Facing the Unknown...

"There is a point when facing the unknown stops being a longed for adventure and becomes a terrifying reality.."

Haar Nana was verdwenen, haar enigste moederfiguur was van de aardbodem verdwenen. Gevangen genomen door iemand die een tegenstander was van de plannen die Iris had gesmeed. Haar donkere ogen, in het eveneens donkere gezicht van de jonge Warlock, stonden ijzig kalm, terwijl diep van binnen een grote angst woedde. Ze wou haar moeder terug, al was Iris natuurlijk niet haar echte moeder, een Warlock was iemand die half demon en half mens is. Dat betekende dat haar echte moeder een mens was; de vraag was of die nog wel leefde of dat de acties van haar Nana ervoor hadden gezorgd dat ze was overleden. Immers waren demonen geen prettige wezens om tegen te komen. Al was Madzie met de kennis van demonen en vooral van Warlocks opgegroeid, zelf was ze er een. Een gecreëerd door Iris om het uitsterven van hun soort te voorkomen. Veel andere Warlocks had ze niet gezien, ook niet op hun reis door Noorwegen. Het meisje trok wat onhandig aan haar sjaal, dat om haar nek gebonden was, waarna ze zuchtte. Waarschijnlijk zou ze Nana niet meer vinden, tenzij ze iemand vond die haar zou helpen.

Inmiddels begon het te regenen en was ze verdwaald geraakt op de kliffen van het kleine kustdorp Inndyr. De vuurtoren die stevig stond op de kliffen die op de nu boven de redelijk woeste zee uittorende, was de enige schuilplek die het nu doorweekte kind kon vinden. Hoewel het licht begroeid was, keek Madzie er nu niet naar om. Onhandig klom ze omhoog naar de beschutting van de vuurtoren toe, om daarna de deur te openen. Doorweekt, en met haar zwarte kroezige haren aan haar smalle gezicht geplakt, stapte ze uiteindelijk het gebouw binnen. Zo plotseling als de regen was komen opzetten, stopte het ook weer. Madzie trok haar sjaal ongemakkelijk los, waarna ze diep door haar neus inademde. Als iemand in het zelfde gedeelte van het gebouw stond, was die nu waarschijnlijk langzaam verstikt. Aangezien ze alle lucht naar binnen zoog. Hoewel Madzie jong was, wist ze zelf ook wel dat het niet uitgesloten was dat iemand haar had gevolgd, nu als diegene er nog was geweest, dan had die nu in ieder geval een toontje of twee lager gezongen, als diegene nog kon zingen in ieder geval.

Er verwilderd uitziend, met de onschuldige blik in haar ogen die enkel kinderen konden hebben stapte ze de vuurtoren weer uit. Onwetende dat ze een lus was binnen gestapt. Hoe moest ze het weten, ze kende enkel de wereld zoals Iris het haar had uitgelegd, maar haar Nana was er nu niet bij om haar te helpen. Hoewel ze voor haar leeftijd een sterke magie bezat, en daarmee Portals kon openen, had ze dat niet gedaan. Het kostte een enorme inzet om zo iets voor elkaar te krijgen om nog maar te zwijgen over het gevaar dat het met zich mee bracht. Iemand kon verdwaald raken in zo'n Portal als ze zich niet goed concentreerde. Onhandig bond ze de sjaal weer om haar nek, tegen de frisse wind. Al was het geen sjaal die bestendig was tegen de koude die Noorwegen met zich mee bracht. Het verborg haar kieuwen. Verborg haar Warlock Mark. Het kenmerk waarmee ze herkend kon worden. Haar donkerbruine bijna zwarte ogen gleden langs de scherpe kliffen voordat ze onhandig en voorzichtig de weg naar beneden maakte. Niets wetende van de gevaren die hier konden schuilen.

- Eerste post Magnus Bane! (daarna wat mij betreft open)