♡ Tell me I'm too crazy, you can't tame me, can't tame me

Hij slaakte een diepe zucht toen zijn hazelkleurige ogen over de woorden op het verfrummelde papiertje gleden. Was hij helemaal die vervloekte lus uitgegaan om der te halen, was ze ‘m gesmeerd omdat ze blijkbaar te lang moest wachten. Hij kwam altijd te laat, met stijl, naar zijn mening was het der eigen schuld dat ze er zo vroeg was gaan staan. Maar goed, het ijs volgen dus? Met een verveeld gezicht omdat hij naar haar op zoek moest gaan keek hij om zich heen en zag inderdaad ijzige plekjes een weg vormen. Rafe haalde even zijn hand door zijn haar voordat hij de pas erin zette en het spoor begon te volgen.

Het duurde niet lang voordat hij het spoor een huis zag ingaan. Even keek hij naar de deur om vervolgens aan de deurklink over te halen. Gelukkig voor hem was het slot er vanaf wat hem weer moeite scheelde. Dan hoefde hij in ieder geval niet eerst de deur open te breken, al vreesde hij al voor de reden waarom de deur niet op slot was gedaan. Hij keek om zich heen terwijl hij het huis binnenliep en volgde het spoor vervolgens de trap op. Of course, naar de slaapkamers, wat een verrassing. Met gespitste oren luisterde hij naar de niet te onderscheidende stemmen die vanuit de kamer kwamen waar het spoor naartoe liep. Great company, iets wat hem echter niet verbaasde.

Even bleef hij staan voor de deur voordat hij deze opendeed, benieuwd wat hij zou aantreffen. Zijn ogen vielen meteen op de man die vastgebonden zat, hoogstwaarschijnlijk vrezend voor zijn leven. Oh Raven. Toen zijn ogen vervolgens op Raven zelf vielen merkte hij meteen op wat ze met haar handen aan het doen waren. “Don’t you dare pull that shit on me missy, or I might’ve to slid your throat,” sprak hij met een licht zuchtje wat duidelijk maakte dat dit overduidelijk niet de eerste keer was dat dit gebeurde. Zijn ogen dwaalden vervolgens weer af naar de man die vastgebonden zat. Dit alles verbaasde hem niet eens, al was hij wel nieuwsgierig of ze een eind zou gaan maken aan de man zijn leven, of toch nog genoeg sentiment voelen om hem vrij te laten. Doodgaan zou hij uiteindelijk toch wel, zijn leven was immers eindig in tegenstelling tot die van hen als ze in de lus zouden verblijven.

“Now, now, Raffie, is that your way to welcome an old friend?” sprak het meisje met de raafkleurige haren nadat Rafe der had bedreigd dat ze er maar niet aan moest denken om shit te flikken met der ijskracht. “Yes, it absolutely is” antwoordde ze vervolgens voor hem, nog voordat hij zijn eigen mond kon opentrekken om iets precies in dezelfde richting te zeggen. Meteen sloot hij zijn mond weer en keek der aan met een blik van: dat wilde ik net zeggen, om vervolgens kort grinnikend zijn hoofd te schudden. Besluitend om er maar niet op in te gaan.

Rafe wendde zijn blik lichtjes af richting de vastgebonden man die als een malloot begon te roepen dat hij hem moest helpen omdat ze gek was. “Guess who taught her,” bracht hij met een grijnsje uit en keek der aan toen ze haar armen om zijn nek heen sloeg om hem te begroeten. Als reactie legde hij zijn handen rustig op der zijdes Hij keek der met een zwakke glimlach aan. Het verbaasde hem keer op keer dat ze hem nog om haar heen wilde hebben. Hij was immers vaak zat tegen der uitgevallen om wat voor reden dan ook, al was dat vooral overdag tijdens haar ‘normalere’ vorm. “I missed you” zei ze nog voordat ze haar armen weer van zijn hals afhaalden en afstand. “Likewise,” zei hij kort maar krachtig.

“Bet that was some rough sex,” grinnikte hij geamuseerd nadat Raven schreeuwend een ijspegel recht door de man zijn hart had gegooid toen hij aan het gillen was. Hij keek toe hoe het bloed van de man uit de wond begon te lopen en zeker een aardige vlek in de vloer ging achterlaten. Maar honestly, dat kon hem niet veel schelen. Zijn ogen vielen op het bed wat in de hoek stond en liep erheen om op de rand te gaan zitten. Ondertussen keek hij toe hoe ze zich aankleedde terwijl hij wachtte tot ze klaar was.

“How you been?” vroeg ze terwijl ze bezig was met aankleden. Kort snoof Rafe en keek van der weg toen ze dat vroeg. De kutste vraag die hij op het moment kon bedenken. “Could be better,” zei hij eerlijk. Het was maar twee dagen geleden dat hij een 'meningsverschilletje' had gehad met een man die zich Jeremy Suthcliff noemde. Eentje die enorm uit de hand was gelopen waardoor zijn hele lijf, maar voornamelijk zijn rug, bont en blauw was geworden en er rode striemen in zijn nek stonden. Het bevond zich echter grotendeels onder zijn kleren waardoor het in het eerste opzicht niet echt opviel. En dan nog maar niet te spreken over de bedreigingen die hij naar zijn hoofd geslingerd had gekregen en zonder twijfel nog steeds stonden. “You?” vroeg hij uiteindelijk nadat hij even in zijn gedachtes was verzonken en zijn blik weer naar haar toewendde.

OOC; hmm hijs beetje flut, tis niet mn postdag vandaag rip

 “I’m glad, otherwise we would have a small problem” grijnsde Raven nadat hij had toegeven dat hij haar ook wel gemist had. Kort schudde hij met een lichte grijns zijn hoofd. Desondanks hij meer op zichzelf neigde te zijn was het wel fijn om iemand om je heen te hebben die enigszins gelijksgezind was. “Would we?” antwoordde hij nog op haar opmerking terwijl een licht uitdagende toon zijn stem streelde.

Met een diepe zucht sloeg hij zijn ogen naar het plafond nadat ze een -naar haar mening- grappende opmerking terugvuurde op zijn opmerking die hoogstwaarschijnlijk waar was. Like ze had seks gehad in der freaky phase, dat was ongetwijfeld ruig geweest. Ondertussen was hij gaan zitten op het randje van het bed terwijl hij wachtte tot ze klaar was met aankleden. Hij spotte haar argwanende blik toen hij eerlijk had verteld dat het wel beter kon op de vraag hoe het met hem ging waarna hij niet veel later aan haar had gevraagd hoe ze het zelf maakte.

“I’m alright, I just can’t deal with the fact that I’m gonna be my sluttish self in…” Raven keek eventjes op de klok waardoor Rafe haar blik volgde naar de wijzers die beetje bij beetje vooruit kropen. “…in exactly five hours. So let’s make this conversation quick before all I can care about is how many dick I had in the past week.” Stelde ze vast. Soms vergat hij het dat ze elke twaalf uur van persoonlijkheid veranderde en kon dan ook niet ontkennen dat haar freaky persoonlijkheid zijn voorkeur had. “Oh yeah, that time of the mont- eh day again h” sprak hij met een sluw grijnsje spelend rondom zijn lippen. Hij maakte die grap te vaak waardoor die gewoon oud werd, maar honestly—hij vond hem nog steeds even grappig als de eerste keer dat hij hem maakte.

Net toen hij had gedacht dat ze het liet varen dat hij niet de standard ‘I’m good’ had geantwoord op haar antwoord was ze naast hem gaan zitten om te vragen wat er dan aan de hand was. Hij zuchtte kort en haalde zijn hand even door zijn haar. “There’s just this guy who wanted to know what powers I master, and even threatened me to work for him as a hitman or spy or something,” begon hij terwijl hij afkeurend zijn hoofd schudde. “I disagreed, of course, and tried to murder him with a swift motion of a knife so he’d leave me the fuck alone—but the fucking dude just seemed to rise out of its ashes?” vervolgde hij en was nog steeds verward hoe het in hemelsnaam kon. Jeremy was zonder twijfel sterker qua krachten dan een groot gedeelte van de peculiars hier, het kon niet anders. “Well, subsequently he pushed me into a wall with -what seemed like- an inhuman kind of force and tried to strangle me so I’d tell him what kind of powers I had,” sprak hij terwijl hij zijn vuisten balde door de frustratie dat hij niet tegen de man opgewassen was. “And now he tries to force me into working for him, and I don’t even know who the fuck he actually is? Besides his name and the fact his powers are beyond this world,” zuchtte Rafe diep. Ja de man had wel vaak wat lopen lullen over een of ander rijk, maar wat dat nou precies inhield? Naar zijn gevoel was hij nog steeds een ontsnapper van een of andere inrichting. “Oh, and my whole fucking body aches like hell, I mean my back is literally completely covered in bruises. No spot has gone unnoticed,” gaf hij toe. Ja het deed zeker zeer, maar gelukkig gingen blauwe plekken in de loop der tijd vanzelf weg. Dat scheelde.

Rafe hoefde haar niet eens aan te kijken om te weten dat haar ogen vuurspuwden terwijl hij bezig was met het vertellen van zijn verhaal. Het was dat het nacht was op het moment, anders had hij hoogstwaarschijnlijk onbedoeld enorm hete vuurballetjes op hem afgeschoten gekregen. Hij zuchtte diep toen ze begon over de dingen die ze de man aan wilde doen. Hij vreesde echter dat het niet zo’n feest zou worden. Ze had hem niet gezien, niet gezien over wat voor een monsterlijke krachten de man beschikte. Hell, hij hoefde je niet eens aan te raken om je te kunnen vermoorden, wat moesten zij dan tegen hem beginnen als ze op afstand al tegengehouden konden worden? Ongemakkelijk holde hij zijn rug toen hij voelde hoe haar hand in aanraking kwam met zijn rug wat de zeurende pijn lichtelijk erger maakte. Hij liet het echter wel toe, het was een dragelijke pijn.

“I don’t care what happened” vervolgde ze. “I don’t care what you did to him. He signed his own death the minute he touched you. No man is invincible, Rafe, everybody has a weak spot. The only problem is that we need to find what weak spot he has. Because he will die, even if that’s the last thing I’m going to do,” concludeerde ze. Rafe zuchtte en scherpt zijn lippen in een rechte lijn terwijl hij kort zijn hoofd even schudde. “You haven’t seen what he’s capable of Raven. He killed a room full of people in a trice without any physical contact, they just fucking dropped dead,” fronste hij. Misschien als ze met een goede strategie zou komen zou hij hun kansen wat hoger inschatten, maar op het moment zag hij het als een verloren zaak.

“Pull your shirt out” zei ze uiteindelijk waardoor hij kort zijn wenkbrauw optrok, had ze nu al weer zin?  Haar intenties warden hem echter al snel duidelijk toen hij zag hoe er een ijsblok zich begon te vormen in haar hand. Tegen de zwellingen, right. De vraag was echter of hij wel zin had in een ijskoude kou dat niet beperkt bij de blauwe plekken zou blijven, maar door zijn hele lijf zou trekken. “Don’t worry, I’ll make sure it doesn’t stick to your skin,” vervolgde ze. Rafe keek der even fronsend aan om uiteindelijk toch maar zijn shirt uit te trekken. “Just don’t fucking freeze me alive alright? Or I might still’ve to slit your throat” sprak hij. Rafe hield overduidelijk niet van vrieskou.

Een verveelde blik stond in zijn ogen toen ze geamuseerd een grapje maakte dat ze ook ooit eens ‘dropped dead’ toen ze in een club een nieuw Rihanna liedje hoorde. Raven en der fucking obsessie met muziek en de artiesten ook. “Ha-ha-ha-hi-larious,” sprak hij met zijn signature monotone stem, de overmaat van sarcasme die hij had toegevoegd er vanaf druipend. Toen ze vervolgens een opmerking maakte dat hij een pussy was dat hij liep te zeuren over de kou die het ijs zou veroorzaakte bromde hij enkel wat om het weg te waaien. Hij wist dat het niet bepaald ‘mannelijk’ was om te mekkeren over zulke dingen, maar dat hij dat zou toegeven? No way. Daar was hij te trots voor.

Desondanks had hij toch besloten om zijn shirt maar uit te trekken zodat ze kon losgaan met die ijsblokken van der op zijn rug. “Fuck,” kreunde hij protesterend door de kou en pijn toen de vrieskou op zijn gloeiende huid terecht kwam; het was nog warmer dan normaal omdat zijn lichaam volop bezig was de onderhuids verwondingen te genezen waardoor er veel energie in de vorm van warmte vrijgemaakt werd. Instinctief holde hij zijn rug in een weergaloze poging om de kou te vermijden waardoor zijn schouderbladen wat naar achteren rolden en hij zijn borst naar voren drukte. Desondanks de kou akelig aanvoelde op zijn warme huid, kon hij niet ontkennen dat het de pijn beetje bij beetje begon te verdoven. Het bestreed de zwelling en de dalende tempratuur zorgde ervoor dat de pijn verwekkende impulsen minder snel werden doorgegeven aan zijn hersenen zodat hij het kon waarnemen.

“I know that he may be strong, but as I said, everybody has a weak spot and I’m determined to find out what that is.” Raven slikte eventjes en fronste haar wenkbrauwen. “And even if I die while fighting him, I’m glad that I did it to help you. Because let’s be real, my life doesn’t really have a purpose. Especially not with that…thing I have.” Sprak ze terwijl ze het ijs in een s-vormige slinger over zijn rug bleef bewegen waardoor hij steeds meer gewend raakte aan de kou en langzamerhand zijn rugspieren een beetje wist te ontspannen. Toen het echter tot hem doordrong was ze zonet gezegd had draaide hij zijn hoofd met een ruk en een diepe frons om waardoor hij kort zijn ogen dichtkneep door de pijn die de abrupte beweging veroorzaakt. Met zijn hazelbruine ogen keek hij haar aan en schudde zijn hoofd. “Leave it be, it’s not your problem, it doesn’t concern you, stay out of it Raven. There is no reason risking getting in the same hellhole as I’m currently in,” snauwde hij haar op een bevelende toon af. Wat dacht ze wel niet? Rafe had spijt dat hij het verteld had; grote kans dat hij haar nu voortdurend in de gaten moest houden om te checken of ze niet iets stompzinnigs ging flikken. Toen ze ineens begon over dat hij zich eens moest voorstellen hoe het zou zijn als ze een kind had, die ze hoogstwaarschijnlijk uiteindelijk om zeep zou helpen. Kort grinnikte hij, zijn strenge uitdrukking was verzachtend. Het was typisch Raven om straightup de gedachtes te vertellen die door haar hoofd dwaalden op dat moment waardoor het nooit echt saai was met haar. “I cannot tolerate a kid in our room, I didn’t sign up for that shit—so don’t you dare get yourself pregnant Rave,” sprak hij terwijl hij haar afkorting gebruikte. Iets wat hem raar in de oren bleef klinken omdat hij letterlijk zijn eigen roepnaam was. “N,” besloot hij na een paar seconde toch nog maar eraan toe te voegen zodat het niet leek alsof ze naamgenootjes waren.

In de tussentijd had hij zijn ogen gesloten terwijl hij focuste op de figuurtjes die ze maakten met het ijs op zijn rug. Ze was haar belofte nagekomen, het zijn huid werd niet pijnlijk met het ijs meegetrokken. Het gleed in tegendeel zonder problemen eroverheen. “How are you feeling? Does it work? Are you still in pain?” vuurde ijsde hahahah ben zo grappig ze duizend vragen tegelijketijd op hem af waardoor hij zijn ogen opende. Het verlichte de pijn -en waarschijnlijk zwelling, maar dat kon hijzelf niet goed zien- wel degelijk, het was niet volledig verdwenen maar het was zonder twijfel wel wat minder geworden. Hij knikte als antwoord op der laatste twee vragen. “Still like shit, but it certainly mitigates some of the pain,” antwoordde hij en sloot zijn ogen wederom. Als hij zich focuste op de figuurtjes op zijn rug werkte het mentaal ook rustgevend. Proberend te gokken of ze specifieke dingen op zijn rug schreef, of het willekeurige bewegingen waren, of ze het meeste de pijnlijkste te grazen nam—of gewoon simpelweg zelf een beeld in zijn hoofd proberen te creëren over wat ze aan het tekenen was. “Thanks,” bracht hij na een lange stilte toch uit. Rafe bedankte mensen niet snel, zelden zelfs, wilde altijd alles alleen doen, the tough guy spelen. Op dit moment was hij haar echter oprecht dankbaar. Hij wist niet goed hoe hij om moest gaan met Jeremy’s verschijning. Hij had nog nooit meegemaakt dat iemand zo enorm veel sterker was dan hijzelf. Het feit dat ze hem wilde helpen, zelfs al wees hij dat af, gaf hem een geruststellend gevoel dat hij niet alleen maar herinnert zou worden om zijn rijkdom als hij er aan zou bezwijken, maar ook simpelweg omdat iemand ergens toch wel om hem gaf.

Tamelijk fel had hij haar afgesnauwd toen ze hem vertelde dat ze vastbesloten was om Jeremy’s zwakke plek te vinden, zelfs als dat betekende dat ze zou overlijden in het proces. Rafe vond het volkomen onzin dat ze dat wilde doen voor hem. Ja, hij had haar geholpen in het verleden maar desalniettemin zij hem ook. Ze stond niet bij hem in het krijt dus vond hij het volslagen onzin dat ze het risico zou lopen om in dezelfde shit als hij te belanden. Hij kon zijn eigen boontjes wel doppen, normaliter althans. Ditmaal betwijfelde hij of hij er heelhuids uit zou komen, als hij er überhaupt uit wist te geraken.

Ondertussen verspreidde de ontspanning geleidelijk aan in zijn lichaam doordat ze met het ijs over zijn rug heen zigzagde. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij voelde hoe ze plagend een R op zijn rug schetste met de ijsblokken aan haar handen, ze had waarschijnlijk door dat hij zich focuste op de bewegingen. Een opmerking maakte hij er echter niet over; hij ging ervanuit dat ze zijn lichaamstaal in de loop der jaren wel had leren lezen. Hoewel, na een tijdje had hij toch besloten in woorden duidelijk te maken dat hij der wel dankbaar was—iets wat zelden tot nooit uit zijn mond ontsnapte, maar waar Raven op het moment toch de privilege tot had. “No problem, you would’ve done the same thing to me.” Antwoordde ze na zijn woorden waarbij hij even moest nadenken, zou hij hetzelfde voor haar gedaan hebben als zij in zijn schoenen had gestaan? Niet dat hij enige kennis had over het behandelen van verwondingen, ijshanden had of iets dergelijks. Veel zou hij dus niet kunnen betekenen qua wondverzorging, qua mentale steun echter wel. Niet dat hij wonderbaarlijk was in het steunen van zijn medepeculiars, maar waarschijnlijk zou zijn aanwezigheid op zich al een goed begin zijn.

Nadat Raven klaar was met haar exclusieve ijsbehandeling wilde Rafe zijn shirt weer aantrekken, maar haar woorden hielden hem tegen—of liever gezegd de daden die kort daarna volgden. Binnen enkele onvatbare ogenblikken had ze zijn pols vastgepakt waren hun handen en polsen in een groot menselijk ijsje veranderd—en hij kon niet ontkennen dat de plotselinge kou bij zijn polsen ijzingwekkend was. Geïrriteerd keek hij haar aan en gaf een harde ruk aan het blok dat allesbehalve meegaf. Ze zaten muurvast. “What the fuck Raven? Let go,” sprak hij kortaf. Ze had hem dan zonet wel geholpen, maar waar dit vandaan kwam was hem niet duidelijk. “I didn’t really liked your attitude. No man can tell me what to do and you are not an exception, Rafe. Even though you are my friend, no one can tell me what to do. Remember I would do that to help you…so if I’m gonna kick that man’s ass, I’m going to, whether you like it or not and if I die in the process, then so be it,” verklaarde ze haar acties waarna hij met zijn hazelnootkleurige ogen die een mysterieus tintje blauw hadden rolde. Haar dominante kant kwam weer naar boven hoor. Ze wist dondersgoed dat ze hem niet kon domineren, maar ze deed er blijkbaar in ieder geval alles aan om duidelijk te maken dat ze zich op gelijk zeeniveau bevonden. “If you didn’t want me to get involved, you shouldn’t have told me,” vertelde ze hem nog. Ergens kon hij haar geen ongelijk geven, had dan ook enigszins spijt dat hij het verteld had—maar dat daadwerkelijk toegeven aan haar? No way. Het liefst gaf hij der een tik -of iets in die wijze- terug, maar wist zich in te houden omdat ze zonet zijn pijn had weten te verlichten. Een niet bepaald vriendelijke blik rustte op zijn gezicht toen hij haar aankeek om vervolgens zijn blik af te wenden en zijn hoofd afkeurend te schudden. “You’re so- so foolish..God,” snauwde hij haar af. “Still not gonna let you though, whether you like it or not. Let that sink in,” eindigde hij koppig zijn zin terwijl hij met zijn warme hand over zijn koude pols wreef die inmiddels weer bevrijd was. Het zou hem niets verbazen als het bloed onderhand bevroren was.

“Look what you made me do,” sprak ze met een zucht nadat het ijsblok weer verdwenen was, iets dat Rafe’s wenkbrauw omhoog deed laten schieten. Was het nu dan ineens zijn fout dat ze hem zo aanvloog. Geïrriteerd snoof hij kort terwijl een diepe frons met zijn wenkbrauwen worstelden. Soms wist hij echt niet wat hij met der aan moest, maar zonder kon hij ook weer niet. “Whatever pleases you the most,” sprak hij lichtelijk onverschillig—als ze de reactie van de vrouw nog hadden kunnen zien had het hem wellicht nog wat uitgemaakt. Nu gingen ze echter toch direct naar het verblijf waardoor er geen schouwspel voor hen was om te bezichtigen. Het scheelde hem daardoor niet veel.

“Can we go to the house? I’m dying to see what my room looks like.” Sprak Raven niet veel later. Een opgeluchte zucht verliet Rafe’s longen. Eindelijk. De dageraad begon al te naderen, en het liefste wilde Rafe voor die tijd nog in het verblijf zijn. Als ze hier overdag nog zouden lopen zou het eeuwen duren voordat ze eindelijk de lus in zouden komen, gezien Raven dan 0,0 zelfcontrole zou hebben wat betreft seksuele aantrekking tot wie dan ook. Zodra ze in de lus waren kon het hem niet veel schelen wat ze flikte, maar tot dan toe voelde hij zich zo goed als een babysitter. “I hope you like ferrets,” sprak hij met een sluw glimlachje. Niet dat hij fretten op hun kamer had geplaatst; hij had simpelweg zin om der wat de kast op te jagen omdat Raven hem niet het persoon leek dat van huisdieren hield. Daarnaast kon hij niet ontkennen dat hij ergens in zijn pikzwarte hart toch een zwak plekje had voor de diertjes. Wie weet als hij ineens een gekke bui had. Dan was ze in ieder geval alvast een soort van mentaal 'voorbereid'.

Soms vroeg hij zichzelf af hoe hij het kon uithouden met haar toen ze wederom een opmerking naar zijn hoofd slingerde. Een diepe zucht verliet zijn longen terwijl hij haar met een verveelde uitdrukking aankeek, waarom moest die ‘grap’ er nou weer bij Raven?  “I’m hella foolish and I fucking love it. And what about the other thing you said…we’ll see about that,” vervolgde ze na haar enorm grappige opmerking waarna ze de ijzige verbinding tussen hen verbrak. Vrijwel meteen wreef Rafe met zijn andere hand over de onderkoelde heen, voelend hoe deze al langzamerhand begon op te warmen wat zorgde voor een enorm sensationeel pijnlijk prikkelend gevoel dat helemaal omhoog kroop tot in zijn polsen. “Unbelievable,” mompelde hij onder zijn adem waarbij hij lichtjes zijn hoofd schudde. Kort snoof hij uit irritatie, maar wist dat het na een tijdje weer over zou zijn dus besloot er niet veel over te zeggen.

Natuurlijk liet hij het niet zitten bij haar trekjes om dominantie uit te stralen zitten waardoor hij besloot te vermelden dat hij hoopte dat ze van fretten hield. Hij had echter geen fret op hun kamer geplaatst, maar dat haalde niet weg dat hij om een of andere reden gefascineerd was door de langwerige beestjes. Wie weet plaatste hij er ooit wel een zonder waarschuwing op hun kamer, dan kan ze zich nu in ieder geval al een soort van mentaal voorbereiden daarop.  “God no, you didn’t…you didn’t buy a ferret, right?” sprak het raafharige meisje nadat hij de bom had laten vallen, duidelijk niet blij wezend met de woorden. Iets wat hem deed laten grijnzen, wetend dat hij der nu had. “Oh God, did your weak heart play the victim again, and did you adopt a homeless ferret or something? Please, Rafe, don’t tell me you got a ferret in this house,” vervolgde ze wanhopig, hopend dat hij haar gerust zou stellen door te zeggen dat het allemaal maar een grapje was. “I hate animals, seriously. I only like them fried and cooked on my plate” zei ze op een zeurderige toon “If you really got an animal there, I’m gonna commit my second murder tonight.” Vervolgde ze waardoor hij grinnikte en zijn hoofd schudde, op het moment het gevoel hebbend dat hij een vader was wiens kind continu liep te zaniken om diens zin te krijgen. “You and I both know that you’ll only think about sex, and sex only in a few hours—murder won’t be on your mind sweetheart,” sprak hij. Hij had heus wel gezien in haar ogen dat het wederom bedoeld was als een grapje, maar dat weerhield er niet van om met der mee te spelen.

Afwezig keek hij toe hoe ze haar spullen bij elkaar raapte terwijl hij zelf overeind kwam van het bed waarop hij gepositioneerd was, negerend dat ze een of ander liedje aan het zingen was. Raven en der obsessie met muziek toch ook. Niet dat hij zelf niet naar muziek luisterde, maar hele songteksten en dergelijke uit zijn hoofd kennen terwijl het deuntje niet eens afspeelde? Dat ging hem te ver. “Come on,” sprak hij toen ze klaar was en liep de kamer uit, dezelfde weg teruglopend als hij heen was gekomen. De ijsblokjes die er voorheen hadden gelegen waren naar hun vloeibare staat gegaan waardoor er nu spoor van kleine plasjes water lag. Iets minder zichtbaar, maar nog wel duidelijk genoeg waardoor hij de weg terug kon vinden naar de plek waar ze eigenlijk hadden afgesproken. “Did you really get a ferret?” hoorde hij kort nadat ze vertrokken waren. Hij grinnikte kort geamuseerd, het feit dat het der genoeg dwars zat om het nogmaals te vragen amuserend vindend. “What if I’d say ‘yes’?” antwoordde hij abstract op haar vraag waardoor ze nog steeds geen duidelijk antwoord had. Ondertussen zette hij zijn pas voort in de richting van de vuurtoren waar ze de lus zouden kunnen binnentreden. Hij hoopte dat ze nog op tijd binnen zouden zijn voordat Raven der verandering zou doorgaan, anders was het de eerste de beste vent die ze tegenkwam waar ze mee de bosjes in zou duiken; hell het verbaasde hem keer op keer dat ze hem in al die tijd dat hij haar al kende nog met rust had gelaten desondanks de overschot aan hormonen die er op dat tijdstip door der aderen vloeide. Met andere woorden, het ‘even snel Raven ophalen buiten de lus’ zou nóg langer duren dan gepland.