Closer To The Edge

Een dun laagje vocht was ontstaan op zijn voorhoofd naarmate meer en meer mensen het kleine, maar knusse gebouwtje binnenkwamen en contribueerde aan de broeierige warmte die begon te ontstaan. Continu verplaatste hij zich tussen de dronkenlappen die des te meer alcoholhoudende drankjes in hun zwarte gat kieperden alsof ze daarvoor niet al talloze hadden verorberd. Delta werkte geregeld als bartender in verschillende kroegjes en dergelijke om de kost een beetje bij te verdienen. Het voordeel aan het werken in de loop was dat hij gemakkelijk niet kon komen opdagen als hij een keer geen zin had, door de nooit eindigende sleur zou het immers bij de eerstvolgende zonnestralen bij de dageraad alweer vergeten zijn—alsof de dag daarvoor nooit gebeurd was. Het zorgde er ook voor dat de bruinharige jongeman zich welbewust was welk persoon rond welke tijd knock-out zou gaan; welke precies op welk moment een specifiek drankje zou bestellen; welke zouden binnenkomen op welk tijdstip; welke zouden weggaan et cetera. Iets wat zijn baantje des te gemakkelijker maakte. Over het algemeen vielen de kroegen waar hij werkte blijkbaar niet in de smaak bij de meerderheid van de peculiars die de privilege hadden om zich los te wringen van de klauwen van de sleur; de vaste routine die hij doorging werd dus zelden verbroken. Nadat hij het net gevulde glas bier voor een man zijn neus schoof -nog voordat hij erom had kunnen vragen- positioneerde Delta zich op een barkruk die zich aan zijn kant van de bar bevond. Als het goed was zou het de aankomende minuten redelijk rustig zijn waardoor hij even tot rust kon komen zover dat mogelijk was met de muziek die door de ruimte galmde. Geleidelijk bedekte zijn oogleden zijn ogen waarna hij stap voor stap het denkbeeldige rooster doorliep dat deze avond nog zou plaatsvinden.

Zijn lippen bewogen geluidloos terwijl hij denkbeeldig de route doorliep die hij die avond nog zou moeten afleggen, op welk moment het belletje aan de deur zou rinkelen om de binnenkomst aan te duiden, wanneer wie wat zou bestellen et cetera—alles zó zachtjes in zichzelf opsommend dat hijzelf het niet eens kon horen. De laatste paar seconden telde hij af tot de bel begon te rinkelen en hij zonder te kijken precies wist welk pad een specifieke bejaarde man op dat moment aflegde naar zijn gebruikelijke plaats aan de bar. Na een paar minuten met de omringende gepraat te hebben zou hij een simpel pilsje bestellen waarna een myriade zou volgen. Delta zijn wenkbrauwen werden naar beneden geforceerd door zijn gelaatsspieren toen een stel onbekende woorden aanklopten bij zijn trommelvlies. Hij opende zijn ogen uit nieuwsgierigheid, wetend dat dit aanduidde dat er iemand was binnengekomen die had weten te ontkomen aan de sluwe klauwen van de sleur die de mensen zonder bijzonderheid met zich meetrok. Al snel vielen zijn felblauwe ogen op een onbekend gestalte van niet al te grote lengte die zonder schaamte of enige twijfel de jongen -de bron van de vreemde woorden- afwees, vervolgens haar pas richting de bar zettend. Delta herkende haar niet, had haar nog nooit eerder in het verblijf opgemerkt—iets wat hem verbaasde. Er was iets aan haar dat de aandacht trok, het leek hem sterk dat ze hem daardoor nog nooit was opgevallen—wellicht was ze pas net de lus binnengetreden? Hij besloot zijn hoofd de andere kant op te draaien en haalde zijn hand kort door zijn haren heen om deze uit het gezicht te vegen, ervoor zorgend dat hij haar niet aanstaarde. Aan de andere kant kon ze het hem ook niet kwalijk nemen, er kwamen hier immers nooit andere personen dan elke dag dezelfde. Als er ineens een ‘vreemdeling’ binnenkwam wandelen liet dat simpelweg nieuwsgierigheid borrelen. Toen hij zijn felblauwe kijkers weer op haar gedaante richtte werd hij ontmoet met een opmerkelijke expressie, een die jegens hem leek—het leek onderhand wel gechoqueerd? Maar waarom dat was een raadsel voor hem. Hij lachte zachtjes waarbij hij zijn wenkbrauw vragend en lichtelijk brutaal optrok waarna hij zich in haar richting begaf, ervanuit gaand dat ze aanstalten ging maken iets te bestellen—waarom zou ze zich anders in een bar bevinden right? “I’m sorry, you must think that I am some kind of idiot” verklaarde ze met een lieve, charmante glimlach—doelend op zijn vragende uitdrukking nadat hij haar gechoqueerde had waargenomen. Hij snoof kort geamuseerd bij haar verontschuldiging toen ze zichzelf een idioot noemde. “Aren’t we all outside of the loop?” grinnikte hij, doelend op het feit dat ze allemaal een stel gekken waren vergeleken bij de ‘normale’ mens. “I mean, I assume you’re not part of the usual going on around here,” sprak hij terwijl hij een beweging met zijn arm maakte dat een rondje aanduidde, de nooit eindigende cyclus die hier plaatsvond benadrukkend. “Never seen you before,” verklaarde hij zijn veronderstelling, het kon gewoon niet anders dat ze ook iets bijzonders bij zich droeg—anders had Bluebonnet dringend iets uit te leggen. “You just…remind me so much of someone.”  Vervolgde ze, haar verklaring waarom ze naar hem gestaard had met die specifieke expressie op haar gelaat geplakt verduidelijkend. Lichtelijk verward keek hij haar aan, niet verwacht hebbend dat dat de reden was dat ze zo gechoqueerd naar hem had gekeken. Hij had soms ook wel dat iemand hem aan een bepaald persoon liet denken, maar gechoqueerd was hij er nooit bij geweest. Onverschillig haalde hij zijn schouders dan maar op als antwoord, het zal allemaal wel. “Well, I suppose we all have at least one doppelgänger, don’t we?” verklaarde hij haar waarnemingen droogjes, ergens vindend dat ze overdreef—maar besloot dat maar niet onder woorden te brengen. “So tell me, what is the best drink they serve here?” vervolgde ze nadat ze haar zwaartepunt wat naar voren had gebracht om op de ellebogen te kunnen leunen. “The best drink they serve here?” lachte hij zachtjes, naar zijn mening waren ze allemaal shit hier, hoogstwaarschijnlijk ook een van de redenen dat hier zelden peculiars kwamen opdagen. Het was immers een simpele, goedkope kroeg. “Well, what’s your preference, my lady? You want something light or heavy? We've got it all,” vervolgde hij lichtelijk overdreven geanimeerd terwijl hij lichtjes grijnsde, aanduidend dat ze in ieder geval niet bepaald ‘the best drink’ van haar leven zou ontvangen.

Geïntrigeerd door haar verschijning hadden zijn diepblauwe ogen haar bewegingen gevolgd  totdat ze hem had aangesproken aan de bar, zo nu en dan ervoor zorgend dat hij wegkeek zodat het niet overkwam als staren. Er kwam hier gewoonlijk nooit iemand anders dan de mensen die hier dagelijks kwamen, en simpelweg niet beter wisten. Het feit dat deze sleur nu doorbroken werd doordat zij de drempel over was gestapt satureerde zijn grijze bartenderbaantje en liet de nieuwsgierigheid in hem opborrelen. Een grinnik ontsnapte uit haar mond nadat hij had geconstateerd dat ze vast en zeker geen deel uitmaakte van de sleur. “It depends on what you call “usual”, darling. I could surprise you,” vervolgde ze met een knipoog. Een lichte grijns ontstond op zijn gezicht terwijl hij ondertussen alvast een oude man zijn vaste pilsje in zijn handen drukte en het geld overnam. “Oh? Can you?” sprak hij met een uitdagende toon zijn stem strelende, benieuwd of ze ergens op aan het doelen was. Toen ze echter had vervolgd dat hij haar aan iemand deed laten denken had hij het onverschillig aan de kant geveegd. Iedereen kon immers wel op een persoon lijken die iemand kende. Wat ze wilde dat hij met die informatie deed was hem niet duidelijk, maar tegelijkertijd interesseerde het hem ook niet bepaald veel. Het zal allemaal wel zo wezen.

Automatisch waren zijn ogen naar beneden gegleden toen ze haar jurk naar achteren had geslagen die voorheen haar blote benen bedekte. Sierlijk had ze vervolgens haar benen over elkaar geslagen, en  hij kon niet ontkennen dat het geen heerlijk uitzicht was. Desondanks herpakte hij zich snel en focuste zijn zeeblauwe irissen weer op de hare, sterk afstekend tegen de oranje sfeervolle ambiance die in de kroeg hing, en vroeg op een geanimeerde manier wat haar voorkeur was qua drank. “My preference?” herhaalde ze zijn woorden terwijl hij met een lichtelijk scheve grijns zijn tanden blootlag, bevestigend knikkend. Delta grinnikte toen ze deed alsof ze heel hard moest nadenken, overduidelijk zijn overdreven geanimeerde spelletje meespelend. Wederom grinnikte hij toen ze opsomde wat ze wilde hebben. “And a glass of water,” herhaalde hij zacht geamuseerd en schudde zijn hoofd met een glimlach terwijl hij zich omdraaide om de benodigdheden voor haar behoeftes te pakken. Zachtjes neuriede hij een deuntje in zichzelf terwijl hij het bijpassende glas pakte en de Chardonnay voor haar inschonk; toen deze gevuld was voor haar op de bar zettend en een stukje in haar richting schuivend. “Here you are, madame,” sprak hij lichtelijk overdreven chique, het bescheiden spelletje dat ze speelden hem wel bevallend. Vervolgens pakte hij de fles Campari waar ze ook om had gevraagd. Hij gooide een aantal ijsklontjes in het glas terwijl zijn blik weer omhoog gleed toen ze hem een vraag had gesteld. “Centuries,” grapte hij speels om vervolgens zijn hoofd te schudden en het rode kruidige alcoholische goedje bij de ijsklontjes te schenken met een knisperend geluid als gevolg. “Nah, I’m just kidding,” sprak hij en fronste lichtjes terwijl hij nadacht over hoe lang hij zich eigenlijk al in de lus bevond. “I’ve entered at the age of twenty-one…” begon hij. Delta leunde met zijn handpalmen op de bar terwijl hij bedenkelijk omhoog keek, alsof het antwoord in de lucht stond, en zijn lippen lichtjes tuitte bij het nadenken. Hij trok zich terug met een bedenkelijk geluid om vervolgens een sinaasappel te pakken van de schaal die verstopt stond voor het blote oog van de consument, en begon met een mesje een schijfje van de vrucht te snijden voor over de rand van het glaasje met Campari. “If I recall correctly, I’ve been stuck in this loop for the pas—ah fuck!” vloekte hij toen het scherpe lemmet zich begroef in het zachte vlees van zijn duim, die niet veel later vloeide van het bloed. Hij snoof gefrustreerd door zijn onhandigheid en schudde afkeurend zijn hoofd jegens zichzelf. “Guess you gotta do it without the orange part m’love,” sprak hij en overhandigde haar het glas met zijn andere hand en zonder de sinaasappel. “Hygiene and shit,” verklaarde hij terwijl hij de kraan aandraaide en zijn handen begon af te spoelen. “I’ll be back right back in a sec,” meldde hij om zich naar achteren te begeven om een pleister te halen terwijl hij zijn mond had geplaatst op de plek van het sneetje om het opwellen van het bloed te voorkomen. Ondertussen had nog steeds geen antwoord had gegeven op haar vraag hoe lang hij eigenlijk al in de lus verbleef, wat hij domweg niet eens doorhad.