♡ Genesis

Verveeld staarde ze naar haar eten. Haar vork gleed door de korreltjes rijst en ze zuchtte. Het was avond, iedereen had net zijn of haar avondeten op, en was al lang en breed in de woonkamer om de film te kijken of whatever ze aan het doen waren, maar Raven zat nog steeds met haar eten voor zich. Ze had absoluut geen honger, maar van zichzelf moest ze haar eten opeten. Het was een stem in haar hoofd die zei dat het moest, want als ze niet zou eten, zou ze de kracht in haar lichaam verliezen. Natuurlijk zou dat niet gebeuren als ze een maaltijd zou overslaan, maar zo dacht Raven nou eenmaal. Dat was haar mind set als ze in deze persoonlijkheid zat. Maar dat nam niet het feit weg dat ze nog steeds geen honger had. Raven zuchtte en nam een slok uit haar glas water. Verveeld keek ze voor zich uit, naar buiten, waar ze de zon steeds dieper achter de bergen zag diep zakken. De avond zou zo vallen. En dat was maar goed ook, want Raven voelde zich altijd meer thuis in wie ze in de avond was. Ze wilde zichzelf zo vaak onderdrukken overdag, maar dat ging niet. Ze kon er niets aan doen.

Een klein beetje rijst deed ze op haar vork, de meeste korrels vielen door de steeltjes heen en ze bracht de vork naar haar mond. Een paar korreltjes deed ze in haar mond, kauwde alsof ze een enorme hap had genomen en slikte het toen door. Vervolgens pakte ze haar mes en sneed een stukje vlees af en at dit ook op. Terwijl ze kauwde, speelde ze met haar mes. Haar ogen gleden langs de scherpe kartelrand van het bestek. Met een grijns keek ze er naar. Was het niet ironisch dat mensen aten met iets waar je iemand mee kon vermoorden? In haar hoofd zag Raven het helemaal voor zich. Iemand kwam binnen lopen, en zij zat gewoon lekker te eten. En die persoon liep voor haar langs en ze pakte haar mes, gooide het naar die persoon en het bleef in de zijkant van zijn of haar hoofd zitten. Raven grinnikte hardop. Vervolgens pakte ze het mes beet en keek er naar. Ze gooide het voor zich uit, en knipperde eventjes met haar ogen toen het in de muur bleef zitten. Hihi. Met een zelfingenomen grijns nam ze weer een hapje van haar rijst.

Messen vond Raven interessant. Was het niet bizar dat je at met een moordwapen? Voor haar waren het soms haar twee levensbehoeftes. Moorden en eten. Maar zou ze haar moord prooitje eten? Dat dan weer niet, ze was geen kannibaal. Raven keek op toen er iemand binnenkwam. Het was een jongen, en holy shit wat voor een jongen. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan. “You know, if you want to play darts, there is a board in the playroom.” Raven trok haar wenkbrauwen op en knikte, en deed alsof ze het heel erg interessant vond. Newflash: dat vond ze niet. Raven had geen enkele interesse in darten. Sterker nog, alles vond ze interessanter dan darten, maar hey, smaken verschillen. Geïntrigeerd keek ze toe hoe hij het mes uit de muur trok, het vast nam. Hij had het lemmet vast en het handvat stak hij naar haar uit. Raven glimlachte. Wat een gevaarlijke keuze. Zeker met haar in de beurt. “And if you wanted to kill someone; you’re in the wrong place.” Haar mond maakte eventjes een o-vorm. “And if I wanted to fuck someone, am I in the right place then?” zei Raven onschuldig en nam nog een hapje van haar rijst. Vervolgens kwam ze iets overeind, pakte braaf het lemmet van de jongen aan en trok het met een ruk uit zijn handen. Als het goed was, zou het op z’n minst een klein sneetje maken, of zou hij het in ieder geval voelen. Ze liet het handvat ronddraaien tussen twee vingers en keek ondertussen uitdagend naar de jongen. Vervolgens liet ze het lemmet in het tafelblad rusten, zodat het mes nu weer rechtovereind stond. “What were you coming to do though?” vroeg Raven liefjes.

Raven genoot van de verbazing op zijn gezicht, en de wenkbrauw die hij optrok. Ze hield er van om mensen te choqueren. Sterker nog, dat was een van haar eerste levensbehoeftes. Raven vond het heerlijk om de verwarring van mensen hun gezicht af te lezen. “Probably” hoorde ze hem uiteindelijk zeggen “When you search for the right person.” Raven grinnikte eventjes. Waren hier hetero personen dan? De enige personen die ze hier nog tegen was gekomen waren allemaal gay. Had Raven helemaal geen problemen mee – hell no, het kon haar niet schelen, ze haatte iedereen, gay of hetero – maar voor haar seksuele behoeftes hoefde ze hier niet te zijn en het irriteerde haar mateloos. “In this house?” zei Raven daarom en grinnikte afkeurend “They’re like a loud pack of idiot bitches and I’m sick of them already.” Omdat ze er van hield om mensen te choqueren, had ze het mes extra hard uit zijn handen gepakt, zodat het iets met hem zou doen. Toch was de reactie die ze van hem kreeg minder dan ze had verwacht. “You are such a nice person” bromde hij. Raven trok haar wenkbrauw op. Wauw, werd hij niet eens boos? Dat was nieuw.

“Let’s see…what are the things you can do in a kitchen?” Raven rolde met haar ogen. Ha-ha. “How about making a sandwich and then leaving you the hell alone?” Ze trok een pruillipje. “But then I would be all alone here, and that wouldn’t be much fun, right?” Raven stond op en woelde eventjes door haar haren. Ze liep naar de het fonteintje en vond daar een doekje. Eventjes checkte ze of het een schoon doekje was – en toen ze tot de conclusie kwam dat het schoon was, draaide ze zich om en liep ze naar de jongen toe. Terwijl ze liep, vormde zich in haar hand een ijsblok, die ze in het doekje deed en toen ze voor hem stond, gaf ze het doekje met het ijsblok aan hem. Ondertussen keek ze naar zijn hand. “Interesting, blue blood” zei ze, maar niet met een stem of dat ze het daadwerkelijk interessant vond “Now you’re literally a royal. Is that why you didn’t get angry at me? Do you have some kind of minions to do it for you? Because that would really be…uhm, scary.”

De verwarring op zijn gezicht deed haar zoveel plezier. Ze vond het grappig dat hij zo verwarrend leek. Dat effect had Raven wel vaker op mensen en ergens leefde ze daar voor. Raven had duidelijk laten weten wat ze van de mensen hier vond. “Why don’t you leave? You’re not forced to stay here” was zijn simpele reactie. Raven trok haar wenkbrauwen op. “How do you know that? Maybe there is a reason I’m here” daagde Raven hem uit. Eventjes staarde ze hem aan. Misschien zou het toch nog een interessante avond gaan worden, een avond waarop ze zichzelf kon vergeven dat ze niet alles van haar bord had opgegeten. Raven had een snede in zijn hand gemaakt, maar het leek hem niet te deren. Alsof het hem daadwerkelijk niet boeide dat hij misschien wel heel erg zou gaan bloeden. Wel gaf hij nu aan dat hij weg zou gaan. Raven vond dat niet leuk, dan zou ze helemaal alleen zijn. “I thought I was a member of those loud pack of, how did you name it? Idiot bitches.” Raven trok nogmaals een pruillipje, terwijl ze een doekje voor hem ging halen. “I never called you out specifically. Maybe you can prove to me that you are not one of them…that would be headlining news to me.” Nadat ze hem het doekje met het ijsblok had gegeven, had hij het op de wondjes gedrukt en had zij weer haar typische Raven opmerkingen uitgesproken tegen hem.

Nadat ze een beetje spottend over het letterlijke blauwe bloed had gepraat, keek hij haar aan met zijn bruine ogen. Raven keek terug. In zijn ogen zag ze niet veel. Net als bij haar was er weinig van leven te zien. Bij normale mensen was er altijd wel iets van een glinstering in de ogen te zien, als je er diep in keek. Iets van een emotie: blijdschap, verdriet, woede. Bij Raven niet, en duidelijk bij de jongen tegenover haar oog niet. Hij zuchtte en voor dat Raven het wist stond ze met haar rug tegen de muur aan, hij zorgde ervoor met zijn veel grotere en bredere lichaam dat ze zo tegen de muur aan stond. Heel eventjes was Raven van haar stuk gebracht, zeker toen hij opeens zijn arm tegen de muur achter haar liet steunen. Maar ondanks dat ze eventjes van haar stuk gebracht was, bleef Raven hem recht aankeek. Geen enkele keer deed ze hem niet aankijken. “Please, you want me to get angry?” fluisterde hij zachtjes tegen haar “You should try harder. A lot harder.” Een klein glimlachje speelde rond haar lippen.

Raven overbrugde elke afstand die nog tussen hen in was, deed een stapje naar voren, zodat hun twee lichamen tegen elkaar aan stonden. Haar gezicht was vlak bij het zijne nu en haar ogen bestudeerde zijn gezicht, gleden langs zijn kaaklijn, naar zijn lippen, en keken hem recht in zijn ogen aan. “You’re making me so curious right now” fluisterde Raven op dezelfde zachte toon tegen hem terug als hij tegen haar had gepraat. “Maybe I should try to anger you a little more, I wanna know what happens.” Uitdagend staarde ze hem aan en kwam er een ondeugend grijnsje Toen pakte ze hem beet bij het boveneinde van zijn shirt, met allebei haar handen en maakten er vuisten van. Met alle kracht in haar lichaam, draaide ze hem tegen de muur aan, maar verloor geen afstand tussen hen. Haar grip verzwakte wat, en ze glimlachte uitdagend naar hem. “Am I gaining points now or what?” grinnikte ze zachtjes.

Het spelletje van elkaar uitdagen. Het spelletje waarin Raven kon kijken hoe ver ze kon gaan. Hij had haar tegen de muur geduwd en zij had hem teruggeduwd, om te laten zien dat zij nog altijd diegene was die de controle had. Dat was voor Raven heel erg belangrijk. De controle verliezen over zichzelf, over de situatie, zou haar helemaal gek maken. Heel even dacht Raven dat er iets anders ging gebeuren, maar wat er vervolgens gebeurde, verwarde Raven alleen maar. Nadat hij haar had verteld dat ze niet veel punten had gescoord met het boos maken van hem, had hij zijn armen om haar heen geslagen. “What the…” gromde Raven, waarna ze werd opgetild en heen en weer gesleept werd. “Put me down, you idiot!” gilde het meisje een beetje hysterisch. Maar dit was een voorbeeld van de controle verliezen, niet zelf kunnen bepalen waar je heen kon. De jongen zetten haar neer. Razend keek ze de jongen aan. Wie dacht hij wel niet dat hij was? “Excuse me, I’m going to make a sandwich while you’re trying.” Zwaar ademend keek ze hem aan. Het liefste wilde ze haar mes en vork in zijn ogen planten, en het bord tegen zijn kop aan slingeren. Maar dat zou er misschien voor zorgen dat ze de lus zou moeten verlaten, tenminste, ze ging er maar eventjes van uit dat miss Bluebonnet het niet zo leuk zou vinden als ze zonder reden hier iemand zou vermoorden. Daarvoor zou ze toch echt buiten de lus moeten zijn. Maar een ander plan begon te broeden. Een van Raven meer manipulatieve plannetjes. “I’m sorry” zei Raven toen en sloeg haar ogen neer “I’m so sorry for my behaviour. I realized I must have acted like a complete fool against you…” Raven slikte en tranen begonnen in haar ogen te spelen. “I’m so sorry, there is just so much anger inside of me…”mompelde ze zachtjes, terwijl er een traan over haar wang rolde. “I force myself to eat this whole plate of food…I had an eating disorder.” Dat was een leugen, maar hé, Raven kon leugen alsof het gedrukt stond. “But I really don’t like this food…if you’re gonna make a sandwich, maybe you can make one for me too? I mean, it would mean that I eat, right?” Meer tranen begonnen over haar wangen te lopen.