina beantwoordde hem met een gelijkwaardige grijns. Ze voelde zich zo heerlijk gewichtsloos. Alsof er niets meer was dat zwaar op haar drukte en ze op dit plekje zou kunnen zweven. Alles was zo heerlijk... zorgeloos. Bij het sluiten van haar ogen liet ze haar huid de zonnestralen absorberen. Het meisje voelde hoe niet alleen de warmte, maar ook de kracht bij haar binnenkwam. Als een soort tweede voedingsstof die haar aderen verreikte. Ondanks de opgewekte en energieke staat waarin haar lichaam zich bevond, was het in haar hoofd ontzettend rustig en sereen. Alles was precies goed, in harmonie. Carina had de stilte zo aangenaam gevonden dat ze eigenlijk niet eens had gemerkt dat Jimmie nog iets aan zijn woorden had toe willen voegen. Waar zij zorgeloos had genoten, was hij bezig geweest met het zoeken van zijn woorden.

'I uh.. need to tell you something.' Even draaide Carina verbaasd haar hoofd, maar toen ze zag dat het serieus was, probeerde ze haar blik open te stellen zodat het voor hem gemakkelijker zou zijn te zeggen wat hij kwijt scheen te willen. 'I may have a different whenever you meet me. I have some sort of disorder which causes mood swings, like, huge mood swings. I know it may sounds weird and it will probably seem weird once you’ve seen it, but can you try to look past it? To just go away and come back later, most of the time I come back to my senses after half a hour or so.' Even keek ze hem aan. Die had ze niet bepaald zien aankomen. Waarom deden alle vrienden die ze hier maakte plotseling schokkende bekentenissen? Waarschijnlijk was het iets dat bij het lusleven hoorde. Hoe dan ook, hij verwachtte een reactie. Carina herstelde zich en probeerde haar gezicht even glad te strijken. 'Oh,' constateerde ze, nog met een lichtelijk verbaasde toon. 'Well, I appreciate you telling me. And sure, I think I could do that,' sprak ze opgewekt en met een glimlach. Het was waarschijnlijk nogal verwarrend geweest bij een volgende ontmoeting als hij het niet had verteld, al had Carina uiteindelijk dan zelf de stukjes wel in elkaar kunnen passen. 'Does it have something to do with your peculiarity or...?' vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Ze betrapte zichzelf erop en trok even lichtjes haar mondhoek omhoog bij het weer opduiken van haar journalistieke kant.

Onderwerp: Re: Climb zo nov 19, 2017 10:42 am

In eerste instantie had Jimmie willen voorkomen om het over de verschillende persoonlijkheden te hebben, maar toen besefte hij zich dat hij Carina op een of andere manier wel moest waarschuwen. Want wat als ze Link of Rhett tegen kwam en dacht dat hij het was? Dan zou ze snel genoeg onaangenaam verrast worden door de onbeschofte taal gebruik en manieren die die twee hadden. Om die reden besloot Jimmie het haar toch te vertellen. Hij zei haar niet dat hij meerdere persoonlijkheden had. Dat zou er waarschijnlijk voor zorgen dat ze gillend wegrennen en al helemaal niks meer met hem te doen wou hebben. Hij besloot het maar op moodswings te gooien. Dat kwam nog het dichtst bij in de buurt van wat er gaande was. Zodra een korte echter stilte, begon Jimmie over zijn keuze te twijfelen. Was het slim geweest om dit haar te vertellen? Had hij het niet beter kunnen laten en gewoon genieten van dit moment? Nu werd deze ontmoeting voor zijn gevoel ook een stuk ongemakkelijker. 'Oh,' gaf ze uiteindelijk de reactie die wat verbaasd klonk. Jimmie slikte eens en keek haar wat afwachtend aan. Hij ging van het ergste uit. 'Well, I appreciate you telling me. And sure, I think I could do that,' sprak Carina opgewekt en glimlachend. Jimmie keek even op van haar reactie, maar glimlachte al snel dankbaar voor het feit dat ze er zo op reageerde. ”Thank you,” bedankte hij haar dan ook met een klein glimlachje. 'Does it have something to do with your peculiarity or...?' vroeg Carina verder. Meer vragen, right. Jimmie had dat kunnen zien aankomen. Hij legde een hand op zijn achterhoofd en wreef er wat ongemakkelijk over. ”No I don’t think so,” sprak hij wat weifelend. Misschien had het wel te maken met zijn peculiarity. Immers kon het weer ook zo omslaan als zijn persoonlijkheid. ”I see it more like some sort of disorder,” probeerde Jimmie uit te leggen aan haar. ”I’ve had it ever since I was little.”

» [FINISHED] The climb.